Μια πρόταση

«Αρτούρο Ούι-Πρώτο Σχεδίασμα»,

του Μπέρτολντ Μπρεχτ,

από τον Θεατρικό Όμιλο Σχεδία,
σε σκηνοθεσία Βασίλη Κανελλόπουλου.

Λίγα λόγια για την παράσταση από το δελτίο τύπου:

Με το έργο που προτείνουμε -«Αρτούρο Ούι-Πρώτο Σχεδίασμα» του Μ. Μπρεχτ- προσπαθούμε να εμβαθύνουμε στο πως μπορεί να οπλιστεί η δημοκρατία μας για να αντιμετωπίσει τις απειλές, ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος λήψης των αποφάσεων. Για τον Μπρεχτ κανένα «σύστημα» δεν είναι αδιάβλητο, όλα είναι επιρρεπή στη χειραγώγηση. Όλα έχουν αδυναμίες, μόνο η ενεργή συμμετοχή μας τα προστατεύει. Μας αποκαλύπτει ότι η πολιτεία δεν είναι επιχείρηση, άρα βασικός της στόχος δεν είναι ούτε η εξυπηρέτηση των ιδίων της συμφερόντων, ούτε και η μεγιστοποίηση του κέρδους. Όταν γίνεται επιχείρηση τότε το «καλό όνομα» έχει μεγαλύτερη αξία από τους θεσμούς. Τότε οι θεσμοί το υπηρετούν, δεν το ελέγχουν, ούτε συνδράμουν την κοινωνία για την όποια αδικία υφίσταται. Και τελικά, εκεί όπου δεν υπάρχουν κανόνες ή όπου ατονούν, ισχύει ο νόμος της ζούγκλας με ανθρώπους στο ρόλο του ζώου.

Το έργο μας είναι ένα παιχνίδι σκακιού, μόνο με τα βασικά πιόνια. Επιδεικτικά απουσιάζουν τα περισσότερα, δηλαδή η κοινωνία. Το μένος εναντίον της συσπειρώνει τους ανθρώπους της εξουσίας, που συνήθως αγνοούν τη ζωή των άλλων, αλλά βρίσκουν τη ζωή εν γένει διασκεδαστική, ενδιαφέρουσα, με στόχους αλλά χωρίς κανόνες.

Η γυναίκα Αρτούρο Ούι σαν επινόηση -όχι για πρόκληση- συμβάλλει στην ανάδειξη μιας εξουσίας ανεξαρτήτου φύλου. Δημιουργεί πρόκληση για μια διαφορετική διαμεσολάβηση όταν αμφισβητεί το κέντρο βάρους του κέρδους.Ο εξωραϊσμός του φονιά πρέπει να αποτραπεί και η διαδικασία του εξωραϊσμού να φανερωθεί. Ο δράστης να πάρει τη θέση που του αρμόζει στη ιστορία. Οι ρομαντικοί μύθοι να μην είναι το μέτρο για τον ηρωισμό, αλλά ο τρόπος να γελοιοποιηθεί ο ήρωας-σφαγέας.

Το ζήτημα της «αποστασιοποίησης» θα δοθεί στην παράσταση μας μέσα από τις κωμικές δυνατότητες, που μας δίνει ο μοναχικός και απονευρωμένος «κόσμος» του έργου.

Από 28 Μαΐου έως 9 Ιουνίου 2008

στο Θέατρο «Σχεδία» (Βουτάδων 34, Γκάζι).
Παραστάσεις : Τετάρτη 28/5 - Δευτέρα 9/6, 21:15.
εκτός Τρίτης 3/6

Πληροφορίες στο τηλέφωνο: 210 3477448 /

Μονόδρομος λοιπόν...

(Βαν Γκογκ, έναστρη νύχτα)

Εις απάντησιν της προηγούμενης ανάρτησης,

ο μόνος σωτήριος μύθος:

"Μίλα κατά την τρέλα που σε σαγήνευσε"

(Α. Μπρετόν – Π. Ελυάρ. « Η άμωμος σύλληψις»)

Ωστόσο...

"Η διαφορά της μέθης από τη διαυγή ενατένιση βρίσκεται στην ικανότητά της να βιώνει την αλήθεια –τη μόνη αλήθεια- του θανάτου ως παρούσα τραχύτητα και όχι ως αναμενόμενη εκμηδένιση. (…) Μόνο στη διάλυση και στην απώλεια αναγνωρίζει ο θνητός τη μοίρα του. Όχι στην ισορροπία, την πληρότητα και την ολοκλήρωση. (…) Πλήρης καταστροφή του νου και της καρδιάς, πλήρης εξευτελισμός των οστέων. Απόλυτη αδυναμία. (…) Ζώντας μέσα σε κοχλάζουσες σωτηριολογίες ή ευπρόσωπους κομφορμισμούς, δε σκεφτόμαστε τη δυνατότητα της απόλυτης εξόδου. Μια παραίτηση που δεν βγαίνει στη σύνταξη για να κάνει κάτι άλλο, αλλά σχολάζει από τα πάντα. (…)
Αυτό είναι το σκάνδαλο για το οποίο ο πολιτισμός δεν μπορεί να κάνει καμιά σωτήρια σκέψη. Το μόνο που γνωρίζει είναι να μη δείχνει το δρόμο, αλλά την απατηλή παράκαμψη, να μην προσφέρει τον ύπνο, αλλά το κρεβάτι, να δίνει βιβλία, όχι την αλήθεια. Ολόκληρος συγκροτεί ένα ζωτικό και μείζον ψεύδος. Και ο ανά τους αιώνας ταξιδιώτης δε βρίσκει πού να ξεκουράσει τον ίσκιο του. "

Κ. Παπαγιώργης, Περί μέθης

η φύση του εδάφους

Με κάθε ειλικρίνεια, σ' αυτόν τον χώρο δεν νοιώθω μόνη.

Στην σύντομη απουσία μου, ένας πολύ αγαπημένος φίλος αυτής εδώ της παρέας, αγωνιστής καθαρόαιμος, παθιασμένος με όσα όλοι εμείς παλεύουμε να κρατήσουμε όρθια, ένας άνθρωπος που δεν διστάζει χρόνια ολόκληρα να τα βάζει με ό,τι στέκεται εμπόδιο στα ιδανικά στα οποία έχει τάξει τον εαυτό του, χωρίς να υπολογίζει προσωπικό κόστος και κούραση, οργίστηκε -είμαι σίγουρη όχι άδικα- και ήδη, με το πείσμα αμετανόητου έφηβου που θαυμάζω, ανασυντάχθηκε. Του αφιερώνω λίγα λόγια του Κάφκα.

Στον Θερσίτη λοιπόν, με την αμέριστη συμπαράστασή μου στο πάθος και την πίστη του.

"Αν περπατούσες σε ίσιωμα και είχες την καλή θέληση να βαδίσεις, έκανες όμως βήματα προς τα πίσω, τότε αυτό θα ήταν απελπιστικό. Αφού όμως αναρριχιέσαι σε μια τόσο απότομη πλαγιά, τόσο απότομη περίπου, ώστε να βλέπεις τον ίδιο τον εαυτό σου από κάτω, τα βήματα προς τα πίσω μπορεί να έχουν προκληθεί μόνο από τη φύση του εδάφους, και δεν πρέπει να απελπίζεσαι."

Φραντς Κάφκα, Αφορισμοί

(η φωτογραφία είναι του Ηλιογράφου)

Εντός, εκτός και επί τα αυτά

Εποχή μετακινήσεων. Έλειπα και θα ξαναλείψω –αυτή τη φορά δυστυχώς χωρίς καθόλου πρόσβαση στο διαδίκτυο-, οπότε σκέφτηκα να σας αφήσω για συντροφιά κάποιες σκέψεις του Φερνάντο Πεσσόα περί ταξιδιών, από το «Βιβλίο της ανησυχίας» (μετ. Άννυ Σπυράκου):

«Τι είναι το ταξίδι και σε τι χρησιμεύει; Όλα τα ηλιοβασιλέματα είναι ηλιοβασιλέματα, δεν υπάρχει λόγος να πάει να το διαπιστώσει κανείς στην Κωνσταντινούπολη. Η αίσθηση της ελευθερίας που γεννούν τα ταξίδια; Μπορώ να την γευτώ πηγαίνοντας από τη Λισαβώνα στην Μπενφίκα, και μάλιστα πολύ πιο έντονα από αυτόν που πάει από τη Λισαβώνα στην Κίνα, γιατί αν η ελευθερία δεν υπάρχει μέσα μου, δεν υπάρχει, για μένα, σε κανένα μέρος του κόσμου. (…)
Ο Κοντιγγιάκ αρχίζει έτσι το περίφημο βιβλίο του: «Όσο ψηλά κι αν ανεβαίνουμε, όσο χαμηλά κι αν κατέβουμε, ποτέ δεν βγαίνουμε από τις ίδιες μας τις αισθήσεις». Ποτέ δεν αποβιβαζόμαστε από τον εαυτό μας. Ποτέ δεν φτάνουμε στον άλλο παρά μόνο αν αλλοτριωθούμε από την ίδια μας την ευαίσθητη φαντασία. Τα αληθινά τοπία είναι αυτά που μόνοι μας φτιάχνουμε, γιατί έτσι είμαστε εμείς οι θεοί τους και τα βλέπουμε όπως στ’ αλήθεια είναι, δηλαδή έτσι όπως δημιουργήθηκαν. (…)
Όποιος διέσχισε όλες τις θάλασσες, δεν διέσχισε τελικά παρά τη μονοτονία του εαυτού του. Έχω κιόλας διασχίσει περισσότερες θάλασσες απ’ όλους. (…)
Στις χώρες που οι άλλοι ταξιδεύουν, πάνε ανώνυμοι, ξένοι προσκυνητές. Στις χώρες που πήγα εγώ, δεν γεύτηκα μόνο τις μυστικές χαρές του άγνωστου ταξιδιώτη, αλλά και τη μεγαλοπρέπεια του βασιλιά που εκεί βασιλεύει, το λαό που εκεί ζει τα δικά του έθιμα, την ιστορία ολόκληρη αυτού του έθνους και των άλλων. Τοπία, σπίτια, όλα τα είδα, γιατί όλα ήμουν, εν Θεώ ποιημένα από την ουσία της ίδιας μου της φαντασίας.»

Και αλλού:

«Στην πραγματικότητα η άκρη του κόσμου, όπως και η αρχή του, είναι η προσωπική μας σύλληψη του κόσμου. Μέσα μας είναι που τα τοπία έχουν τοπίο. (…)
Τα ταξίδια είναι οι ίδιοι οι ταξιδιώτες. Αυτό που βλέπουμε, δεν είναι αυτό που βλέπουμε, είναι αυτό που είμαστε.»

Ακραίος υποκειμενισμός; Ίσως… Αλλά πάλι…
Εν αναμονή των διαφωνιών ή συμφωνιών σας, μέχρι να ξανασυναντηθούμε, να περνάτε καλά και… εν ελευθερία!... :)

(το έργο είναι της Μαριέλας Κωνσταντινίδου)