Στεκόταν όρθιος, ακίνητος

και με παρακολουθούσε

με τα τρυφερά του μάτια

όμως ανέκφραστα σαν να παραξενευόταν

όση ώρα σκούπιζα και σφουγγάριζα

Εγώ αναρωτιόμουν

γιατί δεν πήγαινε να κοιμηθεί

αφού να με βοηθήσει δεν μπορούσε

Όταν τελείωσα

κάθισα στην πολυθρόνα της βεράντας

άναψα τσιγάρο κι ήπια μια γουλιά καφέ

Τότε ήρθε κι εκείνος

και κουλουριάστηκε στα πόδια μου

Αποκοιμήθηκε ήσυχα

Δεν είχε πια λόγο να παραξενεύεται

για τ' αλλόκοτα τ' ανθρώπινα

ούτε ν' ανησυχεί 

για την ψυχική μου υγεία