"Ποιητικά μόνον οικεί στ' αλήθεια ο άνθρωπος τη γης ετούτη" Martin Heidegger

Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

Άνθρωπος ή γάιδαρος?

Η είδηση είναι από την σελίδα του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ. Την μεταφέρω αυτούσια. Οι σκέψεις και τα συναισθήματα δικά σας...



Ο ΚΛΑΡΕΝΣ καταδικάστηκε για δύο λάχανα.

Από την Μελίνα Αυγερινού, ξεναγό του Καταφυγίου της Καφέ Αρκούδας.

Σε χωριό της δυτικής Μακεδονίας, ήταν ένας γάιδαρος… δεμένος σε ένα δέντρο, κουρασμένος και πεινασμένος. Τα παιδιά του χωριού τον έλυσαν γιατί τον λυπήθηκαν. Ο γάιδαρος μπήκε στον πρώτο κήπο που βρήκε με ανοιχτή την πόρτα κι έφαγε δυο λάχανα. Ο ιδιοκτήτης του κήπου αντί να τον διώξει και να κλείσει την πόρτα, τον ξυλοκόπησε άγρια. Η αιτία της βίαιης αντίδρασης ήταν η ‘παραβατική’ συμπεριφορά του γαιδάρου, που μπήκε απρόσκλητος στον κήπο κι έφαγε δυο λάχανα. Ο ιδιοκτήτης του γαιδάρου, μη ξέροντας τι να κανει, στράφηκε για βοήθεια στους ανθρώπους του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ.
Διστακτικοί εμείς, καθώς δεν ξέραμε πως να βοηθήσουμε αρχικά, μεταφέραμε το τραυματισμένο ζώο -που κείτονταν ανήμπορο στη μέση του δρόμου-, στις εγκαταστάσεις του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ. Μετά από 10 μέρες σκληρού αγώνα των εθελοντων, φίλων, εργαζομένων και κτηνιάτρων του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ, κι αφού το ζώο ακόμη δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του, τον μεταφέραμε για πιο ειδική φροντίδα σε Ειδικό Καταφύγιο στα Τρίκαλα.
Εκεί, μετά από συνολικά δεκαέξι μέρες, ο Κλάρενς υπέκυψε στα σοβαρά τραύματά του.

Τέτοιου είδους συμπεριφορές, δεν ταιριάζουν στον 21ο μας αιώνα. Η φύση δεν μας ανήκει, εμείς της ανήκουμε, γι’ αυτό ας φροντίσουμε να συνυπάρξουμε αρμονικά με τους συγκάτοικούς μας σε αυτόν τον πλανήτη.

Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

Οι "ξένοι"

(Βούλα Παπαϊωάννου)


Αφού τα είπα και ξεθύμανα, επανέρχομαι σε ό,τι αυτό το μπλογκ συνηθίζει: στα όμορφα πράγματα που υπάρχουν γύρω μας.
Σήμερα, ημέρα που γιορτάζει η ποίηση, και κάνει την είσοδό της η άνοιξη, θα σας μιλήσω για κάτι εξόχως ποιητικό και ανοιξιάτικο.
Εδώ και λίγες μέρες μένουν κοντά μας δυο νέοι άνθρωποι, ένας Κούρδος και μια Ρουμάνα, με την κορούλα τους, την Εσμεράλδα. Θα πείτε και τι το ιδιαίτερο έχει αυτό; Εκ πρώτης όψεως κανένα. Όμως αυτοί οι τρεις άνθρωποι αποπνέουν μια γλυκύτητα που καιρό έχω να συναντήσω στους βολεμένους συμπατριώτες μας. Άνθρωποι κυνηγημένοι, που μέχρι πρότινος ζούσαν στοιβαγμένοι, οι τρεις τους κι ένας ακόμη άνεργος ξάδελφός τους, σε «καμαρούλα μια σταλιά» στην κυριολεξία –αδυνατώ να φανταστώ πώς-, χωρίς θέρμανση, μαγειρεύοντας σε πετρογκάζ, ψάχνοντας για το μεροκάματο με το κυάλι. Σε κατάσταση απόγνωσης για να μην πολυλογώ. Τέτοια, που ήταν έτοιμοι να γυρίσουν στο Κουρδιστάν, κι ας πήγαινε ο Αράμ φυλακή, με το που θα πάταγε το πόδι του εκεί –πολιτικός πρόσφυγας γαρ. «Τουλάχιστον θα γλυτώναμε το ένα πιάτο, μου λέει, η Βάλη κάτι θα έβρισκε να κάνει, και ίσως, αν ήμουν τυχερός, θα έβγαινα σε μερικά χρόνια, και θα ζούσαμε πάλι μαζί.» Η ιστορία τους; Εκείνος παντρεμένος στη πατρίδα του, έφυγε για να μην τον πιάσουν, και ξαναγύρισε μία μόνο φορά, για την ταφή του δεκάχρονου γιου του, που σκοτώθηκε σε βομβαρδισμό. Εκείνη χωρισμένη, με έναν γιο δέκα οκτώ ετών, που ζει και δουλεύει στη Ρουμανία –δεν τολμάει να του προτείνει να έρθει εδώ, όπως είναι τα πράγματα-, ήρθε στην Ελλάδα για να μπορέσει να επιβιώσει. Μπορείτε να φανταστείτε το πόσο δύσκολο ήταν και για τους δύο να τα καταφέρουν στις εχθρικές και δύσκολες συνθήκες της… «φιλόξενης» πατρίδας μας. Κι όμως τα κατάφεραν. Το εντυπωσιακό ωστόσο δεν είναι μόνο αυτό. Είναι το ότι δεν χορταίνεις να βλέπεις τα μάτια και το χαμόγελό τους. Δυο όμορφοι, υγιείς, νέοι άνθρωποι, που τους κοιτάζεις και πουθενά στο βλέμμα τους δεν διαβάζεις κακεντρέχεια, πονηριά, ούτε καν θλίψη. Βλέπεις πάντα δυο καθαρά μάτια, που σε κοιτάζουν ευγενικά, ήρεμα, λαμπερά, καλοπροαίρετα. Καμμιά μεμψιμοιρία, καμμιά δουλικότητα, καμμιά καχυποψία. Πρόθυμοι να προσφέρουν όπου και όπως μπορούν, πάντα ωστόσο με μια φυσική αξιοπρέπεια που δεν χρειάζεται να αποδείξουν, να δουλέψουν τίμια και ευσυνείδητα, χωρίς τις γνωστές κουτοπονηριές της δικής μας… «περήφανης» ράτσας, να χαρούν με ό,τι όμορφο τους χαρίζει η τύχη, χωρίς τη διαρκή γκρίνια και μιζέρια που τρέχει απ’ τα μπατζάκια των απανταχού «αδικημένων» συμπολιτών μας. Γνωρίστηκαν εδώ, αγαπήθηκαν, παντρεύτηκαν και έκαναν το κοριτσάκι τους. Ένα υπέροχο, χαρούμενο πλασματάκι που όλο χαμογελάει. Τους βλέπω μαζί, τόσο ήρεμους, τόσο αληθινούς, τόσο πλήρεις, τώρα που η ζωή τούς άναψε ένα φως, να στήνουν το σπιτικό τους πραγματάκι – πραγματάκι, να στήνουν τη ζωή τους στιγμή – στιγμή, να στήνουν την αγάπη τους χαμόγελο - χαμόγελο, κι αισθάνομαι να με επισκέπτεται η ομορφιά αυτοπροσώπως.
Ειλικρινά δεν βρίσκω τίποτα πιο ταιριαστό να πω γι’ αυτή τη μέρα της γιορτής.

Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

Τα νεύρα μου!


«Τι σ’ εκνευρίζει;» ρωτάει το Μεριλάκι…. Ουουουου πολλά! πάρα πολλά! Ναι, ναι, είμαι ιδιότροπη! Το λέω εξ αρχής να το ξέρετε. Ας πω μερικά έτσι στην τύχη.

Οι γυναίκες που ντύνονται σαν… χριστουγεννιάτικα δέντρα!
Αλλά και οι πενηντάρες που επιμένουν να νομίζουν πως «ο χρόνος δεν περνάει από πάνω τους» και εξακολουθούν να ντύνονται σαν εικοσάρες…
Οι «όμορφοι μάτσο» που θεωρούν… αχαριστία να μην αρέσουν παιδί μου, αρέσουν, σ’ όλον τον γυναικείο πληθυσμό.
Τα σπίτια που οι ένοικοί τους έχουν πετάξει ό,τι θύμιζε πως κάποτε ήταν άνθρωποι, και είναι στημένα σαν να περιμένουν τον φωτογράφο από το Art et dècoration.
Η Κατερίνα Παπακώστα.
Όσοι σε πλησιάζουν στην ουρά σε… απόσταση εφαψία, νομίζοντας ότι έτσι θα… φτάσουν πιο γρήγορα στο ταμείο!
Τα σκουπίδια στην παραλία, τα δάση, κι όλες τις άλλες φυσικές ομορφιές της ωραίας μας πατρίδας…
Οι φωνασκίες παντού και πάντα.
Ο λαϊκισμός του Λαζόπουλου.
Τα πιτσιρίκια που οι μαμάδες τους τα έχουν κάνει να πιστεύουν ότι ο κόσμος όλος είναι στα πόδια τους. (ξέρετε, εκείνα που σε γεμίζουν άμμους όταν γαλήνια κάνεις την ηλιοθεραπεία σου, ή κάνουν την ταβέρνα λούνα παρκ με τα κυνηγητά και τ’ αυτοκινητάκια τους, τα χαριτωμένα μου…)
Οι αριστεροί δημόσιοι υπάλληλοι που μπήκαν με ρουσφέτι, λουφάρουν ασύστολα, φέρονται στους ανθρώπους σαν σκουπίδια, και θέλουν από πάνω ν’ αλλάξουν την κοινωνία (για να την κάνουν σαν τα μούτρα τους;;;;;).
Οι άντρες που πλακώνονται στα τηλέφωνα και τις προσκλήσεις μέχρι να καταλάβουν ότι δεν… κι έπειτα πού τους είδατε, πού τους απαντήσατε…
Οι άντρες που δεν ξέρουν να φτιάξουν μια πρίζα.
Οι ακροαματικότητες του Τριανταφυλλόπουλου.
Οι γυναίκες που δεν μπορούν, βρε παιδί μου, να χάσουν με τίποτα τα κιλά που πήραν στην εγκυμοσύνη, και παχαίνουν με… τον αέρα…
Οι γυναίκες που κάνουν παιδί για να κρατήσουν τον άντρα τους.
Οι άντρες που σου λένε συνέχεια «πάμε όπου θέλεις εσύ.»
Οι αντρικές βερμούδες όλη μέρα κι όλη νύχτα το καλοκαίρι, βρε δε ‘πα να ‘ναι το πιο σικ εστιατόριο.
Όσοι καβαλάνε μια λωρίδα και δεν πάνε ούτε αριστερά, ούτε δεξιά.
Ο ρατσισμός των μη καπνιζόντων.
Όσοι ενοχλούνται από τα γαυγίσματα και τα κελαηδίσματα, ενώ σου έχουν χώσει στ’ αυτί το ερκοντίσιόν τους που μουγκρίζει σαν εργοστάσιο.
Οι ξερόλες που λένε αβάσταχτες κοινοτοπίες με ύφος νομπελίστα.
Οι φελλοί που νομίζουν ότι έχουν αισθητική, ενίοτε δε ότι είναι καλλιτέχνες και οι ίδιοι… και κάνουν εκθέσεις κι άλλα τέτοια κοσμικά…
Όσοι κλέβουν αναπτήρες, κι έπειτα εγώ παθαίνω πανικό: μια φωτιά βρε παιδιά! Μια φωτιά!
Οι απανταχού ψυχολόγοι που στο όνομα της απενεχοποίησης, κάνουν τους ανθρώπους γαϊδάρους.
Οι κλήσεις της τροχαίας για ένα ασήμαντο, πλην αναγκαίο, παράνομο παρκαρισματάκι…
Το μετρό που σταματάει στις 12, και τρέξε να το προφτάσουμε, ή ψάξε για ταξί νυχτιάτικα.
Οι απεργοί της Ακρόπολης.
Ο εαυτός μου που δεν μπορεί να βολευτεί πουθενά!!!

Κι άλλα πολλά!! -σας το είπα,.δεν σας το είπα; είμαι ιδιότροπη!:))))) -
αλλά σταματάω γιατί κουράστηκα.
Με τις υγείες μας :)

Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

Ο ποιητής είναι?

Σε μια σταράτη και μεστή, χωρίς τις συνηθισμένες λογοτεχνίζουσες φιοριτούρες, συζήτησή του με τον Μάνο Στεφανίδη, ο Νάσος Βαγενάς μεταξύ άλλων, γενικότερου ενδιαφέροντος θεμάτων, δηλώνει: "ο ποιητής είναι τρόπος δεν είναι δήλωση". Επειδή πολύ μου αρέσει αυτός ο αφορισμός, σας τον μεταφέρω, και σας προτρέπω να διαβάσετε την ενδιαφέρουσα κουβέντα.
Από εμένα ένα ποίημα του πανεπιστημιακού - ποιητή Νάσου Βαγενά, από την "Βιογραφία".

Διαβάζεις εφημερίδα. Οι τελευταίες ειδήσεις είναι πανάρχαιες. Η φωνή σου

Γεμίζει με χώμα το δωμάτιο. Δεν υπάρχει να βοηθήσει κανείς.

Η μέρα είναι σιδερένια. Τετράγωνη. Με σκόνη στις άκρες. Γελάς

Και κάθεσαι στον καθρέφτη να βάψεις τα μάτια σου.

Εγώ βγάζω το χώμα απ' τα μαλλιά.