"Ποιητικά μόνον οικεί στ' αλήθεια ο άνθρωπος τη γης ετούτη" Martin Heidegger

Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Προ του χείλους... του γκρεμού, της κάλπης, της απόγνωσης, ή ό,τι άλλο θέλετε...

(αφιερωμένο σ' όλη την παρέα,
που δεν το σκάει απ' τ' όνειρο)


Παλεύω
Με σφυριά τους ανθρώπους και τις μέρες βαριές
Να σκαλίσω παράθυρο λέξη-λέξη χτυπάω
Στα χέρια μου ρόζοι να πετάξουν κλαδιά

Βαρεθήκατε να μ’ ακούτε
Το ξέρω

Κούραση κλείνει τα μάτια
Γλυκά παγώνει ο θάνατος Δεν θα πάψω
Δεν θα πάψω. Σας χρωστώ ένα λουλούδι
Μου χρωστάτε μι’ απάντηση
Δεν μπορείτε να φύγετε τώρα
Θα μας κάψει το χιόνι

Είναι ύπνος ο θάνατος
Που μαυλίζει
Το ξέρω
Σα φίδι γλιστράει στο αίμα μου

Σας μιλώ

Να μένουμε ξάγρυπνοι
Έχουμε κλήρο στην άνοιξη
Τον πληρώσαμε μ’ έρωτα

Δεν θ’ αφήσω κανέναν
Να το σκάσει απ’ τ’ όνειρο
Σας κλειδώνω στο πάθος μου

Με βρισιές και γροθιές
Να πονάμε

Μέχρις ότου απλώσουμε δάκρυα
Στ’ άγονα χώματα
Να βλαστήσουνε άνθρωποι



12/11/00

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

(αφιερωμένο στη Τζίνα)

Δεν υποτάσσεται το χάος σου λέω.

Η μικρή Αλίκη έκατσε κάτω κι έκλαψε
για πολλοστή φορά
μέσα στη χώρα των τραυμάτων.

Δεν νίκησε.

Τα όνειρα τρέχουν πάντα προς τα πίσω
να δείχνουν το πένθος.

Την κόλασή σου δεν θα την νικήσεις.
Όμως μπορείς να την κερδίσεις.

από "ξηρά τροφή"

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

Salto mortalis

(Κλεάνθης Βασδώκας)


Μολύβια καλοξυσμένα
καρφωμένα στη ράχη του πτώματος
αντιστρόφως ανάλογο
ένα φτερό βουτάει στο μελανοδοχείο
έξω βρέχει
βροχή αστήρικτη
τα πομπώδη επιχειρήματά της
εξαντλούνται γρήγορα
σ’ ένα βιαστικό πότισμα
οι δεξαμενές άδειασαν
-όλες οι δεξαμενές-
διψάμε άκρως νατουραλιστικά
το φτερό μάς κοιτάζει αμήχανο
και ξαπλώνει
να χαρεί έναν δίκαιο ύπνο
................

η συνέχεια εδώ

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009

καντάδα προς... ναυτιλομένους

Έναρξη σχολικής χρονιάς, που υποθέτω γιορτάζεται ακόμη με προσευχές, αγιασμούς, εθνικούς ύμνους και όλα τα συναφή.
Μαζί λοιπόν με τις ευχές για καλή αρχή, έχω να σας προτείνω έναν... εναλλακτικό Ύμνο εις την Ελευθερία: την ποίηση του Δ. Σολωμού όπως τραγουδήθηκε σαν τρυφερή κι ερωτική καντάδα από τους ζακυνθινούς, πριν μελοποιηθεί σαν εθνικό εμβατήριο από τον Ν. Μάντζαρο.



γιατί... ελευθερία χωρίς έρωτα, και έρωτας χωρίς ελευθερία δεν γίνεται...

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

Μπόρα φθινοπωρινή

(Μαριέλα Κωνσταντινίδου)

Μπόρα φθινοπωρινή / γρήγορα / να μαζέψω τις καρέκλες από την βεράντα / όρθια στην πόρτα μια ανάσα / δροσιά παλιού Σεπτέμβρη / εισπνοή / ανάκατα με στάχτη / εκπνοή / έφυγαν οι φωτιές / αστράφτει / πλημμύρες έρχονται / τι τρέμεις; /
δεν θάρθουν ως το τσιμεντένιο μας κουτί / θα σταματήσει το κακό μακριά από 'δω / ακόμα τρέμεις σαν χαρτί; / σου λέω μη φοβάσαι / καταλαβαίνω / εσύ δεν ξέρεις από σπίτι / είσαι μονάχα ένα σκυλί / που βάζει την ουρά κάτω απ' τα σκέλια μπρος στην οργή του ουρανού / μα εγώ θα ενημερωθώ / θα δω στην τηλεόραση όλη την συμφορά λεπτό-λεπτό / ύστερα θα ψηφίσω με SMS τον πρώτο πυροσβέστη / μετά με κάλπη τον καταλληλότερο σε κρίσεις μεταμέλειας / έπειτα θ' αγοράσω ελεύθερα τις μάσκες μας / και θ' αναπνεύσουμε εκ του ασφαλούς τη στάχτη / μα τι σου λέω; / εσύ τρέμεις / καλά / στάσου να κλείσω τις καρέκλες μια στιγμή / κι έρχομαι να κρυφτούμε κάτω απ' το κρεβάτι / αστράφτει /


από το ημερολόγιο

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009

Εγκαίνια


Το φθινόπωρο φέρνει σε πολλούς μελαγχολία. Εγώ αντίθετα το καλοδέχομαι πάντα με σχέδια και διάθεση δημιουργική. Έτσι και φέτος. Αυτή η ανακουφιστική δροσούλα –μετά και από τις πρόσφατες εφιαλτικά πυρωμένες μέρες- είναι ό,τι πρέπει για το άνοιγμα της χειμερινής σαιζόν, για να βάλω μπροστά πράγματα που γέννησε η καλοκαιρινή ραστώνη. Δεν βρίσκω άλλωστε καλύτερο τρόπο ν’ απαντώ σ’ όλα τα δυσάρεστα που μας κατακλύζουν, από την εμμονή σε ό,τι μας κάνει να νιώθουμε αληθινοί, σε ό,τι μας βοηθάει να μην ξεχνάμε ό,τι ονειρευτήκαμε.
Για το καλό ξεκίνημα λοιπόν μιας ακόμη χρονιάς, που θέλω να ελπίζω ότι θα είναι παραγωγική, έχω κιόλας έτοιμη μια καινούρια γωνιά στο διαδίκτυο –που θα λειτουργεί φυσικά παράλληλα και συμπληρωματικά με αυτό το μπλογκ-,
έναν ιστότοπο με δική μου αποκλειστικά δουλειά, όπου μπορείτε να με βρείτε όσοι θέλετε, πιο οργανωμένη, πιο επικεντρωμένη και πιο δημιουργική -ελπίζω.

Καλό φθινόπωρο λοιπόν, και το εξαίσιο «με την πρώτη σταγόνα της βροχής» του Ο.Ελύτη στην μοναδική μελοποίηση του Μ. Χατζιδάκη, αφιερωμένο εκ βάθους καρδίας σε όλους εσάς τους καλούς φίλους αυτής της γειτονιάς, που με έχετε συγκινήσει με την αγάπη σας.
Θα περιμένω με χαρά τις επισκέψεις και τις εντυπώσεις σας.