"Ποιητικά μόνον οικεί στ' αλήθεια ο άνθρωπος τη γης ετούτη" Martin Heidegger

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2007

Βύρων Λεοντάρης (ο αγαπημένος...)

Πέτρες πάνω στις πέτρες
κορμιά πεσμένα πάνω σε κορμιά
γενιές επάνω από γενιές χτισμένες
εδώ που της ασπίδας την κλαγγή θαμπώνει το μπαρούτι
όταν αστράφτει και πηδούν τα τείχη
κίτρινα, μουσκεμένα, από καμακωμένα ψυχομαχητά
με δάχτυλα, που δεν ξεψύχησαν ακόμα, στις ρωγμές τους…

Σ’ ένα ξεστράτισμα -που δε σου ταίριαζε-
τρεκλίζεις στο κενό
νιώθεις της μοίρας σου το χέρι να γλιστράει σαν άμμος μεσ’ απ’ το δικό σου
ρωτάς τι έγιναν όλοι αυτοί που λίγο πριν στέκονταν πλάι σου
πώς το παραδεχτήκαν , πώς το παραδέχτηκες
ώσπου και συ να γίνεις ένα κύμα που θα σπάσει.

Πέτρες πάνω στις πέτρες
βράχοι ξυμένοι σαν κρανία νεκρών απ’ τους βοριάδες,
τι γκρεμνοί, τι αγκάθια
κάτω απ’ τ’ ανατολικά τείχη του Ακροκόρινθου που σε μάθανε
πόσο πικρό είναι να υπάρχεις…

Βύρων Λεοντάρης, Ψυχοστασία

Άμεση δημοκρατία: αλήθεια ή ψέματα;

Πόρτο Αλέγκρε και Συμμετοχικός Προϋπολογισμός

Ένα παράδειγμα συνάρθρωσης άμεσης και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας
Του Θανάση Τσακίρη
(από την εφημερίδα ΕΠΟΧΗ ΑΡ.Φ. 667, 23.3.2003)

Στο «Λιμάνι της Χαράς», όπως είναι η μετάφραση του ονόματος της Βραζιλιάνικης αυτής πόλης των 1,2 εκατομμυρίων κατοίκων, εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια ένα σύστημα άμεσης δημοκρατίας στη διοίκηση του δήμου.
Στο «Λιμάνι της Χαράς», όπως είναι η μετάφραση του ονόματος της Βραζιλιάνικης αυτής πόλης των 1,2 εκατομμυρίων κατοίκων, εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια ένα σύστημα άμεσης δημοκρατίας στη διοίκηση του δήμου. Να σημειώσουμε εδώ, προτού περιγράψουμε τις λειτουργίες του συστήματος, ότι αυτό εφαρμόζεται από το 1989 από την τοπική κυβέρνηση που ανήκει στο Κόμμα των Εργαζομένων το οποίο πριν λίγους μήνες εξέλεξε τον αρχηγό του στη θέση του Προέδρου της Βραζιλίας με το ανεπανάληπτο 64%.
Διεξήχθη μια μεγάλη δημοσκόπηση στην οποία το ερώτημα «Θα ήταν καλύτερη η χώρα αν ο λαός είχε την εξουσία να αποφασίζει;» έλαβε 86% θετικές απαντήσεις. Το πρώτο θέμα για το οποίο κλήθηκαν οι πολίτες να συζητήσουν και να πάρουν αποφάσεις ήταν αυτό των δημοσίων δαπανών. Έτσι το Κόμμα των Εργαζομένων καθιέρωσε την πρακτική της «αμεσοδημοκρατικής κατάρτισης του προϋπολογισμού» (“orçamento participativo”).
Το Κόμμα των Εργαζομένων εξάλλου αποτελείται από ομάδες και κινήματα που έχουν εγγεγραμμένη στα πολιτικά τους προγράμματα δύο βασικούς στόχους, την αλλαγή προτεραιοτήτων (δηλ. την ανατροπή του πελατειακού συστήματος που εξυπηρετούσε την αστική τάξη και τις εθνικές και περιφερειακές ελίτ υπέρ των εργατικών και αγροτικών τάξεων και των φτωχών ομάδων του πληθυσμού των παραγκουπόλεων “favelas”), και την συμμετοχική δημοκρατία). Το κόμμα αυτό συγκροτήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ʼ80 μετά την πολιτική αλλαγή από το στρατιωτικό δικτατορικό καθεστώς στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Οι συνιστώσες του ήταν εργατικά συνδικάτα και αυτόνομα εργατικά και αγροτικά κινήματα, χριστιανικές ριζοσπαστικές αυτοδιαχειριστικές κοινότητες που είναι ίδιον της Βραζιλιάνικης περίπτωσης, πρώην επαναστατικά Μαρξιστικά και Τροτσκιστικά κόμματα και ομάδες.
Κάθε Απρίλιο γίνεται ο «πρώτος γύρος» γενικών συνελεύσεων των 16 διαμερισμάτων του δήμου. Γίνονται επίσης συνελεύσεις 5 θεματικών φόρουμ που έχουν ως αντικείμενά τους: α) τις μεταφορές και το κυκλοφοριακό, β) την πολεοδομία και την οργάνωση της πόλης, γ) την εκπαίδευση και τον πολιτισμό, δ) την υγεία και την κοινωνική πρόνοια, και ε) την οικονομική ανάπτυξη και την φορολογική μεταρρύθμιση. Σχεδόν πάντα ο «πρώτος γύρος» έχει πανηγυρικό χαρακτήρα και θεατρικό στυλ αλλά χρησιμεύει ως εκπαιδευτικός μηχανισμός για την προσέλκυση και μύηση των νέων πολιτών στην συμμετοχική διαδικασία. Στο τέλος της συνέλευσης παίρνουν το λόγο οι πολίτες και ασκούν κριτική στα πεπραγμένα και στις γενικές προτάσεις επί του προϋπολογισμού της διοίκησης του δήμου.
Μετά τις γενικές συνελεύσεις του «πρώτου γύρου» διεξάγονται ενδιάμεσες συνελεύσεις κατά γειτονιές και κατά θεματικές ομάδες. Σʼ αυτές τις συνελεύσεις οι πολίτες προτείνουν τα θέματα που επιθυμούν να συζητηθούν και καταρτίζονται οι «κατάλογοι επενδυτικών προτεραιοτήτων». Κατά τον Ιούνιο, γίνεται ο «δεύτερος γύρος» περιφερειακών και θεματικών συνελεύσεων όπου τόσο οι προτεινόμενες επενδυτικές προτεραιότητες (π.χ. ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ασφαλτόστρωση δρόμων, δημιουργία πάρκων κλπ.) όσο και τα προτεινόμενα επενδυτικά σχέδια παρουσιάζονται στους αξιωματούχους και στα στελέχη της διοίκησης του δήμου.
Επίσης, στη φάση αυτή κάθε συνέλευση εκλέγει δύο εκπροσώπους της (και δύο αναπληρωματικούς) που θα λάβουν μέρος στο Δημοτικό Συμβούλιο επί του Προϋπολογισμού. Στις δύο αυτές πρώτες φάσεις εκλέγονται οι αντιπρόσωποι για το Περιφερειακό Φόρουμ επί του Προϋπολογισμού. Αυτό το Φόρουμ συναρθρώνει τους καταλόγους προτεραιοτήτων που καταρτίζονται από τις συνελεύσεις γειτονιάς σε έναν ενιαίο κατάλογο για ολόκληρη την περιφέρεια και διαπραγματεύεται την εφαρμογή του με τις υπηρεσίες του δήμου. Το Φόρουμ των Αντιπροσώπων συνεχίζει τις εργασίες του ολόκληρο το χρόνο. Αντιμετωπίζουν και επιλύουν το δίλημμα που θέτουν οι υπηρεσίες του δήμου περί «τεχνικών περιορισμών» ή «οικονομικής βιωσιμότητας» και, σε τελευταία ανάλυση, είναι αυτά που έχουν την εξουσία να λαμβάνουν τις οριστικές αποφάσεις. Τα φόρουμ παρακολουθούν και καταγράφουν τις κινήσεις της διοίκησης ώστε να διασφαλίζεται η υλοποίηση των υποσχέσεων και διαχειρίζονται στο μικρο-επίπεδο την εφαρμογή στην πράξη των κεφαλαιακών σχεδίων.
Το Δημοτικό Συμβούλιο επί του Προϋπολογισμού συναρθρώνει τα αιτήματα που στέλνει κάθε περιφερειακό και θεματικό Φόρουμ για την κατάρτιση του ετήσιου προγράμματος επενδύσεων της πόλης.
Έτσι μέσα από αυτή τη διαδικασία διασφαλίζεται ο διαχωρισμός του αποφασίζω και του κυβερνώ, με την έννοια του συντονίζω.
Η μέχρι σήμερα εμπειρία από το πείραμα του Πόρτο Αλέγκρε δείχνει στον πιο δύσπιστο παρατηρητή την αποτελεσματικότητα της παρέμβασης των πολιτών στη διοίκηση του δήμου μέσα από την εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας. Για παράδειγμα, πριν από την εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας, οι γραμμές αποχέτευσης έφταναν μόλις τα 17 χιλιόμετρα ενώ κατά την περίοδο 1990-1994 τα χιλιόμετρα αυξήθηκαν σε 46, πράγμα που σημαίνει ότι στην περίοδο 1989-1996 το ποσοστό πληθυσμού που είχε πρόσβαση σε γραμμές αποχέτευσης αυξήθηκε από 46% σε 95%. Σε πολλές φτωχογειτονιές (favelas) που μέχρι πρότινος κυριαρχούνταν από λασπόδρομους και μονοπάτια φτιάχτηκε οδικό δίκτυο ώστε να διευκολύνεται η πρόσβαση σε λεωφορεία, οχήματα καθαριότητας, νοσοκομειακά αυτοκίνητα και φορτηγά.
Ένα ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο η συμμετοχή είναι τέτοια που να δικαιολογεί την όποια δικαίωση του θεσμού, καθόσον ότι τα έργα της αποχέτευσης και της διάνοιξης βασικών οδών στις φτωχογειτονιές θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν γίνει από κλασικές σοσιαλδημοκρατικές ή / και σοσιαλφιλελεύθερες κυβερνήσεις. Τα στοιχεία δείχνουν ότι το 1994 η συμμετοχή στο σύνολο των συνελεύσεων όλου του χρόνου έφτασε περίπου το 8% του ενήλικου πληθυσμού. Το ποσοστό αυτό μοιάζει μικρό συγκρινόμενο με το ποσοστό των συμμετεχόντων στις κοινοβουλευτικού χαρακτήρα εκλογές. Όμως, αυτή η απόλυτη σύγκριση αδικεί την προσπάθεια γιατί αφαιρεί από την οπτική της το γεγονός ότι ο πληθυσμός πρέπει να εκπαιδεύεται διαρκώς σε μεγάλης διάρκειας διαδικασίες άμεσης συμμετοχής, συζήτησης και λήψης αποφάσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολύ μεγαλύτερο ποσοστό συμμετέχει στον «πρώτο γύρο» της διαδικασίας συνελεύσεων όπου, όπως τονίσαμε, εκπαιδεύονται οι πολίτες στην πράξη της άμεσης συμμετοχής. Δεν έχουν όμως ακόμη δημοσιευτεί στοιχεία για τη συμμετοχή μετά το 1994.
Στις διαδικασίες αυτές συμμετέχουν πολύ περισσότερο τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας και μέλη της κλασικής εργατικής τάξης. Για παράδειγμα, στις περιφερειακές συνελεύσεις, ενώ πάνω από το 50% των νοικοκυριών της πόλης αμείβονται με μισθούς πενταπλάσιους του κατώτερου, μόνο το 34% των συμμετεχόντων προέρχεται από αυτά τα νοικοκυριά, και ενώ λιγότερο από το 30% των νοικοκυριών αμείβεται με μισθούς τριπλάσιους (ή και λιγότερο) από τον κατώτερο το ποσοστό των συμμετεχόντων που προέρχονται απʼ αυτά είναι μεγαλύτερο από 45%, και το υπόλοιπο 12% αντιπροσωπεύει το 1/3 των συμμετεχόντων. Αντίθετα, η εμπειρία δείχνει ότι στα δημοψηφίσματα συμμετέχουν, ως επί το πλείστον, οι πιο πλούσιοι και οι πιο εκπαιδευμένοι. Μια πρώτη εξήγηση είναι ότι το κόστος της πληροφόρησης για τα θέματα των δημοψηφισμάτων είναι μεγάλο ενώ αντίθετα στις συνελεύσεις γειτονιάς για το δημόσιο προϋπολογισμό είναι πιο σίγουρα τα φτωχότερα στρώματα ότι θα πετύχουν να βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσής τους και το επίπεδό τους. Η τοπική κυβέρνηση του Πόρτο Αλέγκρε προσπαθεί να μειώσει το πληροφοριακό κόστος για τα θέματα των δημοψηφισμάτων ώστε να αλλάξει στα μάτια των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων η εικόνα των «πολυτελών δημοψηφισμάτων».
Άλλα προβλήματα που προκύπτουν σχετίζονται με το ρόλο της γραφειοκρατίας που διαπερνά όλους τους τομείς της δημοτικής διοίκησης και απειλεί να ακυρώσει κάθε νεωτερισμό που κινείται προς την κατεύθυνση της άμεσης δημοκρατίας και της αυτοδιαχείρισης κατατρώγοντας τους δημόσιους και δημοτικούς πόρους και δημιουργώντας λειτουργικά προβλήματα στις σχέσεις του δήμου με τρίτους δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς που είναι εντεταλμένοι να εκτελούν δημόσιο κοινωνικό έργο (π.χ. συγκοινωνίες, προμηθευτές σχολικών ειδών κλπ.). Για την επίλυση των προβλημάτων της είσπραξης φόρων ετέθη σε λειτουργία το 1989 το πιο προοδευτικό φορολογικό σύστημα στην ιστορία της χώρας καθώς από τη μια συνδέθηκε με τους δείκτες πληθωρισμού και από την άλλη ωφελήθηκαν οι κάτοχοι οικημάτων κατοικίας έναντι των κατόχων εμπορικών ιδιοκτησιών.
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά ακόμη στοιχεία για το πείραμα του Πόρτο Αλέγκρε. Όμως, εκείνο που έχει σημασία να τονίσουμε είναι ότι τελικά το πείραμα αυτό ενδυναμώνει το ενδιαφέρον των πολιτών για τη δημοκρατία και με τη σειρά του το ενισχυμένο ενδιαφέρον ενισχύει τη δημοκρατία. Τέλος, ας σημειώσουμε ότι το πείραμα αυτό είναι κατά κάποιο τρόπο ένα πείραμα «κινητοποίησης και συμμετοχής από τα πάνω», που, ίσως, υπό άλλες συνθήκες να μην λειτουργούσε και να κατέληγε σε παρωδία, ακόμη και σε τραγωδία. Εδώ, αντίθετα, μέχρι τώρα λειτούργησε αντίστροφα, και μένει να αποδειχθεί εάν θα γίνει πράγματι κτήμα «των από κάτω».
*Βλ. Abers Rev., (1996), «From ideas to practice: The Partido dos Trabalhadores and participatory democracy» Latin American Perspectives Νο. 91(23), σ.σ. 35-53.

ένας πίνακας του Γιάννη Σταύρου



Γιάννης Σταύρου

Απόσπασμα από το έργο "Τερατούργημα" του Γ. Μπλάνα

Εδώ πάνω η Ιστορία είναι
ολόκληρη κάθε φορά μες στο σκοτάδι:
η ανάσα ενός θηρίου πληγωμένου.
Τέλος πάντων. Αυτά δεν σε αφορούν· ακόμα.
Καλύτερα να σου μιλήσω για τα χέρια μου.
Σου είπαν πως είναι χάλκινα; Ίσως.
Εγώ δεν τα κοίταξα ποτέ.
Δεν χρειάστηκε ή δεν θέλησα.
Τι ν’ αγκαλιάσω εδώ πάνω;
Τις αναμνήσεις μου;
Οι αναμνήσεις γίνονται χειρότερες
κι απ’ τον χειρότερο χαλκό,
όταν δεν έχουν κανένα μέλλον ν’ ακονίσουν:
αρκετά εύπλαστες ώστε να πάρουν
το σχήμα της συμφοράς σου,
αλλά πάντα απαθείς, ανέστιες,
στις επικλήσεις της ψυχής·
εκτός ίσως από κάποιαν ανυπόφορη
αίσθηση σκουριάς, που καλύπτει
ίσα ίσα τις πληγές
με μια ψευδαίσθηση ανακούφισης.
Ωστόσο, το ψεύδος καταντά τρέλα
όταν δεν μπορείς να δεις την κόψη
που το χάραξε μέσα σου· έστω την χαρακιά.
Δεν σου μίλησαν, υποθέτω,
για τον παραλογισμό που μ’ έφερε εδώ πάνω.
Φυλάγονται, βουρκόπαιδο,
από τους προβληματισμούς.
Ξέρουν πως δεν ξέρουν ποια λέξη
μπορεί ν’ ανοίξει ξαφνικά τα σπλάχνα του Άδη
κάτω από τους κήπους τους και φυλάγονται.
Εν πάση περιπτώσει όλο και κάτι θα σου είπαν.
Δεν μπορεί να μην κοιμήθηκες
μια τουλάχιστον φορά,
ακούγοντας εκείνη την μπαγιάτικη ιστορία
για τη Νύμφη που ενέδωσε στην ρώμη
του Ποσειδώνα μέσα στον Παρθενώνα!
Τους φαντάζομαι να φτύνουν τις λέξεις
μία μία σαν να τοξεύουν
το κουνάβι της προστυχιάς τους:
Νύμφη, ρώμη, Παρθενώνας...
Λοιπόν, βουρκόπαιδο,
ερωτεύτηκα κι ο έρωτας δεν έχει νόημα
αν δεν σταθεί στην άκρη μιας τρέλας,
αν δεν σπάσει κάτι ανεπίτρεπτο
στα δόντια της νύχτας.
Τα λουλούδια, τ’ απογεύματα,
οι μελαγχολικές σκιές και κάποιο
ανύποπτο πουλί πάνω απ’ το κύμα,
ανήκουν στην βουλημία μιας άλλης ανθρωπότητας,
πολύ ψεύτικης, πολύ φοβισμένης,
ώστε να συμβιβαστεί με την θηριωδία της.

Γιώργος Μπλάνας - ΤΕΡΑΤΟΥΡΓΗΜΑ

(ολόκληρο το έργo δημοσιεύεται στο μπλογκ του Γ.Μπλάνα: κάνε κλικ στον σύνδεσμό του, στην ¨καλημέρα" )

ΑΛΚΑΙΟΣ
ΣΤΑΣΙΩΤΙΚΟ


Δεν ξέρω καν τι άνεμος φυσάει·
πότε αποδώ, πότε αποκεί το κύμα πάει
και το καράβι παραδέρνει σκοτεινό,
κι εμείς απάνω στο καράβι, σαν χαμένοι,
την τρικυμία μάταια παλεύουμε.
Μας παίρνειτο κύμ’ απ’ το κατάστρωμα πλημμύρα.
Σωστό κουρέλι το πανί δέρνεται στο κατάρτι.
Πάει το πανί! Σαν μανιασμένοι οι κάβοι...

[ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Γιώργος Μπλάνας]

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2007

και μια σκέψη για τους "υπερλεξιστές"



Όταν ο λόγος διαρρηγνύει τα ιμάτιά του, γίνεται Ποίηση.
Όταν η λέξη διαρρηγνύει τα ιμάτιά της, γίνεται κουρέλι.

Neda Doany (collage) U.S.


Αφιερωμένο σε όσους "τυφλώνονται" από έρωτα, πίστη, πάθη γενικά...

"Οι τυφλωμένοι άνθρωποι είναι πολύτιμοι, γιατί φωτίζουν τα αφώτιστα"
Κωστής Παπαγιώργης

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2007

24/11: Ημέρα "Δεν-αγοράζω-τίποτα"

Το ξέρετε πως εδώ και 15 χρόνια(!) οι οργανώσεις καταναλωτών σε όλο τον κόσμο έχουν καθιερώσει την 24η Νοεμβρίου σαν ημέρα κατά την οποία Δεν Αγοράζουμε Τίποτα (Buy Nothing Day), για να πούνε ΟΧΙ στον υπερκαταναλωτισμό που πλήττει τον Δυτικό κόσμο;
Ένα είδος άσκησης αυτοπειθαρχίας δηλαδή ή απεξάρτησής μας από το shopping therapy.
Ενδιαφέρον. Και για μας τους Έλληνες που... ρέπουμε σε κάθε είδους εξαρτήσεις και δη ευδαιμονιστικές -σε γενικές γραμμές σωστά, αλλά ας μη ξεχνάμε και το αναγκαίο μέτρο-μάλλον χρήσιμο μου φαίνεται.
Άλλωστε καλό είναι να θυμόμαστε πού και πού ότι δισεκατομμύρια στον πλανήτη πεινάνε, όταν εμείς κατακλύζουμε τα μαγαζιά και γεμίζουμε τίγκα τα καροτσάκια των Σούπερ-μάρκετ.
Λοιπόν; Τι λέτε; Πάμε καμμιά βόλτα σήμερα στη θάλασσα, αντί να πάμε για ψώνια;


Δάσος φλεγόμενο ή "Μη ξεχνάς!"

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2007

Η Λορελάη

Guillaume Apollinaire
La Loreley
(μετ. Χριστόφορου Λιοντάκη)

Στο Μπαχαράχ
ήταν μια μάγισσα ξανθιά
που ο έρωτάς της σκότωνε τους άντρες στη σειρά
την εγκαλεί ο επίσκοπος στο δικαστήριό του
από τα πριν την συγχωρεί χάρη στην ομορφιά της
όμορφη Λορελάη
με τα μάτια σου πλημμυρισμένα από πετράδια
ποιος μάγος τις μαγγανείες σού δίδαξε
να ζω δε θέλω πια
κι είναι τα μάτια μου καταραμένα
όσοι μ' αντίκρισαν επίσκοπε
χάθηκαν
φλόγες είναι τα μάτια μου
δε μοιάζουν με πετράδια
στην πυρά στην πυρά
η μαγγανεία αυτή
σ' αυτές τις φλόγες φλέγομαι όμορφη Λορελάη
να σε δικάσω δεν μπορώ
μ' έχεις μαγέψει
αντί μαζί μου να γελάτε επίσκοπε δεηθείτε στην Παρθένο
χαρίστε μου το θάνατο
και ο Θεός μαζί Σας
ο αγαπημένος μου έφυγε
σε χώρα μακρινή
χαρίστε μου το θάνατο
τίποτα πια δεν αγαπώ
μεγάλο πόνο νιώθω στην καρδιά
το δίχως άλλο πρέπει να πεθάνω
βλέποντας την κατάντια μου θα πρέπει να πεθάνω
καθώς δεν είναι πια εδώ μαραίνεται η καρδιά μου
από τη μέρα που έφυγε μγάλο πόνο νιώθω στην καρδιά
κάλεσε ο επίσκοπος τρεις καβαλάρηδες με τις μακριές τους σπάθες
στο μοναστήρι να την πάτε αυτή την τρελαμένη
χάσου από δω Λώρα τρελή Λώρα με τα τρομαγμένα μάτια
θα γίνεις μια καλόγρια
στ' ασπρόμαυρα ντυμένη
κι ύστερα δρόμο πήραν κι οι τέσσερις μαζί
η Λορελάη τούς ικετέυει
και λάμπουνε τα μάτια της σαν άστρα
αφήστε με, ιππότες μου, εκεί ψηλά στο βράχο ν' ανεβώ
για μια φορά ακόμη τον όμορφό μου πύργο να δω
ακόμη μια φορά μέσα στο ποτάμι
να καθρεφτιστώ
ύστερα θα μπω στο μοναστήρι
με τις παρθένες και τις μοναχές
εκεί ψηλά ο άνεμος μπέρδευε το λυμένα της μαλλιά
κι οι Ιππότες φώναζαν
Λορελάη Λορελάη
στο βάθος από τον Ρήνο ένα καίκι ξεπροβάλλει
εκεί είναι ο αγαπημένος μου
με βλέπει με φωνάζει
γέμισε γλύκα η καρδιά μου
έρχεται ο αγαπημένος μου
και τότε εκείνη σκύβει πέφτει μέσα στο Ρήνο
γιατί είδε στο νερό η όμορφη Λορελάη
τα μάτια του ένα με το χρώμα του Ρήνου και τα μαλλιά του με του ήλιου.