"Ποιητικά μόνον οικεί στ' αλήθεια ο άνθρωπος τη γης ετούτη" Martin Heidegger

Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2009

Μια βραδιά οξυγόνου

Παραβλέποντας την ταλαιπωρία μέχρι να φτάσω, λόγω διαδηλώσεων και κλειστών δρόμων, που κατέληξαν σε αρκετή καθυστέρηση, σε παράνομη στάθμευση και εν τέλει σε μια ροζουλί κλήση, το βράδυ της Πέμπτης ήταν ένα πολύ ωραίο βράδυ.

Πρώτη απόλαυση η έκθεση της Μαριέλας Κωνσταντινίδου. Την Μαριέλα την γνωρίζω χρόνια. Ξέρω και εκτιμώ τη δουλειά της. Και πάντα περιμένω την επόμενη. Αυτή τη φορά –γι’ άλλη μια φορά- με εξέπληξε ευχάριστα. Δουλειά ανθρωποκεντρική, γιατί η Μαριέλα βάζει πάντα στο κέντρο της τέχνης της τον άνθρωπο –κάτι που αγαπώ ιδιαίτερα- έσφυζε από πρόσωπα που σε κοίταζαν άλλοτε κατάματα, άλλοτε βυθισμένα στη δική τους εσωτερικότητα, ποτέ όμως κλειστά και απομονωμένα, ή από σώματα άλλοτε αγκαλιασμένα στην βροχή, άλλοτε τοποθετημένα στον ανοιχτό χώρο, ψάχνοντας τον ρόλο τους στο θέατρο της ζωής. Το πιο ενδιαφέρον όμως στη δουλειά της Μαριέλας είναι η αέναη αναζήτηση. «Παίζει» με τα όπλα της, τα υλικά, τα χρώματα, το σχέδιο, συνεχώς, ψάχνοντας καινούριους εκφραστικούς τρόπους, με αποτέλεσμα που λειτουργεί και ξαφνιάζει. Μου άρεσαν πολύ οι «γραμμένες» με μολύβι και ακουαρέλα φιγούρες πάνω σε κείμενα, η ασφυκτική κατασκευή της σημερινής κατοικίας με τα πρόσωπα εγκιβωτισμένα σ’ αυτήν, ο ιδιαίτερος τρόπος που χρησιμοποιεί την ακουαρέλα, επιτυγχάνοντας ένα αποτέλεσμα πιο δυνατό και στέρεο, που ταιριάζει στην ανθρώπινη σάρκα.
Η έκθεσή της, δυστυχώς για όσους δεν μπόρεσαν να την επισκεφθούν τελείωσε, αλλά μπορείτε να παρακολουθείτε τη δουλειά της από το μπλογκ της, που δεν… επαναπαύεται ποτέ.

Δεύτερη απόλαυση η έκθεση του Ανδρέα Γεωργιάδη, στον Χώρο Τέχνης «24», που θα λειτουργεί μέχρι τις 28/3.
Και ο Ανδρέας είναι φίλος, και ξέροντας τη δουλειά του, περίμενα με αδημονία την έκθεσή του. Ο Ανδρέας δουλεύει κυρίως με μελάνια, μια τεχνική που στα χέρια του μετατρέπεται σε απρόσμενο θαύμα. Από τα έργα του αναδύεται ένας κόσμος άκρως ποιητικός, όπου κυριαρχεί το νερό, σαν η αρχέγονη ουσία απ’ όπου όλα αρχίζουν και όλα καταλήγουν. Ένας κόσμος όπου οι… υδάτινες σκιές μαζί με τους κρυφούς φωτισμούς, που πηγάζουν θα έλεγες από το εσωτερικό του ίδιου του έργου και αιωρούνται σε έναν χρόνο μεταίχμιο, τα χρώματα που διαπλέκουν τον παλμό τους σε τόνους βαθιά συγκινησιακούς και στοχαστικούς, και το σχέδιο που ξετυλίγει έναν χώρο ονειρικό και πραγματικό ταυτόχρονα, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα όπου το υγρό στοιχείο διαποτίζει και καταλύει τα πάντα. Το αποτέλεσμα είναι η αίσθηση ότι βυθίζεσαι σε έναν κόσμο ρευστό, έντονα φορτισμένο από την απουσία-παρουσία του ανθρώπινου στοιχείου, σ’ έναν κόσμο που ανασκευάζει το παρελθόν και το μέλλον, σαν μια αδιευκρίνιστη μνήμη ή επιθυμία, που κατοικεί εντός μας. Προσωπικά η ζωγραφική του Ανδρέα Γεωργιάδη με παρέπεμψε ευθέως στην ατμόσφαιρα και την ποιητικότητα του έργου του Ταρκόφσκυ. Ένιωσα να ζωντανεύει μπροστά μου εκείνη η καταλυτική ρευστότητα του χρόνου και του χώρου, του εντός και του εκτός, του παράδοξου -μεταφυσικού και ταυτόχρονα ρεαλιστικού- «Στάλκερ».
Για να μην μακρηγορώ, κυριολεκτικά με μάγεψε.
Σας προτείνω με θέρμη να επισκεφθείτε την έκθεση. Είμαι σίγουρη ότι θα μαγευτείτε κι εσείς.

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009

ο άντρας των ανέμων

Ζευγάρωνε πουλιά μες στην καρδιά του
Τις νύχτες τα λεφτέρωνε κρυφά ο φοβισμένος
Προσκυνητές σ’ αόρατες ερήμους τα προόριζε
Γι’ αθέατους θεούς που μόνο εκείνος γνώριζε
-Φαντασιόπληκτος απ’ τους ανέμους-
Ανήσυχα κοιμόταν μες στις εκκολάψεις
Προσμένοντας πάντα το αυγό της άλλης μέρας
-Μιας άλλης μέρας πάντα-

Κι έβρισκε καταφύγιο στα φαντάσματα που γύριζαν κοντά του ζητώντας προστασία
απ’ το ανελέητο του μέλλοντος
Παρελθόν αυτός με τα φτερά του κολλημένα στα πλευρά, ατροφικά ακόμα,
τ’ αγκάλιαζε στου φαύλου κύκλου του την ειρωνεία

-Αυτός
ο φοβισμένος των ανέμων-

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009

Ποίηση - ποδόσφαιρο: 1-0






Ήταν ωραία, πολύ ωραία, προχτές το βράδυ. Πολύς ο κόσμος, πολλή η ζεστασιά. Πολλή η Ποίηση. Αυτή η αληθινή ποίηση που δεν περιορίζεται στον λόγο. Που απλώνεται και ρέει ανάμεσα στα χέρια και στα βλέμματα. Έτσι ένιωσα εγώ, έτσι μου είπαν και άλλοι πολλοί πως ένιωσαν. Και τους πιστεύω. Γιατί το ποιητικό γεγονός σού αποκαλύπτεται σαν μια απρόσμενη μαγεία, που λύνει και δένει τους αρμούς απ’ την αρχή… αλλιώς…
Προχτές το βράδυ ήταν όλοι πανέμορφοι. Όλοι όσοι συνετέλεσαν δημιουργικά στην ατμόσφαιρα της βραδιάς, η Τζίνα Αποστολοπούλου, ο Κώστας Γεραντώνης, η Σοφία Σιωρά, ο Άγγελος Σιωράς, ο Νίκος Λεβογιάννης, ο Παρασκευάς Καρασούλος, όλα τα γνωστά ή άγνωστα, μα τόσο ευγενικά, πρόσωπα που συμμετείχαν με τη συγκίνηση και την προσοχή τους. Όλοι ήταν υπέροχοι. Και είναι αυτή η μεγαλύτερη δικαίωση που μπορείς να πάρεις όταν γράφεις. Να νιώσεις το έργο σου παλλόμενο ανάμεσα σε καρδιές και σώματα να ενώνει τις αισθήσεις, να συντονίζει τον μύθο…

Σας ευχαριστώ όλους από τα βάθη της καρδιάς μου γι’ αυτό που μου χαρίσατε.

(Φωτογραφίες από τις πρόβες μπορείτε να δείτε εδώ. )

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009

Κόκκινη κλωστή δεμένη...

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

(Duane Keiser)
Την Τετάρτη, 18/2/09, στις 7.30 μ.μ., στο πλαίσιο του "μήνα λογοτεχνίας", που διοργανώνει το Πολιτιστικό Κέντρο Ηλιούπολης, θα διαβαστούν κομμάτια από το βιβλίο μου "Δέντρα θαλάσσης ανεπλέκονταν...". Τον λόγο θα ενσαρκώσουν θεατρικά η Τζίνα Αποστολοπούλου και ο Κώστας Γεραντώνης, και θα υπογραμμίσουν μουσικά οι Άγγελος και Σοφία Σιωρά. Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο Παρασκευάς Καρασούλος (στιχουργός και εκδότης Μικρής Άρκτου) και ο Νίκος Λεβογιάννης (φιλόλογος, συγγραφέας, τ. βουλευτής και Υφυπουργός Παιδείας).
Όλ' αυτά θα γίνουν στην αίθουσα εκδηλώσεων του Μουσείου Εθνικής Αντίστασης, στην Ηλιούπολη (Σοφ. Βενιζέλου και Μαρ. Αντύπα).
Θα ήταν ωραία αν σ' αυτή τη βραδιά είχα κοντά μου κι εσάς, τους διαδικτυακούς μου φίλους. Αν δεν έχετε τίποτα καλύτερο να κάνετε, θα χαρώ πολύ να σας δω και δια ζώσης :)

Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2009

χαμόγελο

χαρισμένο στον πιο αγαπημένο μου,
τον πιο τρυφερό άνθρωπο του κόσμου,
που θέλω από εδώ και πέρα
να ξυπνάει πάντα χαρούμενος!
(Μαριέλα Κωνσταντινίδου)
Επιστρέφοντας, ένα μεγάλο χαμόγελο σε όλους,
με τρία τρίστιχα του ιερομόναχου Συμεών,
(γραμμένα στο κελί του, στο Άγιον Όρος),
σαν βαθύτατο ευχαριστώ
σε ό,τι αποφασίζει
το on και το off της κάθε μέρας μας.


Μετά το χιόνι
άνθη αμυγδαλιάς
από τον κήπο

Πρωί προ ηλίου
η λεμονιά στην αυλή
με τα λεμόνια

Πρωί ο ήλιος
όλος μέσα καινούργιος
άλλος ήλιος