"Ποιητικά μόνον οικεί στ' αλήθεια ο άνθρωπος τη γης ετούτη" Martin Heidegger

Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

ευχαριστώ

Τις μπαλωμένες νύχτες
τις σκίζω με ξυράφια
νάτος εκεί ο μικρός
-τον έλεγαν Φελίτσε-
που έπιασε την υδρόγειο
με τα μικρά του χέρια
τη γύρισε σαν σβούρα
για να βρει
εκεί! εκεί!

Κοιμάμαι στις ακτές μου
φυσάει γλυκά χειμώνας
από τα όρη του Βορρά
με μια σκιά γαλάζια
χαραγμένη
-μοιάζουν Χριστούγεννα τα χέρια του
χαρά νωπή κι απόκοσμη-
αυτό! Το ζαχαρένιο μου βουνό
μπλε και μαβί
πουλιά φυτρώνουν
ένας σοφός βγάζει κλαδιά
της θάλασσας θηρία
μασούν φύλλα φωτιάς
αυτό! Το ζαχαρένιο μου βουνό
στην κορυφή του κόσμου
στύβω με τα μικρά χεράκια
μια ήσυχη βραδιά Δεκέμβρη
με αναμμένα δέντρα
τραγούδι αποστάζει
απ’ τις γωνιές του μπλε
στον τρυφερό κορμό μου
δεντράκι έξι χρονών
ρετσίνι
μια λέξη πεταμένη
στου δρόμου τις πατημασιές
ευχαριστώ
από τη σκόνη τη σηκώνω
φοράω γούρι
και το βουνό μου ανεβαίνω
με τα μικρά μου πέλματα γυμνά
που δεν ματώνουν


(από arabesque)

Ευχαριστώ
όσους μ' αγάπησαν
και όσους αγαπώ


ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΙ ΕΜΠΝΕΥΣΗ!

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

ευχές

ας μη ξεχνάμε...

("έναστρη νύχτα" Vincent van Gogh)

...να κοιτάζουμε τ' άστρα...


("σπορέας άστρων" Bernardo Bučas)

...και να σπέρνουμε άστρα...


ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Επικαιρότητα διαρκείας

Πυρομανής γεννήθηκα,
πυρομανής και θα πεθάνω!

Ούρλιαξε ο τρελός
Και αυτοπυρπολήθηκε.

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

oliki ep-ana-fora

(της Βούλας Παπϊωάννου)


Λοιπόν θα σου το πω
μ’ όλη τη δύναμη του λάθους μου
που στις ραγισματιές ανάμεσα γλιστράει
κι εκπυρσοκροτεί


Θα σου το πω
όπως αυτό το τσάμικο
που χόρεψες ο παραστρατημένος
και ίδρωσε τουφέκια
το σινιέ πλακάκι


Το ξέρω πως θα προσπεράσεις
μ ένα κοκόρι κρυμμένο στο παλτό
-πάντα αυτό δεν έκανες;-
και θα βαλθείς να ξεφυλλίζεις πόλεις
για να στοκάρεις επιδέξια το παλιό


Μα θα στο πω
κι ας έδιωξες τον άγγελο
να μη φοβάσαι του λαδιού την ετυμηγορία


Κανείς
της πατρικής ελιάς
δεν έκαψε το έλεος


Μεσ’ απ’ τις επιδέξιες ραφές
ξεσπά
και αναβλύζει
την ώρα της χαράς
μια νικηφόρα
σταυροφορία του νερού
πάνω απ’ την οικουμένη
κυματίζει ήρωες
ένα πετράδι
στο κέντρο της ασπίδας
δείχνει καρδιά
κι εσύ
ιππέας μύθου


Δέξου το
Eίσαι το χώμα σου
Και σκύψε


Μ’ ασβέστη
σημάδεψε του ονείρου σου το όριο
όπως το περιβόλι του ο παππούς σου
να μην περνάει μαύρο κι αγριόχορτο


Να δεις
που θα μοσχοβολήσει πάλι
μέντα και μοσχομπίζελο
της μοίρας σου ο δρόμος




6/12/10


(από arabesque)