Μετράω πλάγια

Περνούσαν τα έτη σαν βουνά
Αργά παρήλαυναν εμπρός μας
Κι εμείς θυμάμαι τα κοιτούσαμε
Χειροκροτώντας τις πρωτοχρονιές
Με θαυμασμό ή ίσως από φόβο
Όμως εκείνα αδιαφορούσαν
Με το δίκιο τους
Γιατί αυτά ήταν τα έτη
Κι εμείς οι άνθρωποι

(από Ξηρά τροφή)

Μετράω ανάποδα

Σπιθαμή προς σπιθαμή
τις νύχτες σκάβοντας
κατάκοπη σκαπάνη
ένα κομμάτι πάπυρο
διέσωσα αμετάφραστο
και λίγη σκόνη…


(απόσπασμα από εδώ )

Causa

Για τέσσερις ανθρώπους συνταιριάζω αυτές τις λέξεις,
Κάποιοι άλλοι ίσως τυχαία τις ακούσουν,
Ω κόσμε, πόσο θλίβομαι για σένα,
Που αυτούς τους τέσσερις ανθρώπους δε γνωρίζεις.

Έζρα Πάουντ, Lustra, μετ. Τάκης Μενδράκος

Dragoste σε κόκκινο κομμένο.

(Karol Marine)

Στη Βιολέτα

Είδες λοιπόν πώς έγινε; Εκεί, στις άγριες βαλανιδιές, που αδημονούσες πώς και πώς να σκαρφαλώσεις, άρχισαν όλα. Εκεί ακόνισες τα δοντάκια σου –ένας λυπημένος σκίουρος με την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια- γιατί το γάλα λιγοστό. Τον θυμάσαι δεν τον θυμάσαι το μαστό της μάννας σου καθώς άστραφτε, και τέτοιο λευκό δεν ξαναβρήκες. Ήταν όμως η σκυφτή αγάπη της γιαγιάς σου που σου έμαθε την καμπύλη. Κι η πλεξούδα σου κρατάει ακόμη μνήμη. Βλέπω τα κλαδιά και τα τρεχάματα πλεγμένα σφιχτά να μην τα χάσεις, καθώς τινάζεις ατίθασα το κεφάλι. Σαν το πουλάρι δεμένο απ’ το σχοινί, που είχατε στην αυλή. Πόσες φορές βρέθηκες στη θέση του. Μετά. Πρώτα στο ίδρυμα, που ήταν έξω ο ουρανός, και μέσα το σκάψιμο. Κι αν δεν σήκωνες το κεφάλι να κοιτάξεις έστω, ήταν γιατί είχες μάθει την καμπύλη της προσήλωσης στο κρυφό κόκκινο. Από τότε. Που διδάχτηκες το μανιχαϊσμό και το ζάρι (μαύρο – κόκκινο) από πρώτο χέρι. Έπειτα παντρεύτηκες. Με τις ευλογίες του Τσαουσέσκου και τη φτώχια προσκέφαλο. Έκανες το παιδί σου, και ήρθε η ώρα να διπλωθείς στον κύκλο σου. Έκοψες με τα δόντια τον ομφάλιο λώρο του, όπως είχες κόψει τότε τον δικό σου. Γιατί η ζωή πρέπει να ζήσει. Δυο πόνοι. Δυο δαγκωνιές η μια πάνω στην άλλη. Σε οδήγησαν στο κέντρο του αίματος. Το είδες ν’ αναβλύζει καυτό απ’ την κοιλιά σου. Έκτοτε όλα ήταν δυνατά. Είχαν το πλάτος των χεριών σου. Η ξενιτιά, η μοναξιά, ο επιούσιος. Σημαία πάντα στο κατάρτι τα ολόμαυρα μαλλιά σου. Πλεγμένα ή ξέπλεκα ανάλογα τον άνεμο. Μα εκείνο το σκοινί παραφυλάει. Κρέμεται απ’ το πόδι σου κομμένο. Kαι σκάλωσε σ’ αυτόν τον ξένο άντρα. Απ’ την Περσία μαγικό χαλί ονειρεύτηκες μια νύχτα τον πατέρα σου, που κάθε χρόνο ξεχνάει τα γενέθλιά σου. Κι ανέβηκες στο παραμύθι. Δεμένη πάλι τώρα από το πόδι στριφογυρίζεις στη μικρή αυλή κλωτσώντας, κι η χαίτη σου αστράφτει μαύρο. Το ξέρω. Πάλι με δαγκωνιές θα κόψεις το σχοινί. Πάλι θα βουτηχτείς στο κόκκινο. Μα τούτη τη φορά δεν θα πονέσεις. Γιατί έχεις δέσει κάβο το γέλιο της κορούλας σου, που τη φωνάζεις με πείσμα Εσμεράλδα, για ν’ ακούει αγάπη (ή πιο ψιθυριστά στον ύπνο: dragoste).

(από "στο μεταίχμιο")

Μυγοπαγίδα της Αφροδίτης

Είδα την παράσταση “Venus flytrap”, που ξαναπαίζεται αυτόν τον καιρό –πρωτανέβηκε το καλοκαίρι- από τον Θεατρικό Όμιλο Σχεδία, στο Γκάζι. Η παράσταση δανείζεται τον βασικό μύθο από το έργο «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» του Τένεσσυ Ουίλιαμς, αλλά τον «μεταγλωττίζει» μέσα από τους σκληρούς ή σπαρακτικούς διαλόγους και μονολόγους των ηρώων. Επικεντρώνοντας στο καταλυτικό πρόσωπο της Κάθριν, και στη σχέση θύτη-θύματος μέσα στο ψυχιατρείο όπου έχει οδηγηθεί για να «θεραπευτεί», επεκτείνεται σε όλες τις σχέσεις εξουσίας, αλληλοεξόντωσης και αυτοκαταστροφής, που αναπτύσσονται μεταξύ των προσώπων εντός ή εκτός των τειχών.

Ο λόγος στα όρια της ποίησης, εξαιρετικά δυνατός και με πολλές αναγνώσεις, βαδίζει συνεχώς στην άκρη του γκρεμού -ή ίσως και στα βάθη του- γιατί κανείς δεν έχει τίποτα πια να χάσει ή να κερδίσει. Και φτάνει στο λυσιμελές όριο του ανθρώπου. Στο απάνθρωπο. Οι ήρωες τελούν υπό διαρκή τρόμο (σωματικό και ψυχικό), εγκλωβισμένοι στην παγίδα της ταυτόχρονης δύναμης και αδυναμίας τους. Νομίζω ότι ο τίτλος –«μυγοπαγίδα της Αφροδίτης»- συνοψίζει την προβληματική του έργου.

Είναι μια παράσταση που σε αρπάζει απ’ το στομάχι, και δεν σ’ αφήνει ούτε μια στιγμή να της ξεφύγεις. Εκτός από το κείμενο, εξαιρετικές είναι και οι ερμηνείες. Οι μονόλογοι της Κάθριν, της αδελφής Ευτυχίας και του Σεμπάστιαν κυριολεκτικά αδυσώπητοι. Το σκηνικό, λιτό και λειτουργικό, όπως το συνηθίζει η «Σχεδία», δεν κλέβει την παράσταση, την υπηρετεί μόνο δημιουργώντας την κατάλληλη ατμόσφαιρα. Η σκηνή έναρξης στο δρόμο και η μετατροπή ενός ημιυπαίθριου γκαράζ σε θέατρο που λειτουργεί με ανοιχτές πόρτες και με ελεύθερη είσοδο και έξοδο του κοινού, κάνει τον θεατή χωρίς να το καταλαβαίνει μέτοχο της δράσης, και παίζει με τη σχέση εσωτερικού-εξωτερικού, εντείνοντας υποσυνείδητα το ερώτημα του εγκλεισμού. Ο πιανίστας–συνθέτης, που παίζει ζωντανά στη σκηνή, συντελεί στο να νιώθεις ότι παρευρίσκεσαι σε μια αυτοσχέδια εξομολογητική έκρηξη απελπισίας.

Συνολικά μια παράσταση που δεν διστάζει να πειραματιστεί με «ανοίκεια» μέσα σε όλα τα επίπεδα, και να επιτύχει, χωρίς λεφτά, «κονέ» και επιχορηγήσεις, με μοναδικά όπλα το πάθος, το ταλέντο -ίσως και την ίδια την απόγνωση- όλων των συντελεστών ένα αποτέλεσμα που κερδίζει το στοίχημα.
Το έργο δεν είναι εύκολο, δεν είναι εύπεπτο. Είναι έργο Τέχνης.
Αξίζει να το δείτε.

Παίζεται σήμερα, και θα παιχτεί για τρεις μόνο ακόμη παραστάσεις: 17,18,19/12/2009, Βουτάδων 36, (στάση μετρό Κεραμεικός), ώρα 10:00μ.μ., είσοδος ελεύθερη. Πληροφορίες στο τηλέφωνο: 210 3477448 /

ΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Κείμενο: Τζίνα Αποστολοπούλου - Βασίλης Κανελλόπουλος

Σκηνοθεσία: Βασίλης Κανελλόπουλος

Σκηνικά – Κοστούμια: Οδυσσέας Καψάλως

Μουσική: Rodrigo Melo

Παίζουν οι: Μαρίνα Νατιώτη, Κώστας Γεραντώνης, Τζίνα Αποστολοπούλου, Χαίκ Καζαρτζιάν, Όλγα Τσίρκα, Μαργαρίτα Παππά, Κατερίνα Βασιλάκη, Rodrigo Melo, Κωνσταντίνα Σαράντη, Εύα Μπόγρη.

ΤΟ ΕΡΓΟ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ

Διαβάστε περισσότερα:

http://sxediaschedia.blogspot.com/2009/07/venus-flytrap.html

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=108093

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=71645