"Η διαφορά της μέθης από τη διαυγή ενατένιση βρίσκεται στην ικανότητά της να βιώνει την αλήθεια –τη μόνη αλήθεια- του θανάτου ως παρούσα τραχύτητα και όχι ως αναμενόμενη εκμηδένιση. (…) Μόνο στη διάλυση και στην απώλεια αναγνωρίζει ο θνητός τη μοίρα του. Όχι στην ισορροπία, την πληρότητα και την ολοκλήρωση. (…) Πλήρης καταστροφή του νου και της καρδιάς, πλήρης εξευτελισμός των οστέων. Απόλυτη αδυναμία. (…) Ζώντας μέσα σε κοχλάζουσες σωτηριολογίες ή ευπρόσωπους κομφορμισμούς, δε σκεφτόμαστε τη δυνατότητα της απόλυτης εξόδου. Μια παραίτηση που δεν βγαίνει στη σύνταξη για να κάνει κάτι άλλο, αλλά σχολάζει από τα πάντα. (…)
Αυτό είναι το σκάνδαλο για το οποίο ο πολιτισμός δεν μπορεί να κάνει καμιά σωτήρια σκέψη. Το μόνο που γνωρίζει είναι να μη δείχνει το δρόμο, αλλά την απατηλή παράκαμψη, να μην προσφέρει τον ύπνο, αλλά το κρεβάτι, να δίνει βιβλία, όχι την αλήθεια. Ολόκληρος συγκροτεί ένα ζωτικό και μείζον ψεύδος. Και ο ανά τους αιώνας ταξιδιώτης δε βρίσκει πού να ξεκουράσει τον ίσκιο του. "
Κ. Παπαγιώργης, Περί μέθης
Τετάρτη 21 Μαΐου 2008
Ωστόσο...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
13 σχόλια:
-η αλήθεια του θανάτου ως παρούσα τραχύτητα και όχι ως αναμενόμενη εκμηδένιση-
δεν την αντέχει η καρδιά μου αυτή τη τραχύτητα αλλά ειλικρινά τη ποθεί.
Δυνατό κείμενο, δύσκολο να έχεις άλλη γνώμη.
..."ο ανά τους αιώνας ταξιδιώτης δε βρισκει πού να ξεκουράσει τον ίσκιο του..."
Η απόλυτη αλήθεια, πολύ δυνατό κείμενο!
Το έχω διαβάσει σχετικά πρόσφατα αυτό το δοκίμιο, λορελάη, και μου έκανε εντύπωση η πρωτοτυπία του στοχασμού και του λόγου, αλλά πολύ σκοτεινά χρώματα...
δυνατό κείμενο σκληρές αλήθειες
Λορελάη και σεις οι λοιποί να στε καλά
Πράγματι δυνατό κείμενο με απόλυτες και σκληρές αλήθειες...
Η επίγνωση των ορίων δεν είναι ευχάριστη, είναι όμως μ' έναν τρόπο λυτρωτική.
Ο Παπαγιώργης είναι όντως πολύ καλό μυαλό γυριστρούλα μου. τώρα για τα σκοτεινά χρώματα... όταν αποφασίσεις να φτάσεις ως το τέλος, δεν γίνεται να μην συναντήσεις το σκοτάδι...
Η βίωση αυτής της τραχύτητας Κωστή μου είναι ένα στοίχημα παγίδα. Γιατί για να το κερδίσεις πρέπει να ηττηθείς τελειωτικά.
Xάρηκα που συνάντησα το ιστολόγιό σας. Και τι δουλειά έχει ο Κάφκα και ο Heidegger και ο Κούν και ο Παπαγιώργης με τον Καστοριάδη εκεί; Συνομοτούν και συζητούν για αυτόν τον κόσμο;
Κι εγώ χάρηκα που χαρήκατε κε Νεφέστορα :)
Όλοι αυτοί δεν νομίζω να συνωμοτούν, γιατί ούτε χρόνο για χάσιμο έχουν, ούτε πιστεύω τους ενδιαφέρει κάτι τέτοιο...
...ένα κείμενο για βαθιά υπόκλιση
θεατρική
και με ζήλο...
για τον ίσκιο
και την σκιά
για την φαντασία
και την μοιρασιά.
Να είσαι καλά. Καλημέρα.
Ο Παπαγιώργης είναι ένας πολύ δεινός στοχαστής. Υπηρετεί αυτό το είδος, του στοχαστικού δοκιμίου ας πω, με εξαιρετική δύναμη και τέχνη. Έχω διαβάσει το "Ζώντες και τεθνεώτες" στο οποίο μιλάει για την απώλεια του θανάτου. Πρόκειται για πολύ σημαντική παρηγοριά για όσους έχουν βιώσει αυτό το ζήτημα.
Ντιμ, ευχαριστώ πάρα πολύ.
Να είσαι κι εσύ καλά. καλημέρα
Θερσίτη μου, επιτέλους!!! Μου έλειψες πολύ!
Όπως το λες. ο Παπαγιώργης είναι ένας πολύ δεινός στοχαστής. Εκτός από το πολύ μεγάλο εύρος γνώσεων, την βαθύνοια και την πρωτοτυπία της σκέψης ΄του, διαθέτει και κάτι που σπανίζει. Γοητευτικό λόγο. Είναι από τους ελάχιστους στοχαστές που χαίρεσαι να τους διαβάζεις. Αληθινή απόλαυση τα κείμενά του.
Ειδικά εσύ και η Γυριστρούλα (λόγω ειδικού ενδιαφέροντος το λέω, αν και ο Π. είναι ελκυστικός για τον καθένα), μην παραλείψετε να διαβάσετε -αν δεν το έχετε ήδη κάνει- τα δοκίμιά του για τον Σωκράτη ("ο νομοθέτης που αυτοκτονεί") και για τον Παπαδιαμάντη ("Αλέξανδρος Αδαμαντίου Εμμανουήλ"). Όσο για το "ίμερος και κλινοπάλη", είναι... ευαγγέλιο για τους απανταχού ερωτευμένους... :))
την πολύ ζεστή μου καλημέρα :)
Μπράβο σου, λορελάη, τα φιλολογικά για μας, ο ίμερος για τους άλλους, μπράβο σου!
χαχαχαχα ο ίμερος για όλους Γυριστρούλα μου! Για όλους!!!!! Παρεξήγησες... :)))))
Δημοσίευση σχολίου