"Ποιητικά μόνον οικεί στ' αλήθεια ο άνθρωπος τη γης ετούτη" Martin Heidegger

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008

Η γερόντισσα με τα λευκά μαλλιά

Βαθούλωσε η σάρκα
Κι ανακατεύτηκε το μέσα με το έξω
Σκόρπιες εικόνες απότομα χαμένες
Σε μια κηλίδα της ματιάς
Σπασμένα βλέφαρα
Που τρέμουν τρεις λευκές χαράδρες
Πόλεμος, πείνα, θάνατος
Γερόντισσα κι ας σπαρταράει
Το αίμα στην ανάσα της
Είναι που πιο βαθύ ριζώνει
Και πληγώνει
Του τέλους η πνοή
Ραπίσματα από μέλλον που δεν ήρθε
Στο κυρτωμένο μάγουλο
Εκείνο που την εγκατέλειψε
Με μια ευχή στο χέρι
Ούτε μαντήλι πρόλαβε να πει
Μη με ξεχάσεις
Ριγμένα άρον-άρον όλα σ’ ένα φορτηγό
Ν’ αλλάζει πόλεις και ανθρώπους να γυρεύει
Εκείνο που της έφευγε σε κάθε προορισμό
Ζάρωσε μέσα της η προσδοκία ρυτίδα
Και μετάνοια
«Ζωή που δεν σε πρόλαβα
Μόνο με νυφικό σε είδα
Να ξεμακραίνεις σ’ αρμυρό νερό λευκή
Με τα λευκά μαλλιά μου σε θυμάμαι
Ν’ ανεμίζεις θρίαμβο και θλίψη
Καθώς σ’ ακολουθούσαν πάντα τα πουλιά
Ακόμη κάτι στη σπασμένη σκέψη μου χρυσίζει
Η βέρα μου που πριν με συναντήσεις στο ιερό
Έλυνε κι έδενε τους κύκλους σου ταξίδι
Έριχνε μάγια στον τυφλό εχθρό
Έγραφε κι έσβηνε τον άσπρο ουρανό
Εδώ κι αυτή
Στης σάρκας τις λακκούβες μου βουλιάζει
Νυστάζω πια
Και η ψυχή μου ανακατεύτηκε
Με τ’ άσπρα μου μαλλιά»

17 σχόλια:

giorgos_st είπε...

Το σκέφτηκα αρκετά πριν να σε σχολιάσω φίλη,αυτές τις εικόνες τις έχω δεί, αλλά και τώρα που είναι παρελθόν τις κρατώ γερά σαν κάτι πολύτιμο. Καλημέρα σας

Βραχονησίδα είπε...

Συγκλονιστικό

Ανώνυμος είπε...

μετά από αυτό ότι και να πω θα φαίνεται λίγο, τελικά το γήρας δεν συσχετίζεται άμεσα με το χρόνο, ίσως είναι μια άλλη θεωρία της σχετικότητας που μόνο οι ποιητές (του δικού σου βεληνεκούς) μπορούν να εκφράσουν τόσο άμεσα.

σήμερα πήρα τα φιλμ :)

Θερσίτης είπε...

Απίστευτη δύναμη μάς βγάζει αυτό το ποίημα, λορελάη. Δύναμη, πείρα, ζωή. Δύσκολο να μιλήσεις για κάτι τόσο αληθινό. Να είσαι καλά.

gyristroula2 είπε...

Βαθύτατα συγκινημένη, κυρία μου. Όταν τέτοια ποίηση αγγίζει τη φθορά, τα γηρατειά, το θάνατο, τους παίρνει όλη τη φρίκη, τα φέρνει στα μέτρα του ανθρώπου, τα καθαγιάζει.

Λορελάη είπε...

Παιδιά με συγκινείτε... δεν ξέρω τι να πω... Ευχαριστώ κυρίως για την ειλικρίνεια του αισθήματος που μου ανταποδίδετε.. σ' ένα βίωμα ομολογώ πολύ προσωπικό και πολύτιμο... αυτό είναι το ζητούμενο εν τέλει...
ευχαριστώ και πάλι μέσα απ' την καρδιά μου :)

meril είπε...

Δεν ξέρω τι να πω....
Αυτά τα προσωπικά βιώματα χαράσουν ....

Πάντως δε φτάνει μόνο η σάρκα κι ούτε μοναχό το πνεύμα(για την όποια παραγωγή)
το ταίριασμα όταν γίνεται σωστά είναι σαν τα κομμάτια του παζλ που σμίγουν κι η εικόνα που αποκαλύπτεται εκπλήσει και συγκινεί
Παρόλο που δε μας έχεις συνηθίσει σε τίποτα λιγότερο
καταφέρνεις και μας αφήνεις άφωνους.
Πάντα.

faraona είπε...

Τα προσωπικα βιωματα οταν μπορουν να εκφραστουν με τετοιο τροπο γινονται φωτεινοι φαροι.
Υπεροχο ειναι!

καλο μηνα Λορελαη

Λορελάη είπε...

Μέριλ, Φαραόνα, ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σας λόγια.
Είναι σημαντικό το ότι σας άγγιξε, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για θέμα κάπως... μακρινό από την ζέουσα καθημερινότητά μας...
Φαίνεται πως σ' αυτή την παρέα η ευαισθησία... περισσεύει... :)

Φαίδρα Φις είπε...

Λορελάη,αγαπημένη μου φίλη,
με συγκίνησες πάρα πολύ-
μέχρι που φαντάστηκα τη θωπεία στα λευκά μαλλιά της γερόντισσας.
όλη αυτή η εικόνα...μικραίνει τις συγκρούσεις μέσα μου,τις απαλύνει ακόμα και τις ευαισθητοποιεί,έτσι που λίγο λίγο χάνουν τις αιχμηρές άκρες τους...
κι είναι μια εύφορη στιγμή η συγκίνηση,μια λάμψη εσωτερική,μια διακονεία στα ξεχασμένα μας τρυφερά αισθήματα,

έχει και κάτι από τη Σονάτα του Σεληνόφωτος του Ρίτσου,
δεν ξέρω...κάποιος εκ των συνειρμών διαβάζοντάς το,με οδήγησε και εκεί.

σαν να γράφεις με το μαγικό ραβδάκι είναι αντί για πένα,αυτό που ξεκλειδώνει όλες τις συγκινήσεις...

καλημέρα
σου στέλνω τη σκέψη μου και όλη
μου την αγάπη

Λορελάη είπε...

Φαίδρα μου πάντα γενναιόδωρη...
με συγκινεί η απλοχεριά σου, αλλά τους Ποιητές-φάρους μόνο μακριά επιτρέπεται να τους βλέπουμε, αλλιώς θα κάψουμε τα μάτια μας... :)
σ'ευχαριστώ πολύ καλή μου που είσαι τόσο καλός αγωγός της συγκίνησης...
φιλιά και από μένα :)

enfant raté είπε...

Με συγκίνησε το ποίημα, μόνο αυτό μπορώ να πω ως πρώτη σκέψη.

Δε μου θύμησε Ρίτσο -θα διαφωνήσω δεσποσύνη Φις, νομίζω μμιλά για έναν άνθρωπο που "πήρε τη ζωή του λάθος" και δυστυχώς είναι μάλλον αργά για να "αλλάξει ζωή".

Αυτό ως πρώτη ανάγνωση. Πέρασα για μια καλησπέρα από το σπίτι σας, δυστυχώς βιαστική. Μου αρέσει πολύ, θα πάρω το χρόνο μου και θα επανέλθω για κουβεντούλα.

Να είσαι καλά, καλησπέρα!

lakis είπε...

Υπέροχο ποίημα για της ζωής τις μεγάλες αλήθειες. Μέρα καλή

Φαίδρα Φις είπε...

λορελάη αγαπημένη μου,
καλημέρα,
θέλω ν'απαντήσω στο καταραμένο μου...
θα υποστηρίξω αυτό που είπα με επιχειρήματα ή έτσι νομίζω...
δεν σας θύμησε άραγε Ρίτσο και ειδικότερα τη Σονάτα,το όνειρο της φυγής?
ο απολογισμός μιας ζωής χαμένης?
η φθορά?οι απώλειες?
τα λευκά μαλλιά που ακριβώς δεν υπάρχει συνείδηση του πότε άσπρισαν?
απλώς επισήμανα κάποια από τα σημεία του ποιήματος που μου υπέβαλαν συνειρμούς τέτοιους ώστε να οδηγηθώ στη μερική ομοιότητα και όχι στην ταύτιση βεβαίως με τη Σονάτα.
ο κρίκος είναι ότι μιλάμε και στα δύο για μια γυναίκα περίπου παραιτημένη,
αυτή η γυναίκα είναι σύμβολο και δεν θα πάψει ποτέ να είναι,
και μιλάω για τη γυναίκα που την εγκλώβισαν ή αυτοφυλακίστηκε στις συμβάσεις,άφησε τη ζωή να περάσει,
ωστόσο μια γυναίκα ευαίσθητη που με όπλο μόνο αυτή την ευαισθησία και την πείρα κατόπιν της ζωής,
αντιλαμβάνεται κάπως αργά τα πόσα έχασε και αποτιμά όσα κύλησαν μαζί με το ποτάμι του χρόνου και δεν έζησε,
και σ'αυτό το ποίημα της Αγγέλας,εντοπίζω τα υπαρξιακά ερωτήματα-υπαινισσόμενα ίσως ή έμμεσα-,
τη μονοτονία
και εν μέρει τη δύσκολη συμφιλίωση με την βιολογική φθορά,
επίσης την εσωτερική σύγκρουση,
όπως και τον πόθο που ξυπνάει μέσα της για αλλαγή της ζωής της.
αν δεν σας έπεισα ακόμα,μπορώ να συνεχίσω με πιο ειδικές αντιστοιχίες...

Αγγέλα μου ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία!
λίγο μεγάλο το σχόλιο...
ελπίζω να με συγχωρήσεις

φιλιά και αγκαλιά

Λορελάη είπε...

enfant raté, ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη, τη συγκίνηση και τα καλά σου λόγια.
καλωσόρισες :)

Λάκη ευχαριστώ πολύ. Πάντα σύντομος και μεστός... :)
καλό σου βράδυ

Φαίδρα μου, μπήκες σε μεγάλο κόπο και σ' ευχαριστώ πολύ :) Φυσικά με τιμούν αλλά θα αντιπαρέλθω ως υπερβολικές τις αντιστοιχίσεις με τον μεγάλο Ρίτσο, όσο για την ανάγνωση και τις ερμηνείες δεν θα πω τίποτα, γιατί όπως έλεγε και ο Ελύτης όταν οι ποιητές καλούνται να εξηγήσουν εκ των υστέρων τα ποιήματά τους, λένε ψέματα. Το ποίημα αφ' ότου έφυγε από μένα είναι δικό σας και χαίρομαι όταν το απολαμβάνετε και το εισπράτετε όπως "μιλάει" στον καθένα. Έχω πει και άλλοτε ότι οι αναγνώστες είναι συνδημιουργοί του έργου. Και αυτό είναι θαυμάσιο.
φιλιά πολλά και καλό σου βράδυ :)

Ανώνυμος είπε...

Οι στίχοι σου σε συνδιασμό με τη Νινα Σιμόν, μου έφτιαξαν μια πολύ περίεργη ατμόσφαιρα, γεμάτη ένταση.
Μου θύμισε και κάτι δικούς μου στίχους που τιτλοφορούνται "Ξεριζωμός", μου θύμισε και άλλες εποχές, με άλλα ακούσματα και περισσότερη ένταση στις διεκδικήσεις.
Θα πιώ μια μπίρα στην υγειά σου.

Λορελάη είπε...

εις υγείαν, αγαπητέ Σωλομάντζαρε!

( ωραίοι αυτοί οι παράδοξοι συνδυασμοί... δεν είναι; :)