"Ποιητικά μόνον οικεί στ' αλήθεια ο άνθρωπος τη γης ετούτη" Martin Heidegger

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Μονόπρακτο σε χιλιάδες πράξεις

Χρόνια ρουθούνιζε κάτω απ’ τα πόδια. Θηρίο φιμωμένο. Το ένιωθες. Ναυτία. Ανέβαινε από τις πατούσες. Έβγαινε απ' το στόμα αναθυμιάσεις. Έρχεται. Θα πνίξει.. Δεν σε καταλαβαίνει. Σε κοιτάζει παστωμένος πέντε-έξι στρώματα βερνίκι. Μέσα απ’ το βρώμικο αμάξι σου βλέπεις κοκκινοκίτρινα φανάρια ασυνάρτητα. Πίσω στην άσφαλτο ο ουρανός λιωμένος. Ο τύπος λαδωμένος μέσα-έξω σπινιάρει να προφτάσει πρώτος το καινούριο ντηλ. Στο επόμενο φανάρι ο κουλός δεν σου ζητάει. Απαιτεί. Με μάτι άγριο απ’ την πείνα. Δίνεις. Ταμείο αλληλεγγύης τα φανάρια λες. Μα το παράθυρο ερμητικά κλειστό της διπλανής κυρίας. Με αχυρένιο το μαλλί και το μυαλό, ακκίζεται. Περήφανα θα γαμηθεί με ιδιοκτήτη πρώτης πίστας στη λεωφόρο. Δεν έχει τίποτα να φοβάται. Ο ουρανός ξωπίσω πατημένος άρχισε κιόλας να βρωμίζει. Παρκάρεις εξουθενωμένη.. Κείνο το τρίξιμο κάτω απ’ τα πόδια δε λέει να σταματήσει. Και το μυαλό γυρίζει. Ταβέρνα. Κουτούκι το θυμάσαι, σήμερα επέκταση παράνομη με τζαμαρία να χωράει. Πλήθος. Χοντρές αβάσταχτες κοιλιές. Γυναίκες ιδρωμένες. Υστερικά χορεύουν αντρικά. Να δείξουν πως μπορούν. Το ίδιο και τα τσιφτετέλια. Χλιμιντρίζουν πάνω τους λογής-λογής γιορντάνια και χρυσά. Οι άντρες καμαρώνουν ή βαριούνται. Τέλειωσε το φαί. Πάμε να φύγουμε. Ο λαός γιορτάζει. Την άνοδο της κλίμακας. Πατάτα, παϊδάκι, άντε και στο πατέ. Μακαριότητα και ρέψιμο. Ευτυχία. Η κόρη τους γατόνι. Πηδήχτηκε με τον καθηγητή. Πήρε πτυχίο. Κι ο γιος στη Ρουμανία πλήρωσε κάνα δυο. Ήρθε γιατρός. Ωραίο παληκάρι. Τάφτιαξε με κόρη κλινικάρχη. Σε λίγα χρόνια θα σφάζει ανενόχλητος. «Κακόκεφη σε βλέπω». Ξαφνιάζεσαι. Γυρνάς. Ο φίλος «άντε γεια μας». «Ρε σύντροφε, πού βλέπεις την υγεία για να πιω;» Δεν σε καταλαβαίνει. «Έχεις τίποτα;» «Όλα», του λες και απορεί. «Ζαλάδα από παντού», του εξηγείς. «Ήπιες πολύ;» «Απ’ όλα», σαδιστικά επιμένεις, να δεις ως πού θα πάει. Τα κάποτε υγρά του μάτια δεν ξέρουν πώς να σου φερθούν. Το casual δερμάτινο σακάκι υποψιάζεται, μα σωπαίνει. «Ένας καθηγητής, δικός σου, αριστερός, μου ‘λέγαν τα παιδιά, φασίστας μες στη τάξη», πετάω ξαφνικά στα μούτρα του. «Τι μου το λες;», η ενοχή αρχίζει ν’ αγριεύει. «Να κάνεις κάτι», συνεχίζω αδίστακτα, κουράστηκα με τις ψευτιές, «δεν είσαι συνδικαλιστής, οργανωμένος, στέλεχος;…» «Είμαι σε άλλη οργάνωση», με διακόπτει νευρικά. Του χάλασα το κέφι. Βραδιάτικο. «Άσ’ τα αυτά. Το Σάββατο έχουμε κανονίσει Ρέμο. Θάρθεις;» πάει να ισιώσει την κατάσταση. «Βρε αϊ πνίξου!». Σηκώνομαι και φεύγω απ’ την αηδία. Μα η ζαλάδα του κόσμου όλου γύρω μου. Κι ο ουρανός στην άσφαλτο έχει σαπίσει. Ζέχνει. Το χώμα τρίζει επικίνδυνα. Το βλέπεις. Έρχεται. Φτάνεις στο σπίτι ίσα-ίσα. Ανοίγεις τηλεόραση. Λάβα κακιά απ’ τα έγκατα ξερνάει ο κόσμος. Συντέλεια στα ρουθούνια ανεβαίνει. Μικρά παιδιά παίζουν φωτιά. Άγουρα μάτια βλέπουν νύχτα. Σφάζουν της πόλης την κοιλιά. Πετροβολούν τον θάνατο. Οργή Θεού. Και ο λαός κοιμάται. Λάβα κακιά ξεχείλισε. Τους καίει στα κρεβάτια έντρομους. Ιδρώνουν τύψεις. Κρεμιούνται απ’ τις οθόνες να σωθούν. Ο Μάγιστρος, με τη φωνή ατάραχη από το μηχανάκι στο λαιμό, ασύστολα επικρίνει τ’ ανόσια πλάσματά του. Έχει δεμένα όλα τα σκοινιά. Θα επιζήσει επί παντός. Η ψεύτικη ψιλόλιγνη κουνάει βλεφαρίδες προγραμματισμένες σε κρίση συνείδησεως «αχ τα παιδιά μας…», η νταντά έχει καλά κλειδώσει τα δικά της. Ο τρίτος με λαμπιόνια κρεμασμένα μπρος στα μάτια αστράφτει για τη βία, να έχει τους εμπόρους. Κι ένας αρκούδος κουρδισμένος στην κορυφή, κουνάει χέρια χείλη, με υπευθυνότητα. Γυαλίζουν εν ολίγοις όλες οι γραβάτες λόγια βαρύγδουπα που τρέχουν με τα σάλια, ως να τελειώσει κι αυτό το νταβαντούρι. Κι ο πεινασμένος μετανιώνει που δεν βούτηξε κι αυτός κανένα κινητό μες στην αναμπουμπούλα. «Αξιοπρέπεια, ψελλίζεις, φιλότιμο, σε ύστατη προσπάθεια.» «Τι είν’ αυτά; Με κοροϊδεύεις; Στο ’21 είμαστε ακόμα; Προοδέψαμε. Δεν το κατάλαβες;»
Λυγίζει ακόμα κι ο Θεός. Βάζει τα κλάματα. Βρέχει. Σβήνουν οι φωτιές. Έκλεισαν πέντε μέρες. Έτσι είναι πάντα. Πιο γρήγορη η καταστροφή απ’ τη δημιουργία.
Στον πατημένο ουρανό κοιμάται ένα αγόρι.
Αυλαία.


ΥΓ. Θ’ αργήσει η επόμενη παράσταση.
Μα πρέπει να ‘χει happy end. Βαρέθηκα τα δράματα.

19 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

το κείμενό σου το έχω στον υπολογιστή μου, είναι μεγάλη δύναμη να βρίσκεις λέξεις εκεί που οι άλλοι μόνο σιωπούν

lms είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
meril είπε...

Πανάθεμά με!
Δε θέλω να πω!
Αυτό το φτάνει πια να σημάνει κάτι και να χει ουσία
Πριν απωθηθεί ο θυμός
Πριν ξεχάσουμε
Να κάνω θέλω!

Υ.Γ. Το κείμενό σου Αγγέλα μου μίλησε για λογαριασμό όλων μας
Ευλογημένη να σαι

Θερσίτης είπε...

Είναι φορές που το μολύβι μάς τρυπάει την ψυχή και μας πονάει. Το βρομερό μωσαϊκό αυτής της εκπορνευμένης κοινωνίας των απόγονων των μαμελούκων ολοζώντανο.
Την οργή μας, την οργή μας. ΝΑ προσέξουμε μην ξεθυμάνει.

Mariela είπε...

Θα συμφωνήσω με τη Meril, το κείμενο σου μιλάει για λογαριασμό όλων μας!
Οποιαδήποτε λέξη μου έρχεται στο μυαλό για να περιγράψω αυτό που ένοιωσα διαβάζοντας το, ακούγεται εξαιρετικά φτωχή!
Να είσαι καλά Αγγέλα μου.

Λορελάη είπε...

μη ξεθυμάνουμε και ξεθυμώσουμε Θερσίτη, Μέριλ, να κάνουμε! Μπορούμε! Κάθε μέρα. στιγμή στιγμή. Ηλιογράφε αρκετά με τη σιωπή και τις βολές μας.
Είναι καιρός να πάψουμε να μασάμε τα λόγια μας, ακόμα και μ' αυτούς που αγαπάμε. Κάποιοι δεν πουληθήκαμε και δεν εξαργυρώσαμε τίποτα. Ας μη τους χαριζόμαστε.
νάστε καλά

Λορελάη είπε...

Μαριέλα μου γράφαμε ταυτόχρονα. Κι εσύ νάσαι καλά. Σ' ευχαριστώ που είσαι εδώ. Που νιώθεις ό,τι κι εμείς. Αυτό μετράει.

gyristroula2 είπε...

Είναι πολύ σημαντικό το κείμενό σου, λορελάη. Όχι μόνο γιατί εκφράζει με ποιητική δύναμη την ουσία των ημερών, αλλά κυρίως γιατί μπόρεσες να δεις, αυτά που δεν μπορούν πολλοί καθ' ύλην αρμοδιότεροι από σένα.

Λορελάη είπε...

Γυριστρουλα μου, το τραγικό είναι ότι διαβάζω και ακούω πως κάποιοι απορούν, δεν καταλαβαίνουν γιατί έγινε όλο αυτό, τι πρόβλημα έχουν τα παιδιά και τα σπάνε..........
Σ' αυτούς απευθύνεται αυτό το κείμενο... Σ' αυτούς που είναι οι κύριοι υπεύθυνοι τελικά. Οι πολιτικοί -αυτοί οι αλήτες, που εμείς εκλέξαμε- δεν κάνουν τίποτ' άλλο από το να ακολουθούν τις... βουλές των ψηφοφόρων τους...
Εγώ επιμένω και θα συνεχίσω να επιμένω, μέχρι να πάρουμε τις ευθύνες μας, να αντιστρέφω το ερώτημα (το γνωστό "γιατί να μην κλέψω αφού οι πολιτικοί κλέβουν"):
Γιατί να μην κλέβουν , να μην παρανομούν, να μην είναι ανήθικοι, ασύδοτοι, αδιάφοροι, πουλημένοι οι πολιτικοί, όταν η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας συμμετέχει ή ανέχεται -που είναι το ίδιο- στη γενικευμένη ανομία, αδιαφορία, ασυδοσία;
Στο βόλεμα με δυο λόγια, του "να κάνω εγώ τη δουλίτσα μου, κι ας πάει να καεί ο κόσμος"
Η Δημοκρατία δίνει κυριαρχική εξουσία στον Λαό. Όταν όμως ο λαός έχει διαφθαρεί, δεν υπάρχει δικλείδα ασφαλείας.
Η Δημοκρατία είναι αδιάψευστη. Έχουμε ακριβώς την κοινωνία που μας αξίζει.
Γι' αυτό η μόνη έξοδος από το αδιέξοδο είμαστε εμείς οι ίδιοι.

gina είπε...

Πάρα πολύ καλό.
Ας βρεθεί η δύναμη να δωθεί η συνέχεια...
μόνο στο happy end κομπιάζω/
καλή δυναμη
g

Yannis Zabetakis είπε...

@λορελάη

όχι άλλα lifestylish happy ends...

αφού καμιά ζωή δεν έχει happy end...
εκτός κι αν θεωρούμε τον θάνατο...happy end

Λορελάη είπε...

Τζινάκι μου κι εγώ κομπιάζω... γι' αυτο καιτο εύχομαι. Κουράστηκα πια όλο τα ίδια. ελπίδες, πίστη, πάθος και στο τέλος πάντα διάψευση, όλα στα ίδια λούκια. Αλλά δεν πάει άλλο. Ίσως αυτή τη φορά κάτι να βγει. Είνα η πρώτη φορά που ζω κάτι τόσο αυθεντικό και αχειραγώγητο. Η αδράνεια όμως και το άρπαγμα από τα κεκτημένα είναι τεράστια, ανυπολόγιστη δύναμη. Και τα καπελώματα καραδοκούν παντού. Όλοι, από τους αναρχικούς μέχρι τους φασίστες, έχουν έτοιμο κουστούμι. Είναι πολύ εύκολο να το φορέσουν σ' ένα πλήθος που κινείται μό΄νο από το συναίσθημα. Θα καταφέρει να αρθρώσει νέο λόγο; να φτάσει στην ουσία, να αντισταθεί σε όλη αυτή τη διάβρωση που φτάνει ως το μεδούλι; Αν δεν το κάνει αυτό, τα 700 € θα γίνουν 800 ή 1000 και... όλα καλά.....;;;;;;

Γιάννη μου, πικρόχολο βέβαια είναι το happy end, αλλά πραγματικά βαρέθηκα το να μην βγαίνει ποτέ τίποτα πουθενά. Πρέπει να γίνει κάτι!!!

καλή δύναμη σε όλους μας.

lakis είπε...

Τα δράματα δυστυχώς πάντα χαράζονται στη μνήμη. Όμορφα έγραψες. Μέρα καλή

Φαίδρα Φις είπε...

αγγελάκι μου,
διάβασα ό,τι μου έγραψες
μ'έπιασε κλάμα
και δεν μπορώ να σχολιάσω
το κείμενο.
είμαι και πολύ φορτισμένη αυτές τις μέρες
θα ξανάρθω,στο υπόσχομαι

σου στέλνω τρυφερή αγκαλιά

Λορελάη είπε...

Λάκη μου... δυστυχώς... έχεις δίκιο

Φαίδρα μου, όλοι είμαστε φορτισμένοι... καταλαβαίνω...
φιλιά

dion είπε...

Υπέροχο το μπλογκ ,όπως και η συγκεκριμένη ανάρτηση.Με μεγάλη ανακούφιση διαπιστώνω ότι όλο και πιο πολλοί συνοδοιπόροι αναζητούμε τη χαμένη σημασία και τιμή των λέξεων. Να είσαι καλά!
Υ.Γ
Το έργο σου έχει ΚΑΙ θεατρική αξία. Έχει να πει πολύ περισσότερα απ' ό,τι ένα σωρό ανούσια και παρωχημένα εργάκια

Γεφυριστές είπε...

Αγγέλα μου, πολύ όμορφο το κείμενό σου.. κατάθεση ψυχής πραγματικά. Κάτι πρέπει να γίνει σίγουρα. Έλα όμως που όταν ανάβει η φωτιά τρέχουν όλοι μακριά για να μην "τσουρουφλιστούν". Αυτό είναι το κακό. Κάποιος έγραψε για "αντιβία" τις μέρες αυτές. Ούτε το όνομά του δεν τολμούν να αναφέρουν. Μην τυχόν και "τσουρουφλιστούν". Υποκριτές.
Σε φιλώ

Yannis Zabetakis είπε...

@λορελάη

λορελάη μου, αναρωτιέμαι...μα καλά τι σε κάνει να νομίζεις ότι τίποτα δεν βγαίνει σε κάτι?

στο χέρι μας και στην καρδιά μας...κρύβονται πολλά μυστικά!
θέλουμε να τα επι-κοινωνήσουμε?
αν ναι...τότε το ...end θα είναι σίγουρα ...happy...

αλλιώς θα είναι κρύο! όπως η σφαίρα του μπάτσου-δολοφόνου!!!

Λορελάη είπε...

Dion καλωσόρισες :)
Χαίρομαι ειλικρινά για τη συνάντηση. Από το μπλογκ σου φαίνεται η πίστη σου στην Παιδεία, κι η αγάπη σου στα νέα παιδιά. Δάσκαλοι σαν εσένα είναι η απάντηση στη σημερινή κακοδαιμονία.
Καλή δύναμη και καλή συνέχεια :)

Αλέκα μου αυτούς που τρέχουν για να μη "τσουρουφλιστούν" θέλει να κάψει η φωτιά, και αν φουντώσει πραγματικά δεν θα τη γλυτώσουν όσο κι αν τρέξουν...
(ποιος έγραψε για "αντιβία";)

Γιάννη μου, μακάρι να είναι happy και όχι... χάπι...
Μ' αρέσει πάντως η αισιοδοξία σου :)