Ας τους αδειάσουμε τη γωνιά

αφιερωμένο

στους ασκητές της πίστης

και στους καρεκλοκεύνταρους

της "επανάστασης"

(Ηλιογράφος)

Το τέλος της παιδικής ηλικίας.

Χάρη στη μεγάλη του αρετή και στα μεγάλα του αισθήματα, ο Θεός κράτησε αυτή τη φορά το λόγο του κι ο ασκητής έμαθε πρώτος πως γεννήθηκε ο Σωτήρης. Κι επειδή τότε εδίψασε πολύ την ευτυχία των ανθρώπων παράτησε τη βάρδια του, ακύρωσε τις τελευταίες προσευχές στο κομποσκοίνι και κατέβηκε να προσκυνήσει.
Ο πατέρας, ο γέρο-Επισταύρου (τι ζωή εξήντα χρόνια, ν’ ανοίγει κάθε μέρα κι άλλος γκρεμός και να τρέχεις να βρεις προφήτη για να τον γεμίσει) περίμενε τ’ αμόλυντα γερατειά στην πόρτα. Μέσα, όσοι ξενύχτησαν αποβραδίς, συνήθιζαν σιγά-σιγά το φως, βούιζε όλο το σπίτι σα μελίσσι:
«Χριστιανοί, αδέρφια μου κυνηγημένα στο πικρό χωράφι και στα δάχτυλα της βροχής, με τα μάτια ορθάνοιχτα τις νύχτες μήπως ανοίξουνε οι ουρανοί και δεν πάρουμε χαμπάρι, -και κάθε τόσο κάποιος να τρελαίνεται στον ύπνο του και να ξυπνάει βλαστημώντας τις άγιες εικόνες, φτάνει που μείναμε ζωντανοί αδέρφια μου, φτάνει που δαγκώσαμε τη γλώσσα και κρατήσαμε, γιατί σήμερα έδωσε ο Θεός και τα ‘χουμε πια όλα. Αφού ο ασκητής έκανε τόσο δρόμο μόνο και μόνο για να μας δει θα βγούνε τα όνειρα μ’ αυτό το παιδί, δε γίνεται να μας ξαναπιάσει πια σκοτάδι».
«Εκείνος» είπε ο ασκητής «έκανε πιο πολύ δρόμο για να ρθει σε σένα, γιατί έρχεται πάντα στους χτεσινούς φρόνιμους και στους σημερινούς γέρους. Έρχεται πάντα στην άκρη της υπομονής, στην άκρη μιας φωνής που σβήνει ξοδεμένη στο πηγάδι».
Ο ασκητής, μ’ όλο που έψαξε τόσό πολύ τον ουρανό που στα τελευταία δεν καλόβλεπε, κατάλαβε αμέσως πως ο Σωτήρης είχε τα σημάδια. Έσκυψε βαθιά στην κούνια και τον κοίταζε ώρα ατέλειωτη, τον κοίταζε με άπειρη τρυφερότητα και πόνο κι όταν σηκώθηκε κι έστρωσε στα μαλλιά το φωτοστέφανο και τα μάτια του ταξίδεψαν στην κάμαρα σαν κάποιος που μετράει τους πεθαμένους, γέμισαν δάκρυα τα βλέφαρά του.
Ο γερο-Επισταύρου, που κρατιόταν απ’ την πόρτα σα να τη στερέωνε, ή πάλι σα να την έσκαβε κρυφά (πόσο καιρό σού παίρνει άραγε να ξεχάσεις το κελί σου;) είδε να κλαίει ο ασκητής και η καρδιά του πάγωσε για το παιδί και για τη λιακάδα που μπήκε στη ζωή του.
«Μακάριε, εσύ μίλησες για την άκρη της υπομονής μα τα μάτια σου συννέφιασαν. Τα μάτια σου συννέφιασαν κι η λύπη δέρνει σαν κακός νοτιάς το πρόσωπό σου. Θα φύγει πάλι; Αυτό το τρυφερό κλαδί που ο Θεός φύτρωσε σήμερα στη σάρκα μου είναι γραμμένο να ξεραθεί προτού ανθίσει; Κι ύστερα μόνοι και με τι χέρια πια να κουβαλήσουμε τα κόκαλα ώσπου να ξαναβρούμε του καθενός τον τάφο, και με τι χέρια να χαϊδέψουμε την άνοιξη μήπως ξαναμιλήσει…»
«Μη στενοχωριέσαι», είπε τότε ήσυχα σκουπίζοντας τα δάκρυά του ο ασκητής, «μη πικραίνεσαι. Εγώ δεν κλαίω για τον Σωτήρη, κλαίω για μένα, γιατί ήρθε η ώρα να πεθάνω».

Μάριος Μαρκίδης, Βιβλίο Παραπόνων, 1978

καλά Χριστούγεννα σε όλους!

(αν κι εκείνο το δέντρο στην πλατεία, δεν το βλέπω να κάνει Χριστούγεννα... :)))