Εγώ να χαρίσω στον καλό φίλο που γιορτάζει
-τι άλλο; στίχους αγαπημένους.
Οι τελευταίοι στίχοι λοιπόν
από τα "τέσσερα κουαρτέττα" του Τ.Σ. Έλιοτ,
(σε μετ. του Αριστοτέλη Νικολαίδη)
για σένα Θερσίτη, με την ευχή
"Πυρ και ρόδο [να] γίνουν ένα"!
Ο,τι καλούμε αρχή συχνά είναι τέλος και
Να κάνεις ένα τέλος είναι να κάνεις μιαν αρχή
Το τέλος είναι απ' όπου ξεκινούμε. (...) Και κάθε πράξη
Ένα βήμα στο αδιέξοδο, προς την φωτιά, κάτω, στης θάλασσας τον λάρυγγα
Ή προς μια πέτρα δυσανάγνωστη: κι εδώ είναι όπου ξεκινούμε (...)
Με την έλξη αυτής της αγάπης και την φωνή απ' αυτό το
Κάλεσμα
Δεν θα σταματήσουμε την εξερεύνηση
Και το τέλος της όλης μας έρευνας
Θα είναι να φθάσουμε όπου ξεκινήσαμε
Και δούμε το μέρος για πρώτη φορά.
Μέσω της άγνωστης και θυμημένης πύλης
Όταν το έσχατο της γης απέμεινε να ερευνηθεί
Αυτό είναι που ήταν η αρχή
Στην πηγή του απώτατου ποταμού
Η φωνή του κρυμμένου καταρράκτη
Και τα παιδιά μες στην μηλιά
Όχι γνωστά, επειδή ποτέ δεν τα κοιτάξαμε
Μόνο ακουστά, μισάκουστα, στην ησυχία
Μέσα σε δύο κύματα της θάλασσας.
Γρήγορα τώρα, εδώ, τώρα, πάντα-
Προϋπόθεση πλήρους απλότητας
(Δαπάνη όχι λιγότερη από καθετί)
Και όλα θα είναι καλά και
Κάθε είδος πράγματος θα είναι καλό
Όταν οι γλώσσες της φλόγας αναδιπλωθούν
Μες στον στεφανωμένο κόμπο της φωτιάς
Και πυρ και ρόδο γίνουν ένα.
15 σχόλια:
Πολύ ψηλά ανέβασες τη θερμοκρασία των ευχών, λορελάη, καλή μου φίλη. μεγάλη τιμή να μου αφιερώνουν τέτοιους στίχους.
Θα σου απαντήσω με το χικμέτ πως αν δεν καείς εσύ, αν δεν καώ εγώ, πώς θα γενεί το σκοτάδι φως; Αυτή είναι η έγνοια μου μέσα στην απόλυτη κυριαρχία του οχαδελφισμού.
Νάσαι καλά Θερσίτη μου.
Δεν αντιλέγω.. Θα καούμε, που θα καούμε, ας αξίζει τουλάχιστον τον κόπο... :)
Αγγέλα ευχαριστίες για τους στίχους
κι από δω ευχές στο φίλο μας
Του πάει πολύ, λορελάη, ωραία επιλογή!
Έτσι μάλιστα, μην έχουμε κανένα άλλο "ποιητικό ατύχημα", κάνε τον τροχονόμο, καλή μου!
Μέριλ, Γυριστρούλα, έναν Θερσίτη έχουμε -και τι Θερσίτη! σταυροφόρο αληθινό, που λέει και η Βραχονησίδα- να μην τον τιμήσουμε;
Άσε΄που μας αγριεύτηκε και παραλίγο να μας τα βροντήξει, ε, να μην τον γλυκάνουμε λίγο;... :))
απορία...
πόσες γλώσσες να έχει η φλόγα??
άραγες...
Εξαιρετικοί οι στίχοι...
Μου θυμίζει πως πάντα
"από το θάνατο γεννιέται η ζωή...
και πάλι από την αρχή!"
Χρόνια πολλά στον φίλο...
Γιάννη, αμέτρητες ίσως?...
Μαριέλα μου, αυτός ο κύκλος πάντα, ναι, τέλος κι αρχή ένα συνεχές που πάει στο άπειρο, κι εμείς οι... τελίτσες του... :)
"Ο,τι καλούμε αρχή συχνά είναι τέλος..."
Φίδι, που τρώει την ουρά του. Ωραίο ποίημα, μεστό. Ευχαριστίες και τις καλημέρες μου σε όλη την παρέα.
Χαίρομαι που σας άρεσε ο Έλιοτ κ. Γιαννάκαινα.
την καλημέρα μου
Αγγέλα μου,
έξοχη επιλογή. Αυτά είναι δώρα!!!
Θερσίτη, Χρόνια πολλά και καλά
Υ.Γ. Ο φίλος μας ο Γιάννης φαντάζομαι ότι ήθελε να του απαντήσεις "Επτά":)
Αγγέλα μου,είδα ότι μου έστειλες
μέιλ αλλά ακόμα δεν έχω αποκαταστήσει τη βλάβη του
άουτλουκ και δεν μπορώ να το ανοίξω
αργώ να το κάνω γιατί
υπάρχει περίπτωση να πρέπει
να επανεγκαταστήσω το πρόγραμμα
και να χάσω όλα μου τα αρχεία από το μέιλ μποξ
αν κάτι χρειάζεται να μου πεις
στείλε μήνυμα στο κινητό
φιλιά!
Αλέκα μου, στους καλούς φίλους αξίζουν τα καλύτερα :)
φιλιά
Όχι Φαίδρα μου, δεν χρειάζομαι τίποτα. ένα γεια σου έστειλα, επειδή είχες χαθεί από το μπλογκ σου πολλές μέρες και φοβήθηκα μήπως συνέβαινε κάτι :)
Αγελικήηηηηηη.....που είσαι;
οι πρώτες αράδες του ποιητή μου θυμίζουν το φίδι που δαγκώνει την ουρά του και γίνεται κύκλος....
γύρισα, γύρισα Ηλιογράφε μου!
ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον! :):):)
Δημοσίευση σχολίου