Οι "ξένοι"

(Βούλα Παπαϊωάννου)

Αφού τα είπα και ξεθύμανα, επανέρχομαι σε ό,τι αυτό το μπλογκ συνηθίζει: στα όμορφα πράγματα που υπάρχουν γύρω μας.
Σήμερα, ημέρα που γιορτάζει η ποίηση, και κάνει την είσοδό της η άνοιξη, θα σας μιλήσω για κάτι εξόχως ποιητικό και ανοιξιάτικο.
Εδώ και λίγες μέρες μένουν κοντά μας δυο νέοι άνθρωποι, ένας Κούρδος και μια Ρουμάνα, με την κορούλα τους, την Εσμεράλδα. Θα πείτε και τι το ιδιαίτερο έχει αυτό; Εκ πρώτης όψεως κανένα. Όμως αυτοί οι τρεις άνθρωποι αποπνέουν μια γλυκύτητα που καιρό έχω να συναντήσω στους βολεμένους συμπατριώτες μας. Άνθρωποι κυνηγημένοι, που μέχρι πρότινος ζούσαν στοιβαγμένοι, οι τρεις τους κι ένας ακόμη άνεργος ξάδελφός τους, σε «καμαρούλα μια σταλιά» στην κυριολεξία –αδυνατώ να φανταστώ πώς-, χωρίς θέρμανση, μαγειρεύοντας σε πετρογκάζ, ψάχνοντας για το μεροκάματο με το κυάλι. Σε κατάσταση απόγνωσης για να μην πολυλογώ. Τέτοια, που ήταν έτοιμοι να γυρίσουν στο Κουρδιστάν, κι ας πήγαινε ο Αράμ φυλακή, με το που θα πάταγε το πόδι του εκεί –πολιτικός πρόσφυγας γαρ. «Τουλάχιστον θα γλυτώναμε το ένα πιάτο, μου λέει, η Βάλη κάτι θα έβρισκε να κάνει, και ίσως, αν ήμουν τυχερός, θα έβγαινα σε μερικά χρόνια, και θα ζούσαμε πάλι μαζί.» Η ιστορία τους; Εκείνος παντρεμένος στη πατρίδα του, έφυγε για να μην τον πιάσουν, και ξαναγύρισε μία μόνο φορά, για την ταφή του δεκάχρονου γιου του, που σκοτώθηκε σε βομβαρδισμό. Εκείνη χωρισμένη, με έναν γιο δέκα οκτώ ετών, που ζει και δουλεύει στη Ρουμανία –δεν τολμάει να του προτείνει να έρθει εδώ, όπως είναι τα πράγματα-, ήρθε στην Ελλάδα για να μπορέσει να επιβιώσει. Μπορείτε να φανταστείτε το πόσο δύσκολο ήταν και για τους δύο να τα καταφέρουν στις εχθρικές και δύσκολες συνθήκες της… «φιλόξενης» πατρίδας μας. Κι όμως τα κατάφεραν. Το εντυπωσιακό ωστόσο δεν είναι μόνο αυτό. Είναι το ότι δεν χορταίνεις να βλέπεις τα μάτια και το χαμόγελό τους. Δυο όμορφοι, υγιείς, νέοι άνθρωποι, που τους κοιτάζεις και πουθενά στο βλέμμα τους δεν διαβάζεις κακεντρέχεια, πονηριά, ούτε καν θλίψη. Βλέπεις πάντα δυο καθαρά μάτια, που σε κοιτάζουν ευγενικά, ήρεμα, λαμπερά, καλοπροαίρετα. Καμμιά μεμψιμοιρία, καμμιά δουλικότητα, καμμιά καχυποψία. Πρόθυμοι να προσφέρουν όπου και όπως μπορούν, πάντα ωστόσο με μια φυσική αξιοπρέπεια που δεν χρειάζεται να αποδείξουν, να δουλέψουν τίμια και ευσυνείδητα, χωρίς τις γνωστές κουτοπονηριές της δικής μας… «περήφανης» ράτσας, να χαρούν με ό,τι όμορφο τους χαρίζει η τύχη, χωρίς τη διαρκή γκρίνια και μιζέρια που τρέχει απ’ τα μπατζάκια των απανταχού «αδικημένων» συμπολιτών μας. Γνωρίστηκαν εδώ, αγαπήθηκαν, παντρεύτηκαν και έκαναν το κοριτσάκι τους. Ένα υπέροχο, χαρούμενο πλασματάκι που όλο χαμογελάει. Τους βλέπω μαζί, τόσο ήρεμους, τόσο αληθινούς, τόσο πλήρεις, τώρα που η ζωή τούς άναψε ένα φως, να στήνουν το σπιτικό τους πραγματάκι – πραγματάκι, να στήνουν τη ζωή τους στιγμή – στιγμή, να στήνουν την αγάπη τους χαμόγελο - χαμόγελο, κι αισθάνομαι να με επισκέπτεται η ομορφιά αυτοπροσώπως.
Ειλικρινά δεν βρίσκω τίποτα πιο ταιριαστό να πω γι’ αυτή τη μέρα της γιορτής.