Δεν υποτάσσεται το χάος σου λέω.
Η μικρή Αλίκη έκατσε κάτω κι έκλαψε
για πολλοστή φορά
μέσα στη χώρα των τραυμάτων.
Δεν νίκησε.
Τα όνειρα τρέχουν πάντα προς τα πίσω
να δείχνουν το πένθος.
Την κόλασή σου δεν θα την νικήσεις.
Όμως μπορείς να την κερδίσεις.
από "ξηρά τροφή"
.jpg)
10 σχόλια:
πώς γίνεται να κερδίζουμε τις μάχες και να μην νικάμε;
Πράγματι, αυτό το όμως ανάμεσα στο νικήσεις και στο κερδίσεις με έχει ρίξει σε σκέψεις.
Αν την υπερβείς, η υπέρβαση δεν είναι νίκη αλλά δεν είναι και ήττα και έχεις κερδίσει πολλά... μέχρι να το πετύχεις
Αααα τι ωραίος διάλογος!!
Ας μείνω σιωπηλή λοιπόν εγώ. Άλλωστε ο Ελύτης λέει ότι όταν ο ποιητής καλείται εκ των υστέρων να εξηγήσει τα ποιήματά του, λέει ψέματα...
(όχι, όχι, μη νομίζετε ότι υπεκφεύγω, αλλά πραγματικά είναι πολύ ωραίο να αφήνεις ένα ποίημα ελεύθερο να γεννά συνειρμούς και νοήματα...)
Εμένα με μάζεψε εκείνο το όνειρο που τρέχει προς τα πίσω από την παραλία. Μου είπε ότι η μικρή Αλίκη με κάτι σκόρπια νησιά με ψάχνουν...
Να μείνεις σιωπηλή;
Ωραία μου κυρία οι στίχοι σου στο επιτρέπουν νομίζεις;
Την καλημέρα μου
*αχ, Γυριστρούλα, νεραϊδούλα εσύ...:):)
*Μέρη μου, εσύ ειδικά ξέρεις ότι αυτό που λες με στίχους είναι αυτό ακριβώς που δεν λέγεται με πεζό λόγο...
αλλά για να μην μοιάζω αινιγματική, ας πω μόνο ότι το νικώ είναι όντως περίπου μονοσήμαντο, αλλά το κερδίζω έχει πολλές σημασίες, όπως κερδίζω ένα στοίχημα, έναν λαχνό, ένα έπαθλο, την ελευθερία μου, το ψωμί μου, τη ζωή μου, ένα παιχνίδι κλπ.κλπ.
Όλη η αξία της ποίησης βρίσκεται ακριβώς στο ότι ανοίγει τους δρόμους σε πολλές και ίσως ετερόκλητες σημασίες να εισρεύσουν στη λέξη -και μέσα απ' αυτήν στο νόημα- αταξινόμητες, αδιαβάθμητες, στην υδαρή μορφή που υπό-κειται της συμπαγούς κυρίαρχης σημασίας, και να δημιουργήσουν καινούιρες συζεύξεις, συγκρούσεις, ενίοτε και εκρήξεις... και έτσι να διαρρήξουν και ίσως να ανασυστήσουν το εννοιολογικό και γνωσιολογικό στάτους του αποδέκτη. Και μάλιστα με διαφορετικό τρόπο για τον κάθε αποδέκτη, ανάλογα με το πώς θα αλληλεπιδράσουν με τον δικό του ιδιαίτερο ψυχισμό. (φυσικά τον στίχο ούτε τον εξήγησα, ούτε τον εξάντλησα, με όλα αυτά -μάλλον τον φτώχυνα ... βλέπεις "δεν αφαιρείς τα πέπλα της θεάς ατιμωρητί"...)
σε φιλώ :)
σε κείνη τη σπηλιά που κούρνιασε το άγριο πουλί που έφαγε τα φτερά του.....μπορεί να μη βρούμε απαντήσεις αλλά όπως και να το κάνουμε είναι μια επιλογή
πολύτιμο. !. σ' ευχαριστώ. πολύ - πολύ. μόνο αυτό. όχι άλλα λόγια τώρα. διαβάζω και ξαναδιαβάζω.
g
*Ηλιογράφε μου, η καλύτερη επιλογή είναι να κρατήσουμε τα φτερά μας...
Σ' ευχαριστώ... :)
*Τζίνα μου γλυκιά,
φιλιά φιλιά. κι αγάπη!
(εγώ σ' ευχαριστώ... γι' αυτό που είσαι...... :)
Δημοσίευση σχολίου