(αφιερωμένο σ' όλη την παρέα,
που δεν το σκάει απ' τ' όνειρο)
Παλεύω
Με σφυριά τους ανθρώπους και τις μέρες βαριές
Να σκαλίσω παράθυρο λέξη-λέξη χτυπάω
Στα χέρια μου ρόζοι να πετάξουν κλαδιά
Βαρεθήκατε να μ’ ακούτε
Το ξέρω
Κούραση κλείνει τα μάτια
Γλυκά παγώνει ο θάνατος Δεν θα πάψω
Δεν θα πάψω. Σας χρωστώ ένα λουλούδι
Μου χρωστάτε μι’ απάντηση
Δεν μπορείτε να φύγετε τώρα
Θα μας κάψει το χιόνι
Είναι ύπνος ο θάνατος
Που μαυλίζει
Το ξέρω
Σα φίδι γλιστράει στο αίμα μου
Σας μιλώ
Να μένουμε ξάγρυπνοι
Έχουμε κλήρο στην άνοιξη
Τον πληρώσαμε μ’ έρωτα
Δεν θ’ αφήσω κανέναν
Να το σκάσει απ’ τ’ όνειρο
Σας κλειδώνω στο πάθος μου
Με βρισιές και γροθιές
Να πονάμε
Μέχρις ότου απλώσουμε δάκρυα
Στ’ άγονα χώματα
Να βλαστήσουνε άνθρωποι
12/11/00
10 σχόλια:
μέχρις ότου
βλαστήσουνε άνθρωποι
εγώ
θα πυροβολώ αρρωστημένα μυαλά
με πύρινους στίχους...
Πολύ πολύ καλό!!!
Καλό μεσημέρι!
Προμηθέα, πυρφόρος είσαι, πύρινους στίχους θα εκτοξεύεις...:)
νάσαι καλά. ευχαριστώ :)
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα 'ναι
για να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,
ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό,
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις
για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι
ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι
μπρος στα ντουφέκια!
Τάσος Λειβαδίτης
E,πες μου τώρα
περιμένεις από μένα να πω... τι να πω;
Τα είπες όλα όλα....
Ευτυχισμένη....
Τι όμορφο! Αυτό είναι το δικό μου το αναγνωρίζω. Αν έγραφα ποιήματα, έτσι θα ήτανε, μ' αυτά τα μάτια, αυτό το βλέμμα.
Είναι που δικαιούμαι κι εγώ αυτόν τον κλήρο, φίλη.
Δεν χρωστάω ούτε στάλα...αίμα.
*Αντρέα, σ' ευχαριστώ για την -γι' άλλη μια φορά- καίρια συνεισφορά σου!
Πράγματι "Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε" και "αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι
μπρος στα [κάθε είδους] ντουφέκια!"
καλό απόγευμα:)
*Μέρη μου, δεν χρειάζεται να πεις... ακούω και τις.. σιωπές... :)
φιλιά γλυκιά μου
*Γυριστρούλα μου, χαίρομαι ιδιαίτερα που σε... "πέτυχα"!
Και βέβαια τον δικαιούσαι αυτόν τον κλήρο! Αναμφίβολα!!!
καλό απόγευμα καλή μου :)
... ναί!!!
τα είπες όλα...
"Μέχρις ότου απλώσουμε δάκρυα
Στ’ άγονα χώματα
Να βλαστήσουνε άνθρωποι"
όλα!!!!
καλημέρα
Μια ανάσα πολιτισμού και πολλές σκέψεις που μας γεννάς. Μακάρι να μπορέσουμε να είμαστε αντάξιοι αυτού του είδους που υμνείς.
*logia ευχαριστώ:) για τον ενθουσιασμό και την αγάπη σου.
είθε...
*Μακάρι Θερσίτη μου, μακάρι!
Γιατί όλοι έχουμε κουραστεί. Αλλά πρέπει να κρατήσουμε! Το χρωστάμε ίσως στον εαυτό μας περισσότερο.
την καλημέρα μου φίλε μου.
Θα επαναλαβω κι εγώ αυτό που έχει ήδη ειπωθεί, αφού είναι και η μ'ονη αλήθεια.... τα είπες όλα!!!!!
Πάντα ξάγρυπνοι πρέπει να μένουμε φιλενάδα μου και να έχουμε το νου μας....!!!!!
Δημοσίευση σχολίου