Κι όμως. Είναι διαφορετικοί. Πολύ διαφορετικοί απ’ ό,τι μέχρι τώρα έχουμε ζήσει. Από κάθε άποψη. Ο λόγος, οι φυσιογνωμίες, τα βιογραφικά, η κουλτούρα, η νοοτροπία, ο τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς των νέων πολιτικών ηγετών δεν έχουν καμμία σχέση με όσα ξέραμε. Φαίνεται ότι το «οι άριστοι, όχι οι αρεστοί», ήδη υλοποιείται.Τόσο τα πρόσωπα, όσο και η πρόταση, εμπνέουν εμπιστοσύνη, όχι μόνο για την έξοδο από το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε περιέλθει, αλλά και για την προοπτική της εξέλιξης αυτού του τόπου. Προτεραιότητα στις κοινωνικές και δημοκρατικές αξίες, στον άνθρωπο, στο περιβάλλον, στην ποιότητα, στην έρευνα, στον πολιτισμό, στην λειτουργία των θεσμών, στην αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού. Μ’ έναν λόγο όλα όσα επί χρόνια πιστεύαμε και περιμέναμε, πέρα από αγκυλώσεις και ιδεοληψίες. Φυσικά όλα χρήζουν επαλήθευσης στην πράξη. Αλλά όλα τα πρώτα δείγματα γραφής αυτών των δύο πρώτων ημερών της νέας διακυβέρνησης επιβεβαιώνουν μέχρι στιγμής το ειλικρινές των προθέσεων, αλλά και την ικανότητα και την αποφαστιστικότητα υλοποίησης.
Γι’ αυτό ας σοβαρευτούμε.
Ίσως δεν το συνειδητοποιούμε, αλλά ζούμε ιστορικές στιγμές.
Γιατί απ' τη μια οι καιροί είναι πραγματικά και πολύπλευρα δύσκολοι, οι εξελίξεις ραγδαίες, και η απαίτηση για νέες προσεγγίσεις, στάσεις και αντιλήψεις επιτακτική .
Απ' την άλλη ξέρουμε όλοι ότι στην Ελλάδα εδώ και καιρό έχει πάρει το πάνω χέρι η βαρβαρότητα. Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα θαύμα, για να ξαναπάρει το πάνω χέρι ο Πολιτισμός, με την ευρύτατη έννοια.
Τα θαύματα όμως δεν γίνονται παρά αν τα πιστέψουμε πολλοί και με πάθος.
Ας ευχηθούμε και ας προσπαθήσουμε λοιπόν να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων όχι μόνο αυτοί που θα κυβερνήσουν, αλλά κι εμείς όλοι.
Γιατί, εκεί που έχουμε φτάσει, πιο πολύ αμφιβάλλω για το αν εμείς, ο «κυρίαρχος λαός» θα ανταποκριθούμε στις προσδοκίες των πολιτικών μας ταγών, παρά εκείνοι στις δικές μας.
Καλή δύναμη σε όλους μας!
Τα θαύματα όμως δεν γίνονται παρά αν τα πιστέψουμε πολλοί και με πάθος.
Ας ευχηθούμε και ας προσπαθήσουμε λοιπόν να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων όχι μόνο αυτοί που θα κυβερνήσουν, αλλά κι εμείς όλοι.
Γιατί, εκεί που έχουμε φτάσει, πιο πολύ αμφιβάλλω για το αν εμείς, ο «κυρίαρχος λαός» θα ανταποκριθούμε στις προσδοκίες των πολιτικών μας ταγών, παρά εκείνοι στις δικές μας.
Καλή δύναμη σε όλους μας!
(Στις φωτογραφίες είναι τα ανίψια μου. Ας έχουμε όλοι στο νου μας τα παιδιά μας, στην κάθε πράξη ή παράλειψή μας. Στο κάθε ναι και στο κάθε όχι μας.)
10 σχόλια:
Ακριβώς έτσι αισθάνομαι, Αγγέλα, και σε συγχαίρω για τη γενναιόδωρη στάση και την παρρησία σου. Ναι, είναι καιρός να φερθούμε σαν σοβαροί ενήλικες, να πάψουμε να πελαγοδρομούμε σε ανέφικτες ουτοπίες και να κάνουμε κάτι καλύτερο γι' αυτά τα παιδιά, που τους στερήσαμε τα όνειρα.
Αν και μίζερος από τη φύση μου την έχω ανάγκη την ελπίδα αυτή τη στιγμή, και έγω έχω ένα φόβο πως έχουμε μεταλλαχτεί σαν κοινωνία και μας φοβάμαι περισσότερο από τους κυβερνώντες.
Οπως τα λες. Τα θαυματα δε γίνονται παρά μόνο αν τα πιστέψουμε πολλοί και με πάθος!!!!
Σε φιλώ .
Θέλω κι εγώ να ελπίζω.
Σημαντικά όσα λες και μας αγγίζουν βαθιά όλους
Αφήνω στην άκρη την επαλήθευση στην άκρη κι ας μείνω στη δική μας συνεισφορά σ'αυτή την αναγκαιότητα ενός θαύματος
Έχουμε αλλάξει ως κοινωνία; Ναι έχουμε αλλάξει
το καθένας για την πάρτη του έχει αναχθεί σε αξίωμα και έχει κάνει τέτοιες ρίζες πιο βαθιές κι απ'του φοίνικα που με ταλαιπωρεί στον κήπο μου με το άχρηστό του ριζικό σύστημα
Να μην το βάλουμε κάτω
Ας αφήσουμε τα γυαλιά της δυσπιστίας στην άκρη κι ας περιμένουμε με καλή πίστη
Και να χουμε αντοχές να μας παλέψουμε
γιατί αλλιώς η νέα γενιά θα χει γεράσει πριν ενηλικιωθεί
Καλημέρα Αγγέλα
Καλημέρα σ'όλους
και
Γυριστρούλα μου, ναι, ας απαλλαγούμε επιτέλους από το κόμπλεξ της εξουσίας, που κληρονομήσαμε από τη θητεία μας στην αριστερά. Η εξουσία όταν είναι χρηστή δεν είναι κακή, είναι αναγκαία. Το να κάθεσαι στην άκρη και να (επι)κρίνεις τα πάντα όπως κάνουν τα αριστερά κόμματα είναι εύκολο. Στο κάτω-κάτω, αν εξαιρέσεις τον κομμουνιστικό μετασχηματισμό -που ως γνωστόν τοις πάσι, πλην των ελλήνων κουκουέδων, έχει αποτύχει- δεν διαφέρουν επι της ουσίας τα προγράμματά τους. Για να μη σου πω ότι το πρόγραμμα του Πασοκ είναι πιο προχωρημένο, γιατί βλέπει και τα σύγχρονα προβλήματα, και όχι μόνο τα οικονομικά.
Αυτό που με φοβίζει είναι αυτό που λέει κι ο Γιώργος και η Μέρη. Η ελληνική κοινωνία θα δεχτεί να... εκπολιτιστεί; Να χάσει ή να φανερώσει όλο αυτό το μαύρο χρήμα που έχει στις τσέπες της; να βγει από τη μακάρια τεμπελιά στην οποία πολλοί έχουν καλομάθει, να βγει από το ο καθένας για την πάρτη του που λέει και η Μέρη κλπ κλπ. Π.χ. οραματίζεται ο Παπανδρέου την ηλεκτρονική διακυβέρνηση. Θαυμάσια! Να δω όμως πώς θα καταφέρει να πείσει όλους τους κηφήνες του δημόσιου θα κάτσουν να μάθουν να χειρίζονται ηλ.υπολογιστές. Έχω εμπειρία από την προσπάθεια μηχανοργάνωσης του ΙΚΑ. Έχει αρχίσει από τον καιρό του προηγούμενου Πασοκ κι ακόμη δεν έχει γίνει. Στο μεταξύ έχουν χαθεί άπειρες ώρες δουλειάς (διάβαζε λούφα) με αυτό το πρόσχημα και έχουν καταστραφεί στα υπόγεια στοίβες p.c. που ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκαν.
Μη σας κουράζω. Θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες για όλη αυτή την παθογένεια της ελλ.κοινωνίας, την οποία κι εσείς ξέρετε πολύ καλά. Όπως είπε και ο Παπανδρέου στο υπουργικό συμβούλιο, η διαφθορά έχει πάρει την μορφή πανδημίας. Ειλικρινά δεν ξέρω πώς θα τα βγάλουν πέρα. Με παρηγορεί το ότι το ξέρουν και το ότι φαίνονται να θέλουν να χτυπήσουν το κακό. Όπως και το ότι έρχονται οπλισμένοι με ιδέες από την διεθνή εμπειρία, και με ανοιχτό μυαλό. Δεν ξέρω αν τελικά θα μπορέσουν να νικήσουν το τέρας, ή αν αυτό θα τους καταβροχθίσει. Χρειάζεται τεράστιο ηθικό ανάστημα για να αντισταθείς στον πειρασμό. Σαν μεγαλύτερη εγγύηση βλέπω την προσωπικότητα του ίδιου του Παπανδρέου (θυμηθείτε ότι στο σκάνδαλο Κοσκωτά είχε πει στον πατέρα του να παραιτηθεί, όπως και έπρεπε) και στο κάτω-κάτω δεν έχει λόγο να φθαρεί. Ούτε ανάγκη από λεφτά έχει, ούτε από σύνδρομο εξουσίας πάσχει. Είναι μέσα στην εξουσία από τα γεννοφάσκια του. Αυτό που θέλει είναι να μείνει το όνομά του στην ιστορία. Αν δεν τον φάνε ύπουλα τα συμφέροντα, θα παλέψει πιστεύω με νύχια και με δόντια να τα καταφέρει.
Εν κατακλείδι, και συγγνώμη για την τόση μακρυγορία, Θέλω κι εγώ να ελπίζω, όπως λέει ο Θερσίτης, γιατί αν δεν τα καταφέρουμε χαθήκαμε. Κυριολεκτικά.
Γι' αυτό μιλάω για θαύμα καλή μου Βραχονησίδα. Γι' αυτό πιστεύω ότι αυτή τη φορά πρέπει όλοι εμείς που θέλουμε να αλλάξουν τα πράγματα να αφήσουμε τα μισόλογα και τις μιζέριες και να βάλουμε πλάτη. Όπως μπορούμε.
την καλημέρα μου και την αγάπη μου σε όλους :)
(και πάλι συγγνώμη που είπα τόσα πολλά. Παρασύρθηκα, γιατί πραγματικά πιστεύω ότι ζούμε ιστορικές στιγμές και είμαι συναισθηματικά φορτισμένη αυτές τις μέρες. σας φιλώ).
Καλησπέρα,
Πολύ ωραίο κείμενο... Πολύ ωραίος λόγος: μεστός, συγκινητικός και δυνατός, γεμάτος ελπίδα και πίστη. Συγχαρητήρια Λορελάη :)
Και επίσης, κρατώ με νύχια και με δόντια αυτό: [...]Τα θαύματα όμως δεν γίνονται παρά αν τα πιστέψουμε πολλοί και με πάθος[...]. Αυτό πιστεύω κι εγώ, γενικότερα για ο,τιδήποτε θέλουμε να αλλάξει στην κοινωνία που ζούμε.
ξ.
Καλά κάνεις και το κρατάς Ξενιάδα.
Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε.
σ' ευχαριστώ και καλωσόρισες :)
η μετάβασή μας από τον καπιταλησμό στον σοσιαλισμώ ήταν ομαλή, ήρεμη και χωρίς μάλιστα την πολυτάραχη και αμφιλεγόμενη διαρκή επανάσταση που ευτυχώς διάρκεσε μόνο 12 ώρες :)
Ηλιογράφε μου καλέ, και βέβαια δεν περάσαμε στον σοσιαλισμό. Σοσιαλισμό εφάρμοσε ο Στάλιν, ο Τσαουσέσκου και οι λοιποί. Ναι, σοσιαλισμό είχαν, όχι κομμουνισμό. και μην ακούς τι λέει το ΚΚΕ ότι δεν εφαρμόστηκε σωστά. Κατά τας γραφάς εφαρμόστηκε. Απλώς ο σοσιαλισμός -και ο κομμουνισμός- είναι το πιο χοντρό ψέμα της ιστορίας. Γιατί η θεωρία που τον στηρίζει, ο Μαρξισμός, πάσχει στα θεμέλιά του. Δυστυχώς. Και μάλιστα πρόκειται για το πιο... "αγαθό" ψέμα. Γιατί οι εμπνευστές του είχαν τις καλύτερες προθέσεις. Αλλά ήταν καταστροφικά ενθουσιώδεις. Θέλοντας ν' αλλάξουν τον κόσμο, "εφηύραν" νόμους οικονομικούς και κοινωνικούς που -δυστυχώς θα ξαναπώ- δεν ευσταθούν. Ούτε ο νόμος της υπεραξίας είναι σωστός, ούτε το "προτσές αλλαγής των κοινωνικοοικονομικών σχηματισμών", έχει την ισχύ "νομοτέλειας". Μόνο το φιλοσοφικό κομμάτι της θεωρίας (υλισμός και διαλεκτική) έχουν ενδιαφέρον, αλλά δεν είναι κατά βάση επινόηση του Μαρξ, ούτε λύνει τίποτα σε επίπεδο πρακτικής εφαρμογής. Γι' αυτό και η πολιτική πρόταση της μαρξιστικής θεωρίας (σοσιαλισμός, κομμουνισμός) είναι εγγενώς καταδικασμένη σε αποτυχία. Τα μόνα σωστά πολιτικά και κοινωνικά προτάγματα της μαρξιστικής θεωρίας, που ισχύουν μέχρι σήμερα, και στην ουσία αποτελούν τη σημαία όλων των αριστερών κομμάτων ανά τον κόσμο και στην Ελλάδα, δεν είναι άλλα από τις αρχές του Διαφωτισμού: liberté, fraternité, égalité. Τέλος. Από την γέννηση του καπιταλισμού μέχρι σήμερα γι' αυτά παλεύουν οι κοινωνίες. Και παλεύουν γι' αυτά γιατί είναι αντίθετα στους νόμους της φύσης. Είναι ηθικοί κοινωνικοί κανόνες (και η φύση, σου θυμίζω, δεν έχει ηθική). Το μόνο δίλημμα που αντιμετωπίζει η κοινωνία σήμερα είναιτο ίδιο που αντιμετώπιζε από τη γέννησή της Το δίλημμα μεταξύ ηθικού και φυσικού νόμου. Αυτό ακριβώς το δίλημμα εκφράζει και η σύγκρουση μεταξύ φιλελευθερισμού και σοσιαλδημοκρατίας. Ο Καραμανλής δεν ήταν καθόλου ασυνεπής. Εφάρμοσε έναν καθαρό φιλελευθερισμό. Άφησε τον αγορά-οικονομία να "αυτορυθμιστεί". Δηλαδή άφησε τον "φυσικό νόμο" να δουλέψει: ο πιο δυνατός θα υπερισχύσει. Η σοσιαλδημοκρατία διαφέρει στο ότι αντιτάσσει στον "φυσικό νόμο" ηθικούς περιορισμούς, θέτοντας όρια στις ανισότητες. Προστατεύει ως ένα σημείο τους ασθενέστερους, παρεμβαίνοντας με το "κοινωνικό κράτος". Τουτέστιν προσπαθεί να διαφυλάξει τα κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματα του Διαφωτισμού που προείπαμε. Άρα αριστερά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ταυτίζονται. Μη τσιμπάς λοιπόν στις "αριστερές" κορώνες. Δεν παίρνουν την εξουσία, γιατί δεν θέλουν να την πάρουν. Και δεν θέλουν, γιατί αν την έπαιρναν, δεν θα ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ να κάνουν τίποτα περισσότερο απ' ό,τι υπόσχεται να κάνει το Πασοκ. Επιλέγουν λοιπόν να παίζουν τον ρόλο της δύναμης πίεσης. Χρήσιμος ρόλος δεν λέω, αλλά τίποτα παραπάνω. (δεν είναι τυχαίο που μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει τάση που θέλει τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Ίσως είναι οι πιο έντιμοι, ή οι πιο οξυδερκείς –βλ. Παπαγιαννάκη). Άρα δύο είναι τελικά τα κρίσιμα ζητήματα: 1. να τηρήσει το πρόγραμμά του το Πασοκ -πράγμα καθόλου εύκολο στις δεδομένες συνθήκες- και να μην διολισθήσει σε φιλελεύρερες πρακτικές, όπως έγινε επί Σημίτη. Και 2. το ηθικής, και όχι πολιτικής, τάξης ζήτημα της διαφθοράς. Γι' αυτό δίνω σημασία στα πρόσωπα. Για το πρώτο απαιτείται ικανότητα, για το δεύτερο ήθος. Η αίσθησή μου είναι ότι τα συγκεκριμένα πρόσωπα ανταποκρίνονται σ' αυτές τις δύο προδιαγραφές. Μπορεί να κάνω λάθος. Μπορεί και ν' αλλάξουν στην πορεία. Αυτά μένει να τα δούμε. Αλλά εδώ μπαίνει και η δική μας ευθύνη. Γιατί το δίλημμα που προανέφερα έχει το αντίστοιχό του στον μικρόκοσμο του καθενός μας. Η κοινωνική μας συμπεριφορά θα επηρεάσει ανάλογα τις πολιτικές που θα υιοθετηθούν. Δεν γίνεται να περιμένουμε «άγιους» κυβερνήτες, αν εμείς είμαστε «λαμόγια». Έτσι δεν είναι;
και πάλι μακρυγόρησα, αλλά είναι η πιο συνοπτική απάντηση που θα μπορούσα να δώσω στην παρατήρησή σου (που και πάλι είναι τηλεγραφική). Βλέπεις κάποιοι είχαμε την αφέλεια να καταθέσουμε ζωές σ' αυτόν τον… άτιμο τον σοσιαλισμό, και δεν γίνεται να προσπεράσουμε ανάλαφρα μια κριτική από τ' αριστερά...:)
καλό σου βράδυ:)
Δημοσίευση σχολίου