"Ποιητικά μόνον οικεί στ' αλήθεια ο άνθρωπος τη γης ετούτη" Martin Heidegger

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

Δύο αφηγήσεις

(Neda Doany)

Η ευλογημένη των νεκρών

Άρχισε να τραβάει προς τον ορίζοντα. Στη μια της μασχάλη είχε κάνει φωλιά μια χελιδονομάννα. Στην άλλη ένα μικρό φίδι. Προχωρούσε προσέχοντας τις κινήσεις των χεριών της, μη χαλάσει τις φωλιές. Ανησυχούσε και να μη διαταράξει την ασφάλεια της άγνοιας. Τα αυγά κινδύνευαν εκατέρωθεν. Ευτυχώς, σκεφτόταν, η θέση δεν διευκολύνει την αποκάλυψη. Είναι εκ διαμέτρου αντίθετα. Η αριστερή της πλευρά ήταν από άμμο. Η δεξιά από κλαδιά. Στη μέση έτρεχε ένας ποταμός. Ξεκινούσε από τη ρίζα του μετώπου και την διέτρεχε ως κάτω, με διακλαδώσεις στα χέρια και τα πόδια. Τον είχε ονομάσει Αλ Ασάρ, χωρίς να ξέρει γιατί. Έβρισκε στον δρόμο της αγριόχορτα καθώς προχωρούσε, και τα ξερίζωνε μηχανικά. Στα φρύδια της πού και πού έπεφτε χιόνι. Το τίναζε με βιαστικές κινήσεις και τότε κινδύνευαν οι φωλιές να χαλάσουν. Κάποιες φορές χιόνιζε και στον ύπνο της. Ξυπνούσε με κρυστάλλους να κρέμονται μπρος στα μάτια της, λούζοντας τις βλεφαρίδες της σιγά-σιγά, καθώς ο ήλιος ανέβαινε.
...............................................
Η συνέχεια εδώ

(Lucian Freud)

Αναμονή

Τα μαλλιά του μάκραιναν ακατάστατα κι επίμονα. Τσουλούφια πετάγονταν δεξιά κι αριστερά, σαν κλαδιά γέρικου κέδρου. Και τον σκέπαζαν. Ώρες - ώρες του φαινόταν πως και τα δάχτυλά του μάκραιναν έτσι ανεξέλεγκτα, αλλά πάλι δεν ήταν σίγουρος. Όμως όλο και περισσότερο ένοιωθε να κολλάει πάνω στα έπιπλα που καθόταν, καθώς η σάρκα του –έπρεπε πια να το παραδεχτεί- είχε αρχίσει να αποσυντίθεται. Ευτυχώς δεν πονούσε, έτσι που έλιωνε αργά, μόνο που τον ενοχλούσαν όλοι αυτοί οι λεκέδες πάνω στον καναπέ, στις καρέκλες, στο στρώμα, παντού.
..........................................
Η συνέχεια εδώ

8 σχόλια:

meril είπε...

Mας βάζεις δύσκολα Αγγέλα
..................................
εξαιρετικός ο λόγος σου το ξέρεις αλλά ήταν σχεδόν οδυνηρή η ανάγνωσή τους....

Λορελάη είπε...

Ποιος είπε ότι η τέχνη είναι ευχάριστη ή έστω ανώδυνη Μέριλ μου;

Ευχαριστώ πάντως για την υπομονή και το ενδιαφέρον :)

ξι είπε...

Πού τελειώνει, πού μπορεί να καταλήγει ένας ορίζοντας ενός ανθρώπου;
Ο ορίζοντας μιας μάνας;
Ο ορίζοντας μιας μάνας που σκέφτεται το παιδί της;
Ο ορίζοντας μιας μάνας που έχει χάσει το παιδί της;
Δεν έχω απάντηση για κανένα από τα παραπάνω. Παρά μόνο για το τελευταίο...(και ίσως για το προτελευταίο) -Πουθενά. Είναι ατέλειωτος... μέχρι να το ξαναβρεί (και γι' αυτό δεν έχει τέλος).
Λορελάη, είναι φανταστικό αυτό που έγραψες.
Μακάρι να είχα λίγο χρόνο παραπάνω. Θα σου ζήταγα να το δανειστώ και να το μεταφράσω στα ισπανικά. Αν ξεκλέψω, όμως, λίγο, τότε θα σου το ζητήσω.

ξ.

gyristroula2 είπε...

Μια τέτοια κατάδυση στα σκοτεινά είναι τελικά μια κατάφαση στο φως. Ξέρεις τι κάνεις εσύ...

Λορελάη είπε...

*Ξενιάδα μου, τα θέματα των ορίων, του ορίζοντα και του θανάτου-απώλειας, μπορούν να σε πάνε μακριά... χαίρομαι για τα αλυσιδωτά ερωτήματα που ανακίνησε το κείμενο, νομίζω αυτός είναι ο στόχος κάθε λογοτεχνικού κειμένου.
Με ενθουσιάζει η ιδέα της μετάφρασης στα ισπανικά, γλώσσα που αγαπώ, όπως ήδη ξέρεις, αλλά και γλώσσα που έγραψε ο κοινός μας αγαπημένος, ο Μπόρχες. θα νιώσω λίγο σαν να του κρατώ το χέρι μέσα απ' αυτό...

πολλά πολλά ευχαριστώ για τη συμμετοχή και την προσφορά... :)

*Γυριστρούλα μου, με κάνει ευτυχισμένη η παρατήρησή σου. Χτυπάει κέντρο! Ίσως λες αυτό που στόχευα, χωρίς καλά-καλά να το συνειδητοποιώ. Αυτό όμως που ξέρω είναι ότι το σημείο αυτό είναι ο κοινός άξονας των δύο καθ' όλα διαφορετικών κατά τα άλλα -και αντιθετικών στα εξωτερικά και μυθοπλαστικά χαρακτηριστικά- κειμένων. Αποτελούν μ' έναν τρόπο ζεύγος. Γι' αυτό και τα ανάρτησα μαζί.
σ' ευχαριστώ πολύ!

Φαίδρα Φις είπε...

υπέροχο είναι Αγγέλα
σ'ευχαριστώ γι'αυτό

καλημέρα

Λορελάη είπε...

Νάσαι καλά Φαίδρα μου,
εγώ σ' ευχαριστώ για τη θερμή ανάγνωση :)
(πού χάνεσαι;...)

Φαίδρα Φις είπε...

είναι μεγάλη ιστορία
καλύτερα να τη συζητήσουμε
αλλού