"Ποιητικά μόνον οικεί στ' αλήθεια ο άνθρωπος τη γης ετούτη" Martin Heidegger

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

έξοδος κινδύνου


Δες πέρα απ’ αυτό το συρματόπλεγμα
είναι η άμμος
βουβή άμμος
σαρκοβόρα πουλιά δεν υπάρχουν εκεί
ούτε κάκτοι, ούτε κρυφή πηγή
μόνο άμμος ακουμπισμένη στο πουθενά
περιμένει το χέρι, το ραβδί ή το φτυάρι
ίσως και τίποτα
προσπαθώ να την κινήσω
μ’ όλες μου τις δυνάμεις
στέλνοντας κύματα βλέμματος
ή αίματος
δεν ξέρω αν θέλει να κινηθεί
ούτε αν έχει νόημα αυτή η ερώτηση
δυστυχώς όμως τη βλέπω
κι αυτό το συρματόπλεγμα
δεν μ’ εμποδίζει να βλέπω
ή ν’ αναρωτιέμαι
ο δεσμοφύλακας έρχεται
σφυρίζει απαγορεύεται
ξέρω ότι δεν μπορεί να δει
-πάντα οι δεσμοφύλακες
ήταν τυφλοί για λόγους ευνόητους-
αλλά μπορεί να απαγορεύει
γιατί είναι ο κύριος της σφυρίχτρας
δεν ωφελεί να του την πάρω
αφού δεν ξέρω να την χρησιμοποιώ
κάνω λοιπόν τα στραβά μάτια
παρατηρώντας δήθεν
τους συρμάτινους κόμπους
μ’ αυτό το φτηνό τρυκ
κερδίζω λίγη ακόμη όραση
έπειτα όμως
πρέπει να προλάβω τους κοιτώνες
όλη τη νύχτα ξανασχεδιάζω το σχέδιό μου
για να το σβήσω το πρωί
πριν το δουν οι πολίτες
και τρέξουν με τις φωτογραφικές τους μηχανές
να το σκοτώσουν
χάνω ίσως έτσι τους συμμάχους μου
αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν έχω συμμάχους
γιατί σύμμαχοι υπάρχουν μόνο στη φαντασία μας
όλη μέρα συρρράφω κρυφά λέξεις
που καταστρώνω το βράδυ
ένα αόρατο πέρασμα
το πιθανότερο είναι να κάνω λάθος
γιατί αυτός ο δρόμος είναι τελείως ελαφρύς
ιπτάμενος
οπότε κανείς δεν μπορεί να τον ακολουθήσει
ούτε εγώ
μα είναι ο μόνος τρόπος
να ονειρεύομαι τη φυγή μου
αφ’ ότου οι δεσμοφύλακες
μου απαγόρευσαν να βλέπω
απειλώντας με ότι θα με ελευθερώσουν
εκεί στη βουβή άμμο
κατάλαβα ότι η σφυρίχτρα
είναι ο καλύτερος σύμμαχος
γιατί ξέρω πότε να κλείνω τ’ αυτιά μου
και να συγγράφω φυγές

σήμερα πάλι
ένα αόρατο πέρασμα
σβήνει στην άμμο


(από Arabesque )

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

αααααααα!

(οι εφτάψυχες πληγές που δεν πρέπει να τα βάλεις μαζί τους :)

meril είπε...

΄το μόνο που μπορώ να πω-σαν ευχή πιο πολύ-
να συνεχίσεις να κουβαλάς την επώδυνη γνώση της όρασης
κι αυτή της μοναχικότητας και να συνεχίσεις να συρράφεις λέξεις διαφυγές γι' αυτό τον αέρινο ουτοπικό δρόμο
που κανείς δεν τον βάδισε
μα είναι ο μόνος τρόπος να υπάρχεις μέσα στη σιωπή των φωνών

Σ' ευχαριστώ

Βραχονησίδα είπε...

Καλησπέρα σου.Τελευταία κουβεντιάζαμε για τον Αρη Αλεξάνδρου και για τις βαθειά κρυμμένες αχτίδες φωτός. Λες;;;;

Θερσίτης είπε...

Το μονήρες αδιέξοδο του πνευματικού ανθρώπου που αντικρίζει το περιβάλλον του να τον περισφίγγει με την αχαμνότητα και την κενή νοήματος ζωή του διέκρινα σε ορισμένους από τους στίχους σου. Ιδιαίτερα σημαντικοί συνειρμοί για μας που σε διαβάζουμε και βασανιζόμαστε από παρόμοιες ανησυχίες.

Mariela είπε...

Γιατί έχω την αίσθηση πως αγαπάς αυτή την άμμο τη βουβή??
μήπως οι φυγές που με τόσο πάθος συγγράφεις, τα μυστικά και αόρατα περάσματα που μοιάζουν να χάνονται σε ξαναγυρίζουν πίσω σ' αυτή??
σε φιλώ

Λορελάη είπε...

Ηλιογράφε μου, εφτάψυχες οι άτιμες...:)

Μέριλ μου, είναι άραγε ευχή αυτή η βασανιστική όραση;... εγώ σ' ευχαριστώ γλυκιά μου..

Βραχονησίδα και Θερσίτη μου, στα αδιέξοδα που συνεχώς πληθαίνουν, πραγματικές αχτίδες φωτός για μένα είστε μόνο εσείς... οι λιγοστοί...
σας ευχαριστώ:)

Μαριέλα, έπιασες ένα αίσθημα που καθόλου δεν ήθελα να είναι ορατό σε πρώτη ανάγνωση (....:)
σ' ευχαριστώ πάρα πολύ φιλενάδα :)

Λορελάη είπε...

Margerit, για κάποιον άγνωστο λόγο δεν εμφάνισε το σχόλιό σου, αν και το κλικάρισα...
Σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη. Μάλλον παρεξήγησες. Δεν είναι Παυλόπουλος. Η παραπομπή όμως με τιμά :)

gyristroula2 είπε...

Τουλάχιστον έτσι μπορούμε κι εμείς λιγάκι να περνάμε απέναντι μέσα από τις δικές σου διαφυγές. Ακόμα κι αν δεν ξαγρυπνάμε μαζί σου...