Απόσπασμα από το έργο "Τερατούργημα" του Γ. Μπλάνα

Εδώ πάνω η Ιστορία είναι
ολόκληρη κάθε φορά μες στο σκοτάδι:
η ανάσα ενός θηρίου πληγωμένου.
Τέλος πάντων. Αυτά δεν σε αφορούν· ακόμα.
Καλύτερα να σου μιλήσω για τα χέρια μου.
Σου είπαν πως είναι χάλκινα; Ίσως.
Εγώ δεν τα κοίταξα ποτέ.
Δεν χρειάστηκε ή δεν θέλησα.
Τι ν’ αγκαλιάσω εδώ πάνω;
Τις αναμνήσεις μου;
Οι αναμνήσεις γίνονται χειρότερες
κι απ’ τον χειρότερο χαλκό,
όταν δεν έχουν κανένα μέλλον ν’ ακονίσουν:
αρκετά εύπλαστες ώστε να πάρουν
το σχήμα της συμφοράς σου,
αλλά πάντα απαθείς, ανέστιες,
στις επικλήσεις της ψυχής·
εκτός ίσως από κάποιαν ανυπόφορη
αίσθηση σκουριάς, που καλύπτει
ίσα ίσα τις πληγές
με μια ψευδαίσθηση ανακούφισης.
Ωστόσο, το ψεύδος καταντά τρέλα
όταν δεν μπορείς να δεις την κόψη
που το χάραξε μέσα σου· έστω την χαρακιά.
Δεν σου μίλησαν, υποθέτω,
για τον παραλογισμό που μ’ έφερε εδώ πάνω.
Φυλάγονται, βουρκόπαιδο,
από τους προβληματισμούς.
Ξέρουν πως δεν ξέρουν ποια λέξη
μπορεί ν’ ανοίξει ξαφνικά τα σπλάχνα του Άδη
κάτω από τους κήπους τους και φυλάγονται.
Εν πάση περιπτώσει όλο και κάτι θα σου είπαν.
Δεν μπορεί να μην κοιμήθηκες
μια τουλάχιστον φορά,
ακούγοντας εκείνη την μπαγιάτικη ιστορία
για τη Νύμφη που ενέδωσε στην ρώμη
του Ποσειδώνα μέσα στον Παρθενώνα!
Τους φαντάζομαι να φτύνουν τις λέξεις
μία μία σαν να τοξεύουν
το κουνάβι της προστυχιάς τους:
Νύμφη, ρώμη, Παρθενώνας...
Λοιπόν, βουρκόπαιδο,
ερωτεύτηκα κι ο έρωτας δεν έχει νόημα
αν δεν σταθεί στην άκρη μιας τρέλας,
αν δεν σπάσει κάτι ανεπίτρεπτο
στα δόντια της νύχτας.
Τα λουλούδια, τ’ απογεύματα,
οι μελαγχολικές σκιές και κάποιο
ανύποπτο πουλί πάνω απ’ το κύμα,
ανήκουν στην βουλημία μιας άλλης ανθρωπότητας,
πολύ ψεύτικης, πολύ φοβισμένης,
ώστε να συμβιβαστεί με την θηριωδία της.

Γιώργος Μπλάνας - ΤΕΡΑΤΟΥΡΓΗΜΑ

(ολόκληρο το έργo δημοσιεύεται στο μπλογκ του Γ.Μπλάνα: κάνε κλικ στον σύνδεσμό του, στην ¨καλημέρα" )