"Ποιητικά μόνον οικεί στ' αλήθεια ο άνθρωπος τη γης ετούτη" Martin Heidegger

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2008

Σονέτο (1)

Το δώρο ενός πολύ καλού φίλου, ένα βιβλίο με τα σονέτα του Κων. Θεοτόκη -την ύπαρξη των οποίων αγνοούσα, όπως και πολλοί άλλοι πιστεύω-, ήταν η αιτία να βυθιστώ πάλι, μετά από πολύ καιρό, στην θάλασσα των στίχων αυτού του εν πολλοίς παρωχημένου ποιητικού είδους.
Είναι αλήθεια ότι η ρίμα και το μέτρο δεν είναι στις προτιμήσεις μου, είτε όταν γράφω είτε όταν διαβάζω ποίηση. Κι αυτό γιατί πιστεύω ότι η ποίηση πρέπει να είναι κοντά στην φυσική ομιλούμενη γλώσσα. Να μπορεί ν’ ακολουθήσει την αναπνοή της εποχής που ζει, τον τόνο και τον παλμό της. Να αντλεί από τα υπόγεια ρεύματα και τις αναθυμιάσεις του καιρού της το αίσθημα, τις άδηλες ή ομολογημένες αγωνίες και επιθυμίες των ανθρώπων με τους οποίους συγχρωτίζεται, ούτως ώστε να αρθρώνει έναν λόγο που μετουσιώνει όλ’ αυτά σε ποιητικότητα –και επομένως τα αναβαθμίζει στην διαχρονία- και εν συνεχεία τα ενσταλάζει γόνιμα στο κοινωνικό σώμα. Αυτός είναι και ο λόγος που σε μια εποχή βίαιη, σπασμωδική, κατακερματισμένη, σαν την δική μας, η μελωδικότητα, και ο άλλοτε λυρικός, άλλοτε έντονα δραματικός, τόνος του σονέτου, δεν μπορεί ούτε να συντονιστεί με το συλλογικό φαντασιακό, ούτε να διεισδύσει στο ταραγμένο «κοινωνικό υποσυνείδητο», και επομένως να βρει ευήκοον ακροατήριο. Γι’ αυτό και διαφωνώ -αν και κατανοώ πολύ καλά, και ως ένα βαθμό συμμερίζομαι, τους λόγους- με την τάση που παρατηρείται από κάποιους, συχνότατα αξιόλογους, ανθρώπους του χώρου, για μια επιστροφή στα σχήματα αυτά. Πιστεύω ότι ο στίχος αφότου έσπασε τα δεσμά του, ποτέ δεν θα ξαναϋποκύψει σ’ αυτά οικειοθελώς.
Τα παραπάνω δεν μας εμποδίζουν φυσικά να απολαύσουμε τις αριστοτεχνικές αυτές ποιητικές κατασκευές, να εγκαταλειφθούμε στον τρυφερό ή σπαρακτικό κυματισμό τους, να γευτούμε την ομορφιά ενός ατόφιου ποιητικού λόγου.
Υπάρχει όμως κάτι ακόμα, ίσως πιο σημαντικό και από την αισθητική απόλαυση, που αυτό το συγκεκριμένο είδος, το σονέτο, προσφέρει, ιδιαίτερα σε όσους από εμάς παλεύουμε να κάνουμε ποίηση: Υψηλή ποιητική. Το σονέτο είναι αναμφισβήτητα ένα κομψοτέχνημα ποιητικού λόγου. Τα αυστηρά πλαίσια μέσα στα οποία είναι αναγκασμένο να κινηθεί (ρίμα, αριθμός στίχων, μέτρο) επιβάλλουν πολύ καλοδουλεμένη γραφή και υψηλών προδιαγραφών τεχνική. Απαιτούν λεπτοδουλειά που μοιάζει με κέντημα σε πολύ λεπτή γάζα. Σμίλεμα όχι μόνο στίχο-στίχο, όχι μόνο λέξη-λέξη, αλλά ακόμη και συλλαβή-συλλαβή, φθόγγο-φθόγγο. Επιπλέον η μικρή του έκταση επιβάλλει πυκνό και πολύ σφιχτά δομημένο ανάπτυγμα, που πρέπει να εξελίσσεται ανοδικά, χωρίς πουθενά να χάνεται στον δρόμο, χωρίς ούτε μία περιττή διακλάδωση, ή πλαδαρότητα, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να διατηρεί λαμπερό τον στίχο και το νόημά του απ’ την αρχή μέχρι το τέλος. Πρέπει ακόμη αυτό το μικρό, σαν μια ανάσα, ποιητικό αρχιτεκτόνημα, να έχει κομψότητα, λεπτότητα, λάμψη, αλλά και υποβλητικότητα. Αυτά προϋποθέτουν πρωτοτυπία, όχι κατ’ ανάγκην στο θέμα, όσο στους ποιητικούς τρόπους και τα ποιητικά «τεχνάσματα», ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι σπινθηροβόλο, να έχει παλμό και να μπορεί να μεταδώσει την συγκίνηση και το αίσθημα που ο δημιουργός του επιθυμεί.
Φυσικά όλα τα σονέτα δεν επιτυγχάνουν αυτό το ύψιστο αποτέλεσμα. Εξαρτάται από τη μαστοριά του ποιητή. Στο βαθμό όμως που πλησιάζουν αυτές τις αρετές, αγγίζουν περισσότερο ή λιγότερο την λάμψη ενός ποιητικού διαμαντιού.
Όλ’ αυτά τα λέω όχι μόνο για να υμνήσω ένα ποιητικό είδος που τείνει να εκλείψει -κάτι όχι επιλήψιμο, αν ο χρόνος το έχει προσπεράσει-, αλλά κυρίως για να προτρέψω όλους εμάς που προσπαθούμε να γράψουμε ποίηση, να σκύψουμε πάνω σ’ αυτά τα μικρά αριστουργήματα, για να μάθουμε. Γιατί θα είναι καλό για την Ποίηση να καταλάβουμε, ότι η ελευθερία του στίχου, που κληρονομήσαμε από πρωτοπόρους και επαναστάτες αυτής της μεγάλης και ανθεκτικής παρά τους πανταχόθεν εχθρούς Τέχνης, δεν είναι ασυδοσία. Θέλω να πω ότι το να γράφουμε «ελεύθερα» (χωρίς ομοιοκαταληξία, μέτρο κ.λ.π.) δεν σημαίνει ότι μπορούμε να γράφουμε «άτεχνα». Το ανεξέλεγκτο παραλήρημα, οι λεκτικές ακροβασίες, οι κοινοτοπίες, οι επαναλήψεις, η άνευ λόγου συναισθηματική υπερβολή ή ο στόμφος, το ξεχείλωμα του κειμένου προς κάθε κατεύθυνση, η έλλειψη οργάνωσης, δομής και οικονομίας, η επίδειξη «ποιητικότητας», η λεξιλαγνεία και ο βερμπαλισμός, η απουσία βάθους ή/και πρωτοτυπίας, η άνευ λόγου παράθεση «ποιητικών» λέξεων ή αντίστροφα ευτελών καθημερινών, με στόχο μόνο τον εντυπωσιασμό και όχι κάποιο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, η απουσία γενικότερα στην εκάστοτε ποιητική κατασκευή οποιουδήποτε στόχου ή ουσίας (σκόπιμα δεν χρησιμοποιώ την λέξη «νόημα», γιατί ο στόχος μπορεί να είναι και μόνο ένα αίσθημα, μια εικόνα ή ο,τιδήποτε άλλο, όπως και να ‘χει όμως πρέπει να υπάρχει), όλ’ αυτά και άλλα πολλά που παρατηρούμε συχνά στην σύγχρονη ποιητική παραγωγή, δεν είναι εμπλουτισμός του ποιητικού λόγου, αλλά φτώχια του. Και το χειρότερο, έχουν επίπτωση πάνω στο ίδιο το σώμα της Ποίησης. Γιατί την ευτελίζουν, την καθιστούν αναξιόπιστη στα μάτια των πιθανών αποδεκτών της και επιτείνουν, αντί να πολεμούν, το ούτως ή άλλως -για λόγους πέραν των ατομικών μας επιθυμιών και δυνατοτήτων-αντιποιητικό κλίμα και πνεύμα της εποχής που ζούμε.
Φυσικά τα παραπάνω δεν έχουν σκοπό να αποθαρρύνουν, να αποτρέψουν ή να απογοητεύσουν. Κάθε άλλο. Αντίθετα είμαι της άποψης ότι όσο πιο πολύ, και πιο πολλοί, αισθανόμαστε την ανάγκη να εκφρασθούμε ποιητικά, τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα να ανακάμψει το γονατισμένο όραμά μας για μια ζωή όπου η ποίηση δεν θα είναι τέχνη, αλλά υπαρκτικός τρόπος. Αυτό όμως δεν αναιρεί την υποχρέωσή μας να τιμούμε αυτό στο οποίο υποτίθεται ότι πιστεύουμε. Να αναλαμβάνουμε την ευθύνη του και να προσπαθούμε να ανταποκριθούμε σ’ αυτήν. Η ευκολία του βγάζω όπως-όπως στο χαρτί ό,τι με ταλανίζει, ίσα για να απαλλαγώ απ’ αυτό ή, ακόμη χειρότερα, για να καταγραφώ ως ποιητής, δεν είναι σε καμμία περίπτωση Ποίηση. Είναι είτε απλό ξέδομα είτε μεγαλομανία, πράγματα που δεν αφορούν κανέναν άλλον εκτός από τον γράφοντα. Η Ποίηση όμως μας αφορά όλους και μάλιστα τόσο περισσότερο όσο αντιποιητικοί γίνονται οι καιροί. Είναι από τις λίγες ανάσες που μας έχουν απομείνει. Γι’ αυτό ας την σεβαστούμε. Η μελέτη των μεγάλων επιτευγμάτων της ποιητικής Τέχνης μάς βοηθάει να ανταποκριθούμε στην ευθύνη που αναλαμβάνουμε όταν πιάνουμε το μολύβι. Μη ξεχνάμε ότι η Ποίηση είναι η μόνη Τέχνη της οποίας τα μυστικά δεν διδάσκονται. Οι μόνοι δάσκαλοί μας είναι οι λαμπρές στιγμές του παρελθόντος της. Αυτές και η μόνη ευλογία μας. Και το σονέτο, σαν ένα πολύ υψηλών τεχνικών απαιτήσεων στιχούργημα, είναι ό,τι πρέπει «δάσκαλος» για μας τους… μαθητευόμενους της τέχνης. Αν λοιπόν δεν θέλουμε να μας καταραστεί και αυτή και ο χρόνος, ας κάτσουμε στα θρανία με σταυρωμένα χέρια και ας το ακούσουμε προσεκτικά.

24 σχόλια:

Mariela είπε...

Εδώ θα αφήσω να μιλήσουνε οι ειδικοί... το μόνο που θα συμπληρώσω είναι ότι κάποια "μυστικά" κανένας δάσκαλος ΄δεν μπορεί να μεταφέρει... τα φέρουμε μέσα μας. Απλά πρέπει να τα ανακαλύψουμε. Εκεί παρεμβαίνει και ο δάσκαλος...
Φιλάκια καλό βράδυ

Ανώνυμος είπε...

αγαπητή Αγγέλα θα σε μαλώσω.
δεν τιμάς τους Λακωνικούς προγόνους σου.
την ανάρτηση δεν τη διάβασα :), αλλά όταν επισκεφτείς το μπλόγκ μου δεν μπορείς να πεις ότι δεν είδες τις φωτογραφίες μου :)



η κρίση δυσπεψίας συνεχίζεται :)))))))

Λορελάη είπε...

Μαριέλα μου δεν αντιλέγω σε αυτό. Φυσικά κάποια πράγματα δεν διδάσκονται. Οι άλλες τέχνες όμως έχουν μια αλφαβήτα που μεταδίδεται. Εσύ σπούδασες πέντε χρόνια την τέχνη σου σε σχολή, έμαθες σχέδιο, προοπτική, χρώμα, υλικά, και φυσικά διδάχτηκες και μελέτησες τα κλασικά έργα, τις τεχνοτροπίες, τα ρεύματα, τα είδη κλπ. Το ίδιο ισχύει για το θέατρο, την μουσική, την γλυπτική. Κάτι αντίστοιχο στην Ποίηση δεν υπάρχει. Επομένως εδώ πρέπει να ανακαλύψουμε μόνοι μας όχι μόνο αυτά που θα κάνουν ένα ποίημα πραγματικά σημαντικό, και έχουν σχέση με το ταλέντο και πολλά άλλα "προσωπικά" πράγματα, αλλά και την αλφαβήτα της ποιητικής. Ο μόνος τρόπος να την μάθουμε αυτή είναι η μελέτη των κλασικών δημιουργών και των σημαντικών έργων. Και η επίγνωση της αναγκαιότητας αυτής της μελέτης.

Ηλιογράφε μου, δεν είναι ανάγκη να διαβάσεις την ανάρτησή μου, δεν ενδιαφέρουν τα πάντα τους πάντες. Ως προς το λακωνικό, θα πω ότι κάποια πράγματα δεν γίνεται να λεχθούν με δύο φράσεις. Δεν πρόκειται όμως ποτέ -εμένα τουλάχιστον- να με πείσεις περί του μία εικόνα ίσον χίλιες λέξεις. Αντίθετα θα σου πω ότι συχνά μία λέξη είναι χίλιες -ή και παραπάνω, εξαρτάται από τη φαντασία σου- εικόνες (π.χ. η λέξη "χαρμολύπη")

για την δυσπεψία πάρε κανένα αναβράζον :)

Ανώνυμος είπε...

όχι όχι όχι, συμφωνώ με όσα είπες αλλά δεν προσπαθώ να πείσω κανένα, όλα παίζουν Αγγέλα, δεν υποτιμώ το Λόγο, απλά μια φωτογραφία είναι, πως να το πω, ίσως πιο απλή δηλ. και με μια γρήγορη ματιά αποκομίζεις κάτι, πράγμα που δεν ισχύει με τον γραπτό Λόγο.

μη βαράς ένα αχτένιστο χαμίνι, δε με λυπάσαι;


μπουρπ ;)

Λορελάη είπε...

Ηλιογραφάκο μου γλυκέ, εσένα να βαρέσω; ποτε! :)))
Ξέρεις πόσο εκτιμώ τη φωτογραφία και την εικαστική έκφραση γενικά, απλά υπερασπίζομαι τη δύναμη του Λόγου. Και αν θες αντιστέκομαι στην γρηγοράδα. Όλα έχουν γίνει πολύ γρήγορα δεν νομίζεις; Αντιτάσσω στην σχιζοφρενική βιασύνη που μας πλήττει, την ηδονική νωχέλεια της βόλτας, της παρέας, του φαγητού, του έρωτα, της ανάγνωσης, της φαντασίας... όλων των ωραιων και απολαυστικών πραγμάτων.
καλό σου βράδυ :)

Ανώνυμος είπε...

αυτή η ηδονική νωχέλεια είναι και Ποίηση Αγγέλα, τα ποιήματα δεν είναι πάντα γραπτά, ίσως και γι΄αυτό να μην υπάρχει διδασκαλία, αλφαβήτα, μεθοδολογία για να γίνεις Ποιητής, ίσως είναι και ένα κλικ με τη φωτογραφική μηχανή ;)

απο ΄δω το πήγα από κει το πήγα.....όχι δεν προσπαθώ να σε πείσω μη με παρεξηγήσεις :), απλά την Αγάπη που νιώθεις για το γραπτό λόγο την έχω για τη φωτογραφία, ένας άλλος για κάτι άλλο, ίσως και να είναι συνώνυμο της Αγάπης, γιατί ούτε και για την Αγάπη υπάρχει αλφαβήτα (ούτε νομίζω και ορισμός), ή μάλλον υπάρχει αλλά η αλφαβήτα της καρδιάς έχει άπειρα γράμματα, όσα τ΄αστέρια που δείχνουν το δρόμο στον ταξιδιώτη.

καλό σου βράδυ και σ΄εσένα Αγγέλα

Λορελάη είπε...

Ηλιογράφε μου καλέ, για όλα υπάρχει αλφαβήτα, για τη φωτογραφία, την ποίηση, ακόμα και για την αγάπη... πολλά τα δεινά -για να μην πω όλα- από την άγνοια της αλφαβήτα (κυριολεκτικά και μεταφορικά)
σε φιλώ :)

Epicuros είπε...

Το διάβασα προσεκτικά. Γιατί η ποίηση, αν και εκτιμώ τους ποιητές, δεν είναι από τις τέχνες που κατόρθωσα να πλησιάσω και λυπάμαι γι' αυτό. Ίσως ανεπαρκές ή ανώριμο συναισθηματικό υπόβαθρο, ίσως φόβος της απόδειξης της ανεπάρκειας, δεν ξέρω τι ακριβώς. Διαβάζοντας την ανάρτησή σου μπορώ να πιθανολογήσω και μιά ακόμη αιτία: 'Ισως δεν βρέθηκαν στον δρόμο μου άξια ποιητικά έργα για να μου προκαλέσουν εκείνη τη συγκίνηση που θα με τραβούσε στην τέχνη αυτή. Θα το ψάξω...

gyristroula2 είπε...

Το αρχείο μου εμπλουτίστηκε με ένα ακόμη εξαιρετικό δοκίμιο. Η μέρα μου ξεκινάει από λίγο πιο ψηλά. Να 'σαι καλά, φίλη.

Λορελάη είπε...

Επίκουρέ μου, δεν μπορείς να υποθέσεις πόσο με χαροποιεί το σχόλιό σου. Γιατί ακριβώς αυτό που λες λέω και ακριβώς για σένα, για ανθρώπους σαν εσένα, μιλάω. Δεν γράφουμε -για να ακριβολογήσω δεν δημοσιοποιούμε τα γραπτά μας- για τους ομότεχνούς μας ή για... την αιωνιότητα. Αλλά για να συναντήσουν ανθρώπους με ευαισθησία και ανήσυχο πνεύμα και ψυχισμό. Για να προκληθεί εκείνος ο ευλογημένος συντονισμός (οι λέξεις και με την πρώτη σημασία τους) που μας κάνει να νιώθουμε λιγότερο μόνοι μέσα στο πέλαγος της μοναξιάς στο οποίο έτσι κι αλλιώς παραδέρνουμε, και να πάει η σκέψη και η ψυχή αυτού του εκ φύσεως θλιμμένου,αντιφατικού και τραγικού πλάσματος που λέγεται άνθρωπος, ένα βήμα παρακάτω. Και ναι. Το λέω ευθαρσώς γιατί όσο μασάμε τα λόγια μας και αλληλοχαϊδευόμαστε, η απελπισία συνεχίζεται. Η "ποίηση" σήμερα διώχνει τους ανθρώπους από κοντά της. δεν τους κερδίζει. Θα επιμένω όσο αντέχω ότι η Ποίηση είναι αγαπητική πράξη, μέσα στην απόγνωσή της. Είναι απελπισμένα αγαπητική πράξη. Είναι ένα "σας αγαπώ απερινοήτως". Και όπως η αγάπη δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται, έτσι και τον αναγνώστη οφείλεις να τον κερδίσεις. Μόνο η αληθινή Ποίηση μπορεί να το κάνει αυτό. Και η μίνιμουμ απαίτηση για να γραφτεί αληθινή Ποίηση είναι η μελέτη και η δουλειά. Το ταλέντο κλπ. αρχίζουν να έχουν σημασία μετά από αυτά τα θεμελιώδη. Όπως σε όλα τα πράγματα.
Σ' ευχαριστώ και πάλι ολόθερμα από καρδιάς για την ειλικρινή σου κατάθεση.
(διάβασε Σεφέρη και Καβάφη, καλέ μου Επίκουρε. Κάντο για μένα... :)

Λορελάη είπε...

Γυριστρούλα μου, ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου, αν και νομίζω ότι υπερβάλλεις. Γιατί εσύ τουλάχιστον -όπως και ο Θερσίτης- ξέρεις ότι λέω το αυτονόητο.
καλημέρα καλή μου :)

Ανώνυμος είπε...

Λορελάη μέτρησες (αυτή τη φορά χρησιμοποιώ το καλλιτεχνικό σου ψευδώνυμο που ίσως και να κρύβει άλλες προσωπικές αλήθειες, δεν ξέρω εντύπωση είν΄αυτή ίσως και να κάνω λάθος - διάβασα την Εριχ Φρομ - ική σου ανάλυση, ούφ! :)))))))) :))))))), θα μου επιτρέψεις να χρησιμοποιήσω δυο λέξεις - φωτογραφίες "ευλογημένος συντονισμός" για την επόμενη ανάρτηση;

στην αρχή με μπέρδεψες λίγο, γιατί ένας ποιητής είχε πει πως "όταν η Αγάπη διδάσκεται, το μίσος γίνεται απόλαυση", αλλά με το κατάλληλο αλφαβητάρι (των πράξεων, αρκετά δύσκολο θα΄λεγα).....

Λορελάη είπε...

Ηλιογράφε μου έχεις ταλέντο να αποπροσανατολίζεις τη συζήτηση ή μου φαίνεται; :)))))))))) -πρώτα η φωτογραφία, μετά η αγάπη, μετά ο Φρομ και η ψυχανάλυση... :))))))
Λέω απλώς το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ στην ανάρτησή μου καλέ μου. Το αυτονόητο!!! Αλλά δυστυχώς σήμερα πρέπει να λες ακόμη και το αυτονόητο!
φιλιά φιλιά

(φυσίκά και έχεις το ελεύθερο για τον.. "ευλογημένο συντονισμό" :)

Ανώνυμος είπε...

Αγγέλα, για το δοκίμιό σου δεν έχω λόγια! Ίσως εν καιρώ αν ήθελες να μας έγραφες και για την αναγκαιότητα ή όχι (δεν ξέρω την άποψή σου) να μελετά ο ποιητής.

Με έβαλες όμως στην μπρίζα και έψαξα τα σονέτα του Θεοτόκη. Νομίζω ότι βρήκα μερικά στη σελίδα του "Σπουδαστήριου Νέου Ελληνισμού". Ρίξε αν θες μια ματιά να μου πεις αν μιλάμε για τα ίδια. Πάντως αυτά που βρήκα μου άρεσαν πολύ!!

Σονέττο 22
Σονέττο 28
Σονέττο 69
Σονέττο 5

Βέβαια ούτε αυτά που παραθέτω γνώριζα, αν και η έκδοση είναι σχετικά πρόσφατη (1999).

Σε ευχαριστώ πολύ για τα ωραία:)

Βραχονησίδα είπε...

Οπως τα λες.
Ενα σπουδαίο κείμενο που τηρεί όλους τους "κανόνες" που πολύ σωστά θύμισες. Για να επιβεβαιωθεί το... οι ποιητές γράφουν τα καλύτερα πεζά κείμενα.
Γιατί δεν υπάρχει παρθενογένεση.
"Γιατί θα είναι καλό για την Ποίηση να καταλάβουμε ότι η ελευθερία του στίχου που κληρονομήσαμε απο πρωτοπόρους και επαναστάτες δεν είναι ασυδοσία" Να μη ξεχνάμε όμως ότι αυτοί οι ίδιοι ήταν που άλλαξαν τις φόρμες και είχαν τη γνώση στις αποσκευές τους προηγούμενων αίωνων και εποχών, την πολυτέλεια(;) της μακράς μαθητείας και της μελέτης.
Τώρα?
"Η ευκολία να βγάζω όπως - όπως στο χαρτί" (και στο διαδίκτυο, πώς Σου ξέφυγε)¨"ότι με ταλανίζει ίσα για να απαλλαγώ απ'αυτό ή για να κατάγραφώ ως ποιητής" Καλά αυτό το τελευταίο ,μην ορκίζεσαι, συνέβαινε πάντα.
Είναι και το άλλο: να θεωρείται προσιτή στον οποιονδήποτε η τέχνη που δεν προαπαιτεί χειροπιαστά εργαλεία,μουσικά όργανα ,πινέλα ή χρώματα.Η ποίηση αποτελείται απο ήχους,λέξεις, τι πιο εύκολο!!!
Ο Λόγος χρησιμοποιείται ,κατά περίπτωση και όπως βολεύει, άλλοτε με τη σοβαρότητα που του πρέπει κι άλλοτε σαν έπεα πτερόεντα ,και τι έγινε μωρέ?!!
Πολλά είπα.Ευχαριστώ και πάλι για το κείμενό σου.

Λορελάη είπε...

Αλέκα μου πολύ χαίρομαι που "σ' έβαλα στη μπρίζα κι έψαξες" :) ναι. Αυτά είναι. Μια συλλογική έκδοση όλων των σονέτων του (από την Ωκεανίδα, εκδ.'99) τα οποία μέχρι τώρα ήταν διάσπαρτα και "παραμελημένα" μπροστά στο πεζογραφικό του έργο.
Σ' ευχαριστώ πολύ για την "προσφορά" σου.
Στο επόμενο ποστ θα βάλω κι εγώ κάποια σονέτα, και μάλλον και κάποιο δικό του.
Για το θέμα της μελέτης, ανεξάρτητα από το αν θα κάνω ανάρτηση, σου απαντώ πολύ εύκολα: είναι και αυτό ένα από τα ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ που δυστυχώς πρέπει επίσης να λέμε....
καλό σου βράδυ και ευχαριστώ και πάλι για το... διαδραστικό σου σχόλιο :)

Ακριβώς Βραχονησίδα μου! Για να πας παρακάτω, να κάνεις τομές, να' ανοίξεις δρόμους προϋποτίθεται Γνώση! Όπως και ο χορευτής που αν δεν μάθει τις κλασικές positions δεν μπορεί να προχωρήσει στον μοντέρνο χορό.
Αλλά όπως το λες. η κακοδαιμονία της ποίησης οφείλεται σ' αυτό το παίρνω ένα μολύβι και γράφω. Τώρα το τι γράφω είναι ένα "και τι έγινε μωρε;"

Θερσίτης είπε...

Σιγά σιγά θα μας αφήσεις χωρίς δουλειά, λορελάη. Χαίρομαι βέβαια που έπεσε πολλή δουλειά στην ομήγυρη και που ο αγαπημένος μου θεοτόκης, το παρ΄ολίγον διδακτορικό μου, ήρθε στην κουβέντα. Του αξίζει.
Σε όσα γράφεις για την τέχνη του σονέτου δεν έχω κεραία να προσθέσω.
Η γυριστρούλα δεν είναι η μόνη που το αποδελτίωσε.

lakis είπε...

Θα συμφωνήσω με τις περισσότερες από τις επισημάνσεις σου. Προσωπικά προτιμώ κι εγώ τον ελεύθερο στίχο μια και στα μάτια μου φαντάζει πιο αυθόρμητος, περισσότερο αληθινός. Καλό απόγευμα

Λορελάη είπε...

Θερσίτη μου, όπως είδες το δώρο σου έπιασε τόπο. Έχεις δίκιο πως του αξίζει. Με εξέπληξε ο Θεοτόκης ως σονετογράφος.
Όσο για την φιλολογική ανάλυση, αυτή είναι αναντικατάστατη. Εμείς οι.. χειρώνακτες οφείλουμε πάντα να μελετάμε και να "ξεκλειδώνουμε" τη μαστοριά, αλλά ο τρόπος μας είναι εμπειρικός. Ο δικός σας τρόπος παραμένει πολύτιμος.

Λορελάη είπε...

Λάκη, ευχαριστώ :)
καλό απόγευμα κι από μένα.

Φαίδρα Φις είπε...

Αγγέλα μου καλημέρα,
διάβασα το κείμενο δύο φορές-τη μία χθες-,
έχεις δίκιο σε όλα
και συγχαρητήρια για το καλογραμμένο δοκίμιο,τη θεματολογία και τη σαφή τοποθέτησή σου,
αβάσταχτες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει εκείνος που ασχολείται σοβαρά με την ποίηση και την ασκητική της,
η αίσθηση όμως-παράλληλα και η αναγκαιότητα-της αιωνιότητας και της απειροσύνης της,
είναι σαν μια συνεχής συνομιλία με κάποια υπερβατικά και αθώρητα όρια του εαυτού μας,
η ποίηση-ελεύθερη ή ομοιοκατάληκτη,πάντα πίστευα ότι η ρίμα είναι πιο δύσκολη-
είναι η διαπρύσιος κουβέντα με τον βαθύτερο εαυτό μας και με το σύμπαν,
υπό διάφορες απειλές,και κυρίαρχη αυτή του θανάτου,
ανιχνεύεται στο αίμα μας αυτή η χρησμώδης επικοινωνία με το αόρατο,το μυστικό,το άρρητο,
και όποιος έχει τη δύναμη της αλήθειας μαζί του και το σθένος της ψυχής,
του φανερώνεται σαν ολότητα μακάρια,

θα πλατειάσω όμως πάλι
γιατί το θέμα μου αρέσει πολύ

σε φιλώ πολύ και καλημέρα
σου έστειλα χθες ό,τι είπαμε
στείλε μου μέιλ όταν λάβεις το πακέτο

Λορελάη είπε...

Πράγματι Φαίδρα μου, μια συνομιλία με τα όρια... όλα τα όρια...του εαυτού, του κόσμου, της γλώσσας...
Ευχαριστώ γλυκιά μου :)

(το έλαβα! το έλαβα! θα πάρεις απάντησή μου σύτομα :):):)

meril είπε...

Φιλενάδα, ο δοκιμιακός σου λόγος εξαιρετικός ....
Με αφορμή το σονέτο (ακριβέστατοι οι χαρακτηρισμοί σου για το είδος αυτό)
ο λόγος για την Υψηλή Τέχνη

Θα θελα να σ' ευχαριστήσω
Όχι, γιατί έγραψες τα συγκεκριμένα μα γιατί τα εννοείς -επί της ουσίας - έως κόμματος
Κι αυτό είναι πάντα παρήγορο

Λορελάη είπε...

Μεριλάκι, ο λόγος για την Τέχνη θα έλεγα, γιατί η Τέχνη ή είναι "υψηλή" ή δεν είναι Τέχνη..
Παρήγορο όχι τόσο το ότι τα εννοώ εγώ, αλλά το ότι κάποιοι τα συμμερίζονται :)
(διορθώθηκε βλέπω το "ιντερνετικο" σου πρόβλημα, οπότε... καλώς ξανάρθες!)
φιλιά