σ' εσάς...
«Μια τυχαία συνάντηση…» θα μπορούσε κοινότοπα να τιτλοφορηθεί. Τι είναι όμως το τυχαίο; Ο Μπόρχες έλεγε σοφά «είμαι οι περιστάσεις μου».
Πού πέφτει ωστόσο το βάρος; Στο «περιστάσεις» ή στο «είμαι»; Οι περιστάσεις μάς δημιουργούν ή τις δημιουργούμε; Ή μήπως και τα δύο; Τύχη και εαυτός διαπλέκονται μ’ έναν τρόπο περίπου μυστηριακό. Είμαστε, θα έλεγα, οι περιστάσεις μας, όχι μόνο γιατί η τύχη θέλησε τις περιστάσεις μας, αλλά και γιατί κι εμείς τις θελήσαμε.
Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις η τύχη, που έφερε τις φωνές κάποιων από μας μέσα σ’ αυτόν τον αχανή τόπο, σε απόσταση αναπνοής.
Θα μπορούσαμε να προσπεράσουμε μισοαδιάφορα, μισοευγενικά, μισοχαρούμενα, χωρίς να ανταλλάξουμε ανάσες. Δεν το κάναμε. Γιατί; Δεν ξέρω. Οι εύκολες απαντήσεις πολλές. Κοινά ενδιαφέροντα, κοινές αξίες, κοινές ανησυχίες. Είναι και αυτά. Όμως στις πραγματικά ευ-τυχείς συναντήσεις σχεδόν ποτέ δεν είναι μόνο αυτά. Είναι πάντα και κάτι άλλο. Αξεδιάλυτο και παράξενο. Αδιευκρίνιστο και λίγο ανομολόγητο, σαν για να μην το… ματιάσουμε. Είναι ίσως μια συνάφεια άγνωστου βάθους, που ρέει σαν κρυφό νεράκι στα υποστρώματα του εδάφους μας, ψάχνοντας άνοιγμα ν’ αναβλύσει. Είναι ίσως μια ριζωμένη αναμονή και επιθυμία, πιο ισχυρή απ’ όλες τις αντιξοότητες παρελθούσες και παρούσες, που επιτάσσει την ενσάρκωση. Την φανέρωση και παρουσία ενός Έτερου που δεν θα θωρακίζεται στην φοβική ετερότητα, αλλά θα επιτρέπει την γονιμότητα της αφιλοκερδούς ανταλλαγής. Όχι την ταύτιση, όπως συνήθως αφελώς ευχόμαστε. Αλλά την συγκατάθεση στην μοναδική ιδιαιτερότητα που ο Άλλος είναι, αντί της ομοιότητας που θα θέλαμε να του επιβάλουμε, επιδιώκοντας επί της ουσίας την επιβεβαίωση της μονήρους στενότητάς μας. Όχι την νοσηρή αυτοκατάργηση μέσα σε μια βιασμένη και ισοπεδωτική φιλότητα, αλλά την ευ-δαίμονα αποδοχή του Άλλου σαν μέρους μιας ρέουσας, ζωηρής, λάμπουσας σύνθεσης. Ωσάν τα τέσσερα στοιχεία του νερού, της φωτιάς, της γης και του αέρα να σταλάζουν την ουσία τους προσεκτικά –ακολουθώντας λες μια σιωπηρά προσυμφωνημένη δέσμευση- για να συντελεστεί εκείνο το μικρό θαύμα της κοινότητας. Εκείνης της σπάνιας συλλογικότητας, χωρίς προεξάρχοντες, δυνατούς και αδύνατους, άξιους και ανάξιους, καλύτερους και χειρότερους. Εκείνης της πολύτιμης συνύπαρξης, όπου όλοι θέλουν να αναδείξουν και να απολαύσουν την φυσική λάμψη του Άλλου. Χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς προδιαγραφές, χωρίς κυριαρχικές υστεροβουλίες.
Ύστερα από αναζήτηση και αποτυχημένους πειραματισμούς χρόνων, νομίζω πως τα παραπάνω –και όχι τα εύλογα αποτελέσματά τους, που είναι η αλληλοβήθεια, η συμπαράσταση, το μοίρασμα της καλής και της κακής στιγμής- είναι ο ορισμός της Φιλίας.
Και πιστεύω ότι όταν αυτή έρχεται, την αναγνωρίζεις διαμιάς από τον παρήγορο και λυτρωτικό τρόπο που κυλάει από ανάσα σε ανάσα, από βλέμμα σε βλέμμα, από κίνηση σε κίνηση, από κουβέντα σε κουβέντα. Από την ξαφνική –και ως δια μαγείας κοινή- αίσθηση οικειότητας, του «σαν να γνωριζόμαστε χρόνια». Από τον τρόπο που ρέει αβίαστα στα πιο διψασμένα κανάλια του εαυτού σου και της ζωής σου. Αυτά που αναζητούν την αθωότητα του ανιδιοτελούς «εμείς» μέσα από την κατάθεση αυθεντικών και ανοχύρωτων «εγώ».
Πιστεύω ακόμη πως τέτοιες συναντήσεις είναι ικανές να ανατρέψουν σωρεία απογοητεύσεων και σπαταλημένων προσδοκιών και να σε ξανακάνουν παιδί, επιτρέποντας στο όνειρο να αναμειχθεί με την πραγματικότητα, δίνοντας σ’ αυτή την τελευταία τον σπινθήρα που την κάνει Ζωή.
Σας ευχαριστώ γλυκείς μου μ’ όλη μου την ψυχή, που γίναμε μια τόσο ευτυχής περίσταση…
Πού πέφτει ωστόσο το βάρος; Στο «περιστάσεις» ή στο «είμαι»; Οι περιστάσεις μάς δημιουργούν ή τις δημιουργούμε; Ή μήπως και τα δύο; Τύχη και εαυτός διαπλέκονται μ’ έναν τρόπο περίπου μυστηριακό. Είμαστε, θα έλεγα, οι περιστάσεις μας, όχι μόνο γιατί η τύχη θέλησε τις περιστάσεις μας, αλλά και γιατί κι εμείς τις θελήσαμε.
Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις η τύχη, που έφερε τις φωνές κάποιων από μας μέσα σ’ αυτόν τον αχανή τόπο, σε απόσταση αναπνοής.
Θα μπορούσαμε να προσπεράσουμε μισοαδιάφορα, μισοευγενικά, μισοχαρούμενα, χωρίς να ανταλλάξουμε ανάσες. Δεν το κάναμε. Γιατί; Δεν ξέρω. Οι εύκολες απαντήσεις πολλές. Κοινά ενδιαφέροντα, κοινές αξίες, κοινές ανησυχίες. Είναι και αυτά. Όμως στις πραγματικά ευ-τυχείς συναντήσεις σχεδόν ποτέ δεν είναι μόνο αυτά. Είναι πάντα και κάτι άλλο. Αξεδιάλυτο και παράξενο. Αδιευκρίνιστο και λίγο ανομολόγητο, σαν για να μην το… ματιάσουμε. Είναι ίσως μια συνάφεια άγνωστου βάθους, που ρέει σαν κρυφό νεράκι στα υποστρώματα του εδάφους μας, ψάχνοντας άνοιγμα ν’ αναβλύσει. Είναι ίσως μια ριζωμένη αναμονή και επιθυμία, πιο ισχυρή απ’ όλες τις αντιξοότητες παρελθούσες και παρούσες, που επιτάσσει την ενσάρκωση. Την φανέρωση και παρουσία ενός Έτερου που δεν θα θωρακίζεται στην φοβική ετερότητα, αλλά θα επιτρέπει την γονιμότητα της αφιλοκερδούς ανταλλαγής. Όχι την ταύτιση, όπως συνήθως αφελώς ευχόμαστε. Αλλά την συγκατάθεση στην μοναδική ιδιαιτερότητα που ο Άλλος είναι, αντί της ομοιότητας που θα θέλαμε να του επιβάλουμε, επιδιώκοντας επί της ουσίας την επιβεβαίωση της μονήρους στενότητάς μας. Όχι την νοσηρή αυτοκατάργηση μέσα σε μια βιασμένη και ισοπεδωτική φιλότητα, αλλά την ευ-δαίμονα αποδοχή του Άλλου σαν μέρους μιας ρέουσας, ζωηρής, λάμπουσας σύνθεσης. Ωσάν τα τέσσερα στοιχεία του νερού, της φωτιάς, της γης και του αέρα να σταλάζουν την ουσία τους προσεκτικά –ακολουθώντας λες μια σιωπηρά προσυμφωνημένη δέσμευση- για να συντελεστεί εκείνο το μικρό θαύμα της κοινότητας. Εκείνης της σπάνιας συλλογικότητας, χωρίς προεξάρχοντες, δυνατούς και αδύνατους, άξιους και ανάξιους, καλύτερους και χειρότερους. Εκείνης της πολύτιμης συνύπαρξης, όπου όλοι θέλουν να αναδείξουν και να απολαύσουν την φυσική λάμψη του Άλλου. Χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς προδιαγραφές, χωρίς κυριαρχικές υστεροβουλίες.
Ύστερα από αναζήτηση και αποτυχημένους πειραματισμούς χρόνων, νομίζω πως τα παραπάνω –και όχι τα εύλογα αποτελέσματά τους, που είναι η αλληλοβήθεια, η συμπαράσταση, το μοίρασμα της καλής και της κακής στιγμής- είναι ο ορισμός της Φιλίας.
Και πιστεύω ότι όταν αυτή έρχεται, την αναγνωρίζεις διαμιάς από τον παρήγορο και λυτρωτικό τρόπο που κυλάει από ανάσα σε ανάσα, από βλέμμα σε βλέμμα, από κίνηση σε κίνηση, από κουβέντα σε κουβέντα. Από την ξαφνική –και ως δια μαγείας κοινή- αίσθηση οικειότητας, του «σαν να γνωριζόμαστε χρόνια». Από τον τρόπο που ρέει αβίαστα στα πιο διψασμένα κανάλια του εαυτού σου και της ζωής σου. Αυτά που αναζητούν την αθωότητα του ανιδιοτελούς «εμείς» μέσα από την κατάθεση αυθεντικών και ανοχύρωτων «εγώ».
Πιστεύω ακόμη πως τέτοιες συναντήσεις είναι ικανές να ανατρέψουν σωρεία απογοητεύσεων και σπαταλημένων προσδοκιών και να σε ξανακάνουν παιδί, επιτρέποντας στο όνειρο να αναμειχθεί με την πραγματικότητα, δίνοντας σ’ αυτή την τελευταία τον σπινθήρα που την κάνει Ζωή.
Σας ευχαριστώ γλυκείς μου μ’ όλη μου την ψυχή, που γίναμε μια τόσο ευτυχής περίσταση…
21 σχόλια:
Είμαστε όντως τυχεροί που βρεθήκαμε, λορελάη. Τυχεροί που συνταιριάξαμε. Κι εσύ τυχερή που έχεις αυτήν την υπέροχη λεβέντισσα δίπλα σου.
Η αλήθεια σου,ένα μουσικό κομμάτι με τα πιο πλούσια ηχοχρώματα,μ'έκανε ξανά το παιδί που είχα ξεχάσει πως υπήρξα.Ένας μεγάλος καθρέφτης που γυρίζει το είδωλο αποκαθαρμένο.
Τι πιο όμορφο όταν μπορείς, διχως αναστολές ή φόβους, αβίαστα, απλά και αθώα όπως ένα παιδί ν΄ανοίγεις την ψυχή σου στον άλλο...
"Το πιο όμορφο τραγούδι" θα το έλεγα....
και φυσικά θα συμφωνήσω με τον Μπόρχες, πως είμαστε οι περιστάσεις μας!
ΣΤο ταίριασμα της ετερότητας λοιπόν....
ΌΜΩΣ το σπουδαίο είναι όταν η ευκαιρία αδράχνεται
Όταν οι διαφορετικές ψηφίδες μπαίνουν στη θέση που αναδεικνύει την ομορφιά της διαφορετικότητας και συχρόνως το απαραίτητο για την τελική σύνθεση
Εκείνη η κόκκινη ....
Τι λάμψη και τι ζεστασιά που εξέπεμπε....
Θερσίτη μου, και η λεβέντισσα μου έλεγε τα καλύτερα για σας, συγκινημένη...
Βραχονησίδα μου, αυτός ο θαυματουργός καθρέφτης είστε κι εσείς για μένα και όλοι για όλους γλυκιά μου. φιλιά :)
Μαριέλα μου, έτσι ακριβώς, "έχε το νου σου στο παιδί, γιατί αν γλυτώσεις το παιδί, υπάρχει ελπίδα" που έλεγε κι ο Σιδηρόπουλος
Μέρη μου,αυτό το ψηφιδωτό, όπου όλα τα χρώματα και τα σχήματα δένουν σε ομορφιά.. είναι αληθινό... έργο τέχνης :)
πήγατε στη συναυλία της Μαντόνα και μένα μ΄αφήσατε απόξω να φωτογραφίζω ηλιοβασιλέματα, έτσι ε; καλάααααα
Αν το « είμαι οι περιστάσεις μου» ίσχυε όπως το είπε ο Μπόρχες θα ξέραμε ότι οδηγούμαστε από αυτές και ότι κάνουμε είναι ένοχο, γιατί είναι ένοχο ότι είναι αποτέλεσμα καταναγκασμού. Κανένας που γεννήθηκε σε νησί δεν θα γινόταν παρά ψαράς και κανένας που γεννήθηκε σε βουνό δεν θα γινόταν παρά βοσκός. Εμείς θελήσαμε όπως το λες ή ανεχτήκαμε τις περιστάσεις. ΄Η και πιο απλά μέχρις εκεί έφτανε το μυαλό μας και είναι καλό να αποδεχόμαστε τα όρια μας ακόμη και όταν θέλουμε να τα ξεπεράσουμε, για να ξέρουμε τι ξεπερνάμε στο κάτω-κάτω. Τύχη πολλές φορές είναι κάτι που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε ακόμη.Γιατί υπάρχει και ένας άλλος κίνδυνος να αφεθούμε σε ένα πεπρωμένο, ένα κισμέτ. Ο αχανής τόπος διαπερνάται και αναγνωρίζεις κάτι που αξίζει αν θέλεις φυσικά να το αναγνωρίσεις
Και αν έχεις τη διάθεση όπως λές να απολαύσεις « την φυσική λάμψη του Άλλου» Μπορεί το «δια μαγείας» να είναι ρομαντικό αλλά συνήθως γίνεται με νου και συναίσθημα ή οποιαδήποτε επικοινωνία. Θα μου πείς μα δεν γίνεται το συναίσθημα μαγικό; Ναι αναμφίβολα. Μου άρεσε που ανακάλυψα το μπλόγκ σου «τυχαία» και "ξεκουράστηκα" οφείλω να ομολογήσω. Νάσαι καλά.
Πολλές συμπτώσεις, πολλή τυχαιότητα, πολλές περιστάσεις στη ζωή του καθενός μας. Όλα αυτά στο ένα μας χέρι. Στο άλλο όμως είναι οι επιλογές μας. Αν και αυτές δεν είναι και τόσο "δικές" μας όσο νομίζουμε.
Έτσι με τα χέρια γεμάτα, βαδίζουμε.
Το είδος των περιστάσεων δεν καθορίζουν τη ζωή μας και την ποιότητά της, το είδος όμως των επιλογών μας σίγουρα την καθορίζει.
Έτσι δεν δέχομαι ότι είμαστε οι περιστάσεις μας, αλλά ούτε και αρνούμαι ότι παίζουν έναν πολύ σημαντικό ρόλο. Δεν έχουν όμως την τελευταία λέξη.
Καλή σου μέρα Λορελάη, σε σένα και στους αναγνώστες σου!
Γεια!
χαχαχαχα καλά καλά μη ζηλεύεις, αν δείξεις καλή διαγωγή -δλδ.αν βγάλεις τα ΠΙΟ όμορφα ηλιοβασιλέματα- την άλλη φορά θα σε πάρουμε κι εσένα :)
Albus & Riddler, καλωσορίσατε!
Νομίζω συμφωνούμε, ένα διαρκές παρε-δώσε τύχης, βούλησης και ικανοτήτων είναι όλα. Το που θα βγάλει αυτό το παιχνίδι κανείς μας δεν ξέρει...
Άλλωστε ο ίδιος ο Μπόρχες είναι η... ημιδιάψευση της ρήσης του, αλλά και η απόδειξη της σοφίας του. Εμείς όμως ξέρουμε ότι χωρίς το ταλέντο και την ευφυια που διέθετε, δεν θα ήταν ο Μπόρχες!
την καλημέρα μου :)
Αυτός ο άρτιος δοκιμιακός λόγος σου κι αν μας αντανακλά πανέμορφους!
Θα προσπαθήσουμε, καλή μου.
Ναι, οι περιστάσεις μας συμβαίνουν όταν τους το επιτρέπουμε, αλλιώς μας προσπερνάνε.
Γυριστρούλα μου, είστε πανέμορφοι από φυσικού σας, δεν χρειάζεται προσπάθεια, πίστεψέ με. Αλλά και η ομορφιά χρειάζεται καλούς αγωγούς για να αποκαλυφθεί. αλλιώς πνίγεται, και χάνεται... ανεπίδοτη :)
Ο ηλιογράφος το πέτυχε,ελάτε ας ομολογήσουμε επιτέλους την αλήθεια,ναι πήγαμε στη Μαντόνα(καλά κρατιέται αν και η δικιά μας η Βίση είναι καλύτερη) και μετά πήγαμε στον Πλούταρχο (αφού το μεγαλύτερο μέρος της παρέας είναι του φιλολογικού), κάναμε και μαγκιές στην παραλιακή με τα κάμπριο,θυμηθήκαμε το περασμένο καλοκαίρι στα κλαμπ της Μυκόνου,αδειάσαμε τα σταχτοδοχεία στο οδόστρωμα της Συγγρού,απαντήσαμε και στις δημοσκοπήσεις των ημερών. Ηταν ένα γεμάτο Σαββατοκύριακο νεοελληνικής πραγματικότητας διατί να το κρύψομεν άλλωστε?
Πως ο Θερσίτης έβγαλε τα εισιτήρια δεν είπες....
Όμορφες περιστάσεις διαβάζω Αγγέλα μου. Πάντα τέτοια:)
Αγγέλα το κείμενό σου με συγκινεί όσο το διαβάζω και το έκανα ήδη πολλές φορές.
Πόσο δίκιο έχεις!Και τι καλά που έκανες και μίλησες γι'αυτές
τις περιστάσεις που σπανίζουν!
Θα πρόσθετα ίσως ότι από έλλειψη χρόνου
μπορεί να τις προσπεράσουμε ως δευτερεύον ή ακόμα επιφαινόμενο.
Για να αναγνωρίσεις αυτό το συνταίριασμα,για εννοήσεις την ευτυχή περίσταση,υποθέτω ότι θα πρέπει να έχει προηγηθεί μια βαθιά ψυχική διαδικασία για να παραχθεί ο αναγνωρισμός και τα σημεία του,μπορεί και τα σύμβολά του,δεν ξέρω.
Είναι σαν κάποιος αθώρητος υπερβατικός παράγοντας να τίθεται σε κίνηση και λειτουργία.
Αλλά όλα αυτά σε θεωρητικό επίπεδο.
Πάνω απ'όλα κι επειδή πιστεύω ότι
η ψυχή μας βιώνεται,
τα πράγματα μάλλον είναι πιο απλά.
Δηλαδή όπως ακριβώς τα περιέγραψες.
Η περίσταση και δη η ευτυχής συνάντηση όπως είπες ορθότερα δημιουργείται όταν την ανακαλύπτουμε ή όταν την αφήνουμε ελεύθερα ν'αποκαλυφθεί.
Νιώθω την ανάγκη να σ'ευχαριστήσω που έγραψες αυτό το κείμενο.
Καλημέρα καλή μου.
σου στέλνω φιλιά και αγκαλιά
Ε, ναι βρε Γιώργο... αφού μας κατάλαβαν, ας το ομολογήσουμε! Πήγαμε στην Μαντόνα και χτυπιόμασταν σαν εικοσάχρονα κι εγώ στριμώχτηκα στα καμαρίνια μαζί με τους χιλιάδες για ένα... περιούσιο αυτόγραφο!!! :)))
Αλέκα μου, έχουμε καταντήσει... Διογένηδες... οπότε ναι, είναι πολύτιμες τέτοιες τύχες.. :) φιλιά
Φαίδρα μου, τελικά είναι όπως το λες πιο απλά τα πράγματα σ' αυτές τις -σπάνιες όμως- περιπτώσεις. Το ταίριασμα προκύπτει αβίαστα χωρίς προεργασίες. Απλά γίνονται τα πράγματα. Κυλάνε από μόνα τους. Κι αυτό είναι το σπουδαίο.
φιλιά κι από μένα.
Καλό μήνα σ' όλους εύχομαι :)
Καλό μήνα κι από μένα. 'Ομορφο, ποιητικό το κείμενο. Ρέει. Φιλιά.
"Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα, που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε..." λέει το τραγούδι. Κι η ευχή είναι να μη χαθούμε. Μέρα καλή:)
Νάσαι καλά Επίκουρε, οι όμορφοι άνθρωποι προκαλούν τα όμορφα κείμενα...
καλό μήνα κι από μένα :)
μακάρι Λάκη.. μακάρι...
καλό σου βράδυ :)
Δημοσίευση σχολίου