Σε εποχές κρίσης -σαν τη δική μας-, ο άνθρωπος αναζητεί απαντήσεις σε ερωτήσεις κρίσεως -σαν τις δικές μας.
Ο κ. Κόυνερ (του οποίου το όνομα Keuner υπαινίσσεται τη λέξη keiner=κανένας) απαντά με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο:
Σε μια ερώτηση σχετικά με την πατρίδα ο κ. Κ. έδωσε τούτη την απάντηση: Παντού μπορώ να πεινάσω. Ένας προσεχτικός ακροατής ρώτησε τότε τον κ. Κ. πώς γίνεται να λέει ότι πεινάει όταν στην πραγματικότητα έχει να φάει. Ο κ. Κ. δικαιολογήθηκε λέγοντας: Προφανώς ήθελα να πω ότι μπορώ να ζήσω παντού όπου υπάρχει πείνα, φτάνει να θέλω να ζήσω. Ομολογώ πως υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο να πεινώ εγώ ο ο ίδιος και στο να ζω σε τόπο όπου ο κόσμος πεινάει. Ας μου επιτραπεί ωστόσο ν’ αναφέρω σαν ελαφρυντικό μου το γεγονός ότι το να ζω σε τόπο όπου υπάρχει πείνα είναι για μένα αν ίσως όχι τόσο κακό όσο να πεινάω ο ίδιος, τουλάχιστο όμως πολύ κακό. Στο κάτω-κάτω για τους άλλους δεν έχει τόση σημασία αν εγώ πεινάω, έχει όμως μεγάλη σημασία ότι είμαι εναντίον της πείνας.
Ο κ. Κ. πήγε σε μια συγκέντρωση και αφηγήθηκε μετά τούτη την ιστορία: Στη μεγάλη πολιτεία Χ υπάρχει ένας σύλλογος που έχει τ’ όνομα Χμ,χμ. Στο σύλλογο αυτό επικρατεί η παράδοση μετά από ένα θαυμάσιο γεύμα που γίνεται μια φορά το χρόνο τα μέλη να λένε δυο-τρεις φορές: Χμ.χμ. Στο σύλλογο αυτό ανήκουν άνθρωποι που τους είναι αδύνατο να σωπαίνουν και να θάβουν τη γνωμη τους, μα που έφτασαν ωστόσο να διαπιστώσουν ότι οι άλλοι παρεξηγούν πάντα αυτά που λένε. Μαθαίνω ωστόσο, είπε ο κ. Κ., κουνώντας το κεφάλι του, ότι μερικοί παρεξηγούν κι αυτό ακόμα το Χμ, χμ, γιατί πιστεύουν ότι δε σημαίνει τίποτα.
Τι κάνετε, ρώτησαν τον κ. Κ., όταν αγαπάτε έναν άνθρωπο; Κάνω ένα σκίτσο του, αποκρίθηκε ο κ. Κ., και φροντίζω να του μοιάζει. Ποιο, το σκίτσο; Όχι αποκρίθηκε ο κ. Κ. ο άνθρωπος.
Ο κ. Κ. κοίταξε τη ζωγραφιά που είχε κάνει η ανεψιά του. Έδειχνε μια κότα που πετούσε πάνω από την αυλή. Γιατί η κότα σου έχει τρία πόδια; ρώτησε ο κ. Κ. Μα οι κότες δεν μπορούν να πετάξουν, αποκρίθηκε η μικρή καλλιτέχνις, της χρειάζεται λοιπόν ένα τρίτο πόδι για να πάρει φόρα. Χαίρομαι που ρώτησα, είπε ο κ. Κ.
Ο κ. Κ. αντάμωσε κάποιον που είχε να τον δει πολύ καιρό. Μα εσείς δεν αλλάξατε καθόλου , του είπε ο άλλος καθώς τον χαιρετούσε. Ωχ, έκανε ο κ. Κ. και χλώμιασε.
"Ιστορίες του κ. Κόυνερ", Μπέρτολτ Μπρεχτ
12 σχόλια:
Πώς γίνεται ορισμένα κείμενα να μην χάνουν καθόλου τη φρεσκάδα τους, λες και γράφτηκαν σήμερα; Πραγματικά, λορελάη, δεν το είχα υπόψη μου και νόμιζα ότι είναι σύγχρονο μέχρι να δω την υπογραφή. Εύστοχη ανάρτηση. Καλημέρα.
Συμφωνώ κι εγώ με τη Γυριστρούλα...
Όση ώρα το διάβαζα χαμογελούσα με την ευστοχία του συγγραφέα και την επιδεξιότητά του ν'ακουμπά τα πράγματα και τις καταστάσεις με τρόπο "φρέσκο"κι ιδιαίτερο
Να σαι καλά
Καλημέρα Αγγέλα μου,
και γω διαπιστώνω κάθε φορά το ίδιο και όχι μόνο (Γυριστρούλα και Meril). Πράγματι δεν είναι μόνο ότι χρακτηρίζεται από επικαιρότητα το κείμενο του Μπρεχτ αλλά κάθε φορά εστιάζω και κάπου αλλού.
Ο κ. Κ. κοίταξε τη ζωγραφιά που είχε κάνει η ανεψιά του. Έδειχνε μια κότα που πετούσε πάνω από την αυλή. Γιατί η κότα σου έχει τρία πόδια; ρώτησε ο κ. Κ. Μα οι κότες δεν μπορούν να πετάξουν, αποκρίθηκε η μικρή καλλιτέχνις, της χρειάζεται λοιπόν ένα τρίτο πόδι για να πάρει φόρα...
Δεν του έκανε εντύπωση το γεγονός ότι η κότα πετούσε αλλά το τρίτο πόδι! Με άλλες λέξεις είναι πιο σημαντικό το μέσον από το αποτέλεσμα. Φυσικά.. γιατί χωρίς το πρώτο δεν υπάρχει το δεύτερο. Και ο Μπρεχτ είχε έναν μοναδικό τρόπο να το διαπιστώνει και εν προκειμένω χωρίς "χμ χμ".
Σας χαιρετώ:)
Πόσα χρόνια πίσω με πήγες Λορελάη...Λυπάμαι που τίποτε ή σχεδόν τίποτε δεν καταφέραμε να αλλάξουμε ολ' αυτά τα χρόνια αλλά χαίρομαι που δεν αλλαξε η οπτική μας γωνία κι αυτό με κάνει να πιστεύω ότι ΤΩΡΑ που τα ίδια προβλήματα τίθενται επιτακτικά θα είμαστε αποτελεσματικότεροι.Αν είχες ακούσει λίγα μόνο απο όσα άκουσα το Σ/Κ σε διημερίδα για την "κοινωνική οικονομία ως μέσο για την άρση των εμποδίων κοινωνικής ένταξης" από τους ανθρώπους που βιώνουν τον αποκλεισμό θα μοιράζόσουν την αισιοδοξία μου. Ηταν λόγος γνώσης, περιγραφής των πιέσεων που δέχονται,αλλά πουθενά δεν έβλεπες μιζέρια ή παραίτηση. Λόγος διεκδίκησης. Οι μόνοι άξιοι συνομιλητές του κ. Κόυνερ.
ο μικρός φτερωτός φιλαράκος της φωτογραφίας όλα τα λεφτά :)
να μπορούσαμε όλοι να πετάξουμε αδιαφορώντας για τους κανόνες.....(ακόμη και για τον μύθο του Ίκαρου)
......με ψιλοχάλασε η παραβολή με το σκίτσο, μου θύμισε Προκρούστη :)
Το διάβασα πριν πολλά χρόνια αυτό το κείμενο. Σ' ευχαριστώ που μου το ξαναθύμισες. Το έχω κάπου στη βιβλιοθήκη μου και λέω να του ρίξω μια νέα ματιά. Μέρα καλή
Το βιβλιαράκι μέσα στο μαθητικό μου τζάκετ, που φορούσα μέχρι και το Μάιο. Δάσκαλος ο Κόινερ-Μπρεχτ. Δάσκαλός μας. Συντρόφισσα λορελάη, αυτά που βλέπω γύρω μου και κυρίως η μαθητική υγεία και αντίσταση με κάνουν να οργίζομαι και να επαναστατώ ζητώντας να βοηθήσουμε όλοι όσοι μπορούμε να καθοδηγήσουμε τη νεολαία έξω από το τέλμα.
Οργή κι ελπίδα.
Μπρεχτ! πόσο passe είσαι ρε φιλενάδα? ούτε το ΠΑΣΟΚ του 81 δεν τον θυμάται πιά! αν πείς για τους άλλους? αυτοί ούτε στον καιρό του τον ήξεραν!
Το κείμενο είναι τροφή για σκέψη κι εμβάθυνση.
στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω πάντα την πεποίθηση πως όντως ο Μπρεχτ φτιάχνει ένα σύμπαν αντιηρώων,ηττημένων αλλά όχι παραιτημένων...
και ίσως σ'αυτό να μοιάζει και λίγο με τον Καβάφη.
καλημέρα Αγγέλα μου
σου στέλνω την αγάπη μου
Φίλοι μου καλοί, ευχαριστώ για τα σχόλια και τις διαφορετικές οπτικές και προσεγγίσεις σας.
Το ενδιαφέρον τέτοιου είδους κειμένων βρίσκεται ακριβώς στην ικανότητά τους να κινητοποιούν τη σκέψη, να αποτελούν έναυσμα για προβληματισμό, και να προκαλούν αναφορές και συσχετίσεις με καταστάσεις και ζητήματα που μας απασχολούν.
Αν και δεν θάλεγα ότι ο Μπρεχτ γενικά είναι αγαπημένος μου συγγραφέας (χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι μπορούμε να αμφισβητήσουμε τη συμβολή του και τη θέση του στο πάνελ των μεγάλων δημιουργών), πολύ περισσότερο δεν υπήρξα ποτέ οπαδός της "στρατευμένης τέχνης", τον κ. Κόυνερ τον βρίσκω κι εγώ εύστοχο, σύγχρονο και χαριτωμένο. :)
την καλημέρα μου σε όλους
Αγγελίνα μου, πόσα έχω χάσει!!!
Το ποιήμα της γερόντισσας, εξαιρετικό!!! Με γέμισε μ' ένα απίστευτο συναίσθημα!
Ιδιαίτερο το "χιούμορ" του κ. Κούνερ.... Παρόλο που μου αρέσει ο Μπρεχτ, ομολογώ πως δεν γνώριζα το συγκερκιμένο βιβλίο...
Όσο για τη φωτογραφία, να ένας σοβαρός λόγος που πάντα ήθελα να είμαι γλάρος.....!!!!!
Πολλά φιλιά
Μαριελάκι μας έλειψες.
Καλώς μας ξανάρθες λοιπόν! :)
φιλιά
Δημοσίευση σχολίου