"Ποιητικά μόνον οικεί στ' αλήθεια ο άνθρωπος τη γης ετούτη" Martin Heidegger

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

Έγγραφο αρχείου

Φωνές κατηφορίζουν στις παραλιακές λεωφόρους
Κρατούν ατιμασμένη θάλασσα και πυρομαχικά να ρίξουν
στον οπλισμένο εαυτό πίσω απ’ τις μάντρες
Τα ρημαγμένα Σαββατόβραδα σιωπούν καρτερικά
μετά τους βιασμούς
Κι οι ποιητές πήραν επ’ ώμου τα σκεπάρνια πάνε
στα κοιμητήρια να ξεθάψουν λέξεις
να βάλουν στα κοκαλιασμένα χείλη
μήπως κι αναστηθεί ο ακάθιστος

Κουράστηκα

ν’ αναβοσβήνω μάτια στο κενό
να συνορεύω με τον στοιχειωμένο πύργο
ν’ ακούω άπραγος του γείτονα τον αδικοδαρμένο σκύλο
να διώχνω από πάνω μου τις σαύρες των δακρύων
να οιωνοσκοπώ τ’ αποκαίδια

Ποιος μίλησε για θάνατο;

Είμαστε το νέο είδος των διαμελισμένων

Αλλού τα πόδια, αλλού τα μάτια, τα μαλλιά,
τα μπράτσα. Αλλού τα σπλάγχνα.
Κάνουν συνέλευση σε ώρα επείγοντος
Οχλαγωγούν και φεύγουν χωρίς απόφαση καμμιά
Δεν έμαθαν δημοκρατία τα σώματα. Δεν έχουν κόμματα,
πλειοψηφίες, δικαιώματα. Μόνο τη βία ξέρουν
Είθισται να νικούν τα πόδια που κλωτσάνε
Άλλοτε τρέχουν αφήνοντας ξωπίσω τους
πορδές και μνήμες άχρηστες
κατά περίπτωση ανάγκης

Γράφω στους τοίχους συνθήματα παλιά
«άστον τρελό στη τρέλα του»,
«το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον»,
«ένα βήμα μπρος δυο βήματα πίσω"
«από την πόλη έρχομαι και στη κορφή κανέλα»
«παν μέτρον άριστον»
κι άλλα που ξεπετάγονται φλασιές απ’ τη γωνία
ύπουλα σκάει μύτη το υποσυνείδητο κουκουλοφόρο
με σπρέυ για να βρούνε λέει οι απόγονοι
αρχαιολογικά ευρήματα να καταλάβουν την Βαβέλ νο2
Κρεμάω τα χέρια στη κρεμάστρα, το παραδέχομαι,
μού είναι άχρηστα την ώρα της κραυγής
Χαϊδεύω μόνο ελαφρά τα δάχτυλά μου να ζήσει λίγο ακόμα
η αφή ως τα Χριστούγεννα

έπειτα βλέπουμε

Πάω για ύπνο. Κουράστηκα πολύ.
Μία Λιλί Μαρλέν έρχεται αργά από το βάθος
Όμως τα νύχια μεγαλώνουν απειλητικά μακριά μου
ίσως να γδέρνουν άθελά μου ένα κελί
ίσως να σκίζουν κάποιον άνθρωπο
μα πού να τάβρω να τα κόψω;
Ας κάνουν ό,τι θέλουν. Κουράστηκα να τρέχω να μαζεύω
εδώ κι εκεί κομμάτια
σήμερα θα κοιμηθώ αγκαλιά με την Λιλί
και το αριστερό μου χέρι

αύριο βλέπουμε

Άκουσα κάπου να μιλάνε για πουλιά
θα πάω αύριο αν μπορέσω
να κλέψω ένα φτερό
να το φορέσω στις ευχές μου όταν τις συναντήσω
Αλλά θα τις γνωρίσω; Έχουν χαθεί καιρό
Ίσως έχουν γεράσει.

Ας πάψω πια ν’ ανησυχώ. Αύριο θα σκεφτώ.

Αύριο; Ποιο αύριο; Κιόλας ξημέρωσε.
Δεν πρόλαβα να κοιμηθώ.
Μήπως κοιμάμαι και καθόλου; Δε βαριέσαι.
Ας κλείσω άλλη μια αφύπνιση.
Έτσι κι αλλιώς όλα τα ίδια θα ‘ναι πάλι.
Κανείς δεν θα γνωρίζει τι ποιεί η δεξιά του.
Τι είμαι εγώ για να γνωρίζω;

Πες μου Λιλί
"Μπορεί ο άνεμος να εξηγήσει γιατί έγινε καταιγίδα;"

16 σχόλια:

Yannis Zabetakis είπε...

Κανείς δεν θα γνωρίζει τι ποιεί η δεξιά του.

-------------

η προτελευταία φράση τα λέει όλα!

ειδικά όταν πρόκειται για...
Αδέξια Δεξιά...

Υ.Γ.

ζήτω η Ελλάδα!
ζήτω η Θρησκεία!

Ζήτω η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ...

.ΥΓ. έλεος!

Ανώνυμος είπε...

ότι και να πω τώρα........

giorgos_st είπε...

Τραγουδούν οι λέξεις σου σε φόντο σκοτεινό και μας κάνουν το σκοτάδι πιό οικείο,έτσι βρίσκουμε πάλι τον προσανατολισμό μας. Σ'ευχαριστούμε καλή μου.

Yannis Zabetakis είπε...

@ giorgos_st

προσανατολισμό?

έχεις κανένα κόλπο να τον βρεις...
αν ναι. πες!

τον έχω χάσει από το προπερασμένο Σάββατο...

τι να πω πια στα παιδιά μου στο Παν.μιο???

πώς να κρυφτείς από τα παιδιά?
έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα...

giorgos_st είπε...

Yannis Zabetakis δεν έχω έτοιμη λύση για τα παιδιά...,ούτε και για κανέναν άλλο, σ'ένα τοπίο θολό ας ψάξουμε ο κάθε ένας για τις δικές του σταθερές, να πιαστεί...

Yannis Zabetakis είπε...

Αυτό σου ζητώ giorgo_st...

πρότεινε καμιά σταθερά...

έχεις καμιά καλή?

διότι έχω ξεμείνει τώρα τελευταία...

Λορελάη είπε...

Γιάννη, και ο Γιώργος και όλοι σ' αυτή την παρέα, το λέμε εδώ και καιρό. Το πεδίο μάχης και ο προμαχώνας μαζί είναι ο εαυτός μας. Αυτόν κανείς δεν μπορεί να τον αλώσει εκτός από εμάς τους ίδιους. Εκεί λοιπόν και οι σταθερές. Κι αν θέλεις να γίνω πιο συγκεκριμένη, τι θα έλεγες για την εντιμότητα σαν αρχή; Εντιμότητα απέναντι στον εαυτό μας και στους άλλους. Και συνέπεια. Και ευθύνη. Στα παιδιά σου, κι εσύ και όλόι μας, δεν χρειάζεται να πεις/ούμε τίποτα. Να κάνεις/ουμε χρειάζεται. Αν δεν τόχουμε καταλάβει σ' εμάς απευθύνονται. Εμείς είμαστε το "κατεστημένο" πλέον. Εμείς δημιουργούμε το παρόν αυτής της κοινωνίας. Ας κάνουμε ο καθένας μας αυτό που έχει επιλέξει να υπηρετεί, σωστά. Με υπευθυνότητα, εντιμότητα, συνέπεια. Και γενικότερα στην καθημερινότητά μας, ας είμαστε Πολίτες και όχι ιδιώτες.
Εν ολίγοις -ακούγεται συχνά τελευταία, αλλά είναι απολύτως σωστό- ας ξαναθυμηθούμε τα... αυτονόητα...

Καλοί μου Γιώργο και Ηλιογράφε, ευχαριστώ πολύ. Έχετε την αγάπη μου :)

Φαίδρα Φις είπε...

με διέλυσες μ'αυτό αγγελάκι

τόσο βαθύ κι ευαίσθητο

το ζήλεψα...

σου στέλνω σκέψη κι αγκαλιά

giorgos_st είπε...

Yannis Zabetakis αν το ερώτημα είναι ειρωνικό να σου πω πως λάθος πόρτα χτύπησες, αν όχι, να σου ζητήσω συγνώμη και να σε καλέσω στο blog μου όπου όμως θα δείς τις δικές μου σταθερές, πραγματικά δεν ξέρω αν μπορούν να βοηθήσουν κι'αλλους. φιλικά Γιώργος Στεφανακης (μου αρέσει να μιλώ σε ισότιμη βάση)

Yannis Zabetakis είπε...

giorgos_st

ευχαριστώ για την πρόσκληση!

gyristroula2 είπε...

Εντάξει...τώρα μπορώ να αντιμετωπίσω τη μέρα. Σ' ευχαριστώ, Αγγέλα.

Θερσίτης είπε...

Οι ορφανοί ενδιάμεσοι στίχοι είναι η προϊούσα μεγέθυνση της προσωπικής μας ανευθυνότητας, κρυμμένης πίσω από τη φυσιολογική δήθεν κόπωση της ηλικίας. Θα έλεγα της βολής και του χουζουρέματος.
Μου θυμίζεις τον αγαπημένο μου Αναγνωστάκη.
Ο ρυθμός του ποιήματος μας υποβάλλει ένα δυνατό συναίσθημα που θυμίζει πολύ την οργή των ημερών μας.

meril είπε...

...............................

Λορελάη είπε...

Φαίδρα, Γυριστρούλα, Θερσίτη, Μέριλ, ευχαριστώ πάρα πολύ για την παρουσία και τα σχόλιά σας. Είναι πολύτιμο να μην νιώθεις μόνος στους δύσκολους καιρούς...
Έλειψα για λίγο εκτός Αθηνών, για δουλειές μεν, αλλλά έδιωξα από πάνω μου λίγη από την... καπνίλα τωντελευταίων εβδομάδων.
Ας ευχηθούμε όλο αυτό το μαύρο να μας κάνει όλους καλύτερους...
σας φιλώ

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Φωνές οι πυρσοί
που διατηρήθηκαν
από πουλιά αλήτες
λείψανα άγια
απ' τις λειψανοθήκες
χρόνων ανηλεών
Πάνω που κυλιόμουνα
ερωτικά στο στρώμα μου
πίνοντας τζακ ντάνιελ
η αισθησιακή μουσική
της αποχαύνωσης
έγινε εμβατήριο εξέγερσης
Κι ο έρωτας,
έγινε ύμνος μέσα στην εξέγερση

Καλώς σε βρήκα φίλη!

Λορελάη είπε...

Καλώς ήρθες Λίτσα!
Χαίρομαι που είσαι στα αναχώματα :)