Έγγραφο αρχείου

Φωνές κατηφορίζουν στις παραλιακές λεωφόρους
Κρατούν ατιμασμένη θάλασσα και πυρομαχικά να ρίξουν
στον οπλισμένο εαυτό πίσω απ’ τις μάντρες
Τα ρημαγμένα Σαββατόβραδα σιωπούν καρτερικά
μετά τους βιασμούς
Κι οι ποιητές πήραν επ’ ώμου τα σκεπάρνια πάνε
στα κοιμητήρια να ξεθάψουν λέξεις
να βάλουν στα κοκαλιασμένα χείλη
μήπως κι αναστηθεί ο ακάθιστος

Κουράστηκα

ν’ αναβοσβήνω μάτια στο κενό
να συνορεύω με τον στοιχειωμένο πύργο
ν’ ακούω άπραγος του γείτονα τον αδικοδαρμένο σκύλο
να διώχνω από πάνω μου τις σαύρες των δακρύων
να οιωνοσκοπώ τ’ αποκαίδια

Ποιος μίλησε για θάνατο;

Είμαστε το νέο είδος των διαμελισμένων

Αλλού τα πόδια, αλλού τα μάτια, τα μαλλιά,
τα μπράτσα. Αλλού τα σπλάγχνα.
Κάνουν συνέλευση σε ώρα επείγοντος
Οχλαγωγούν και φεύγουν χωρίς απόφαση καμμιά
Δεν έμαθαν δημοκρατία τα σώματα. Δεν έχουν κόμματα,
πλειοψηφίες, δικαιώματα. Μόνο τη βία ξέρουν
Είθισται να νικούν τα πόδια που κλωτσάνε
Άλλοτε τρέχουν αφήνοντας ξωπίσω τους
πορδές και μνήμες άχρηστες
κατά περίπτωση ανάγκης

Γράφω στους τοίχους συνθήματα παλιά
«άστον τρελό στη τρέλα του»,
«το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον»,
«ένα βήμα μπρος δυο βήματα πίσω"
«από την πόλη έρχομαι και στη κορφή κανέλα»
«παν μέτρον άριστον»
κι άλλα που ξεπετάγονται φλασιές απ’ τη γωνία
ύπουλα σκάει μύτη το υποσυνείδητο κουκουλοφόρο
με σπρέυ για να βρούνε λέει οι απόγονοι
αρχαιολογικά ευρήματα να καταλάβουν την Βαβέλ νο2
Κρεμάω τα χέρια στη κρεμάστρα, το παραδέχομαι,
μού είναι άχρηστα την ώρα της κραυγής
Χαϊδεύω μόνο ελαφρά τα δάχτυλά μου να ζήσει λίγο ακόμα
η αφή ως τα Χριστούγεννα

έπειτα βλέπουμε

Πάω για ύπνο. Κουράστηκα πολύ.
Μία Λιλί Μαρλέν έρχεται αργά από το βάθος
Όμως τα νύχια μεγαλώνουν απειλητικά μακριά μου
ίσως να γδέρνουν άθελά μου ένα κελί
ίσως να σκίζουν κάποιον άνθρωπο
μα πού να τάβρω να τα κόψω;
Ας κάνουν ό,τι θέλουν. Κουράστηκα να τρέχω να μαζεύω
εδώ κι εκεί κομμάτια
σήμερα θα κοιμηθώ αγκαλιά με την Λιλί
και το αριστερό μου χέρι

αύριο βλέπουμε

Άκουσα κάπου να μιλάνε για πουλιά
θα πάω αύριο αν μπορέσω
να κλέψω ένα φτερό
να το φορέσω στις ευχές μου όταν τις συναντήσω
Αλλά θα τις γνωρίσω; Έχουν χαθεί καιρό
Ίσως έχουν γεράσει.

Ας πάψω πια ν’ ανησυχώ. Αύριο θα σκεφτώ.

Αύριο; Ποιο αύριο; Κιόλας ξημέρωσε.
Δεν πρόλαβα να κοιμηθώ.
Μήπως κοιμάμαι και καθόλου; Δε βαριέσαι.
Ας κλείσω άλλη μια αφύπνιση.
Έτσι κι αλλιώς όλα τα ίδια θα ‘ναι πάλι.
Κανείς δεν θα γνωρίζει τι ποιεί η δεξιά του.
Τι είμαι εγώ για να γνωρίζω;

Πες μου Λιλί
"Μπορεί ο άνεμος να εξηγήσει γιατί έγινε καταιγίδα;"