Μια βραδιά οξυγόνου

Παραβλέποντας την ταλαιπωρία μέχρι να φτάσω, λόγω διαδηλώσεων και κλειστών δρόμων, που κατέληξαν σε αρκετή καθυστέρηση, σε παράνομη στάθμευση και εν τέλει σε μια ροζουλί κλήση, το βράδυ της Πέμπτης ήταν ένα πολύ ωραίο βράδυ.

Πρώτη απόλαυση η έκθεση της Μαριέλας Κωνσταντινίδου. Την Μαριέλα την γνωρίζω χρόνια. Ξέρω και εκτιμώ τη δουλειά της. Και πάντα περιμένω την επόμενη. Αυτή τη φορά –γι’ άλλη μια φορά- με εξέπληξε ευχάριστα. Δουλειά ανθρωποκεντρική, γιατί η Μαριέλα βάζει πάντα στο κέντρο της τέχνης της τον άνθρωπο –κάτι που αγαπώ ιδιαίτερα- έσφυζε από πρόσωπα που σε κοίταζαν άλλοτε κατάματα, άλλοτε βυθισμένα στη δική τους εσωτερικότητα, ποτέ όμως κλειστά και απομονωμένα, ή από σώματα άλλοτε αγκαλιασμένα στην βροχή, άλλοτε τοποθετημένα στον ανοιχτό χώρο, ψάχνοντας τον ρόλο τους στο θέατρο της ζωής. Το πιο ενδιαφέρον όμως στη δουλειά της Μαριέλας είναι η αέναη αναζήτηση. «Παίζει» με τα όπλα της, τα υλικά, τα χρώματα, το σχέδιο, συνεχώς, ψάχνοντας καινούριους εκφραστικούς τρόπους, με αποτέλεσμα που λειτουργεί και ξαφνιάζει. Μου άρεσαν πολύ οι «γραμμένες» με μολύβι και ακουαρέλα φιγούρες πάνω σε κείμενα, η ασφυκτική κατασκευή της σημερινής κατοικίας με τα πρόσωπα εγκιβωτισμένα σ’ αυτήν, ο ιδιαίτερος τρόπος που χρησιμοποιεί την ακουαρέλα, επιτυγχάνοντας ένα αποτέλεσμα πιο δυνατό και στέρεο, που ταιριάζει στην ανθρώπινη σάρκα.
Η έκθεσή της, δυστυχώς για όσους δεν μπόρεσαν να την επισκεφθούν τελείωσε, αλλά μπορείτε να παρακολουθείτε τη δουλειά της από το μπλογκ της, που δεν… επαναπαύεται ποτέ.

Δεύτερη απόλαυση η έκθεση του Ανδρέα Γεωργιάδη, στον Χώρο Τέχνης «24», που θα λειτουργεί μέχρι τις 28/3.
Και ο Ανδρέας είναι φίλος, και ξέροντας τη δουλειά του, περίμενα με αδημονία την έκθεσή του. Ο Ανδρέας δουλεύει κυρίως με μελάνια, μια τεχνική που στα χέρια του μετατρέπεται σε απρόσμενο θαύμα. Από τα έργα του αναδύεται ένας κόσμος άκρως ποιητικός, όπου κυριαρχεί το νερό, σαν η αρχέγονη ουσία απ’ όπου όλα αρχίζουν και όλα καταλήγουν. Ένας κόσμος όπου οι… υδάτινες σκιές μαζί με τους κρυφούς φωτισμούς, που πηγάζουν θα έλεγες από το εσωτερικό του ίδιου του έργου και αιωρούνται σε έναν χρόνο μεταίχμιο, τα χρώματα που διαπλέκουν τον παλμό τους σε τόνους βαθιά συγκινησιακούς και στοχαστικούς, και το σχέδιο που ξετυλίγει έναν χώρο ονειρικό και πραγματικό ταυτόχρονα, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα όπου το υγρό στοιχείο διαποτίζει και καταλύει τα πάντα. Το αποτέλεσμα είναι η αίσθηση ότι βυθίζεσαι σε έναν κόσμο ρευστό, έντονα φορτισμένο από την απουσία-παρουσία του ανθρώπινου στοιχείου, σ’ έναν κόσμο που ανασκευάζει το παρελθόν και το μέλλον, σαν μια αδιευκρίνιστη μνήμη ή επιθυμία, που κατοικεί εντός μας. Προσωπικά η ζωγραφική του Ανδρέα Γεωργιάδη με παρέπεμψε ευθέως στην ατμόσφαιρα και την ποιητικότητα του έργου του Ταρκόφσκυ. Ένιωσα να ζωντανεύει μπροστά μου εκείνη η καταλυτική ρευστότητα του χρόνου και του χώρου, του εντός και του εκτός, του παράδοξου -μεταφυσικού και ταυτόχρονα ρεαλιστικού- «Στάλκερ».
Για να μην μακρηγορώ, κυριολεκτικά με μάγεψε.
Σας προτείνω με θέρμη να επισκεφθείτε την έκθεση. Είμαι σίγουρη ότι θα μαγευτείτε κι εσείς.