αντικατοπτρισμός

Ξυπνώ με φοίνικες στα μάτια μου
Ψηλούς όσο το μπόι της απόστασης
Που με χωρίζει από την πεζότητα των βημάτων μου
Με χαιρετούν φορτωμένοι φεγγάρια ασύντακτα
Άλλοτε κόκκινα, άλλοτε χρυσά, άλλοτε αχνά γαλάζια
Πνιγμένα στην υγρασία που ανεβαίνει πηχτή
Από τη ζεστασιά του χώματος
Οι ιθαγενείς εκεί κρυφοί
Χαμένοι μέσα στην καρδιά τους
Τρυφερή σαν καρπός φωτεινής νύχτας
Και το χαμόγελό τους ποτίζει τον υγρό αέρα
Με χρυσίζουσες ριπές
Τα μαύρα τους μαλλιά αστράφτουν
Υγεία ξεχασμένη από την εποχή των αθώων λίθων
Και κολυμπάει της αιώνιας σοφίας ο ιχθύς
Στα βαθιά τους μάτια
Οι άνθρωποι εκεί φύτρωσαν στην άμμο μαζί με τους φοίνικες
Κι αναδεύουν τα χέρια τους μόνο προς τον ουρανό
Καθώς συλλέγουν από τα φρούτα το γάλα της ζωής
Ή ανοίγοντας τις αγκαλιές τους στα ευγενικά καλάμια
Τα σπίτια τους αυτά μόνο πλέουν στο νερό
Δεμένα προσωρινά απ’ τον κορμό της φοινικιάς
Έτοιμα πάντα για το μεγάλο ταξίδι
Μα πνίγονται πάντα στο ίδιο νερό που τους γέννησε
Ίδια κι απαράλλαχτα μ’ όλους εμάς
Που καρφώνουμε τα σπίτια μας στο χώμα
Να μην τα πάρει ο άνεμος

Μόνο που είναι πιο ήσυχο να λιώνεις στο νερό
Αντί στο χώμα


(από arabesque)