καλά-κακά. Διαλέξτε.

Πήγα εχθές στο πρώτο Poetry slam που διοργανώνεται στην Ελλάδα. Τι είναι το Poetry slam; Ένας ποιητικός διαγωνισμός όπου οι ποιητές που συμμετέχουν παρουσιάζουν ζωντανά στη σκηνή με θεατρικό τρόπο κάποιο κείμενό τους. Όταν το έμαθα ενθουσιάστηκα, γιατί από καιρό γυρίζει στο μυαλό μου αυτή η ιδέα της ποιητικής performance, την οποία βρίσκω ιδιαίτερα γοητευτική. Φευ! Τι απογοήτευση! Αυτό που παρακολούθησα δεν ήταν ούτε ποίηση, ούτε θέατρο. Ήταν η ακατάσχετη λογοδιάρροια κάποιων ανθρώπων, που πηγαινοέρχονταν ή στέκονταν στη σκηνή, χωρίς ίχνος θεατρικότητας, ακόμα κι όταν απλώς απήγγειλαν το κομμάτι τους. Ήταν ένας Άγιος Παντελεήμονας ατάλαντων. Τραγικό. Δεν καταλαβαίνω πώς καταφέρνουμε στην Ελλάδα και εξευτελίζουμε κάθε καλή ιδέα. Νομίζω πως φταίει το θράσος μας. Κάποιος που υποτίθεται πως γράφει ποίηση, δεν μπορεί να μην έχει ποτέ του διαβάσει ποίηση. Και κάποιος που υποτίθεται πως παίζει θέατρο, δεν μπορεί να μην έχει δει ποτέ του θέατρο. Αν έχεις διαβάσει ποίηση και έχεις δει θέατρο, δεν είναι δυνατόν να μη καταλαβαίνεις ότι αυτό που κάνεις δεν έχει καμμία σχέση μαζί τους. Ποιος απίστευτος λοιπόν εγωισμός σε οδηγεί στο να ταλαιπωρήσεις 50-100 ανθρώπους που άφησαν το ωραίο τους σπιτάκι, τις δουλειές τους, τις ασχολίες τους, που έχασαν ένα πολύτιμο απόγευμα από τη ζωή τους, για να έρθουν να παρακολουθήσουν Ποίηση και Θέατρο και αντ’ αυτού υπέστησαν ψυχικό και υπαρξιακό κλονισμό; Δεν το καταλαβαίνω. Ειλικρινά μια τέτοια έλλειψη σεβασμού στον άλλον, αλλά και στις τέχνες, που υποτίθεται ότι αγαπάς, με υπερβαίνει. Πιστεύω όμως ότι γι’ αυτά τα φαινόμενα έχουμε ευθύνη κι εμείς, το κοινό, που στο όνομα μιας ψευτοδημοκρατίας και μιας ψευτοευγένειας, αντί να ρίχνουμε ντομάτες και γιουχαίσματα σ’ αυτούς τους θρασείς, τους χειροκροτούμε «πολιτισμένα». Φυσικά μέσα στον αχταρμά υπήρχαν και μια δυο συμπαθείς περιπτώσεις, αλλά αυτό καθόλου δεν αναιρεί τα προηγούμενα. Η όλη βραδιά ήταν ένα ανεκδιήγητο φιάσκο. Λυπήθηκα. Λυπήθηκα βαθύτατα.
Βγήκα στη βροχερή πλατεία των Εξαρχείων με κατεβασμένο το κεφάλι και άρχισα να περιφέρομαι άσκοπα στους δρόμους, προσπαθώντας να συνέλθω. Η νυχτερινή πόλη είναι πάντα γοητευτική. Είδα κάποια εξαιρετικά γκράφιτις -αλλά και τεράστιο πλήθος μουντζουρωμένων νεοκλασικών άρτι αναπαλαιωμένων-, διασταυρώθηκα με αρκετούς μετανάστες που κανένα αίσθημα κινδύνου δεν μου προκάλεσαν, και δεν ενοχλήθηκα καθόλου από την φημολογούμενη αστυνομοκρατία, την οποία εγώ δεν είδα πουθενά. Όλ’ αυτά κάπως με παρηγόρησαν, ώσπου περνώντας έξω από την Έλλη, είδα ότι έπαιζε το «Ακαδημία Πλάτωνος». Μπήκα και το είδα. Ανακούφιση. (νάσαι καλά Γιώργο που μας το σύστησες). Επιτέλους κάτι πραγματικά καλό. Μια ταινία που τολμάει να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Ακριβώς. Μια ταινία χωρίς φανφάρες, μελοδραματισμούς και άτεχνους διδακτισμούς, που αποτυπώνει με απόλυτο ρεαλισμό, και μ’ έναν τρόπο που συχνά σε κάνει να γελάς, την τραγελαφική ελληνική στάση απέναντι στο ζήτημα των μεταναστών, αλλά και αναδεικνύει ήρεμα, σοφά θα έλεγα, το βάθος, την αλήθεια και την τραγικότητα του προβλήματος . Ο Α. Καφετζόπουλος, που είχα καιρό να δω, εκπληκτικός. Αλλά και όλες οι υπόλοιπες ερμηνείες απέριττες, πειστικές, αποτελεσματικές, εναρμονισμένες με τη λιτή, ουσιαστική, και με πολύ καλή οικονομία σκηνοθεσία του Φ. Τσίτου.
Ευτυχώς, εκτός από κακά, γίνονται και καλά πράγματα στην Ελλάδα. Το ξεσκαρτάρισμα δικό μας.