"Ποιητικά μόνον οικεί στ' αλήθεια ο άνθρωπος τη γης ετούτη" Martin Heidegger

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

καλά-κακά. Διαλέξτε.

Πήγα εχθές στο πρώτο Poetry slam που διοργανώνεται στην Ελλάδα. Τι είναι το Poetry slam; Ένας ποιητικός διαγωνισμός όπου οι ποιητές που συμμετέχουν παρουσιάζουν ζωντανά στη σκηνή με θεατρικό τρόπο κάποιο κείμενό τους. Όταν το έμαθα ενθουσιάστηκα, γιατί από καιρό γυρίζει στο μυαλό μου αυτή η ιδέα της ποιητικής performance, την οποία βρίσκω ιδιαίτερα γοητευτική. Φευ! Τι απογοήτευση! Αυτό που παρακολούθησα δεν ήταν ούτε ποίηση, ούτε θέατρο. Ήταν η ακατάσχετη λογοδιάρροια κάποιων ανθρώπων, που πηγαινοέρχονταν ή στέκονταν στη σκηνή, χωρίς ίχνος θεατρικότητας, ακόμα κι όταν απλώς απήγγειλαν το κομμάτι τους. Ήταν ένας Άγιος Παντελεήμονας ατάλαντων. Τραγικό. Δεν καταλαβαίνω πώς καταφέρνουμε στην Ελλάδα και εξευτελίζουμε κάθε καλή ιδέα. Νομίζω πως φταίει το θράσος μας. Κάποιος που υποτίθεται πως γράφει ποίηση, δεν μπορεί να μην έχει ποτέ του διαβάσει ποίηση. Και κάποιος που υποτίθεται πως παίζει θέατρο, δεν μπορεί να μην έχει δει ποτέ του θέατρο. Αν έχεις διαβάσει ποίηση και έχεις δει θέατρο, δεν είναι δυνατόν να μη καταλαβαίνεις ότι αυτό που κάνεις δεν έχει καμμία σχέση μαζί τους. Ποιος απίστευτος λοιπόν εγωισμός σε οδηγεί στο να ταλαιπωρήσεις 50-100 ανθρώπους που άφησαν το ωραίο τους σπιτάκι, τις δουλειές τους, τις ασχολίες τους, που έχασαν ένα πολύτιμο απόγευμα από τη ζωή τους, για να έρθουν να παρακολουθήσουν Ποίηση και Θέατρο και αντ’ αυτού υπέστησαν ψυχικό και υπαρξιακό κλονισμό; Δεν το καταλαβαίνω. Ειλικρινά μια τέτοια έλλειψη σεβασμού στον άλλον, αλλά και στις τέχνες, που υποτίθεται ότι αγαπάς, με υπερβαίνει. Πιστεύω όμως ότι γι’ αυτά τα φαινόμενα έχουμε ευθύνη κι εμείς, το κοινό, που στο όνομα μιας ψευτοδημοκρατίας και μιας ψευτοευγένειας, αντί να ρίχνουμε ντομάτες και γιουχαίσματα σ’ αυτούς τους θρασείς, τους χειροκροτούμε «πολιτισμένα». Φυσικά μέσα στον αχταρμά υπήρχαν και μια δυο συμπαθείς περιπτώσεις, αλλά αυτό καθόλου δεν αναιρεί τα προηγούμενα. Η όλη βραδιά ήταν ένα ανεκδιήγητο φιάσκο. Λυπήθηκα. Λυπήθηκα βαθύτατα.
Βγήκα στη βροχερή πλατεία των Εξαρχείων με κατεβασμένο το κεφάλι και άρχισα να περιφέρομαι άσκοπα στους δρόμους, προσπαθώντας να συνέλθω. Η νυχτερινή πόλη είναι πάντα γοητευτική. Είδα κάποια εξαιρετικά γκράφιτις -αλλά και τεράστιο πλήθος μουντζουρωμένων νεοκλασικών άρτι αναπαλαιωμένων-, διασταυρώθηκα με αρκετούς μετανάστες που κανένα αίσθημα κινδύνου δεν μου προκάλεσαν, και δεν ενοχλήθηκα καθόλου από την φημολογούμενη αστυνομοκρατία, την οποία εγώ δεν είδα πουθενά. Όλ’ αυτά κάπως με παρηγόρησαν, ώσπου περνώντας έξω από την Έλλη, είδα ότι έπαιζε το «Ακαδημία Πλάτωνος». Μπήκα και το είδα. Ανακούφιση. (νάσαι καλά Γιώργο που μας το σύστησες). Επιτέλους κάτι πραγματικά καλό. Μια ταινία που τολμάει να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Ακριβώς. Μια ταινία χωρίς φανφάρες, μελοδραματισμούς και άτεχνους διδακτισμούς, που αποτυπώνει με απόλυτο ρεαλισμό, και μ’ έναν τρόπο που συχνά σε κάνει να γελάς, την τραγελαφική ελληνική στάση απέναντι στο ζήτημα των μεταναστών, αλλά και αναδεικνύει ήρεμα, σοφά θα έλεγα, το βάθος, την αλήθεια και την τραγικότητα του προβλήματος . Ο Α. Καφετζόπουλος, που είχα καιρό να δω, εκπληκτικός. Αλλά και όλες οι υπόλοιπες ερμηνείες απέριττες, πειστικές, αποτελεσματικές, εναρμονισμένες με τη λιτή, ουσιαστική, και με πολύ καλή οικονομία σκηνοθεσία του Φ. Τσίτου.
Ευτυχώς, εκτός από κακά, γίνονται και καλά πράγματα στην Ελλάδα. Το ξεσκαρτάρισμα δικό μας.

17 σχόλια:

Roadartist είπε...

Καλησπέρα. Χαίρομαι που δεν ήταν απογοήτευση και το έργο στο σινεμά. Γιατί δυο αποτυχ. την ίδια βραδιά, δεν θα αντέχονταν!

Mairi είπε...

Κρίμα που δεν σου άρεσε το Poetry Slam. Η αλήθεια είναι πως είναι σε εντελώς πειραματικό στάδιο και πως θα προχωρήσει μόνο αν το έχουν ανάγκη οι ποιητές και το κοινό. Να είσαι καλά,
Μαίρη

Λορελάη είπε...

Ευτυχώς Roadartist, ευτυχώς!!

Μαίρη δεν παρακολούθησα την πρώτη βραδιά, και δεν ξέρω μήπως εκεί ήταν καλύτερα τα πράγματα. Πάντως χθες αυτό που έζησα ήταν... τραυματικό!
Λυπάμαι, αλλά "αυτό" το poetry slam σίγουρα το κοινό δεν το έχει ανάγκη. Οι "ποιητές" ίσως...
Το μεγαλύτερο κρίμα δεν είναι η μία βραδιά -έχουμε ζήσει πολλές αντίστοιχες απογοητεύσεις-, αλλά η εν τη γενέσει της αναίρεση μιας μορφής καλλιτεχνικής έκφρασης, που θα μπορούσε να αποφέρει εκπληκτικά αποτελέσματα, εξαιτίας της παντελούς έλλειψης σεμνότητας, αυτοκριτικής και αυτοσυγκράτησης από τους συμμετέχοντες.
Δεν σου κρύβω ότι αυτό εμένα μου στοιχίζει.
Φυσικά, επειδή η ιδέα είναι θαυμάσια, θέλω να ελπίζω ότι η εκτρωματική αρχή δεν θα αποθαρρύνει άξιους καλλιτέχνες στο μέλλον να συμμετάσχουν.
Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου :)

gyristroula2 είπε...

Αγγέλα μου, λυπάμαι για τη μισή σου βραδιά και χαίρομαι για την άλλη μισή. Πάντως και για τις δύο ζηλεύω, γιατί χθες ήμουν με διακοπή ρεύματος πολλή ώρα, με τη βροχή στο φόρτε της, και θα μου φαίνοταν παράδεισος το poetry slam.
Δυστυχώς η ποίηση είναι το πιο επισφαλές είδος θεάματος. Η δική σου βραδιά ήταν φωτεινή εξαίρεση.

Mairi είπε...

Ο δικός μου ο φόβος είναι (και ήταν) ότι η performance θα επισκιάσει το κείμενο. Η ποίηση είναι τέχνη λόγου. Χωρίς καλό κείμενο πού πας; Δεν είναι όλα show. Αλλά χαίρομαι που γίνονται προσπάθειες να απομακρυνθεί η ποίηση από το βαρύγδουπο χαρακτήρα που μερικές φορές τις δίνουμε. Στη χθεινή βραδιά στο Dasein (αυτή δε λες;) δεν ήμουν, οπότε δεν έχω γνώμη. Απ΄ότι μου είπαν ήταν πιο κοντά στο slamming απο τη δική μας βραδιά της Δευτέρας που ήταν πιο κοντά στην ποίηση.

Κι εγώ χαίρομαι που πέρασα από εδώ:-))

giorgos_st είπε...

Καλησπέρα Αγγέλα μου,εγώ όταν είδα την ταινία ήρθε στη μύτη μου αυτή η χαραχτηριστική οσμή που υπάρχει σ' αυτές τις γειτονιές των Αθηνών. Όσο για την απογοήτευση από την ποιητική βραδιά έπρεπε να υπάρχει ανακοίνωση: "κατεβήτε από τα καλάμια και αφήστε τα έξω"

giorgos_st είπε...

Κάτι έχει το blog σου και κάνει το -ει σαν -η δες το.

Ανώνυμος είπε...

αυτή η εκδήλωση μου φάνηκε και λίγο σμέουρφ προτού καν πάω, δυστυχώς δικαιώθηκα, ευτυχώς που δεν πήγα :)

Anwtatos είπε...

Στην Ελλάδα οι περισσότεροι συγχέουν την ποίηση με την ημερολογιακή καταγραφή συμβάντων και συναισθημάτων.
Μετριότατοι "ποιητές" λόγω δημοσίων σχέσεων έχουν εξασφαλισμένη τη διαφήμιση και κάποιο κομμάτι από το ελάχιστο αναγνωστικό κοινό.

meril είπε...

Ευτυχώς που υπάρχουν και καλά πράγματα κι έτσι δεν πήγε στράφι η βραδιά....

Πάντως έστω κι έτσι βρίσκω ενδιαφέρον το εγχείρημα
(να και τα καλά του κέντρου)

Γεφυριστές είπε...

Ωχ Αγγέλα, ωχ... διαβάζοντας το κείμενό σου ένιωσα το.. .ταράκουλό σου. Πάντως οφείλω να παραδεχτώ ότι είσαι πολλή τολμηρή. Εγώ δεν θα το αποφάσιζα. Θεωρώ ότι η ποίηση δεν μπορεί να γίνει θέαμα. Μπορεί να σφάλλω, αλλά τουλάχιστον τη γλιτώνω.
Τουλάχιστον αντιμετώπισες κατά ένα μέρος τον... χαλασμό!
Σε φιλώ

Υ.Γ. giorgos_st αν επιθυμείς και μπορείς κάποια στιγμή θα ήθελες να γράψεις κάτι προσδιοριστική της "χαραχτηριστικής οσμής που υπάρχει σ' αυτές τις γειτονιές των Αθηνών". Μου προκάλεσες μεγάλη περιέργεια με το σχόλιό σου. Σε ευχαριστώ πολύ.

giorgos_st είπε...

Δεν έχω στο μυαλό μου κάποια άσχημη οσμή, όπως ίσως θα κατάλαβες, εννοώ αυτή την οσμή της παλιάς Αθήνας, Μεταξουργείο, οδός Λιοσίων,Ακαδημία Πλάτωνος κλπ,τα ακροκέραμα στα κακοσυντηρημένα σπίτια, οι μνήμες από τα Δεκεμβριανά,οι Ελληνικές ταινίες πτιν ακόμα αρχίσουν να πλασάρουν το μικροαστικό όνειρο του διαμερίσματος και της πολυκατοικίας.Επιμένω αυτές οι περιοχές οι κάτω από την Πατησίων, είναι ένας άλλος κόσμος, μιά άλλη Αθήνα.

Anwtatos είπε...

Συγγνώμη,εννοοείτε την οσμή από τα μπουρδέλα;

Γεφυριστές είπε...

giorgo_st, δεν πήγε εκεί το μυαλό μου. Αντίθετα μάλιστα! Η περιοχή κάτω από την Πατησίων και ειδικότερα στα Δυτικά σε όλους φέρνουν τέτοιες αναμνήσεις. Με κυρίαρχη τη μυρωδιά. Εγώ για παράδειγμα θυμάμαι το άρωμα από τις γαζίες όταν ανθοφορούσαν αλλά και όλα όσα γράφεις που το καθένα ξεχωριστά έχει το δικό του "άρωμα": προσφυγιάς, κατατρεγμού αλλά και παράδοσης με κυρίαρχο εκείνο του ελληνικού καφέ που έβγαινε από τις πόρτες τα ξημερώματα. Σε ευχαριστώ πολύ για την ανταπόκριση. Καλό Σ/Κ.

ProMang, οι καιροί είναι δύσκολοι για τους μοναχικούς ανθρώπους αλλά και για τη δημόσια υγεία. Καλό είναι λοιπόν να προσέχουν όλοι που καταθέτουν τη μοναξιά τους, ίσως και τις απόψεις τους. Εξάλλου όλοι λίγο πολύ οι εργάτες είτε χρησιμοποιούν τα χέρια τους είτε άλλο ανατομικό όργανο για να παράγουν σε κάποιες στιγμές ιδρώνουν και ενδεχόμενα να μυρίζουν. Δεν είναι άσχημο. Άσχημη είναι η μπόχα της εκμετάλλευσης.
Σε χαιρετώ και σου εύχομαι ένα καλό Σ/Κ.

Αγγέλα μου σε ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία. Φιλιά

Anwtatos είπε...

Αγαπητοί μου, η Ελλάς ταξιδεύει στον 21ο αιώνα με όρους και νοοτροπίες της δεκαετίας του '60.
Καλό Σ/κ επίσης.

Λορελάη είπε...

Με αναπάντεχο τρόπο εξελίχθηκε ο διάλογος. Ευχαριστώ για τις σκέψεις. Όσον αφορά το (poetry) slam, το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι κάθε εγχείρημα δεν κρίνεται από τις προθέσεις, αλλά από το αποτέλεσμα. Όσο για την ταινία και την... "οσμή" της, νομίζω ότι η παρακολούθησή της θα λύσει τις απορίες. Έτσι κι αλλιώς αξίζει να τη δείτε.
Καλό Σ/κο σε όλους.

ο κύριος αμ είπε...

Γειά σας !
Περίεργο , αλλά ενώ το σωστό είναι το σ.σ. , κάποιου γραπτού , να βρίσκετε στο τέλος του , εγώ θέλω , κατά παράβαση κάθε κανόνα (υπάρχει άραγε;) να το τοποθετήσω στην αρχή .

σ.σ.: "Γεφυρίστρια" μου , σ΄ευχαριστώ για την παραπομπή σου , σε τούτη εδώ την σελίδα !

Η κουβέντα μας , συνεχίστηκε με ένα ερώτημά μου , που αρχικά , ίσως να ακουγόταν , ανόητο .
Ρώτησα λοιπόν :
Αν πηγαίνοντας σε κάποιο εστιατόριο , το κυρίως πιάτο που σου σερβίριζαν δεν σου άρεσε καθόλου , τι θα έκανες ;
Βεβαίως , υπήρχαν απαντήσεις .
Α. Το καταναλώνεις από ευγένεια για να μην προσβάλλεις τον σεφ ; και
Β. Πληρώνεις τον λογαριασμό κανονικά , σηκώνεσαι και φεύγεις χωρίς φυσικά να βρίζεις τον άτυχο σεφ , παρά μόνον τον εαυτό σου για την λάθος επιλογή σου ;
H "Γεφυρίστρια" , μου απάντησε , φυσικά το Β΄ .
Ετσι έπραξα κι εγώ αγαπητή μου Αγγελική (χρόνια σου πολλά κιόλας) , όταν είχα την ατυχία , την παρασκευή το βράδυ , να αποπειραθώ να παρακολουθήσω μία θεατρική παράσταση , σε έναν "πολύ ψαγμένο" θεατρικό χώρο , μαζί με άλλους 20 , μάλλον πιο υπομονετικούς θεατές . Το έργο πολύ καλό , αλλά παιζόταν από ηθοποιούς που μου θύμισαν παραστάσεις σε σχολική γιορτή ! Δεν αντέξαμε , στο διάλειμμα , που ήρθε σαν λύτρωση , σηκωθήκαμε , παραμερίσαμε κάθε δισταγμό και κατηφορίσαμε στα δρομάκια των Εξαρχείων , με ακριβώς τις ίδιες σκέψεις και εικόνες σαν την δική σου !
Ηθικόν δίδαγμα :
α) Προσέχουμε που πάμε και
β) Αν τελικά πάμε (οπουδήποτε) , δεν χρειάζεται να υποστούμε όλα τα δεινά που κρύβουν οι δυσάρεστες εκπλήξεις , φεύγουμε όπως ήρθαμε !
Καλώς σας βρήκα !!!