Ζυγιάσου

Μ’ εφτάψυχες πληγές μη παραβγείς. Θα σε σαπίσουν.

Σ’ ετοιμοθάνατο σκυλί δώσε νερό
με οδοιπόρο πιες κρασί τη μάννα του να συγχωρέσεις
χωρίς ελπίδα χορτασμού μ’ αίμα μουριάς πλύνε τα χέρια
Έπειτα γύρισε στον ίδιο τόπο που σ’ αρνήθηκε
να ορκιστείς το όχι

Τρεις εκκλησιές προσκύνησες
κι οι τρεις σου πέταξαν τον οβολό στα μούτρα
μη περιμένεις αρετή
παίξ’ το μονά-ζυγά δικά σου
έτσι κι αλλιώς
η ιστορία σβήνει, δεν γράφει πια τραγούδια
χάσου
στα πανηγύρια της γυφτιάς
μικρός τελάλης άστρων
ο ουρανός θα σε γνωρίσει

Δεν χόρτασε η λύπη μου ζητάει
και δεν χωράει μοιρασιά
τόσα εσύ τόσα ο θάνατος
τ’ όνειρο που χτυπήθηκε στην άσφαλτο
μη ζητάς
να ταριχεύσεις
ημέρεψε την προσευχή
γύρνα το πρόσωπο
δεν έχει η λύπη μπέσα
Άγια Μαρίνα φύλαγε –αυτό μονάχα-
ένα σπιτάκι ξύλινο
και μια ευχούλα χόρτο

Πάνω στη θάλασσα
τα χελιδόνια γράφουν σύνθημα
πώς να διαβάσω;
τα βλέφαρά μου πεταλούδες
πολύχρωμες χρυσές
και μια μικρούλα θλίψη μπλε
να παίζει όλο τριγύρω

Ζυγιάσου
το ένα χέρι πάνω απ’ τη γιορτή
το άλλο πάνω απ’ το βόμβο των δακρύων
πίσω το παραμύθι ανέγγιχτο από τ’ άδικο
εμπρός του γιασεμιού η σιγή ανεβαίνει
Ακολούθησε
μη βλέπεις κάτω
το πλακόστρωτο γεμάτο ανθρώπους
κοιτάζουν τα παπούτσια τους προσηλωμένοι
τα πόδια τους κρατούν σφιχτά δεμένα στο κορμί τους
μη ξαφνικά αποστατήσουν
από μια έκρηξη ντροπής
Συνέχισε
ο ίλιγγος δεν σου ταιριάζει
ούτε η μετάνοια
η Παναγία δεν ξεχνάει ποτέ
κρατά λογαριασμό
θυσία – ικεσία
θυσία – ικεσία
Πέτα το βάρος
η ευωδία δικαιώνει

Ζυγιάσου
πάνω στ’ αόρατο σχοινί
όρθια γλυκάνησος
παιδιά της επαρχίας
τον ήλιο παίζουν τόμπολα
γλιστράνε στο μαχαίρι
Τάξου
στη λαμπερή στιγμή
-ποιος είπε πως πάτησαν το φεγγάρι;
το φέγγος δεν πατιέται-
Γράψε
αγριοστάφυλο πάνω στη θάλασσα
και φύγε χελιδόνι.

Φύγε!