"Ποιητικά μόνον οικεί στ' αλήθεια ο άνθρωπος τη γης ετούτη" Martin Heidegger

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

ες αύριον

σε όλα τα σακάτικα
με όλη μου την περιφρόνηση



Υπάρχει πάντα στο πλάι
ένα λευκό σκουλήκι
που απεργάζεται τα σάλια του
με μαεστρία
ξέρει την παντοδυναμία του
και δεν βιάζεται
αντίθετα μ’ εμένα
που
το στόμα μου άπληστο
να ρουφήξει τα πάντα
τα μάσησα όλα και τα ‘φτυσα
νεκρά κουκούτσια
μέσα στο ιλιγγιώδες πέλαγος
ο κόσμος γυρίζει
μ’ έναν ακατάστατο ρυθμό
σαρακοφαγωμένος
από εκατοντάδες λευκά σκουλήκια
που τον τροχίζουν
στις πιο απρόσμενες μεριές
να γίνουν γωνίες
πάνω τους κόβεται
ακόμη κι ο πιο προνοητικός
κι εγώ που δοκίμασα το αίμα μου
τόσες φορές
ξέρω πολύ καλά
πόσο εύκολο είναι να γίνουν όλα
μια γλυκόπικρη σάλτσα
από πίστη κι απελπισία
και πώς αυτή πήζει
και ξαναγίνεται ένα άγριο ζώο
που γραπώνεται από την πρώτη
τυχαία πέτρα
έρχεται έτσι ο Θεός και σου λέει
«άρον τον κράββατόν σου…»
έρχεται και το πρώτο λουλούδι της άνοιξης
κι οι ανέμελοι φίλοι
που ξεχνούν ή δεν ξέρουν
τακτοποιείς τα λάφυρα με μια τελευταία γεύση
αφήνεις κι έναν υπαινιγμό
για τον κρυφό αδελφό
η φωτιά σ’ αρπάζει
πριν καλά-καλά κλείσεις το συρτάρι
και σε ρίχνει μέσα της
αδηφάγα φωτιά
ο κόσμος περιστρέφεται
με ανόμοιους κύκλους
προς κάθε κατεύθυνση
και ο τοξότης ρίχνει το βέλος του
από πολύ παλιά
ως εκεί που δεν βλέπεις
από την κοιλιά του λευκού φιδιού
την ώρα που αναπαύεσαι
δίπλα στην πυρά
σκεπάζοντας με τρυφερή τέφρα
το μωρό που πέθανε πρόωρα
όπως το συνηθίζουν τα πιο όμορφα μωρά

η επανάληψη δεν είναι ποτέ ίδια
και η στιγμή δεν περιμένει

ακούω κιόλας το σύριγμα
στο κέντρο της ανάσας

τι θα ζήσει;

10 σχόλια:

gyristroula2 είπε...

"έρχεται έτσι ο Θεός και σου λέει
«άρον τον κράββατόν σου…»
έρχεται και το πρώτο λουλούδι της άνοιξης
κι οι ανέμελοι φίλοι
που ξεχνούν ή δεν ξέρουν"
Έτσι θα περπατήσουμε ανέμελοι και ανίδεοι την πρώτη μέρα της Άνοιξης
κι άσ' τους να σέρνονται...

Λορελάη είπε...

Σ' ευχαριστώ Γυριστρούλα μου. Σ' ευχαριστώ.

giorgos_st είπε...

Εγώ θα μείνω στις εικόνες, σκέτη Αποκάλυψη...

Mariela είπε...

Οι ανέμελοι φίλοι, αν είναι φίλοι ξέρουν μα κάνουν πως ξεχνούν... ίσως γιατί όλα θα ζήσουν, πρέπει να ζήσουν, θέλουμε(?) να ζήσουν....

ξωτικό είπε...

κι εγώ που δοκίμασα το αίμα μου
τόσες φορές
ξέρω πολύ καλά
πόσο εύκολο είναι να γίνουν όλα
μια γλυκόπικρη σάλτσα
από πίστη κι απελπισία.....


πολύ με άγγιξε
ελπίζω να "ζήσει"...η ψυχή μας τουλάχιστον

Λορελάη είπε...

Ευχαριστώ πολύ Γιώργο μου.

Έτσι είναι Μαριελίτα.

Ξωτικό κι εγώ το ελπίζω...

meril είπε...

"η επανάληψη δεν είναι ποτέ ίδια
και η στιγμή δεν περιμένει"

Πολλές αλήθειες.... πάρα πολλές

"τι θα ζήσει;"

η αλήθεια αυτών των στίχων σίγουρα........

την αγάπη μου

Λορελάη είπε...

Μέρι μου καλή, μακριά από μας τα ψέματα κι η... σακατίλα...
πολλή αγάπη κι από μένα

ξι είπε...

[...]κι εγώ που δοκίμασα το αίμα μου
τόσες φορές
ξέρω πολύ καλά
πόσο εύκολο είναι να γίνουν όλα
μια γλυκόπικρη σάλτσα
από πίστη κι απελπισία
και πώς αυτή πήζει
και ξαναγίνεται ένα άγριο ζώο[...]
Σ'αυτη την κατασταση ακριβως...
Ταυτιζομαι απολυτα με ολο σου το ποιημα. Απο την αρχη μεχρι το Τελος.
Και, λυπαμαι που το λεω, αλλα μαλλον τιποτα δεν θα ζησει...
ξ.

Λορελάη είπε...

Ξενιάδα μου, αφού ταυτίζεσαι όπως λες, ίσως σε παρηγορεί λίγο το ότι δεν είσαι μόνη..:)
όσο για το μέλλον δεν βλέπω τίποτ' άλλο από το ν' αντέχουμε και να περιμένουμε...
σ' ευχαριστώ πολύ