της διαρκούς Ανάστασης...

αφιερωμένο στην παρέα

των τρελών νερών

Είναι αυτό που έρχεται
μέσα σε κάθε στάλα μέρας ή βροχής
κρυμμένο ένα μήλο Εσπερίδων
μετά τους παγετούς τραβώντας πάνω
με της συμπόνιας τα έλκηθρα
στον άλλο μύλο
του σταριού και του ανέμου

Για ένα ψωμί γίνονται όλα
φτιαγμένο από χέρια
που θέρισαν ατόφια καλοκαίρια
κι αληθινά τζιτζίκια
και για μια ταπεινή βαρκούλα
που περιμένει υπομονετικά
των αποστόλων την καλή ψαριά

Όχι. Δεν σου μιλώ για βάσανα
να δικαιολογηθώ που οι μέρες μου
με καταδιώκουν από μένα
-και ποιος δεν έχει δει
μια μαυροφορεμένη
ή έναν γέροντα διωγμένο απ’ τη ζωή του
να σιωπούν-

σου μιλώ
για κείνη τη βουή της άνοιξης
που κρύβεται στο χώμα
τριξίματα χιλιάδες σπόρων
σκαθάρια αγουροξυπνημένα
για τη σαίτα του ήλιου σου μιλώ
που σπήλιωσε στα μανιτάρια των ερώτων
και με τη σαύρα παίζει τρίλιζα
ποιος θα κερδίσει
σου μιλώ κυρίως
για το μωρό της άνοιξης
που κάθε χρόνο σπαργανώνεται
ανθεστήριο
μα το γυρνούν συγκαθιστό μυστήριο
οι μικροί θεοί
μέχρι ν’ αποφασίσουν
σε ποιον θα το χαρίσουν

και είναι αυτό χρυσό ένα μήλο
αποσπερίτης αίνιγμα
που με κυλάει και με πάει
στον άλλο μύλο
του σταριού και του ανέμου
μέχρι…


Καλή Ανάσταση!

(από arabesque)