(της Βούλας Παπϊωάννου)
Λοιπόν θα σου το πω
μ’ όλη τη δύναμη του λάθους μου
που στις ραγισματιές ανάμεσα γλιστράει
κι εκπυρσοκροτεί
Θα σου το πω
όπως αυτό το τσάμικο
που χόρεψες ο παραστρατημένος
και ίδρωσε τουφέκια
το σινιέ πλακάκι
Το ξέρω πως θα προσπεράσεις
μ ένα κοκόρι κρυμμένο στο παλτό
-πάντα αυτό δεν έκανες;-
και θα βαλθείς να ξεφυλλίζεις πόλεις
για να στοκάρεις επιδέξια το παλιό
Μα θα στο πω
κι ας έδιωξες τον άγγελο
να μη φοβάσαι του λαδιού την ετυμηγορία
Κανείς
της πατρικής ελιάς
δεν έκαψε το έλεος
Μεσ’ απ’ τις επιδέξιες ραφές
ξεσπά
και αναβλύζει
την ώρα της χαράς
μια νικηφόρα
σταυροφορία του νερού
πάνω απ’ την οικουμένη
κυματίζει ήρωες
ένα πετράδι
στο κέντρο της ασπίδας
δείχνει καρδιά
κι εσύ
ιππέας μύθου
Δέξου το
Eίσαι το χώμα σου
Και σκύψε
Μ’ ασβέστη
σημάδεψε του ονείρου σου το όριο
όπως το περιβόλι του ο παππούς σου
να μην περνάει μαύρο κι αγριόχορτο
Να δεις
που θα μοσχοβολήσει πάλι
μέντα και μοσχομπίζελο
της μοίρας σου ο δρόμος
6/12/10
(από arabesque)
4 σχόλια:
Πολύ φωτεινά τα τελευταία σου ποιήματα γλυκιά μου
Πολύ με χαροποιεί αυτό
είναι σημαντικό ο ποιητικός λόγος να βλέπει το άνοιγμα και να το δείχνει
Μέρη μου αν δεν τρεφόμαστε κι απ' το ελάχιστο, πώς θα επιβιώσουμε;
σε φιλώ:)
Θα μπορούσε να είναι το μότο μου αυτόν τον καιρό. Μου πάει πολύ, θα το χρειαστώ...
Που σημαίνει ότι συντονιζόμαστε Γυριστρούλα μου. Καλό αυτό! πολύ καλό!!
την αγάπη μου:)
Δημοσίευση σχολίου