Ανασκαφές

Προειδοποίηση:
Οι σπηλιές έχουν δύο ανοίγματα.
Κανένα δεν βγάζει στον παράδεισο

                  I.

Οι κρυψώνες όλο και λιγοστεύουν


Υπάρχει πάντα ένας καλός λόγος να μισείς


Λίγο το ένα λίγο το άλλο
λες και δεν το ‘ξερες από παλιά
πώς αρπάζουν τα ξερόκλαδα


Αν κρυφτείς τελικά στη σπηλιά
άσε λίγο ανοιχτό το στόμιο
μη πνιγείς απ’ τους καπνούς
και ζεστάσου στη φωτιά σου


Εκείνοι καίγονται τρίζοντας


Μη γλείφεις τα δάχτυλά σου απ’ την πείνα
γονάτισε και παρακάλεσε
ν’ αντέξουν μέχρι το πρωί


Αύριο θα βγεις πάλι
να μαζέψεις φρύγανα
στην κοιλάδα της απωλείας


II.
 
Λέω ν’ ανοίξω αυτή την πόρτα


ελευθερώνοντας τα νερά
πρωτοβρόχια, καταιγίδες
και θλιμμένες ψιχάλες


Ίσως μετά έρθει η είδηση
το αναπάντεχο κενό
που εκκολάπτει


Συνάντησα τον αδερφό, τη μάννα, τον πατέρα
στα βλέφαρα μιας αγριότητας υγρής
να τρεμοπαίζουν με τη μοίρα


Νικούσαν πάντα τα νερά
και όποιος επιπλεύσει


Το ίδιο και στην πίκρα
ένα σανίδι, ένα πτώμα, ένας φελλός
και πού και πού κάποιος απελπισμένος


Τι ωφελεί να κλείνεις το στόμιο της σπηλιάς
αφού κι αυτή μες στα νερά περιπλανιέται


III.
 
Θέλω
θέλω να σας μιλήσω
για τα μυρμηγκιασμένα χέρια
και τους σπασμένους αστραγάλους
για τα παράξενα ορυχεία
των ακατέργαστων ονείρων
για τη δυσοσμία του έρωτα
μετά την ελεεινή φυγομαχία
για τις σπηλιές που κρύβουμε τις λύπες μας
να μην τις βρουν οι άνεμοι
για όλ’ αυτά που απολιθώνονται
στα στεκάμενα νερά
και μένουν
πατήματα ζωής
στην απέραντη αλάνα της θλίψης


Θέλω για πολλοστή φορά να σας μιλήσω
όμως φοβάμαι
τη μυστική ζωή ν’ ανοίξω
γιατ’ είναι ένα σκοινί χιλιοτριμμένο
που μόλις μας κρατάει δεμένους


με τον εαυτό μας


και πώς ν’ αντέξει
τον καταιγιστικό θυμό;