Πέτρες πάνω στις πέτρες
κορμιά πεσμένα πάνω σε κορμιά
γενιές επάνω από γενιές χτισμένες
εδώ που της ασπίδας την κλαγγή θαμπώνει το μπαρούτι
όταν αστράφτει και πηδούν τα τείχη
κίτρινα, μουσκεμένα, από καμακωμένα ψυχομαχητά
με δάχτυλα, που δεν ξεψύχησαν ακόμα, στις ρωγμές τους…
Σ’ ένα ξεστράτισμα -που δε σου ταίριαζε-
τρεκλίζεις στο κενό
νιώθεις της μοίρας σου το χέρι να γλιστράει σαν άμμος μεσ’ απ’ το δικό σου
ρωτάς τι έγιναν όλοι αυτοί που λίγο πριν στέκονταν πλάι σου
πώς το παραδεχτήκαν , πώς το παραδέχτηκες
ώσπου και συ να γίνεις ένα κύμα που θα σπάσει.
Πέτρες πάνω στις πέτρες
βράχοι ξυμένοι σαν κρανία νεκρών απ’ τους βοριάδες,
τι γκρεμνοί, τι αγκάθια
κάτω απ’ τ’ ανατολικά τείχη του Ακροκόρινθου που σε μάθανε
πόσο πικρό είναι να υπάρχεις…
Βύρων Λεοντάρης, Ψυχοστασία
1 σχόλιο:
Απ' τους αγαπημένους μου Ποιητές. Μεγάλη η προσφορά του στην αναβίωση της Ποίησης του Μεσοπολέμου. Έχω κάποιες απαγγελίες με ποιήματά του. Θα τα ανεβάσω εν καιρώ...
Δημοσίευση σχολίου