Γιατί δεν λέτε τίπτοτα οι υπόλοιποι;;;;; Είναι εκπληκτικός στίχος!!!!!!!! Άντε. Μόνη μου θα τα γράφω, μόνη μου θα τα σχολιάζω;;; Και μου παίρνει κι ένα σωρό ώρα :(( (Γυριστρούλα μου ευτυχώς που έχω κι εσένα...)
Τι να σχολιάσω, καλή μου Λορελάη; Κάποιους στίχους δεν μπορώ να τους αγγίξω, θα τρίζουν κόκαλα. Υπέροχοι, έχεις μέσα σου ακόμη ανθρώπους Λορελάη... Κι εσύ gyristroula2... κι εσύ... Αυτός ο "καταραμένος" είναι στην καρδιά μου
Να ρωτήσω εγώ, Λορελάη, ποιους ανθρώπους πιστεύεις πως έχει μέσα του αυτός που την ερημιά φωτίζει. Ανθρώπους από το παρελθόν του ή ανθρώπους για το μέλλον μας, ημών των έρημων; Πώς το αντιλαμβάνεσαι; Έχει σημασία, για να δούμε την (απ)αισιόδοξη πλευρά του Αλεπουδέλη. Κι αυτοί τελικά οι άνθρωποι έχουν σχέση με το έρμα του εν Πρεβέζη τεθνεώτος; Άπασιν ευτυχές το ελευσόμενον έτος.
Μμμμ, ωραία κουβέντα ανοίγεις Θερσίτη! Νάτες οι πολυσημίες και οι δεύτερες και τρίτες αναγνώσεις κ.λ.π. κλπ. Για να μην φιλολογήσω, θα πω ότι και οι δύο τους εννοούν και τους μεν και τους δε. Όμως -και εκεί είναι η μεμβράνη που τους χωρίζει- ο Ελύτης κοιτάζει περισσότερο προς τα πίσω, οπότε αφήνει ανοιχτό το αύριο, εξ ου και το φως, ενώ ο Καρυωτάκης κοιτάζει περισσότερο στο σκοτεινό αύριο -δεν έχει χάσει μόνο την αγάπη, που ίσως και να ξαναβρεί αλλού, αλλιώς, αλλά και την πίστη, εξ ου και το φτερό στον άνεμο... Για να περιοριστώ μόνο στους συγκεκριμένους στίχους, και όχι σε άλλους, σε βιογραφικά στοιχεία κ.λ.π. Τώρα τι κάνουμε εμείς; εδώ τα πράγματα ζορίζουνε... Λέω να πάω καμμιά βόλτα δίπλα, στο στέκι κάποιου που διαφημίζει τις πραμάτειες του! (ας πω μόνο ότι όλα είναι θέμα σχέσης μεταξύ φωτός και σκότους =ερημιάς, ποιότητες αντιστρόφως ανάλογες) Εσύ όμως τι λες;
ΥΓ. τελικά κι ο άγιος φοβέρα θέλει. Άντε, που μου βρήκατε τώρα, θέλετε... "ανάσες"! Για πείτε κι οι άλλοι, εδώ στα δύσκολα σας θέλω!τι λέτε για όλ' αυτά; Για μην τεμπελιάζετε! :))) φιλιά
Λορελάη, μικρή μου, (προσέχεις εισαγωγή;) αφήνω στους επαείοντες τις αναλύσεις, εμέ της πτωχής (πλην τιμίας κόρης) τι να μου μείνει/απομείνει; Ει μη μόνο η αίσθησις η καταλείψασά με (καλά το λέω;) και ούτε ανάσα πλέον.... Καλημέρα, βρε!
Τι να πω; Πρωί πρωί με τον καφέ μου, νιώθω προνομιούχος να διαβάζω τέτοιες συζητήσεις. Αυτός είναι τελικά ο διαχρονικός διάλογος της ποίησης, το φως και το σκοτάδι, άλλωστε το ίδιο δεν συμβαίνει και στη ζωή; Οι άνθρωποι είναι το κοινό συστατικό και των δύο, όχι απαραίτητα διαφορετικοί άνθρωποι όμως. Όλοι μας έχουμε γοητευθεί από στίχους, ανθρώπους, μέρες φωτεινές κι άλλοτε πάλι βρίσκουμε την αλήθεια μας σε σκοτεινές κάμαρες. Δεν γίνεται να τα χωρίσεις, πάνε μαζί αδελφωμένα αυτά.
Τα ερωτήματα που έθεσα είναι προβοκατόρικα. Αυτό το έδειξαν οι εύστοχες τοποθετήσεις της μέριλ και της γυριστρούλας. όμως με την ευκαιρία να σας θυμήσω κάτι που είπε ο βαλερύ (νομίζω πως θυμάμαι καλά) και μεταφέρει ο αγαπημένος μου ποιητής στις Δοκιμές του (στο Διάλογο με τον κοντό μουρντάρη για την ποίηση): Για κάθε ποίημα υπάρχουν τρεις απόψεις. Η πρώτη του ποιητή την ώρα που το γράφει, η δεύτερη του ποιητή την ώρα που το βλέπει τελειωμένο. Και η τρίτη του οποιουδήποτε επαρκούς αναγνώστη. Αν πάρουμε την αντωνυμία "οποιουδήποτε" κατά γράμμα, έχουμε: Σωστές απόψεις = ν+2 (για ν που ανήκει στο Ζ), άρα σωστές απόψεις= άπειρες. Άρα δίκιο έχετε όλοι.
Ναι, γυριστρούλα μου, αυτό ακριβώς εννοώ κι εγώ, ότι πάνε μαζί. Όχι όμως πάντοτε και ισόρροπα. Άντε, με παρασύρετε, και θα πω περισσότερα απ' όσα θέλω.
Μέριλ, μαζί σου είμαι. Η ποίηση είναι σωματική υπόθεση, όχι εγκεφαλική. Ή σε πιάνει απ' το στομάχι, ή όχι. Τα υπόλοιπα είναι σκέψεις με αφορμή το ποίημα, όχι η ίδια η σχέση σου μ' αυτό.
Γιατί Θερσίτη μου; Η δική μου τοποθέτηση δεν σ' άρεσε; Επειδή την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια στο τέλος; Ε, μην αφαιρέσουμε και όλα τα πέπλα... Πάντως περί ανάγνωσης πρόκειται, όχι περί ανάλυσης, και μάλιστα αρκούντως αποκαλυπτικής αν την προσέξεις. Είπαμε, μέχρι ενός ορίου... Την δική σου ανάγνωση όμως δεν μας την είπες ακόμα.
Γίωργο, φωτογραφίες γιοκ. Πιστεύω ότι οι εικόνες ζουν στο μνήμη μας και στην καρδιά μας. Γι' αυτό δεν τα είχα μέχρι τώρα καλά με τις φωτογραφίες. Τώρα όμως το μπλογκ με βάζει στην διαδικασία να το δω αλλιώς το πράγμα. Πρέπει όμως να οργανωθώ καταλλήλως. Κανένα εντελβάις όμως, όλο και θα βρω κάποιο τρόπο να φέρω.
Άντε, και καλούς απολογισμούς, και ακόμα καλύτερους... προϋπολογισμόυς σε όλους.
Λορελάη, θαρρώ πως τη διαφορά ανάμεσα στους δυο τη δημιουργούν αφ' ενός το Σαπωνοποιείο στα μέρη της Μέριλ (στο Χάνδακα εννοώ) και αφ' ετέρου η ωχρά σπειροχαίτη. Σε άλλους δηλαδή η ζωή τα δίνει όλα εύκολα και σε άλλους δύσκολα, μα πολύ δύσκολα. Στους πρώτους δίνει την ευκαιρία να φωτίζουν τη μοναξιά και στους δεύτερους στερεί την πίστη και την αγάπη. Αχ, άδικη ζήση!Πόσο άδικη γίνεσαι ώρες ώρες για την κόρη του Γιαβή στο γκάζι!
Πολύ κομμουνιστική η ανάλυσή σου Θερσίτη μου, κι εγώ με τις στρατευμένες τέχνες έχω ένα κατιτίς. Αλλά είπαμε: ο καθείς και η ανάγνωσή του Φιλιά και καλή Πρωτοχρονιά!
Κάποτε είπαν πως ο Ελύτης με την ηλιολατρία και τη φωτεινή του αισιοδοξία ταυτίστηκε ή συνταυτίστηκε με τα "αισιόδοξα" κελεύσματα της μεταξικής δικτατορίας (γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει, πατέρα). Καμία πραγματική τέχνη δεν είναι στρατευμένη, ακόμα κι αν ο δημιουργός της τη θέλει έτσι. Στην ανάπτυξή της ξεπερνάει και το δημιουργό και τη στράτευσή του. (Μην ξεχνάμε πόσο στρατευμένη τελικά ήταν και η αρχαία τραγωδία ακόμη.)
Νομίζω ότι ο αγαπημένος μου δεν είχε υπόψη του τους συγκεκριμένους στίχους σε μια εξομολόγηση καρδιάς αλλά τα λόγια του ήταν ακριβώς το νόημα των στίχων. Με συγκίνησες βρε!
Ακριβώς όπως το είπες γυριστρούλα. "καμμία πραγματική τέχνη δεν είναι στρατευμένη". Κλασσικό παράδειγμα ο Έζρα Πάουντ. Αλλίμονο αν τον πούμε κακό ποιητή, εξαιτίας των πολιτικών του θέσεων. Αντίστοιχα παραδείγματα στη φιλοσοφία ο Χάιντεγγερ και ο Νίτσε. Στα ημέτερα, απ' την ανάποδη, ο Ρίτσος. Ενώ είναι σπουδαίος ποιητής -έχει γράψει εκπληκτικά πράγματα που λίγοι τα έχουν διαβάσει-, αδίκησε τον εαυτό του γράφοντας και στρατευμένες μετριότητες.
Λένα μου, πάρα πολύ τρυφερό αυτό που λες. Νάσαι καλά γλυκιά μου. Και ό,τι επιθυμείς για το 2008!
19 σχόλια:
"Χωρίς πίστη κι αγάπη, χωρίς έρμα,
εγίναμε το λάφυρο του ανέμου"
Απαντάει ο "καταραμένος" της ποίησής μας.
Καλή σου μέρα, λορελάη.
Πολύ ωραίοι στίχοι, γυριστρούλα!
Ευχαριστώ.
Και πολύ ωραίο γκελ. Στην ουσία ο "φωτεινός" και ο "καταραμένος" ομονοούν...
Γιατί δεν λέτε τίπτοτα οι υπόλοιποι;;;;;
Είναι εκπληκτικός στίχος!!!!!!!!
Άντε. Μόνη μου θα τα γράφω, μόνη μου θα τα σχολιάζω;;;
Και μου παίρνει κι ένα σωρό ώρα :((
(Γυριστρούλα μου ευτυχώς που έχω κι εσένα...)
Πρέπει και να ανασάνουμε οι άνθρωποι....
Υ.Γ. Ευχαριστώ (και τις δυο)
Εδώ οι καλές ανάσεεεες...
Τι να σχολιάσω, καλή μου Λορελάη; Κάποιους στίχους δεν μπορώ να τους αγγίξω, θα τρίζουν κόκαλα. Υπέροχοι, έχεις μέσα σου ακόμη ανθρώπους Λορελάη... Κι εσύ gyristroula2... κι εσύ... Αυτός ο "καταραμένος" είναι στην καρδιά μου
Να ρωτήσω εγώ, Λορελάη, ποιους ανθρώπους πιστεύεις πως έχει μέσα του αυτός που την ερημιά φωτίζει. Ανθρώπους από το παρελθόν του ή ανθρώπους για το μέλλον μας, ημών των έρημων; Πώς το αντιλαμβάνεσαι; Έχει σημασία, για να δούμε την (απ)αισιόδοξη πλευρά του Αλεπουδέλη. Κι αυτοί τελικά οι άνθρωποι έχουν σχέση με το έρμα του εν Πρεβέζη τεθνεώτος;
Άπασιν ευτυχές το ελευσόμενον έτος.
Μμμμ, ωραία κουβέντα ανοίγεις Θερσίτη! Νάτες οι πολυσημίες και οι δεύτερες και τρίτες αναγνώσεις κ.λ.π. κλπ. Για να μην φιλολογήσω, θα πω ότι και οι δύο τους εννοούν και τους μεν και τους δε. Όμως -και εκεί είναι η μεμβράνη που τους χωρίζει- ο Ελύτης κοιτάζει περισσότερο προς τα πίσω, οπότε αφήνει ανοιχτό το αύριο, εξ ου και το φως, ενώ ο Καρυωτάκης κοιτάζει περισσότερο στο σκοτεινό αύριο -δεν έχει χάσει μόνο την αγάπη, που ίσως και να ξαναβρεί αλλού, αλλιώς, αλλά και την πίστη, εξ ου και το φτερό στον άνεμο... Για να περιοριστώ μόνο στους συγκεκριμένους στίχους, και όχι σε άλλους, σε βιογραφικά στοιχεία κ.λ.π.
Τώρα τι κάνουμε εμείς; εδώ τα πράγματα ζορίζουνε... Λέω να πάω καμμιά βόλτα δίπλα, στο στέκι κάποιου που διαφημίζει τις πραμάτειες του!
(ας πω μόνο ότι όλα είναι θέμα σχέσης μεταξύ φωτός και σκότους =ερημιάς, ποιότητες αντιστρόφως ανάλογες)
Εσύ όμως τι λες;
ΥΓ. τελικά κι ο άγιος φοβέρα θέλει. Άντε, που μου βρήκατε τώρα, θέλετε... "ανάσες"! Για πείτε κι οι άλλοι, εδώ στα δύσκολα σας θέλω!τι λέτε για όλ' αυτά; Για μην τεμπελιάζετε! :)))
φιλιά
Λορελάη, μικρή μου, (προσέχεις εισαγωγή;) αφήνω στους επαείοντες τις αναλύσεις, εμέ της πτωχής (πλην τιμίας κόρης) τι να μου μείνει/απομείνει; Ει μη μόνο η αίσθησις η καταλείψασά με (καλά το λέω;) και ούτε ανάσα πλέον....
Καλημέρα, βρε!
Τι να πω; Πρωί πρωί με τον καφέ μου, νιώθω προνομιούχος να διαβάζω τέτοιες
συζητήσεις.
Αυτός είναι τελικά ο διαχρονικός διάλογος της ποίησης, το φως και το σκοτάδι, άλλωστε το ίδιο δεν συμβαίνει και στη ζωή; Οι άνθρωποι είναι το κοινό συστατικό και των δύο, όχι απαραίτητα διαφορετικοί άνθρωποι όμως. Όλοι μας έχουμε γοητευθεί από στίχους, ανθρώπους, μέρες φωτεινές κι άλλοτε πάλι βρίσκουμε την αλήθεια μας σε σκοτεινές κάμαρες. Δεν γίνεται να τα χωρίσεις, πάνε μαζί αδελφωμένα αυτά.
Τα ερωτήματα που έθεσα είναι προβοκατόρικα. Αυτό το έδειξαν οι εύστοχες τοποθετήσεις της μέριλ και της γυριστρούλας.
όμως με την ευκαιρία να σας θυμήσω κάτι που είπε ο βαλερύ (νομίζω πως θυμάμαι καλά) και μεταφέρει ο αγαπημένος μου ποιητής στις Δοκιμές του (στο Διάλογο με τον κοντό μουρντάρη για την ποίηση):
Για κάθε ποίημα υπάρχουν τρεις απόψεις. Η πρώτη του ποιητή την ώρα που το γράφει, η δεύτερη του ποιητή την ώρα που το βλέπει τελειωμένο. Και η τρίτη του οποιουδήποτε επαρκούς αναγνώστη.
Αν πάρουμε την αντωνυμία "οποιουδήποτε" κατά γράμμα, έχουμε:
Σωστές απόψεις = ν+2 (για ν που ανήκει στο Ζ), άρα σωστές απόψεις= άπειρες.
Άρα δίκιο έχετε όλοι.
Αντε περιμένουμε φώτο απ'τον Γέτη ή τουλαχιστον απο τα εντελβαίς που μάζεψες.
Ναι, γυριστρούλα μου, αυτό ακριβώς εννοώ κι εγώ, ότι πάνε μαζί. Όχι όμως πάντοτε και ισόρροπα. Άντε, με παρασύρετε, και θα πω περισσότερα απ' όσα θέλω.
Μέριλ, μαζί σου είμαι. Η ποίηση είναι σωματική υπόθεση, όχι εγκεφαλική. Ή σε πιάνει απ' το στομάχι, ή όχι. Τα υπόλοιπα είναι σκέψεις με αφορμή το ποίημα, όχι η ίδια η σχέση σου μ' αυτό.
Γιατί Θερσίτη μου; Η δική μου τοποθέτηση δεν σ' άρεσε; Επειδή την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια στο τέλος; Ε, μην αφαιρέσουμε και όλα τα πέπλα... Πάντως περί ανάγνωσης πρόκειται, όχι περί ανάλυσης, και μάλιστα αρκούντως αποκαλυπτικής αν την προσέξεις. Είπαμε, μέχρι ενός ορίου...
Την δική σου ανάγνωση όμως δεν μας την είπες ακόμα.
Γίωργο, φωτογραφίες γιοκ. Πιστεύω ότι οι εικόνες ζουν στο μνήμη μας και στην καρδιά μας. Γι' αυτό δεν τα είχα μέχρι τώρα καλά με τις φωτογραφίες. Τώρα όμως το μπλογκ με βάζει στην διαδικασία να το δω αλλιώς το πράγμα. Πρέπει όμως να οργανωθώ καταλλήλως. Κανένα εντελβάις όμως, όλο και θα βρω κάποιο τρόπο να φέρω.
Άντε, και καλούς απολογισμούς, και ακόμα καλύτερους... προϋπολογισμόυς σε όλους.
Λορελάη,
θαρρώ πως τη διαφορά ανάμεσα στους δυο τη δημιουργούν αφ' ενός το Σαπωνοποιείο στα μέρη της Μέριλ (στο Χάνδακα εννοώ) και αφ' ετέρου η ωχρά σπειροχαίτη.
Σε άλλους δηλαδή η ζωή τα δίνει όλα εύκολα και σε άλλους δύσκολα, μα πολύ δύσκολα.
Στους πρώτους δίνει την ευκαιρία να φωτίζουν τη μοναξιά και στους δεύτερους στερεί την πίστη και την αγάπη.
Αχ, άδικη ζήση!Πόσο άδικη γίνεσαι ώρες ώρες για την κόρη του Γιαβή στο γκάζι!
Πολύ κομμουνιστική η ανάλυσή σου Θερσίτη μου, κι εγώ με τις στρατευμένες τέχνες έχω ένα κατιτίς. Αλλά είπαμε: ο καθείς και η ανάγνωσή του
Φιλιά και καλή Πρωτοχρονιά!
Κάποτε είπαν πως ο Ελύτης με την ηλιολατρία και τη φωτεινή του αισιοδοξία ταυτίστηκε ή συνταυτίστηκε με τα "αισιόδοξα" κελεύσματα της μεταξικής δικτατορίας (γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει, πατέρα).
Καμία πραγματική τέχνη δεν είναι στρατευμένη, ακόμα κι αν ο δημιουργός της τη θέλει έτσι. Στην ανάπτυξή της ξεπερνάει και το δημιουργό και τη στράτευσή του. (Μην ξεχνάμε πόσο στρατευμένη τελικά ήταν και η αρχαία τραγωδία ακόμη.)
Νομίζω ότι ο αγαπημένος μου δεν είχε υπόψη του τους συγκεκριμένους στίχους σε μια εξομολόγηση καρδιάς αλλά τα λόγια του ήταν ακριβώς το νόημα των στίχων. Με συγκίνησες βρε!
Ακριβώς όπως το είπες γυριστρούλα. "καμμία πραγματική τέχνη δεν είναι στρατευμένη". Κλασσικό παράδειγμα ο Έζρα Πάουντ. Αλλίμονο αν τον πούμε κακό ποιητή, εξαιτίας των πολιτικών του θέσεων. Αντίστοιχα παραδείγματα στη φιλοσοφία ο Χάιντεγγερ και ο Νίτσε. Στα ημέτερα, απ' την ανάποδη, ο Ρίτσος. Ενώ είναι σπουδαίος ποιητής -έχει γράψει εκπληκτικά πράγματα που λίγοι τα έχουν διαβάσει-, αδίκησε τον εαυτό του γράφοντας και στρατευμένες μετριότητες.
Λένα μου, πάρα πολύ τρυφερό αυτό που λες. Νάσαι καλά γλυκιά μου.
Και ό,τι επιθυμείς για το 2008!
λορελάη, καλή χρονιά, να φωτίζεις πάντα τις εικονικές μας διαδρομές και
"ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων"
Δημοσίευση σχολίου