Πήγα στην έκθεση του Γ. Ρόρρη. Δεν υπάρχουν λόγια να πω... Να πάτε. Μέχρι τις 19/1, στην Μέδουσα. Όση ώρα ήμουν εκεί και μέχρι τώρα, μετά τα ποτά και τις χαζοκουβέντες περί ανέμων και υδάτων -μέχρι και για τον Ζαχόπουλο-, μέσα μου τρέμω..., όπως όταν περιμένεις με αγωνία κάτι. Ούτε με τον Μπουζιάνη δεν τοχω πάθει αυτό. "Μελέτη του γυμνού σώματος" λένε οι κριτικοί. Μελέτη του γυμνού ανθρώπου είναι. Σώματα-άνθρωποι παρατημένοι στην αμηχανία, την απορία της ύπαρξής τους. Έκτεθειμένοι στην ασφάλεια-αδειοσύνη του κλειστού τους χώρου. Στη ματαιότητα του εαυτού τους. Και στα βλέμματα αδιάκριτων -εμέις- Γυναίκες. Η Γιάννα, η Αλεξάνδρα, η Λαμπρινή... Κι ένας άντρας. Ο κ.Τάκης. Ντυμένος αυτός, αλλά πιο φοβισμένος,πιο χαμένος μέσα στην βλοσυρή του δύναμη (δείτε το βλέμμα του από κοντά). Ο πίνακας σε ρουφάει. Μικρός ο χώρος. Πρώτη φορά αισθάνθηκα να με στενεύει τόσο ένας χώρος. Νομίζω δεν στένευε εμένα. Τα έργα στένευε. Μεγάλα έργα. Και σε διαστάσεις και σε αξία.
Να πάτε. Κι εγώ θα ξαναπάω. Δύσκολα συναντάς κάτι τόσο καλό.
6 σχόλια:
Πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση φαίνεται, θα προσπαθήσω να πάω. Διάβασα συνέντευξη στην Καθημερινή. Κολωνάκι είναι αυτό ε;
Ναι, στην Σπευσίππου. πάνω από τη Δεξαμενή. Να πας γυριστρούλα. Πραγματικά μη την χάσεις. Εσύ, τουλάχιστον που είσαι Αθήνα και μπορείς.
Αλί και τρισαλί στους επαρχιώτες,για μας μόνο τα σκυλάδικα, πως λένε γι'άλλους τα ντόρτια κι διπλές και γι' άλλους οι εξάρες? να δώ τι θα τις κάνετε τόσες εξάρες?
Πρώτον θα πιάσουμε τη μάννα! Σιγά μη σας αφήσουμε να μας πάρετε το παιχνίδι.
Και δεύτερον, πώς εσύ μας λες ελάτε Θεσ/κη να δείτε θέατρο; Σου λέμε κι εμείς, έλα Αθήνα, να δεις ζωγραφική!
Πρόσεξε τις προσκλήσεις ενίοτε γίνονται αποδεκτές.
Μακάρι Γιώργο!
Δημοσίευση σχολίου