"Ποιητικά μόνον οικεί στ' αλήθεια ο άνθρωπος τη γης ετούτη" Martin Heidegger

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2008

Μια τουφεκιά ζαχαρωτή

01 Στις Χαραυγές Ξεχνιέμαι - eSnips, share anything


Ε, να λοιπόν, έρχεται μια στιγμή όπου διαψεύδονται οι διαψεύσεις…
Κι εκεί που αρματωμένη, μ’ όλες σου τις διαψεύσεις, τον εαυτό σου έχεις πείσει, πως λάθος έχεις καταλάβει, πως πρέπει φτου κι απ’ την αρχή να ξαναστήσεις όλα, αλλιώς, πως κάτι ανάποδο συνέβη γενικώς μ’ εσένα, που νόμισες ότι ο άνθρωπος μπορεί να γράφεται με κεφαλαία, αφού όλο παντου μια στάλα γραμματάκια συναντάς, που με το ζορι προσπαθείς να τα διακρίνεις… Να, που λάμπει ξαφνικά από το πουθενά μια λέξη, κι όλα τα σύμφωνα και τα φωνήεντα του βίου σου αρχίζουν να χοροπηδούν και να μη ξέρεις πια, πώς να τα βάλεις σε σειρά. Σε ποια σειρά;… οι συμφωνίες κι οι φωνές σου; Θα πείτε τι μας λες; Ποια λέξη; Έχετε δίκιο. Δεν γίνομαι σαφής. Σαφείς όμως είναι μονάχα οι πράξεις. Κι οι λέξεις σπάνια, όταν κι αυτές γίνονται πράξη. Μιλάω για ένα «ευχαριστώ» που χρόνια όφειλαν πολλοί. Αλλά ή ντρέπονταν ή δεν το είχαν στην τρύπια τσέπη του παλτού τους. Και φτάνει ξαφνικά από το πουθενά στην πόρτα του σπιτιού σου. Και δεν το αναγνωρίζεις… ποια μάτια πια να το διαβάσουν; Του ελαφιού; Της κουκουβάγιας; Του λαγού; Διαλέγεις τελικά το ελάφι να διαβάσει, κι εκείνο λέει:
Ευχαριστώ στο «ευχαριστώ».

4 σχόλια:

Λορελάη είπε...

Δεν ξέρω Γιώργο γιατί δεν ακούς το τραγούδι. Εγώ το παίζω κανονικά.

Αλλά γιατί βάζετε τα σχόλιά σας γι' αυτήν την ανάρτηση στην προηγουμενη;;; και γιατί πάθατε τέτοιο γλωσσοδέτη όλοι ξαφνικά;

gyristroula2 είπε...

Σαν να μη θέλουμε να χαλάσουμε τη συγκίνησή σου ε; Τα είπες όλα ό, τι και να προσθέσουμε περιττεύει.

giorgos_st είπε...

Εδώ είμαστε βρε παραπονιάρα πέρνουμε και μεις μερτικό από τη χαρά, επιτρέπεις ε?

Λορελάη είπε...

Γιώργο μου, γι' αυτό είναι οι φίλοι. Όχι για να μοιράζεσαι, για να διπλασιάζεις τη χαρά!
(δεν είμαι παραπονιάρα, απλά μου λείψατε...)