Και μετά τα όχι συχνά στα μέρη μας χιόνια, ας μεταφερθούμε στο πιο οικείο θερμό κλίμα του Νότου.
Ο λόγος σ' έναν ελάχιστα γνωστό στην Ελλάδα, αν και εξαιρετικό, Κουβανό ποιητή, που έζησε τη μισή του ζωή αυτοεξόριστος στην Ισπανία, τον Γαστόν Μπακέρο (1918-1997). Μόλις το 2001 μεταφράστηκε δουλειά του στα ελληνικά από την Ελένη Χαρατσή και εκδόθηκε από τις εκδόσεις "Μικρή Άρκτος" με τον τίτλο "Λέξεις γραμμένες στην άμμο από έναν αθώο".
Το κομμάτι που ακολουθεί είναι ένα μικρό μόνο δείγμα από το ποίημα που τιτλοφορεί την συλλογή και συνοδεύεται από μια τρυφερή milonga του μυθικού αργεντίνου Atahualpa Yupanqui.
Είμαι ο πιο ευτυχής των δυστυχών
Αυτός που φοράει καπέλο και κανείς δεν το βλέπει
Αυτός που προφέρει το όνομα του Θεού κι ο κόσμος ακούει:
Πάμε στην εξοχή να γευτούμε λιχουδιές με τα πετεινά της εξοχής.
Και πάμε στην εξοχή, τα πετεινά τριγύρω, να εμπαίξουμε το χρόνο
με τον πιο όμορφο αστεϊσμό.
Ζωγραφίζοντας στην άμμο της εξοχής ακρογιαλιές μιας θάλασσας
καταμεσής στο δάσος.
Ιστορώντας τις βιογραφίες ενάλιων ανθρώπων ξαναγεννημένων σε δένδρα.
Η Γοθολία διακόπτει κάθε προσπάθεια αναφωνώντας στους ουρανούς
προδοσία, προδοσία!
Ανασηκώνουμε τους ώμους και μιλάμε με τα δελφίνια για τούτο το σοβαρό ζήτημα.
Απαντούν ότι αρκούνται να είναι καίκια αναπάντεχα και νυμφώνες αηδονιών.
Να τους αφήσουν να ζουν σ’ ολόκληρη τη θάλασσα και σ’ ολόκληρο το δάσος.
Προελαύνουν τα δελφίνια, τα δένδρα και οι ανεμώνες.
Καταλαβαίνω και εξακολουθώ τα ορνιθοσκαλίσματα στην άμμο.
Σαν ένα παιδί που κάνει ό,τι του προστάξουν οι ουρανοί.
«Λέξεις γραμμένες στην άμμο από έναν αθώο 3»
Ο λόγος σ' έναν ελάχιστα γνωστό στην Ελλάδα, αν και εξαιρετικό, Κουβανό ποιητή, που έζησε τη μισή του ζωή αυτοεξόριστος στην Ισπανία, τον Γαστόν Μπακέρο (1918-1997). Μόλις το 2001 μεταφράστηκε δουλειά του στα ελληνικά από την Ελένη Χαρατσή και εκδόθηκε από τις εκδόσεις "Μικρή Άρκτος" με τον τίτλο "Λέξεις γραμμένες στην άμμο από έναν αθώο".
Το κομμάτι που ακολουθεί είναι ένα μικρό μόνο δείγμα από το ποίημα που τιτλοφορεί την συλλογή και συνοδεύεται από μια τρυφερή milonga του μυθικού αργεντίνου Atahualpa Yupanqui.
Είμαι ο πιο ευτυχής των δυστυχών
Αυτός που φοράει καπέλο και κανείς δεν το βλέπει
Αυτός που προφέρει το όνομα του Θεού κι ο κόσμος ακούει:
Πάμε στην εξοχή να γευτούμε λιχουδιές με τα πετεινά της εξοχής.
Και πάμε στην εξοχή, τα πετεινά τριγύρω, να εμπαίξουμε το χρόνο
με τον πιο όμορφο αστεϊσμό.
Ζωγραφίζοντας στην άμμο της εξοχής ακρογιαλιές μιας θάλασσας
καταμεσής στο δάσος.
Ιστορώντας τις βιογραφίες ενάλιων ανθρώπων ξαναγεννημένων σε δένδρα.
Η Γοθολία διακόπτει κάθε προσπάθεια αναφωνώντας στους ουρανούς
προδοσία, προδοσία!
Ανασηκώνουμε τους ώμους και μιλάμε με τα δελφίνια για τούτο το σοβαρό ζήτημα.
Απαντούν ότι αρκούνται να είναι καίκια αναπάντεχα και νυμφώνες αηδονιών.
Να τους αφήσουν να ζουν σ’ ολόκληρη τη θάλασσα και σ’ ολόκληρο το δάσος.
Προελαύνουν τα δελφίνια, τα δένδρα και οι ανεμώνες.
Καταλαβαίνω και εξακολουθώ τα ορνιθοσκαλίσματα στην άμμο.
Σαν ένα παιδί που κάνει ό,τι του προστάξουν οι ουρανοί.
«Λέξεις γραμμένες στην άμμο από έναν αθώο 3»
14 σχόλια:
Ολόκληρη η θάλασσα και ολόκληρο το δάσος, ας υπάρχει αυτή δυνατότητα του ολόκληρου και ας κάνουμε μόνο μερικά βήματα ή λίγες απλώτες.
Όμορφο ποίημα από έναν άγνωστο σε μένα ποιητή. Μ' αυτό πείραξες λίγο (;) και τη λογική κι έδωσες φτερά στο όνειρο. Άνθρωπος και φύση σε έναν αγώνα για την ομορφιά.
Άγνωστος και "γνώριμος" μαζί ο ποιητής. Τελικά αυτοί οι άνθρωποι έχουν την ποίηση "κληρονομική", ό,τι κι αν γράφουν, τι να τους κάνουν τα ρεύματα και οι σχολές;
Ωραία πλαισίωση και το τραγούδι και το κόκκινο, λορελάη. Από το giorgo μέχρι εσένα ζεστάθηκα πρωί πρωί.
Έχεις δίκιο γυριστρούλα, οι λατινοαμερικάνοι είναι φλέβα από μόνοι τους.
Γιώργο, Θερσίτη, χαίρομαι που σας άρεσαν αυτοί οι στίχοι,γιατί είναι κάπως ιδιαίτεροι. Πιστεύω όμως ότι σας/μας ταιριάζουν.
(Σας αρέσει το καινούριο μου... φόρεμα; :))
η τελευταία πρόταση μου θύμισε Σεφέρη!
ωραία χρώματα! ας γράψουμε κι ας φυσάει όσο θέλει!
Τα λάτιν του έρωτα και του θανάτου κι εσύ στα κόκκινα Κι ο ποιητής υπόγειο ρεύμα....
Έλεος.....
Ηλιογράφε, τώρα που το λες, δεν έχεις άδικο για τον τελευταίο στίχο, το ύφος όμως γενικά διαφέρει. Χαίρομαι που σ' εσένα ειδικά, τον... "ειδήμονα των χρωμάτων" αρέσουν τα καινούρια χρώματα -είναι τ' αγαπημένα μου, ξέρεις-. Ναι, ναι. Ας γράφουμε κι ας σβήνονται.
Μέριλ μου, σ' έχω ικανότατη να τ' αντέχεις όλ' αυτά :)))
Το άλικο χρώμα με τη δύναμή του και το συμβολισμό του μας δίνει ζωντάνια κι εσύ όμορφους στίχους.
-Θα 'ρθω μανούλα νοικοκύρης
με κούρσα κόκκινη και με γραβάτα.
-Θα 'ρθεις παιδί μου μουσαφίρης
με δυο βρυσούλες στα πικρά σου μάτια.
Θερσίτη ευχαριστώ για τους επαίνους :)
Τι γλυκό είναι αυτό που έγραψες! Και δεν το ήξερα. Τι είναι;
Luna rossa σαν το σημερινό Λορελαη μου θυμίζει όλο αυτό, το αγαπημένο κόκκινο χρώμα που δυστυχώς το έχω αποχωριστεί. Σου πάει
Φιλιά
ο Γαστόν Μπακέρο είναι σπουδαίος ποιητής και είναι τυχερός που τον μετέφρασε κι εξέδωσε στα ελληνικά η Ελένη Χαρατσή και ο Παρασκευάς Καρασούλος. Καθόλου τυχαία, το βιβλίο αποτελεί ευπώλητο σ' όλα αυτά τα χρόνια που κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία. (Υπάρχουν και άλλα ποιήματά του, που πρόκειται να δημοσιευτούν σε περιοδικό προσεχώς...).
Κι εμένα με ξαγρύπνησε σήμερα το κόκκινο φεγγάρι, συννεφούλα...
πολλά φιλιά και σ' εσένα
Silio d' aprile, είναι όπως τα λες. Παράλειψή μου που δεν ανέφερα ότι η έκδοση είναι εξαιρετική αισθητικά.
Σε ποιο περιοδικό θα δημοσιευτούν ποιήματά του;
"Είμαι ο πιο ευτυχής των δυστυχών"
θα μου επιτρέψετε άραγε Κυρία Λορελάη του φτωχού να το πάρω αυτό να το στολίσω στη σπηλιά μου?
Και βέβαια κύριε Διακονιάρη, μετά χαράς. Νομίζω ότι ταιριάζει στην "νοτική σπηλιά σας -το μάτι του κύκλωπα του βράχου-" :)
Αρκεί να γράψετε ότι είναι το Γαστόν Μπακέρο, για να μη μας μαλώσει, και με το δίκιο του :))
Δημοσίευση σχολίου