"Ποιητικά μόνον οικεί στ' αλήθεια ο άνθρωπος τη γης ετούτη" Martin Heidegger

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2008

Το μαγικό παιχνίδι με τις μάσκες


Ξεκίνησε λίγο από περιέργεια, λίγο κατά τύχη, λίγο σαν παιχνίδι…
Σαν ένα παιχνίδι που θα μπορούσες να το ονομάσεις: ψέματα κι αλήθειες.
Εδώ κανείς δεν σε ελέγχει, από κανέναν δεν εξαρτάσαι. Άρα μπορείς να πεις ό,τι θέλεις. Να φορέσεις μια μάσκα, να υποδυθείς έναν ρόλο, να περάσεις ανάλαφρα και ατιμώρητα από το ψέμα στην αλήθεια, και αντίθετα, να κινήσεις πίσω από το γυαλί όποια νήματα θέλεις για να στήσεις όποιο παραμύθι θέλεις.
Έπειτα όμως διαπιστώνεις ότι καθόλου δεν κάνεις αυτό.
Καταλαβαίνεις ότι δεν σου λέει τίποτα ν’ αρχίσεις να λες ψέματα, να πονοκεφαλιάζεις για να κοροϊδέψεις… Ποιον; Και γιατί; Για την χαρά του παιχνιδιού θα πει κανείς. Όμως τελικά στον άλλον κόσμο, τον «κανονικό» μας δίνεται η ευκαιρία να πούμε όσα ψέματα θέλουμε, να παίξουμε όσους ρόλους θέλουμε, και μάλιστα να έχουμε και όφελος απ’ αυτό το… «παιχνίδι». Τι κι αν δεν το κάνεις εσύ; Το κάνουν όλοι οι άλλοι. Στην "αληθινή" ζωή, ελάχιστες είναι οι αλήθειες. Συνειδητοποιείς λοιπόν ότι αυτό που έχεις πιο πολύ ανάγκη είναι να μοιραστείς τα πιο αληθινά, τα πιο δικά σου πράγματα. Κι αυτό κάνεις. Αυθόρμητα, χωρίς να το αποφασίσεις. Γιατί το χρειάζεσαι.

Έτσι χωρίς να το καταλάβεις, αυτό το μαγικό παιχνίδι του «ψέματα κι αλήθειες», σε παρασύρει στους δικούς του κανόνες. Πιάνεις τον εαυτό σου να ακουμπάει τρυφερά και με πολλή φροντίδα σε μια θάλασσα βλεμμάτων, όσα κουβαλάς μέσα σου και δεν χωράνε πουθενά. Τις πιο «καλές» σου αλήθειες.

Γιατί, κακά τα ψέματα, στην… «επίγεια» ζωή μας ο ζωτικός μας χώρος όλο και στενεύει, το όνειρο κοντανασαίνει, η ευαισθησία μαραίνεται. Και μαζί τους μαραίνεται και η ψυχή μας. Κι εκεί που αισθάνεσαι όλο και περισσότερο αποκλεισμένος από την περιρρέουσα μιζέρια και ασφυκτιάς, ανακαλύπτεις αίφνης ότι μπορείς να εκπέμψεις όλ’ αυτά που στενο-χωρούνται μέσα σου και που –τι ειρωνεία!- τυχαίνει να είναι και τα πιο όμορφα κομμάτια σου -κι ας δείχνουν όλοι και όλα γύρω σου να τα κοιτούν καχύποπτα-, σ’ έναν αχανή χώρο, όπου μπορούν να κατοικήσουν και να αναπνεύσουν ελεύθερα!

Έναν χώρο φιλόξενο και –ω του θαύματος!- ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο! Έναν αχανή χώρο που όμως σφύζει από αντίστοιχες ανησυχίες, από ανάσες ζεστές. Κι εδώ, όπως παντού, επιλέγεις και επιλέγεσαι, όπως είναι φυσικό, από τους «συγγενείς». Συντονίζεσαι με το μήκος κύματος που σου ταιριάζει. Η επιλογή όμως έχει ένα και μοναδικό κριτήριο: το με ποιους αισθάνεσαι ότι μοιράζεσαι τις ίδιες, ή περίπου τις ίδιες, ευαισθησίες, αγωνίες, ελπίδες. Την ίδια, ή περίπου την ίδια ματιά στα πράγματα. Δηλαδή με ποιους νιώθεις ο εαυτός σου, χωρίς περικοπές και εκπτώσεις.
Κι έτσι, με τούτα και με τ’ άλλα, το μαγικό αυτό παιχνίδι, όχι μόνο γίνεται κομμάτι της καθημερινότητάς σου και τόπος και τρόπος συνάντησης με ανθρώπους που εμπιστεύεσαι –αν και αγνώστους!-, γίνεται απρόσμενη ελευθερία, τόσο προς τα έξω, όσο και προς τα έσω.
Γιατί ανακαλύπτεις ότι ίσως τελικά η πραγματική σου αλήθεια είναι ο προσωπικός σου μύθος.
Αυτός που κατοικεί στο κάτω-κάτω μέρος του εαυτού σου, ακόμη κι αν πρόκειται για ψευδαίσθηση που έγινε πίστη, ή όνειρο που έγινε όραμα. Κι όμως είναι αυτός που σε κυριαρχεί, και τρέφει ό,τι μένει όρθιο. Και το κυριότερο σ’ όλ’ αυτά, αυτός ο μύθος-αλήθεια, παύει να νιώθει αφόρητα μονάχος. Κοινωνείται και ανθεί μέσα από την αποδοχή εκείνων των τυχαίων –πλην εκλεκτών- προσώπων που αναδύθηκαν μέσα από τον αχανή αυτόν χώρο, ζωντανά, άρτια και περισσότερο ίσως παρόντα από πολλά άλλα, που περιφέρουν τις σκιές τους γύρω σου, στην «κανονική» ζωή.

Είναι γι’ αυτό που αποφάσισα, μέρες που είναι, μέρες που συνηθίζουμε να βάζουμε μάσκες για να υποδυθούμε έναν απωθημένο εαυτό, να κάνω το αντίθετο. Να βγάλω την διαδικτυακή μου μάσκα. Γιατί στον χώρο αυτόν κάνουμε πιστεύω το αντίθετο απ’ ό,τι οπουδήποτε αλλού. Βγάζουμε τις μάσκες και εκθέτουμε τον αγαπημένο, τον «καλό» μας εαυτό. Σ’ αυτό λοιπόν εδώ το στέκι, που καταθέτω και μοιράζομαι μαζί σας τις «καλές» μου αλήθειες, που αποκαλύπτω τον πιο δικό μου εαυτό, θα ήθελα να σας κοιτώ και να σας απευθύνω τον λόγο με ό,τι πιο δικό μου: το όνομά μου.

Καλοί μου φίλοι, καλή σας ημέρα.
Αγγέλα Αποστολοπούλου

11 σχόλια:

giorgos_st είπε...

Καλημέρα κυρία Αποστολοπούλου μέρες που είναι, τις πέταξες τις μάσκες, μ'αρέσει αυτή η ανατροπή σου, να ευχηθώ υγεία και καλή παραγωγή,λέω σου να προτείνω συμβόλαιο "συνύπαρξης" στο χώρο τώρα που απλουστεύονται οι σχετικές διαδικασίες.Να ζήσουμε μωρέ Αγγέλα...

Λορελάη είπε...

Γιώργο μου, εδώ, -όπως και στη ζωή κι ας λένε οι νομοθέτες-, τα "συμβόλαια συνύπαρξης" τα υπογράφεις με την καρδιά και με τις πράξεις, όχι με τις σφραγίδες, κι αυτά τα "συμβόλαια" είναι τα πιο ισχυρά απ' όλα, γιατί έχουν συναφθεί απολύτως "ελευθέρα βουλήσει" :)
Η γειτονιά αυτή, ξέρεις ότι έχει ήδη υπογράψει τέτοιο συμβόλαιο :))
καλημέρα και σ' εσένα φίλε μου.

meril είπε...

Λορελάη-Αγγέλα του δικτυακού μα αγαπημένου μου κομματιού φιλενάδα καλώς σε βρίσκω.
Συνταξιδιώτισσα, μοιραζόμαστε στιγμές ακριβές, ανάσες ζωογόνες.
Στενεύουν τα όρια. Ο χρόνος ήδη άρχισε περιορισμούς.
Μα είσαι εδώ γιατί η καρδιά σου πάλεται στο τύμπανο της ζωής
Κι είμαστε εδώ γιατί ακούμε τον ίδιο ήχο
Αγγέλα Αποστολοπούλου θα μπορούσα να σου μιλώ ώρες μα φοβάμαι πως η Δ.Ε.Η. θα με προσγειώσει γι' αυτό θα τελειώσω με τούτο
Έγινες δικός μας αγαπημένος άνθρωπος. Ήταν γενναίο αυτό που έκανες. Μόνη δεν είσαι

Λορελάη είπε...

καλή μου, καλή μου Μέριλ, συγκινητικά πολύ τα λόγια σου, ευχαριστώ απ' την καρδιά μου. Το ξέρω ότι δεν είμαι μόνη, εδώ και καιρό, έχω πεισθεί ότι αυτή εδώ η παρέα έχει και καρδιά και πάθος ζωής. Όσα γράφω δεν είναι μόνο ωραία λόγια. Ούτε αφορούν μόνο εμένα. Ξέρω ότι κι εσείς καταθέτετε τις "καλές" σας αλήθειες, τις "ακριβές σας στιγμές". Όσοι τουλάχιστον συναντιόμαστε εδώ είμαι σίγουρη ότι "ακούμε τον ίδιο ήχο" όπως λες, θέλουμε "να ζήσουμε" όπως είπε ο Γιώργος, σαν άνθρωποι κι όχι σαν ρομπότ ή σαν ό,τι άλλο πάνε να μας κάνουν. Γι' αυτό και δεν αισθάνομαι αυτό το άνοιγμα σαν γενναιότητα, αλλά απλά σαν την φυσική εξέλιξη μιας πολύ ευτυχούς συνάντησης. Σας νιώθω δικούς μου, αληθινά δικούς μου ανθρώπους. Όσο για τα υπόλοιπα μερικά... εκατομμύρια, που μαθαίνουν τ' όνομά μου, εκτός του ότι δεν πιστεύω ότι είναι τόσο... μεγάλη η χάρη μου, για ν' ασχοληθούν μαζί μου, νομίζω ότι όσοι δεν αισθάνονται στο ίδιο μήκος κύματος μ' εμάς, απλά δεν έχουν λόγο να πλησιάσουν. Οι υπόλοιποι, καλώς να έρθουν :)
καλό άπόγευμα γλυκιά μου, και... καλούς φωτισμούς :)))
(εδώ μόλις επέστρεψε το φως, και τρέχω να μαζέψω μερικές δουλειές, πριν φύγω για μάθημα)

gyristroula2 είπε...

Ε λοιπόν, Αγγέλα, ακόμα κι εγώ που έχω πλήρη αδυναμία να αναγνωρίσω οποιονδήποτε μεταμφιεστεί- έστω φορώντας μπροστά μου τη μάσκα, μη γελάς έχει συμβεί στο σχολείο- εσένα θα σε αναγνώριζα. Σε "αναγνώρισα" από την αρχή. Η λορελάη και η Αγγέλα είναι το ίδιο πρόσωπο, η ίδια γραφή, το ίδιο αίτιο που μας κάνει μερικούς (ναι κι εγώ θα είμαι αποκαλυπτική, τι νομίζεις;) να μην πιστεύουμε ότι μας συνέβη αυτό με σένα εδώ και κάτι μήνες. Χάρηκα τόσο πολύ, Αγγέλα- λορελάη.

Θερσίτης είπε...

Καλή μας Αγγέλα, λόγια αληθινά και ειλικρινή συνοδεύουν την αποκάλυψη της επίγειας ταυτότητάς σου. Νιώθω κι εγώ ακριβώς όπως περιγράφεις (για) την παρέα και πολλές φορές σκέφτομαι στις δύσκολές μου στιγμές εσάς και τα λόγια σας, την αύρα σας. Να, τώρα είμαι στις στενόχωρές μου κι αυτή η αποκάλυψη στο κεράσι σου μου ελάφρυνε την ψυχή.
Να είσαι καλά και πάντα δημιουργική.
Να είστε καλά και με την ευγένεια που έχετε.
Να είμαστε καλά και από κοντά.

Λορελάη είπε...

Τρελή, γλυκιά μου Γυριστρούλα, το ξέρεις, το έχετε καταλάβει όλοι πιστεύω΄, ότι η συμπάθεια, η εκτίμηση, και το αίσθημα "συνενοχής" -με την καλή σημασία, καταλαβάίνεις πώς το εννοώ- είναι αμοιβαία, το είπα και νωρίτερα. και στην ουσία ο λόγος που έκανα ανάρτηση -αντί να γράψω απλά τ' όνομά μου- ήταν ότι ήθελα να πω πώς νιώθω μέσα σ' αυτή την παρέα και πώς λειτουργεί μέσα μου η συμμετοχή σ' αυτήν. Κι αν θέλεις, ακόμα πιο πέρα, να δείξω, μέσα από το δικό μας παράδειγμα, αυτή την διάσταση του μπλόγκινγκ, που δεν ξέρω πόσοι την έχουν συνειδητοποιήσει. Γιατί, το ξέρουμε όλοι από την καθημερινή μας ζωή, πόσο δύσκολο είναι να βρεις ανθρώπους να συντονιστείς, να τους νιώσεις πραγματικά κοντά σου΄,και να βγάλεις τον αληθινό σου εαυτό. Εμένα αυτή η αντίφαση του εξ ορισμού "ψυχρού" και προσφερόμενου στο "πουλάω παραμύθι" μέσου απ' τη μια, και της τόσο ζωντανής και αυθεντικής επικοινωνίας μας απ' την άλλη, μου έχει κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση. Γι' αυτό και θέλησα να την εκφράσω.
Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ, εσένα και όλους, για την τόσο θερμή υποδοχή από την αρχή και μέχρι σήμερα.

Λορελάη είπε...

Θερσίτη μου, συναντηθήκαμε στον αέρα!... Βλέπεις; Η αμοιβαιότητα που μόλις έγραφα στην Γυριστρούλα, επιβεβαιώνεται παντοιοτρόπως! :)))
Έτσι, όπως το λες. Ώρες-ώρες, η εδώ παρουσία δίνει δύναμη και για τα "έξω".
Νάσαι κι εσύ καλά και δυνατός, γιατί πρέπει ν' αντέξουμε οπωσδήποτε! και μην είσαι σε παρακαλώ στις στενόχωρές σου... δεν κάνει... :)
(δεν έχω και το email σου, να σου έστελνα κανένα ανέκδοτο να γελάσεις...:)))
καλό σου βράδυ, και κοίτα να ξεκουραστείς λιγάκι αυτό το τριήμερο, το χρειάζεσαι :)

aqua είπε...

«Κι εκεί που αισθάνεσαι όλο και περισσότερο αποκλεισμένος από την περιρρέουσα μιζέρια και ασφυκτιάς, ανακαλύπτεις αίφνης ότι μπορείς να εκπέμψεις όλ’ αυτά που στενο-χωρούνται μέσα σου …. σ’ έναν αχανή χώρο, όπου μπορούν να κατοικήσουν και να αναπνεύσουν ελεύθερα!»

Πόσοι στ’αλήθεια δεν νοιώθουν το ίδιο!
Κι αν έχεις την τύχη και χαρά να συναντήσεις κι άλλους τέτοιους
«δραπέτες» ποιός λέει πως ο αληθινός κόσμος είναι εκεί έξω?

Χαίρομαι που σε βρίσκω κι εδώ...Λορελάη!! :)

Λορελάη είπε...

Καλώς μας ήρθες aqua! :)
Όπως το λες. "Δραπέτες" είμαστε όλοι στην τρέλα μας... :))) Αλήθεια, πού τελικά είναι ο αληθινός κόσμος;;;
(Λοιπόν, αν είναι να συναντηθείς με κάποιον, συναντιέσαι! Συχνά εκεί που δεν το περιμένεις... :)

Mariela είπε...

Στην υγειά σου Αγγέλα μου,
στα γραπτά σου, στις μπλουζιές που ακούσαμε, στις μ....... που κάναμε και σ'όλα αυτά που θα κάνουμε ακόμα!