Η επαρχιακή πόλη που μεγάλωσα. Και στη μέση της μια μικρή πλατεία. Πολύ μικρή. Απορώ πώς χωράει η εκκλησία. Όταν ήμουν παιδί ήταν τεράστια αυτή η πλατεία. Το θυμάμαι καλά. Κουραζόμουν να τρέχω πάνω-κάτω. Και να παίζω κουτσό στις πλάκες. Κάτι πλάκες ίσαμε το μπόι μου. Εκσφενδονιζόμουν από πλάκα σε πλάκα για να τα καταφέρω. Και τα κατάφερνα. Τώρα πρέπει να κοντύνω το βήμα μου για να περπατήσω από πλάκα σε πλάκα. Τι κρίμα. Να κονταίνεις το βήμα σου όσο μεγαλώνεις… Και να μικραίνουν οι πλατείες… Τι ανάποδος εκσυγχρονισμός είναι αυτός; Καλά κατηγορούν τις κυβερνήσεις. Θα έπρεπε οι πλατείες να μεγαλώνουν μαζί με τους ανθρώπους που τις περπατούν. Κατ’ αντιστοιχίαν πλάτους. Το λέει άλλωστε κι η λέξη.
(ο πίνακας είναι του Μαδένη)
8 σχόλια:
Η πλατεία εκτός των άλλων είναι μια πολύ δυναμική έννοια, μια ολική αναπαράσταση, μια imago mundi, και τα αγάλματα που τις κοσμούν σύγχρονα τοτέμ.
Το αίσθημα της ενηλικίωσης σε συνδυασμό με την συνακόλουθη φαινομενική σμίκρυνση του χώρου εντός του οποίου συνήθιζε κανείς να περνάει την ώρα του ως παιδί, μπορεί να είναι συντριπτικό μερικές φορές και άλλες απλά αδιάφορο.
Κατά κανόνα όμως αφήνει μια χαρμολυπική γεύση στη ψυχή...
Και το κάποτε θεόρατο τοτέμ-άγαλμα που έρχεται τώρα περισσότερο κοντά στα ανθρώπινα μέτρα μπορεί να είναι και μια ιδιάζουσα προσέγγιση του ανθρώπου με το εντός του αίνιγμα, μια αλληγορική κίνηση που τελείται στη πόλη με φυσικό τρόπο.
Καλημέρα Λορελάη.
Καλή σου μέρα the rerurn :)
Χμ, ναι... Επιπλέον όμως η σμίκρυνση του "χώρου" ίσως δεν είναι μόνο επιφανειακή..
Έρχεται ο χρόνος και τοποθετεί τα πράγματα (και τις πλατείες) στις πραγματικές τους διαστάσεις....
Και πια ούτε τεράστιες ούτε μικρές. Ανάλλογες του μεγέθους μας (και αυτές)
Αν το αντιλαμβανόμαστε έγκαιρα; (Το ερώτημα)
Ή ασφυκτιούμε στα στενά του νου μας τα όρια....
Σε μένα πάλι Λορελάη αυτές οι τεράσιες πλατειές και οι τεράστιοι δρόμοι περισσότερο βέβαια στις ευρωπαϊκές πόλεις που τα έχω δεί, καθόλου φιλικά και ανθρώπινα μέτρα μου φαίνετε δεν έχουν, την αίσθηση όμως αυτή που λές την καταλαβαίνω, σήμερα όταν είμαι στο χωριό μου και βλέπω κάποιες αυλές που κάποτε ήταν ο κόσμος μας ολόκληρος και τώρα μου φαίνονται σαν μακέτες...
Κι όμως, λορελάη, κοίτα πιο προσεκτικά. Μέσα σ' αυτή την πλατεία πόσα χωράνε, παιχνίδια, γέλια, παρέες, τσακωμοί, ραντεβουδάκια, ανταμώματα, χωρισμοί... Ο χώρος μέσα από το χρόνο ανοίγει κι απλώνεται, όπως όταν κοιτάς κάτι στο μικροσκόπιο κι ανακαλύπτεις κόσμους μέσα του.
Πήγα σε μια παλιά βρύση το τριήμερο, εγκαταλειμμένη. Είχα πολλά χρόνια να πάω. Μου έδωσε ένα ταξίδι στο χρόνο με διαύγεια και ακρίβεια κινηματογραφική, και... ναι...ήμουν πολύ μεγάλη ξαφνικά...
Λορελάη, το διαδίκτυο είναι το μόνο μέρος που ακόμη κι αν βγάλουμε τη μάσκα (πότε πρόλαβες;;) με ευκολία βρίσκουμε άλλη, αναλόγως με τη διάθεση και το τι θέλουμε να πετύχουμε:) Είναι κάπως σα να παίζουμε κουτσό πάνω στις λιλιπούτειες κι όμως τεράστιες πλάκες της πλατείας. Δηλ παιχνίδι. Δηλ μια άλλη παράλληλη ζωή. (Δηλ Ζωή;)Δηλ παράλληλη στην άλλη στην οποία συνηθίζουμε να φορούμε τα όμορφα χαμογελάκια τη μια στιγμή και την άλλη να βρίζουμε τα έρμα φανάρια γιατί εκεί μας παίρνει βλέπεις να μιλούμε χωρίς μάσκες. Στα άψυχα φανάρια. Μόνο που μπορεί να γεράσουμε σε μια μέρα. Στη μικρή μας κουκίδα που τη λέμε πλατεία. Στη μικρή μας πλατεία από μια μας βλακεία. Παιδιά, εύχομαι να κελαηδάμε πουλιά σε μια μεγάλη πλατεία, σε όποιο δέντρο κι αν είναι αυτή. Φωλιασμένη και προφυλαγμένη παντός κακού μας καιρού
Καλό βράδυ
Λορελάη, στα μικράτα μου κατέβαινα τις σκάλες στην πολυκατοικία του Πικιώνη, όπου μεγάλωσα -ναι μεγάλωσα σε αρχιτεκτόνημα του Πικιώνη- και τις έβλεπα ατέλειωτες.
Λίγα χρόνια έλειψα κι όταν ξαναπήγα, νόμιζα πως ήμουν γίγαντας ή ότι αυτές είχαν σμικρυνθεί από κάποιο θεϊκό χέρι.
Είναι αυτό που λες ακριβώς.
Είναι προς λύπην; Έτσι νομίζω. Αλλά χωρίς να λείπει και η μελαγχολία και οι τρυφερές μνήμες που μας συνοδεύουν στο μέστωμά μας.
Έρρωσο
Τι καλά! Ποτέ δεν θα φανταζόμουν ότι ένα τέτοιο κειμενάκι θα είχε τόσο ενδιαφέροντα αποτελέσματα! κάθε σχόλιο και διαφορετική προσέγγιση.
Μέριλ μου, είναι όντως αυτές οι πραγματικες τους διαστάσεις;...
Γιώργο, Θερσίτη (σε αρχιτέκτονημα το Πικιώνη τυχερε!), για το ίδιο πράγμα μιλάμε
Γυριστρούλα μου συμφωνώ και επαυξάνω. Όταν είμαστε παιδιά ο χώρος είναι άπλετος από μόνος του. όταν μεγαλώνουμε τον ορίζουμε εμείς...
Βελ, πού χάθηκες τόσον καιρό; :)
Εύχομαι μαζί σου, πουλιά, δέντρα και πλατείες... και κελαηδησματα παντός καιρού...
(μην μπερδεύεις τις μάσκες με τα πρόσωπα. στην πραγματικότητα δεν έβγαλα καμμία μάσκα, γιατί ποτε δεν φόρεσα. Όμως τα πρόσωπα πολλά, μα όλα αληθινά... Μ' αρέσουν βλέπεις οι... μεγάλες πλατείες. ακόμα. :))
Δημοσίευση σχολίου