Κρυώνω απόψε
Τρέμουν όλα τα χρόνια της αγρύπνιας
κολλάνε πάνω μου εκλιπαρώντας
κάποτε να τελειώσει
-τι να τελειώσει;
τελειώνει ποτέ ο κόσμος;-
Όλοι κοιμούνται τον ύπνο του αδίκου
-άλλαξαν οι καιροί-
Μόνο τα όνειρα σπαράζουν μες στις κούνιες
Κι εγώ δεν έχω τίποτα να τα σκεπάσω
ούτε να κόψω ένα κουρέλι από τη σάρκα μου
Μέχρι κι αυτή μια νύχτα
με μια φτυσιά μου γύρισε την πλάτη
Φύρανε κι ο Θεός
όλο κλαιγόταν πως τον κλέψανε
κάτι τσογλάνια σ’ έναν τσαμπουκά
Είδα κι απόειδα τον λυπήθηκα να ξεφτιλίζεται
και δεν του ξαναζήτησα
Μ’ απόψε τουρτουρίζει η ζωή μου
Πού νάβρω ένα ρούχο να σκεπάσω τη σιωπή
που όλο βογκάει μες στον πυρετό
Πού νάβρω που ο ίδιος ο Χριστός με γέλασε
και με ικέτεψε γυμνός πως τάχα έδωσε
τον τελευταίο του χιτώνα στους προδότες
Τι τώρα εγώ θα ντύσω
τους δικούς μου τους προδότες;
Πώς μες στο κρύο
μέλλον παρόν και παρελθόν
χρόνο ατόφιο να γεννήσω;
Στα εγγόνια στους προγόνους τι να πω
που μέσα μου κομμάτια
ζητάνε τη μορφή τους;
(από "Δέντρα θαλάσσης ανεπλέκονταν...", σκηνή 3η)
9 σχόλια:
Το ποιητικό σου έργο είναι η απάντηση στην απειλή της φθοράς από το χρόνο. Της απειλής εναντίον σου και κυρίως όλων ημών. Με την ποίηση ελαφραίνουμε και γλιτώνουμε τις βαριές πατημασιές μέσα στο τέλμα που μας ασχημίζει τον καθ' ημέραν βίο.
Έρρωσο λορελάη.
Έτσι είναι.... Απαντάς με τη φωνή σου κι αλαφραίνεις τις μέρες
Ο ποιητικός σου λόγος είναι ιδιαίτερα βαθύς, με δεύτερη και τρίτη ανάγνωση! Κάθε φορά που το διαβάζω διακρίνω και κάτι άλλο.
Το συγκεκριμένο κομμάτι δεν θα έλεγα ότι μου αλαφραίνει τη μέρα, με βάζει όμως σε μια διαδικασία συνείδησης και αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό!
Καλημέρα φιλενάδα...
Θερσίτη, Μέριλ, γράφοντας είναι αλήθεια ότι βγάζεις από μέσα σου, πράγματα που ξεχειλίζουν, που δεν χωράνε πουθενά κι ούτε έχουν άλλον τρόπο ν' αποκτήσουν μορφή. Μ' αυτήν την έννοια έχει κάτι το λυτρωτικό η ποίηση. μα δεν θα τόλεγα και ξαλάφρωμα, γιατί το ότι όλ' αυτά αποκτούν σχήμα, δεν σημαίνέι ότι παύουν να υπάρχουν και να τα κουβαλάς. Το ότι τα κοινοποιείς και ίσως κάποιους να συν(γ)-κινήσουν δίνει μαι ανακούφιση, γιατί αίρει το αφόρητο αίσθημα μοναξιάς που τα συνοδεύει εκ γενετής. Σας ευχαριστώ γι' αυτήν την συν(μ)-μετοχή...
Μαριέλα μου, όσα μου λες είναι πολύτιμα. και μου δίνουν το κουράγιο και το κίνητρο να συνεχίσω. Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ.
καλημέρα κι από μένα
Tι δυνατό πράγμα είναι αυτό, λορελάη! Σε πιάνει με την πρώτη γουλιά, σε "ψάχνει" (έτσι λέμε στον τόπο μας για τα δυνατά ποτά "μ'έψαξε")
Δεν υπάρχει τίποτε εκεί μέσα μόνο δικό σου, ούτε συναίσθημα, ούτε λέξη, ούτε βίωμα. Το έχουμε "ζήσει" ακέριο το ποίημα σου, καλή μου.
Γυριστρούλα μου, είναι συγκινητικά αυτά που μου λες... ειλικρινά...
σ' ευχαριστώ... από πολύ βαθιά...
Τώρα εγώ τι να πώ? που τ'άπαν οι προηγούμενοι! γράφεις πολύ μα πολύ δυνατά Λορελάη και η δύναμη αυτή, σίγουρα επώδυνη την ώρα της γραφής,γρατζουνά και αφήνει σημάδια πάνω μας, είναι σημάδια που μας κάνουν να νιώθουμε ΑΝΘΡΏΠΙΝΑ.
Αυτό είναι το στοίχημα Γιώργο, να μείνουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ, όχι "πανίδα του ωκεανού της ζωής"...
καλημέρα και καλό κουράγιο...
Δημοσίευση σχολίου