Στην Μαριέλα
One bourbon, one scotch, one beer!
Σε όσα έγιναν και δεν ξεγίνονται. Στα Κυπαρίσσια και στ’ αδικημένα πεφταστέρια. Στον μώλο, τον Γιάννη και την Έστερ. Στα Κουφονήσια και στα γέλια τ' αλατιού. Σ’ αυτούς που ήρθαν και δεν έφυγαν. Στον Γιώργο, τον Αρκούδο, τον Σταμάτη. Στον Μπάμπη και την Σίσυ. Στον Σάκη που δεν ήθελε να φύγει κι έφυγε. Στον Γιάννη Κ., την Αγγελική και την Βανούλα. Στον Γιάννη Α. Στον πράσινο μπακαλιάρο τον ιπτάμενο πασών των θαλασσών και ναυαγίων. Στα ολόγιομα φεγγάρια, τις καντάδες και τα χέρια. Στον Τάκη και τον Ουρανό. Στον κ. Γιώργο που έπινε σαν άρχοντας. Στον Θέλγο και τον Πειραιά. Στους φοίνικες που εκρήγνυνται από μεθύσι χρώματος καρδιάς. Στο Basement B που ψάχνει πάντα ανάποδα την έξοδο κινδύνου. Στον Μόργκαν, την Μπιζού και την Λελούδω. Στον τοσοδούλη, τις καλύβες, την Αντίπαρο. Στον Μίσα και τον Γιάννη.
One bourbon, one scotch, one beer!
Στους δρόμους των νησιών ανθρώπων-πλοίων.
Στα τζάμια που τα λιώνουν οι σταγόνες της βροχής.
Σε όσους δεν φοβήθηκαν να ταξιδέψουν με καιρούς.
One bourbon, one scotch, one beer!
Στην τρέλα που θα ορίζει τους ορίζοντες να μην τελειώνουν.
Στην υγειά μας φιλενάδα!
7 σχόλια:
"Τ΄αηδόνια θα ξενυχτάνε πάντα...."
Τι μου κάνεις πρωί πρωί? και με πήραν τα ζουμιά...
Είμαι σίγουρη πως θάρθουν κι άλλα τέτοια, πολλά, κι άλλα Κουφονήσια ή Κυπαρίσια, κι άλλοι μώλοι και σίγουρα χιλιάδες πεφταστέρια...
Και πάθη και μίση και έρωτες...
Και χρώματα και ήχοι και λέξεις...
Και όνειρα και ελπίδες και ξημερώματα.... και... και....
Πίνω (καφέ!!!) σ'όλα αυτά που θάρθουν φιλενάδα μου...
Σ'ευχαριστώ!
Αυτό είναι, λορελάη, οι φίλοι, η μουσική, η παρέα, τα αξημέρωτα βράδια...ένας λόγος για να ζεις και να μη σιχτιρίζεις γι' αυτό. Και...στα δικά μας!
Καλά όταν θα πυροβολίσουν τους συναισθηματικούς, τζάμπα θα πάει η σφαίρα!...η λες θα χρειαστείς δεσμίδα ολόκληρη?
Γιατί να μας πυροβολίσουν??????
Ο Γιώργος αχ, ο κρυφοσυναισθηματικός....
Άσε μωρέ! Άσε να φχαριστηθούμε οι άνθρωποι τα όμορφα που νοιώθουμε!
Μαριελίτα μου, σ' αυτά που θάρθουν λοιπόν!!!
Γυριστρούλα μου, βέβαια και στα δικά μας!!!!!
Γιώργο, ούτε η δεσμίδα φτάνει...:))) είμαστε αθάνατοι, αφού το ξέρεις...
Μεριλάκι την καταβρίσκει, δεν το κατάλαβες; :)))
Εγώ τώρα ζήλεψα. Τόσα ονόματα, τόσες αναμνήσεις, τόσες ευτυχισμένες αναμνήσεις! Τι τύχη είναι αυτή που έχεις, λορελάη;
Δημοσίευση σχολίου