Στέκεσαι στέρεος
Ανάποδα στου χρόνου τη λεωφόρο
To χέρι απλώνεις ρόζοι τ’ αστέρια
Δείχνεις
Τη σαπισμένη ρίζα
Βγάζουν δεκάρικα και σου πετούν
Κάποιοι φτύνουν στον κόρφο τους
Τρέχουν στον θάνατό τους έγκαιρα
Τινάζεται η πόλη πάνω σου σαν ρόγχος
Τεντώνεις τις κλειδώσεις
να εκτιναχθούν αλόγων δίχως χαλινάρι
χλιμιντρίσματα. Καβαλικεύεις
Tο ξέρεις πια πως εκδιώχθηκες
από τους στάβλους του ναού
Ένα τερέτισμα ανοιξιάτικης βροχής
ανάβει όλες τις μικρές Κυκλάδες του ορίζοντα να φέγγουν
Ωραία θαύματα και γαντοφορεμένοι μάγοι σου γελούν
Κι αυτός ο έρωτας του τσίρκου
που δίπλα – δίπλα ο ελέφαντας με τα χρυσά
κι ο σαλτιμπάγκος με τις τούμπες
κλαίνε αγκαλιασμένοι
Τσέρκι ένα δάκρυ ξημερώματα
στο ξεραμένο σιντριβάνι της Ομόνοιας
και βγαίνεις εθνική και βάλε
πείσμα
τα μάτια στο φεγγάρι
ένα χαμόγελο
στον κήπο των τρελών
γλιστράς κρυφά
και φεύγεις
(από "Δέντρα θαλάσσης ανεπλέκονταν...", σκηνή 4η)
16 σχόλια:
Δέντρα θαλάσσης ανεπλέκονταν...σε κήπους μαγικούς αλλόθρησκους από ΄κονόμα
με το μεδούλι της αμβροσίας στις ρίζες τους
ταΐζουν τα θεϊκά όνειρα και διώχνουν τη θλίψη του αύριο
περιπλανώμενοι τροβαδούροι της στιγμής
που το λαγούτο τους Αγάπη προσκυνά......
Λορελάη ζητώ συγγνώμη για τη παρέμβαση και σ΄ευχαριστώ για την εσώτερη ομορφιά που μας μοιράζεις
Ηλιογράφε μου, συγγνώμη εσύ;;;; Αυτή η παρέα, εσείς, μακριά από την ασχήμια που παραμονεύει παντού, είστε ό,τι μου δίνει δύναμη αυτή τη στιγμή. Περιπλανώμενοι τροβαδούροι σε κήπους αλλόθρησκους τραγουδάμε το όνειρο και επιμένουμε. Αν μη τι άλλο δεν θα πάμε αμαχητί. Αν μη τι άλλο αντέχουμε. Εγώ σ' ευχαριστώ για το φως της ψυχής σου.
¨Εχει χρώμα,
¨Εχει ήχο,
μεταμορφώνει
τους εσώτερους παλμούς!
Μ'ΑΡΕΣΕΙ! Μ'ΑΡΕΣΕΙ! Μ'ΑΡΕΣΕΙ!
Ένα όμορφο ταξίδι το ταξίδι σου. Και τυχεροί εμείς που είμαστε συνεπιβάτες σου. Κόντρα στην ασχήμια που μας περιβάλλει πρέπει να πολεμήσουμε. Με τέτοια όπλα και όχι μόνο.
Λορελάη, ευχαριστούμε.
Μαριέλα μου ευχαριστώ. Είναι ωραίο να συντονίζονται οι παλμοί... Εσύ που λύνεις δένεις χρώματα το ξέρεις. Μονάχα έτσι βρέχει φως...
Θερσίτη δεύτερη φορά που συναντιό΄μαστε στον αέρα! (σημαδιακό; :) Ευχαριστώ, ευχαριστώ. Οι συνεπιβάτες είναι που κάνουν το ταξίδι, ταξίδι. Αλλιώς είναι αναχώρηση από το πουθενά στο πουθενά...
Τι όμορφη, όμορφη που είσαι φιλενάδα!
Κι εγώ σαν παιδί στα πρώτα καθίσματα έχω χάσει τη λαλιά μου, έχω μαγευθεί από εικόνες και νοήματα, μόνο να χειροκροτώ μπορώ...
Αχ Μέριλ μου, Μέριλ μου...
"με τι πέτρες, τι αίμα και τι σίδερο/ και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι/ ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο/ και μας λιθοβολούν και μας φωνάζουν/ αεροβάτες/ το πώς περνούμε τις μέρες και τις νύχτες μας/ ένας Θεός το ξέρει" -Ήλιος ο πρώτος-
κι εσύ το ξέρεις φιλενάδα... κι εσύ... καλημέρα
Γριστρούλα μου, όλοι μαζί είμαστε σε τούτο το παράξενο και μαγικό ταξίδι... κι όλα τα νέα και τα παλιά και τα ερχόμενα, δικά μας...
πολλά φιλιά γλυκιά μου
(εν αναμονή... συνάντησης ματιών...:)
Σαν πίνακας του Μιρό, αλλά είπαμε, εσύ γρατζουνάς μ'ένα δικό σου τρόπο!
Εντυπωσιακός ο συσχετισμός Γιώργο! Ποτέ δεν θα το σκεφτόμουν. Για φαντάσου! Μιρό! Μου αρέσει η ανάγνωσή σου. είδες κάτι που εγώ δεν έχω δει. φιλιά
"ένα χαμόγελο
στον κήπο των τρελών"
εκεί κι εγώ
"γλιστρώ κρυφά
και φεύγω"
Vel... :) :) :)
έχει ένα ανατρίχιασμα από την αρχή ως το τέλος.. κουράστηκα σήμερα, αλλά βρήκα κάτι που το 'κανε το "θαύμα του"..
τσέρκι, δάκρυ, ξημερώματα κι έπειτα ο κήπος των τρελών!
έχω δουλειά σ' αυτή τη σελίδα! καλό σας βράδυ!
Αλαφροίσκιωτε, καλωσόρισες! τώρα είδα το σχόλιό σου. Σ' ευχαριστώ. Είδα και το δικό σου μπλογκ. Πολύ καλή γραφή!!!
Ειλικρινά χάρηκα για την γνωριμία, ελπίζω να μας ξανάρθεις... :))
Δημοσίευση σχολίου