(Duane Keiser)Τώρα,
με το λιωμένο μολύβι του κλήδονα
το λαμπύρισμα του καλοκαιρινού πελάγου
η γύμνια ολόκληρης της ζωής
και το πέρασμα και το σταμάτημα και το πλάγιασμα
και το τίναγμα
τα χείλια το χαϊδεμένο δέρας
όλα γυρεύουν να καούν.
Όπως το πεύκο καταμεσήμερα
κυριεμένο απ' το ρετσίνι
βιάζεται να γεννήσει φλόγα
και δε βαστά πια την παιδωμή-
φώναξε τα παιδιά να μαζέψουν τη στάχτη
και να τη σπείρουν
Ό,τι πέρασε πέρασε σωστά.
κι εκείνα ακόμη που δεν πέρασαν
πρέπει να καούν
τούτο το μεσημέρι που καρφώθηκε ο ήλιος
στην καρδιά του εκατόφυλλου ρόδου.
Γιώργος Σεφέρης, Θερινό ηλιοστάσι, ΙΔ
9 σχόλια:
"φώναξε τα παιδιά να μαζέψουν
τη στάχτη να τη σπείρουν"
Μακάρι η γνώση της γύμνιας μιας ολάκερης ζωής να ντύσει τις γενιές που έρχονται...
Έπειδή όπως έγραψε και ο Μ. Αναγνωστάκης
"Και βασικά, λείπουν οι προεκτάσεις"
Καλησπέρα:)
Κορίτσια, ευχαριστώ πολύ και τις δύο, για τα πολύ καλά σχόλια!
καλό ΣΚ :)
ε να μη πώ και γώ μια κουβέντα?
...Όπως το πεύκο καταμεσήμερα κυριεμένο απ' το ρετσίνι βιάζεται να γεννήσει φλόγα ..
"κι εκείνα ακόμη που δεν πέρασαν
πρέπει να καούν"
Να παραδώσουμε στη φωτιά μόνο περασμένα, φίλη, η ευχή μου. Καλώς σε βρήκα ιστολογικώς.
... δε βαστά πια την παιδωμή"
Κωστή κι εμένα αυτοί οι στίχοι με συνεπαίρνουν -μαζί με τα παιδιά που σπέρνουν τη στάχτη
την καλησπέρα μου
Γυριστρούλα μου, καλώς μας ξανάρθες :)
μα περασμένα είναι ούτως ή άλλως, μόνο περασμένα που... δεν περνάνε... η ευχή είναι η στάχτη τους να γίνει σπορά...
φιλιά
αφήστε τις ευχές και απολαύστε τους στίχους του Σεφέρη. Ξανά και ξανά.
Έχεις απόλυτο δίκιο Θερσίτη.
το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω, ο τελευταίος στίχος...
Δημοσίευση σχολίου