Να ξεριζώνει ο άνεμος ζωές κι ανθρώπους
μα οι καλαμιές αντίλογος
ξεμαλλιασμένες να επιμένουν
του χώματος το δίκιο
και τα σκυλιά πόλεμος και ειρήνη
γαυγίζοντας με την υπεροψία του έρωτα
κόντρα στην ανεμοδαρμένη νύχτα
μα πιο πολύ
κάπου εκεί στον κάμπο
μες στις συκιές, τις αχλαδιές και το μποστάνι
καράβι ριζωμένο
το άσπρο σπίτι
κι ας ξεριζώνει ο άνεμος τη θάλασσα
κι ας ξεριζώνει το νησί
καρφώνει η αγάπη πίστη στα βαθιά
και δένει.
(στην Αναστασία, τον Κώστα, την Ανθή, τον Δημήτρη, την κυρία Ευανθούλα, τον κυρ Μήτσο, τον Τζο, τον Μπράντο, τον Λεωνίδα, τον Αλκιβιάδη και τον μικρούλη Βίκτορα)
20 σχόλια:
Δεν ξέρω αν πρέπει να είμαι πρώτος σχολιαστής? μα τα ίδια συναισθήματα τα ένιωσα και γω εκεί κάτω, καλά να είστε ν'ανταμώνετε!!!Δε χρειάζεται να σου πώ πως είναι υπέροχο αυτό αυτό που έγραψες!
Καλά να είμαστε ν' ανταμώνουμε, διορθώνω, Γιώργο.
Άντε ετοιμάσου για την Β΄Πανελλαδική :)
Τι ωραία! Τι ωραία!
Πολύ με συγκινούν τα αγαπησιάρικα...
Χαίρομαι Χαίρομαι που όλα είναι τόσο τρυφερά όμορφα ανθισμένα
Να στε καλά
Αγγέλα μου καλωσόρισες! Δεν σε ρωτώ πώς πέρασες. Γεύτηκα τους στίχους σου και κατάλαβα. Πάντα τέτοια και "να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε" ειδικά τώρα που χρειάζονται οι "κυκλωτικοί χοροί"
Καλή συνέχεια:):)
Πρέπει να πέρασες πολύ καλά γιά να επέλθει αυτό το όμορφο απόσταγμα.
Καλό χειμώνα και πάντα τέτοια.
Μεριλάκι, την άλλη φορά φρόντισε να μην απουσιάσεις...:):)
Όπως το λες Αλέκα μου. Όλο και πιο πολύ μας χρειάζονται οι "κυκλωτικοί χοροί"
χαίρομαι που ξαναβρισκόμαστε :)
Πράγματι βασιλιά της μοναξιάς, πέρασα πολύ ζεστά και τρυφερά, κι ας ανεμοδέρνονταν το νησί ολόκληρο.
καλό χειμώνα και σ' εσένα :)
Βασιλιά, ξέχασα να σε καλωσορίσω στην σελίδα και στην παρέα.. Καλώς μας ήρθες λοιπόν! :)
Όμορφοι στίχοι που έχουν δικαιολογημένη την ομορφιά λόγω της πηγής τους. ΠΑράγουν ένα γνήσιο ... Ανδρ-ισμό, θα έλεγα.
Ευχαριστώ πολύ γιά το καλωσόρισμα.
Νοιώθω τη γεύση του περγαμόντου στο στόμα μου.
Οπωσδήποτε από τη Β' πανελλαδική δεν πρόκειται να λείψω
και
θα ρθει καιρός και για της Άνδρου τ' ανταμώματα
Σ' ευχαριστούμε όλοι και ο Βικτωράκος.
Θερσίτη μου, ναι, η Άνδρος είναι νησί γεμάτο κρυφές ή φανερές αντιθέσεις και εντάσεις, που την κάνουν γοητευτική.
Βασιλιά, κερασάκι κερνάω... :)))
Μέριλ για να δούμε... για να δούμε..
Γυριστρούλα, να τον προσέχεις τον μικρό, να τον προσέχεις!!! Του χρόνου να τον βρω τετράπαχο! φιλιά
Του χώματος (της γης) το δίκιο. Αυτό μετράει. Μέρα καλή
........επιβεβαιώνεις τη ρήση του Martin Heidegger, για τη γη δεν ξέρω αλλά για το συγκεκριμένο τοπίο σίγουρα (αν και δεν το έχω επισκεφτεί ποτέ μου :)
Λάκη, καλημέρα κι από μένα :)
Ηλιογράφε, η παρατήρησή σου με τιμά. Ευχαριστώ.
να πας στην Άνδρο. Είναι τόπος για πολλές...ποιητικές "ματιές"... :):)
...καράβι ριζώμενο
το άσπρο σπίτι
να ταξιδεύει στο γρασίδι για αφρό
να φουσκώνουν τα πανιά του τα φρούτα του πάθους
οι λακούβες του λάθους
και η άγκυρα καλά κρυμμένη στο κελάρι
το γωτισμένο με μικρο
χάλκινο φανάρι
με πάνω του ζωγραφισμένους τους κρατήρες
με μέσα του μπογιατισμένες θύρες...
Καλημέρα... Εμπνευστικό το ποίημα σου.
oDim, χαίρομαι πάρα πολύ που σε ενέπνευσε το ποίημά μου. Όμως αν οι στίχοι σου είναι ανάπτυξη των δικών μου, πράγμα που υποθέτω αφού αυτούς σχολιάζεις, δεν γίνεται να μην διευκρινίσω, ότι το δικό μου καράβι δεν τρέχει πάνω στα ανέμελα γρασίδια, αλλά είναι ριζωμένο σε κάμπο, δηλαδή σε χώμα αργασμένο με μόχθο, κι ούτε κυνηγάει αφρούς -τι να τους κάνει;- ούτε τα πανιά του τα φουσκώνουν φρούτα πάθους -θα ήταν τότε μες στις σάλτσες-, ούτε σκοντάφτει σε λακκούβες, ούτε έχει φανάρια στο κελάρι ζωγραφισμένα με κρατήρες -ποιος ανόητος θα έκανε κάτι τέτοιο;- και γενικά το καράβι μου δεν έχει καμμία σχέση με το καράβι που εμπνεύσθηκες. Πράγμα που σημαίνει ότι το ποίημά μου δεν έφτασε ως εσένα, κι αυτό με θλίβει.
Αν πάλι εμπνεύσθηκες ένα άλλο ποίημα-καράβι, με αφρούς, φρούτα και κρατήρες, πολύ θα χαρώ να το δω στην σελίδα σου.
την καλημέρα μου.
όταν κάποιος διαβάζει λέξεις, φράσεις, ποιήματα που έχουμε γράψει, δεν μπορούμε να ξέρουμε που θα τρέξει η σκέψη του. Και φυσικά δεν μιλούσα για το δικό σου καράβι. Το δικό σου είναι εκεί που το έχεις τοποθετήσει εσύ. Το δικό μου γεννήθηκε με αφετηρία το δικό σου. Εντελώς διαφορετικά και μάλλον ξένα μεταξύ τους. Νομίζω όμως ότι οι αντιθέσεις είναι μία κίνηση σκέψης. Λυπάμαι που είπες ότι σε θλίβει. Δεν είχα αυτόν τον σκοπό. Μου άρεσε πολύ το ποίημά σου. Απλώς συνηθίζω να παίρνω λέξεις και να αλλάζω λίγο την πορεία, χωρίς να γνωρίζω το αποτέλεσμα. Καλό μεσημέρι.
Αγαπητέ Dim, το κρίσιμο είναι αυτό που και ο ίδιος λες: ότι "φυσικά δεν μιλούσες για το δικό μου καράβι". Τα σχόλια όμως είναι διάλογος. Όταν κάποιος κάνει μια ανάρτηση, θέλει να πει κάτι και ανοίγει διάλογο πάνω σ' αυτό. Όταν ο επισκέπτης αρχίζει να ξετυλίγει τελείως άσχετες σκέψεις που του δημιουργήθηκαν συνειρμικά, με αφορμή μόνο κάποιες λέξεις αποκομμένες από το οργανικό σύνολο στο οποίο ανήκουν -το κείμενο-, τότε μονολογεί, δεν διαλέγεται. Και οι μονόλογοι εκτός του ότι με θλίβουν γενικώς, είναι και σε πλήρη αντίθεση με το νόημα του σχολίου (το οποίο ας θυμίσω παρενθετικά ότι ανήκει στην ίδια οικογένεια με τη λέξη σχέση). Με θλίβουν ακόμη περισσότερο όταν αποτελούν αντίδραση σε στίχους μου, γιατί αποδεικνύουν ότι η πρόθεσή μου να μετα-δώσω κάτι δεν ευοδώθηκε.
Αντίθετα με χαροποιεί το ότι "κινήθηκε η σκέψη σου" όπως λες, γι' αυτό και σε παροτρύνω να ξεδιπλώσεις αυτήν την "κίνηση" στην δική σου σελίδα, για να την χαρούν οι φίλοι και επισκέπτες σου. Στην δική μου σελίδα όμως δεν καταλαβαίνω τι θέση μπορεί να έχει, αφού δεν επικοινωνεί στο ελάχιστο και σε κανένα επίπεδο (νοηματικό, υφολογικό, μορφολογικό ή ό,τι άλλο) με το δικό μου κείμενο.
φιλικά
Α.Α.
Δημοσίευση σχολίου