"Ποιητικά μόνον οικεί στ' αλήθεια ο άνθρωπος τη γης ετούτη" Martin Heidegger

Πέμπτη 28 Αυγούστου 2008

ο Σχοινοβάτης

στον Θερσίτη
και σ’ όλους τους αιθεροβάμονες αυτού του κόσμου,
για να δικαιώνεται το ανελέητο και κραταιό
τεντωμένο σκοινί που μας βαστά

(Τάκης Δημόπουλος, "ο ακροβάτης")


Η αγάπη αυτή - που είναι σχεδόν απελπισμός, όμως και απαλή πολύ - η αγάπη αυτή που χρωστάς να προσφέρεις προς το σκοινί σου, θα είναι τόσο κραταιά όσο κραταιό δείχνεται και το σκοινί για να σε βαστάξει. Έχω γνωριμία με τα άψυχα γνωρίζω, είναι δόλια και ατιθάσευτα. Όμως γνωρίζω και πόσο ξέρουν να σου λένε το ευχαριστώ τους.

Ορισμένοι δαμαστές μεταχειρίζονται βία.
Μπορείς κι εσύ να δαμάσεις το σκοινί σου. Μα πρόσεχε.
Όπως ο πάνθηρας, ή, καθώς λένε, κι ο λαός, το συρματόσκοινο αγαπά το αίμα. Καλύτερα να το μερέψεις.

Το τσίρκο είναι απαιτητικό. Αξιώνει προσοχή απόλυτη και οξύτατη. Η γιορτή δεν είναι η δική μας. Είναι αγώνισμα σωματικής μαστοριάς, που απαιτεί να είμαστε σε συναγερμό.

Ζωντάνεψε την ομορφιά που κρύβει το σκοινί σου –δική του είναι, δε σου ανήκει! Τα άλματα, τα σάλτα, τα χορευτικά σου βήματα –στη γλώσσα του ακροβάτη τα φλικ φλακ, τις τούμπες, τις ρόδες, το πήδημα θανάτου κλπ. δε θα τα πετύχεις για να διακριθείς εσύ, μα για να τραγουδήσει επιτέλους το συρματόσκοινο, που ήταν νεκρό και άφωνο.
Και θα σ’ ευγνωμονεί, αν οι κινήσεις όλες είναι άψογες να δοξαστεί εκείνο κι όχι εσύ.
Και το κοινό έκθαμβο να χειροκροτεί:
-Τι καταπληκτικό σκοινί! Κοίτα πώς στηρίζει το χορευτή του και πόσο τον αγαπά!
Αλλά και το σκοινί χάρη σ’ εσένα θα ‘ναι ένας θεσπέσιος χορευτής.

Μια αγένεια του Κοινού: στις πιο επικίνδυνες φιγούρες σου θα κλείσει τα μάτια. Κλείνει τα μάτια τις στιγμές που, για να το θαμπώσεις, πας και συνορεύεις με τον θάνατο.

Και μην απελπίζεσαι αν σ' εγκαταλείψει η δεξιοσύνη σου την ώρα της προπόνησης. Αρχίζεις με πλεονάζουσα ικανότητα μετά από λίγο όμως το σκοινί σε απογοητεύει, σε απογοητεύουν τα άλματα, το τσίρκο, ο χορός. Θα γνωρίσεις μια φάση πικρή, λίγο σαν κόλαση, και μόνο μετά, αφού περάσεις από το μελανό δάσος, θ' ανέβεις πάλι απάνω, αφέντης της τέχνης σου.

Το έδαφος θα σε κάνει να τρεκλίζεις.

Δεν θα εκπλαγώ αν πέσεις καθώς περπατάς στο δρόμο, και στραμπουλίξεις το πόδι σου. Το σκοινί θα σε στηρίζει καλύτερα, είναι ασφαλέστερο από το έδαφος.


(από τον «Σχοινοβάτη» του Ζαν Ζενέ)

16 σχόλια:

Θερσίτης είπε...

Χίλια ευχαριστώ από καρδιάς για το κείμενο που μου λέει τόσο πολλά. Το κρατώ για τις δύσκολες ώρες της απαισιοδοξίας και της απελπισίας.

Λορελάη είπε...

Κι εγώ το ίδιο κάνω Θερσίτη μου. το έχω για τα ζόρια... :):)

gyristroula2 είπε...

Πολύ επίκαιρο, Αγγέλα, δεν φαντάζεσαι πόσο...θα αρχίσουν κάτι βόλτες στο κενό σε λίγο, κάτι τούμπες και γκρεμοτσακίσματα...Μερικοί που δεν έχουν(με) και καλή ισορροπία να δεις τι θέαμα θα είναι(μαστε)!

Ανώνυμος είπε...

τώρα θυμήθηκα (στο περίπου) τη ρήση του Κάφκα για τον σωστό δρόμο, που είναι σαν ένα σχοινί λίγα εκατοστά πάνω από το έδαφος και ολοένα σκοντάφτουμε πάνω του......

meril είπε...

Πολύ ωραίο κομμάτι, επίκαιρο (διαχρονικά φοβάμαι) και αναγκαίο...
Η γιορτή αρχίζει

Λορελάη είπε...

Γυριστούλα μου, να πιστεύεις στο σκοινί σου! Αυτό είναι το... κόλπο :)

Ηλιογράφε μου, δεν κατάλαβα ακριβώς... περπατάμε πάνω στο σκοινί και μπερδευόμαστε -αν και τόσο κοντά στο έδαφος- ή το βρίσκουμε στον δρόμο μας και σκοντάφτουμε;

Μέριλ μου, ναι, είναι καταπληκτικό κείμενο! -η γιορτή δεν σταματά ποτέ...

Mariela είπε...

Γειά σου κουκλίτσα...
Εξαιρετικό το κείμενο αυτό, διαπιστώνω πως έχασα πολλά...
και ακόμα (με φοβερή χαρά) πως κάνεις πολύ καλή χρήση της ψηφιακής σου...
Καλό φθινόπωρο
Σ'επιθύμησα
Πολλά πολλά φιλιά

Λορελάη είπε...

Καλώς την! Μόλις γυρνάω από το μπλογκ σου, όπου σου άφησα επίσης καλωσορίσματα! Φαντάζομαι γύρισες ανανεωμένη και φορτωμένη δημιουργικότητα. Περιμένουμε.

Θα τα πούμε και από κοντά. Να μου πεις πώς πήγε η έκθεση και το σεμινάριο. Και φυσικά κι όλα τα... θαλασσονυχτερινοφεγγαρινά! :)))
φιλιά

ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ είπε...

Γιά ιδέστε όλοι τον ακροβάτη
που κι όταν πέφτει γελά
και ποτέ δεν κλαίει,
ποτέ δεν κλαίει.

Γιά ιδέστε όλοι, ιδέστε κι εμένα
άλλο δε ζητώ
που 'χω στους ώμους φτερά σπασμένα
και ακροβατώ.

Με τον καιρό να 'ναι κόντρα
έχει τιμή σαν πετάς
να μένεις μόνος, να μένεις μόνος.

Χαίνηδες

Λορελάη είπε...

Έτσι είναι Βασιλιά, ποτέ δεν κλαίει, κι όταν πέφτει γελά... έχει τιμή σαν πετάς, να μένεις μόνος...
Πολύ ωραίο τραγούδι, αγαπημένοι και οι χαίνηδες, ευχαριστώ :)

gina είπε...

" ... Μη διστάζεις να αντιμετωπίσεις τα άλματά σου σαν μια αγέλη ζώα. Ζούσαν εντός σου σε άγρια κατάσταση. Χωρίς καμιά εμπιστοσύνη στον εαυτό τους αλληλοσπαράζονταν, αυτοακρωτηριάζονταν, πολλαπλασιάζονταν στην τύχη. Ποίμαινε το κοπάδι τα άλματα, τις φιγούρες, τα σάλτα... "

Ξέρεις πόσο μου αρέσει... (όσο για τον πίνακα... χιχι!)
φιλιά
g

(Για όσους δεν κατάλαβαν είναι κι άλλο ένα κομμάτι από τον επίλογο του ίδιου έργου)

Λορελάη είπε...

Ναι, ναι! μια αγέλη άγρια ζώα είναι τα άτιμα κι άντε να τα... ποιμάνεις...
Κι αυτό είναι πολύ ωραίο κομμάτι, Τζινάκι! Σ' ευχαριστώ και γι' αυτό και γιατί μου "σύστησες" τον Σχοινοβάτη, δεν τον είχα διαβάσει.
(όσο για τον πίνακα... ε, εγώ έχω μόνο μια φτωχή φωτογραφία του, ενω εσύ... :Ρ
φιλάκια και καλώς μας ξανάρθες :)

Ανώνυμος είπε...

Με ενθουσίασες Αγγέλα. Εξαιρετικό!
Εκτός από το νοηματικό που μου ταιριάζει θα έλεγα:) κρατάω τις λέξεις "απελπισμός" και "μερέψεις". Τέλειες!!
Και το εικαστικό πάρα πολύ όμορφο. Τι έχει να ζηλέψει δηλαδή από του Λοτρέκ;

Φιλιά

Λορελάη είπε...

Πράγματι είναι πολύ ωραίο κείμενο Αλέκα μου, κι εγώ τ' αγαπώ πολύ!
Ο πίνακας (καιγενικά ο ζωγράφος) έχει ένα δικο του στυλ που έχει ενδιαφέρον, αλλά αδικείται, έτσι μικρή που είναι η φωτογραφία, αλλά όσο κι αν προσπάθήσα (την ανέβασα και την ξανανέβασα πολλάκις) δεν ανοίγει... οι ιδιοτροπίες του νετ βλέπεις :(

Ψαράκης Κ. είπε...

εκπληκτικό!
αυτό το τελευταίο
"Δεν θα εκπλαγώ αν πέσεις καθώς περπατάς στο δρόμο, και στραμπουλίξεις το πόδι σου. Το σκοινί θα σε στηρίζει καλύτερα, είναι ασφαλέστερο από το έδαφος."
τόχω δει να συμβαίνει στη κυριολεξία και όχι μεταφορικά!
ένας "μεταφυσικός" αναρριχητής ο Zbynek Cepela 60 χρονών (!) που "πετά" στο βράχο και ..πέφτει στο δρόμο!

Λορελάη είπε...

Φυσικό δεν είναι Κωστη; Έχει γεμίσει ο κόσμος... δρόμους!
(καλώς επέστρεψες στα όρη σου :)