Χαιρετώ και τον Ευγένιο και την ευγενική αναγνώστριά του. Κατ' αρχάς να δηλώσω και λογικά και εμπειρικά απόλυτα σύμφωνος με όσα γράφει. Επιπρόσθετα όμως θα σημειώσω ότι: α) σε αυτούς τους ρυπαρούς χώρους της βρόμικης εκμετάλλευσης του ανθρώπου υπάρχει και κάτι άλλο ενδιαφέρον, οι αγωνίες και τα οράματα των εργαζομένων, που αγωνιούν και αγωνίζονται, όταν βεβαίως αγωνιούν. β)το θεό τον γνωρίζω μόνο ως νοηματικά συγγενή λέξη με το θεάομαι-θεώμαι. Είναι δηλαδή η θέα του κόσμου. Δεν παρεμβαίνει, δεν κρίνει, δε διορθώνει, δεν υπάρχει. Τα σέβη μου.
Ο αέρας, όσο βρώμικος κι αν είναι, είναι ο αέρας που αναπνέουμε για να ζούμε. Οι άνθρωποι, όσο κακοί κι αν είναι, είναι σαν κι εμάς. Αύριο που θα ξυπνήσεις, θα έχεις κάθε δίκιο να δεις τον κόσμο σαν μιά ανεπανόρθωτα κατεστραμένη εικόνα, μαύρη και σκοτεινή. Όμως, ψυχή μου, εσύ να μη τον δεις έτσι. Δες τον όπως είναι στ' αλήθεια. Ένας πανέμορφος κόσμος, που κάποιοι έχουν βαλθεί να τον καταστρέψουν. Κλάψε για τον κόσμο κι ύστερα χαμογέλα του. Γιατί το δάκρυ σου θα τον ξεπλύνει απ' τη βρωμιά του κι η ζεστασιά κι η λάμψη του χαμόγελού σου θα τον στεγνώσουν.
ΜΠΛΕ! Μπλε ανοιχτό, Μπλε σκούρο γαλάζιο. Μπλε μωβ, Μπλε πράσινο,Μπλε του βυθού και τ΄ουρανού. Γαλήνη κι αναταραχή συνάμα. Παράξενα φυτά, ήχοι της σιωπής... απρόσμενες συναντήσεις! Πιο πέρα τα κοχύλια κολυμπούν αντάμα και η θαλάσσια ανεμώνη ονειρεύεται. Απομεινάρια των Θεών κι απομεινάρια των ανθρώπων... Συναισθημάτων ναυάγια! Βούτηξα βαθειά κι εκεί ανακάλυψα πόσο όμορφος μπορεί να είναι ο άσχημος ετούτος κόσμος...
Από τους "Κήπους των βυθών" Αθήνα 1994-
Σε φιλώ πολύ - Καλό ΣΚ Θα το πιούμε εκείνο το ποτό;;
Χθεσινό ανάγνωσμα και υπογράμμιση: "Κάποια στιγμή μου φάνηκε η σωστή λύση να διακηρύξω ότι η ύπαρξη, σαν ένα είδος έργου τέχνης, δεν εμπίπτει καθόλου στη δικαιοδοσία της ηθικής. Αντιθέτως, και η ίδια η ηθική ανήκει στην επικράτεια της φαινομενικότητας." Φ. Νίτσε, τα τελευταία σημειωματάρια. Αχ, φιλενάδα, αυτές οι παράλληλες υπογραμμίσεις!
Αγγέλα μου, εγώ μακράν ευρισκόμενη του όποιου θεού, χρησιμοποιώ τη λέξη ως επίθετο με δύο γένη για να δείξω ό,τι αναφέρει και ο Θερσίτης.
Ο κόσμος μπορει να είναι άσχημος και μπορει τη δική μας ομορφιά να τη χρειάζεται. Και όταν λεω ο κόσμος εννοώ και τη φύση σήμερα (δυστυχώς).
Η ομορφιά μας είναι ό,τι μπορούμε να κάνουμε για να δούμε και να πλάσουμε τα πράγματα αλλιώς. Ειναι οι αγώνες μας πρωτίστως, ειναι η τέχνη, είναι ο έρωτας, είναι όλα αυτά τα πράγματα που έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε και πολλές φορές (τις περισσότερες) χλευάζουμε.
Ωστόσο εγώ προτιμώ να χλευάζω τους μύστες της ασκήμιας και χαίρομαι πολύ όταν με λένε αήθη. Μα τοσο πολύ γιατι ειναι μέρος του αγώνα μου να πολεμώ τους άσχημους και την άσχημη ηθική τους.
Σε χαιρετώ:)
Υ.Γ.1: Δηλαδή με άλλες λέξεις είχε δίκιο ο Μπόρις Βιαν - Να καθαρίσουμε τους κακομούτσουνους! Y.Γ.2: [jkqwzkqq] αυτή είναι η λεκτική επαλήθευση. Έλεος λυπήσου τα ...χρόνια μου:)
Σας ευχαριστώ όλους για τις ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις σας, σ' ένα θέμα όχι ανώδυνο και μάλλον... αιχμηρό :)
Μόνο μια σημείωση, μια που το ανέφερε ο Θερσίτης, όχι επί της ουσίας, λογω της κοινής αγάπης για την γλώσσα. Η λέξη "θεός". είναι αβέβαιης ετυμ. και οι σχετικές εικασίες πολλές. Το Liddell & Scott αναφέρει ότι ο Ηρόδοτος εικάζει ως προέλευση το τίθημι, και ο Πλάτων το θέειν=τρέχειν. (Η τελευταία εκδοχή, που είναι και αρκετά διαδεδομένη, δίνει έρεισμα στη σχέση θεού και φωτός)
"Κάθεται ψηλά και παίζει το... τέλι!" που λέει και η κ. Γιωργία :))))) Πάντως Γιώργο μου επειδή η ηθική αφορά μόνο τους ανθρώπους και τίποτ' άλλο μέσα στο σύμπαν, κι επειδή καθόλου σίγουρη δεν είμαι για το πόσο σοβαρή υπόθεση είναι οι άνθρωποι -μια ματιά γύρω μας φτάνει...- μάλλον έχει κάποιο δίκιο να... αδιαφορεί... (αν το δεις απ' τη μεριά του βέβαια το θέμα :)))
Ο συγγραφέας άραγε ή ο μεταφραστής δε μας τα λένε καλά. Το αντίθετο του ηθικολόγος δεν είναι αήθης διότι αυτό θα σήμαινε ότι ηθικολόγος σημαίνει και ηθικός. Άλλωστε (λέει ο συγγραφέας) ότι η ηθική είναι δικό μας φάντασμα άρα και η έλλειψή της επίσης... τι νόημα έχει να "στολίζομε" τον Θεό του οποίου αναγνωρίζουμε (ευτυχώς , ανακουφίστηκα και εγώ και Αυτός)την ικανότητα να φτιάχνει ωμούς αλλά ωραίους κόσμους με ιδιότητες φαντάσματα? πάντως το συναίσθημα που περιγράφει, το να υποφέρει κανείς απο την ομορφιά του κόσμου τοχω νιώσει εκει στις ερημιές , πολλαπλασιασμένο απο το γεγονός πως δεν υπάρχει κανείς εκεί να μοιραστούμε το βάρος.
Κωστή, έχεις δικιο, το "ηθικολόγος" δεν είναι η σωστή λέξη, ούτε όμως το αήθης είναι συνώνυμο με το ανήθικος. Προφανώς θέλει να πει ότι ο "θεός" δεν είναι ούτε ηθικός ούτε ανήθικος, είναι εκτός ηθικής, οπως είναι "εκτός ανθρώπου", πέραν δηλ. των ανθρώπινων συμβάσεων (όπως είναι η ηθική) τις οποίες έχουμε "εφεύρει" (εξ ου και η εμφατική, αν και ανακριβής χρήση της λέξης "φαντάσματα") για να χειριστούμε την συνύπαρξή μας. Άλλωστε είναι φανερό ότι το "Θεός" δεν το χρησιμοποιεί με την τρέχουσα θρησκευτική έννοια ακριβώς, για τη "Δημιουργία" μιλάει, δηλ. για τον κόσμο και την ομορφιά του, αυτή την ομορφιά που όπως λες έχεις νιώσει στις ερημιές. Αυτή η ομορφιά υπάρχει ανεξάρτητα από τη δική μας ηθικότητα. Αυτή η ομορφιά υπερβαίνει τα ανθρώπινα.
Φαραόνα, σόρρυ, μόλις τώρα είδα το σχόλιό σου (κατάλαβα τι έπαθες, το κλιπάκι είναι και λίγο.. ιδιότροπο, για κάποιον λό΄γο που δεν γνωρίζω δεν εμφανίζονται πάντα τα σχόλια ;;;) σ' ευχαριστώ πολύ και καλωσόρισες! :)
15 σχόλια:
Χαιρετώ και τον Ευγένιο και την ευγενική αναγνώστριά του. Κατ' αρχάς να δηλώσω και λογικά και εμπειρικά απόλυτα σύμφωνος με όσα γράφει. Επιπρόσθετα όμως θα σημειώσω ότι:
α) σε αυτούς τους ρυπαρούς χώρους της βρόμικης εκμετάλλευσης του ανθρώπου υπάρχει και κάτι άλλο ενδιαφέρον, οι αγωνίες και τα οράματα των εργαζομένων, που αγωνιούν και αγωνίζονται, όταν βεβαίως αγωνιούν.
β)το θεό τον γνωρίζω μόνο ως νοηματικά συγγενή λέξη με το θεάομαι-θεώμαι. Είναι δηλαδή η θέα του κόσμου. Δεν παρεμβαίνει, δεν κρίνει, δε διορθώνει, δεν υπάρχει.
Τα σέβη μου.
Ο αέρας, όσο βρώμικος κι αν είναι,
είναι ο αέρας που αναπνέουμε για να ζούμε.
Οι άνθρωποι, όσο κακοί κι αν είναι, είναι σαν κι εμάς.
Αύριο που θα ξυπνήσεις,
θα έχεις κάθε δίκιο να δεις τον κόσμο
σαν μιά ανεπανόρθωτα κατεστραμένη εικόνα,
μαύρη και σκοτεινή.
Όμως, ψυχή μου, εσύ να μη τον δεις έτσι.
Δες τον όπως είναι στ' αλήθεια.
Ένας πανέμορφος κόσμος, που κάποιοι έχουν βαλθεί
να τον καταστρέψουν.
Κλάψε για τον κόσμο κι ύστερα χαμογέλα του.
Γιατί το δάκρυ σου θα τον ξεπλύνει απ' τη βρωμιά του
κι η ζεστασιά κι η λάμψη του χαμόγελού σου
θα τον στεγνώσουν.
β.τ.μ.
Όντως
ο κόσμος είναι υπέροχος
οι άνθρωποι τώρα μια άλλη πικρή ιστορία
Αλλά εσύ είσαι εδώ μέσα από διαλεχτά αποσπάσματα να το θυμίζεις
ΜΠΛΕ!
Μπλε ανοιχτό, Μπλε σκούρο
γαλάζιο.
Μπλε μωβ, Μπλε πράσινο,Μπλε του βυθού και τ΄ουρανού.
Γαλήνη κι αναταραχή συνάμα.
Παράξενα φυτά, ήχοι της σιωπής...
απρόσμενες συναντήσεις!
Πιο πέρα τα κοχύλια
κολυμπούν αντάμα
και η θαλάσσια ανεμώνη
ονειρεύεται.
Απομεινάρια των Θεών
κι απομεινάρια των ανθρώπων...
Συναισθημάτων ναυάγια!
Βούτηξα βαθειά κι εκεί
ανακάλυψα
πόσο όμορφος μπορεί να είναι
ο άσχημος ετούτος κόσμος...
Από τους "Κήπους των βυθών"
Αθήνα 1994-
Σε φιλώ πολύ - Καλό ΣΚ
Θα το πιούμε εκείνο το ποτό;;
Χθεσινό ανάγνωσμα και υπογράμμιση: "Κάποια στιγμή μου φάνηκε η σωστή λύση να διακηρύξω ότι η ύπαρξη, σαν ένα είδος έργου τέχνης, δεν εμπίπτει καθόλου στη δικαιοδοσία της ηθικής. Αντιθέτως, και η ίδια η ηθική ανήκει στην επικράτεια της φαινομενικότητας." Φ. Νίτσε, τα τελευταία σημειωματάρια.
Αχ, φιλενάδα, αυτές οι παράλληλες υπογραμμίσεις!
Περιεκτικό κείμενο που θέτει πολλά ερωτήματα. Συμφωνώ με τον όρο "Αήθης Καλλιτέχνης". Λίγο ή πολύ τα λέει όλα. Μέρα καλή
Αγγέλα μου,
εγώ μακράν ευρισκόμενη του όποιου θεού, χρησιμοποιώ τη λέξη ως επίθετο με δύο γένη για να δείξω ό,τι αναφέρει και ο Θερσίτης.
Ο κόσμος μπορει να είναι άσχημος και μπορει τη δική μας ομορφιά να τη χρειάζεται. Και όταν λεω ο κόσμος εννοώ και τη φύση σήμερα (δυστυχώς).
Η ομορφιά μας είναι ό,τι μπορούμε να κάνουμε για να δούμε και να πλάσουμε τα πράγματα αλλιώς. Ειναι οι αγώνες μας πρωτίστως, ειναι η τέχνη, είναι ο έρωτας, είναι όλα αυτά τα πράγματα που έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε και πολλές φορές (τις περισσότερες) χλευάζουμε.
Ωστόσο εγώ προτιμώ να χλευάζω τους μύστες της ασκήμιας και χαίρομαι πολύ όταν με λένε αήθη. Μα τοσο πολύ γιατι ειναι μέρος του αγώνα μου να πολεμώ τους άσχημους και την άσχημη ηθική τους.
Σε χαιρετώ:)
Υ.Γ.1: Δηλαδή με άλλες λέξεις είχε δίκιο ο Μπόρις Βιαν - Να καθαρίσουμε τους κακομούτσουνους!
Y.Γ.2: [jkqwzkqq] αυτή είναι η λεκτική επαλήθευση. Έλεος λυπήσου τα ...χρόνια μου:)
Σας ευχαριστώ όλους για τις ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις σας, σ' ένα θέμα όχι ανώδυνο και μάλλον... αιχμηρό :)
Μόνο μια σημείωση, μια που το ανέφερε ο Θερσίτης, όχι επί της ουσίας, λογω της κοινής αγάπης για την γλώσσα. Η λέξη "θεός". είναι αβέβαιης ετυμ. και οι σχετικές εικασίες πολλές. Το Liddell & Scott αναφέρει ότι ο Ηρόδοτος εικάζει ως προέλευση το τίθημι, και ο Πλάτων το θέειν=τρέχειν. (Η τελευταία εκδοχή, που είναι και αρκετά διαδεδομένη, δίνει έρεισμα στη σχέση θεού και φωτός)
καλή βδομάδα σε όλους :)
Δεν ξέρω αν τρέχει η μας κοιτά αφ'υψηλού αλλά με την ηθική δεν έχει καμιά σχέση, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να τον ανακατέψουμε.
"Κάθεται ψηλά και παίζει το... τέλι!" που λέει και η κ. Γιωργία :)))))
Πάντως Γιώργο μου επειδή η ηθική αφορά μόνο τους ανθρώπους και τίποτ' άλλο μέσα στο σύμπαν, κι επειδή καθόλου σίγουρη δεν είμαι για το πόσο σοβαρή υπόθεση είναι οι άνθρωποι -μια ματιά γύρω μας φτάνει...- μάλλον έχει κάποιο δίκιο να... αδιαφορεί... (αν το δεις απ' τη μεριά του βέβαια το θέμα :)))
Ο συγγραφέας άραγε ή ο μεταφραστής δε μας τα λένε καλά.
Το αντίθετο του ηθικολόγος δεν είναι αήθης διότι αυτό θα σήμαινε ότι ηθικολόγος σημαίνει και ηθικός.
Άλλωστε (λέει ο συγγραφέας) ότι η ηθική είναι δικό μας φάντασμα άρα και η έλλειψή της επίσης...
τι νόημα έχει να "στολίζομε" τον Θεό του οποίου αναγνωρίζουμε (ευτυχώς , ανακουφίστηκα και εγώ και Αυτός)την ικανότητα να φτιάχνει ωμούς αλλά ωραίους κόσμους με ιδιότητες φαντάσματα?
πάντως το συναίσθημα που περιγράφει, το να υποφέρει κανείς απο την ομορφιά του κόσμου τοχω νιώσει εκει στις ερημιές , πολλαπλασιασμένο απο το γεγονός πως δεν υπάρχει κανείς εκεί να μοιραστούμε το βάρος.
Κωστή, έχεις δικιο, το "ηθικολόγος" δεν είναι η σωστή λέξη, ούτε όμως το αήθης είναι συνώνυμο με το ανήθικος. Προφανώς θέλει να πει ότι ο "θεός" δεν είναι ούτε ηθικός ούτε ανήθικος, είναι εκτός ηθικής, οπως είναι "εκτός ανθρώπου", πέραν δηλ. των ανθρώπινων συμβάσεων (όπως είναι η ηθική) τις οποίες έχουμε "εφεύρει" (εξ ου και η εμφατική, αν και ανακριβής χρήση της λέξης "φαντάσματα") για να χειριστούμε την συνύπαρξή μας. Άλλωστε είναι φανερό ότι το "Θεός" δεν το χρησιμοποιεί με την τρέχουσα θρησκευτική έννοια ακριβώς, για τη "Δημιουργία" μιλάει, δηλ. για τον κόσμο και την ομορφιά του, αυτή την ομορφιά που όπως λες έχεις νιώσει στις ερημιές. Αυτή η ομορφιά υπάρχει ανεξάρτητα από τη δική μας ηθικότητα. Αυτή η ομορφιά υπερβαίνει τα ανθρώπινα.
Παρα πολυ ωραιο το κλιπακι .
Καλη αρχη.
τη καλησπερα μου
Φαραόνα, σόρρυ, μόλις τώρα είδα το σχόλιό σου (κατάλαβα τι έπαθες, το κλιπάκι είναι και λίγο.. ιδιότροπο, για κάποιον λό΄γο που δεν γνωρίζω δεν εμφανίζονται πάντα τα σχόλια ;;;)
σ' ευχαριστώ πολύ και καλωσόρισες! :)
πανεμορφο κομματι.... :)
Δημοσίευση σχολίου