"Ποιητικά μόνον οικεί στ' αλήθεια ο άνθρωπος τη γης ετούτη" Martin Heidegger

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

Τουλάχιστον

------

Κατρακυλάς στον θάνατο ασταμάτητα.

Από ποια μάγια ν’ αρπαχτείς
Που κάτω από τα πόδια σου η σάρα των ανθρώπων
Ένα κλαδί από μύθο μια στιγμή πάνω από το κενό να μετεωριστείς
Πριν διαλυθείς στο ουρλιαχτό σου

(Και μη νομίζεις πως δεν ξέρει όλων των αστεριών τις λάμψεις,
τις περιστροφές και τις εκλείψεις του φωτός τις αναπόφευκτες
που δένουν το στερέωμα σφιχτά
και το νερό στ’ αυλάκι έχει δει να τρέχει γαργαλώντας
της γης την αμασχάλη με τα χόρτα
και να γυρίζει θέλοντας και μη στο βουερό ποτάμι
πριν μοναχό του εξαντληθεί από μανία στροφής
κι όλον τον μόχθο έχει δει να πήζει πίκρα στου πατέρα του το χέρι
και στο σφιγμένο στόμα η αντοχή της μάννας του να ‘χει τραβήξει
μια παύλα οριστική και αμετάκλητη.
Όλα τα ξέρει, μη νομίζεις, της νομοτέλειας τα βάναυσα
Μα ίσα-ίσα είναι γι’ αυτό που πάει ανάστροφα υποσκάπτοντας
Με κρούσεις ρυθμικές βία στη βία).

Όλοι χαροπαλεύουμε εκ γενετής

Τουλάχιστον
ας έχει ο καθένας
την πτώση που αξίζει

17 σχόλια:

gyristroula2 είπε...

Για άλλη μια φορά αισθάνομαι απόλυτη δικαίωση. Γι' αυτό εδώ το τόσο σοβαρό και ωραίο παιχνίδι, για μας, για σένα. Ένα ακόμα κερδισμένο απόγευμα. Τουλάχιστον.

meril είπε...

Xριστέ μου Αγγέλα....
Πώς αντέχεις....

giorgos_st είπε...

Μα όταν τα ξέρει όλα αυτά,δε μιλάμε για το ελάχιστο, μιλάμε για το μέγιστο Λορελάη.

Ανώνυμος είπε...

ουδέν σχόλιον.


τα χρώματα του λόγου σου περιγράφουν όλους τους τόνους του γκρίζου (από το λευκό ως και το μαύρο)

(ήθελα να πω: "αν και μελλοθάνατος όπως όλοι, δε χαιρέτισε κανένα Καίσαρα" αλλά θα ήταν υπερβολή)

Ανώνυμος είπε...

πρόσθεση: η τελευταία παρένθεση αφορά το ιδανικό για τον καθένα

Λορελάη είπε...

Γυριστρούλα μου ευχαριστώ... όπως το λες, όλοι είμαστε κερδισμένοι σ' αυτό το παιχνίδι :)

Μεριλάκι τι απ' όλα;;;

Γιώργο, ίσως έχεις δικιο... :)

Ηλιογράφε, βία στη βία ε; :):)

meril είπε...

Ξέρεις Αγγέλα ξέρεις...
Δε γίνεται να γράφεις ποίηση τέτοια ποίηση και να μην υποφέρεις
Να μη σχίζονται τα μέσα σου

Ε, όλο αυτό είναι απ' τα δυσβάσταχτα (και)γι' αυτό σ' αγαπώ

Λορελάη είπε...

Μέριλ μου, δεν νομίζω πως υπάρχει άλλος τρόπος να γράψεις ποίηση... το ξέρεις εξ ιδίων...

Φαίδρα Φις είπε...

Αγγέλα μου,
δεν υπάρχει και τρόπος να αφήσω σχόλιο
με φορτίο που ν'ανταποκρίνεται επαρκώς σ'αυτό το ποίημα.

σωπαίνω λοιπόν
και καταθέτω σεβασμό και θαυμασμό.

συγχαρητήρια.

αγκαλιά

Λορελάη είπε...

Φαίδρα μου, ευχαριστώ πολύ για την τόση σου γενναιοδωρία και αγάπη,
Μα αυτό που πραγματικά μετράει είναι το άγγιγμα...:)
σε φιλώ γλυκιά μου

Θερσίτης είπε...

Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω και δεν μπορώ να το δω από όλες του τις μορφές. Πάντα έλεγα πως η ποίηση απαιτεί ισόβια αφοσίωση. Όχι μόνο του γράφοντος αλλά και του αναγνώστη. Δύσκολο άθλημα μάς ανέθεσες.

Γεφυριστές είπε...

Κανένα σχόλιο κι από μένα, Αγγέλα μου. Μόνο αυτό: Είθε να έχουμε όλοι μια αξιοπρεπή πτώση
Καλό σου βράδυ:):)

Λορελάη είπε...

Ναι, Θερσίτη μου, η ποίηση είναι ισόβια υπόθεση. Για όλους...
σ' ευχαριστώ :)

Αλέκα μου, είθε...
Αλλά κάτι μου λέει ότι θα έχουμε ακριβώς την πτώση που μας αξίζει... :)
καλό βράδυ και σ' εσένα και σ' ευχαριστώ :)

Mariela είπε...

Η πέννα σου στάζει ουσία και πάει βαθειά...
Σε φιλώ

lakis είπε...

Ας έχει ο καθένας την πτώση που του αξίζει! Όμορφα το έθεσες. Ίσως, τελικά, όλοι αυτό ψάχνουμε: την τέλεια πτώση μας. Αλλά, πτώση πού;

Λορελάη είπε...

Μαριέλα μου αυτό ελπίζω και επιδιώκω...
ευχαριστώ πολύ και καλό μήνα νάχουμε!

Λάκη μου, πράγματι: πού; και πώς;
καλό μήνα!

Ανώνυμος είπε...

Το άφησα και χάθηκε.Θε νά γραψα σε χιόνι που πέφτη στου χείμαρου τη μάνιτα.υιος+ασωτος