------
Κατρακυλάς στον θάνατο ασταμάτητα.
Από ποια μάγια ν’ αρπαχτείς
Που κάτω από τα πόδια σου η σάρα των ανθρώπων
Ένα κλαδί από μύθο μια στιγμή πάνω από το κενό να μετεωριστείς
Πριν διαλυθείς στο ουρλιαχτό σου
(Και μη νομίζεις πως δεν ξέρει όλων των αστεριών τις λάμψεις,
τις περιστροφές και τις εκλείψεις του φωτός τις αναπόφευκτες
που δένουν το στερέωμα σφιχτά
και το νερό στ’ αυλάκι έχει δει να τρέχει γαργαλώντας
της γης την αμασχάλη με τα χόρτα
και να γυρίζει θέλοντας και μη στο βουερό ποτάμι
πριν μοναχό του εξαντληθεί από μανία στροφής
κι όλον τον μόχθο έχει δει να πήζει πίκρα στου πατέρα του το χέρι
και στο σφιγμένο στόμα η αντοχή της μάννας του να ‘χει τραβήξει
μια παύλα οριστική και αμετάκλητη.
Όλα τα ξέρει, μη νομίζεις, της νομοτέλειας τα βάναυσα
Μα ίσα-ίσα είναι γι’ αυτό που πάει ανάστροφα υποσκάπτοντας
Με κρούσεις ρυθμικές βία στη βία).
Όλοι χαροπαλεύουμε εκ γενετής
Τουλάχιστον
ας έχει ο καθένας
την πτώση που αξίζει
17 σχόλια:
Για άλλη μια φορά αισθάνομαι απόλυτη δικαίωση. Γι' αυτό εδώ το τόσο σοβαρό και ωραίο παιχνίδι, για μας, για σένα. Ένα ακόμα κερδισμένο απόγευμα. Τουλάχιστον.
Xριστέ μου Αγγέλα....
Πώς αντέχεις....
Μα όταν τα ξέρει όλα αυτά,δε μιλάμε για το ελάχιστο, μιλάμε για το μέγιστο Λορελάη.
ουδέν σχόλιον.
τα χρώματα του λόγου σου περιγράφουν όλους τους τόνους του γκρίζου (από το λευκό ως και το μαύρο)
(ήθελα να πω: "αν και μελλοθάνατος όπως όλοι, δε χαιρέτισε κανένα Καίσαρα" αλλά θα ήταν υπερβολή)
πρόσθεση: η τελευταία παρένθεση αφορά το ιδανικό για τον καθένα
Γυριστρούλα μου ευχαριστώ... όπως το λες, όλοι είμαστε κερδισμένοι σ' αυτό το παιχνίδι :)
Μεριλάκι τι απ' όλα;;;
Γιώργο, ίσως έχεις δικιο... :)
Ηλιογράφε, βία στη βία ε; :):)
Ξέρεις Αγγέλα ξέρεις...
Δε γίνεται να γράφεις ποίηση τέτοια ποίηση και να μην υποφέρεις
Να μη σχίζονται τα μέσα σου
Ε, όλο αυτό είναι απ' τα δυσβάσταχτα (και)γι' αυτό σ' αγαπώ
Μέριλ μου, δεν νομίζω πως υπάρχει άλλος τρόπος να γράψεις ποίηση... το ξέρεις εξ ιδίων...
Αγγέλα μου,
δεν υπάρχει και τρόπος να αφήσω σχόλιο
με φορτίο που ν'ανταποκρίνεται επαρκώς σ'αυτό το ποίημα.
σωπαίνω λοιπόν
και καταθέτω σεβασμό και θαυμασμό.
συγχαρητήρια.
αγκαλιά
Φαίδρα μου, ευχαριστώ πολύ για την τόση σου γενναιοδωρία και αγάπη,
Μα αυτό που πραγματικά μετράει είναι το άγγιγμα...:)
σε φιλώ γλυκιά μου
Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω και δεν μπορώ να το δω από όλες του τις μορφές. Πάντα έλεγα πως η ποίηση απαιτεί ισόβια αφοσίωση. Όχι μόνο του γράφοντος αλλά και του αναγνώστη. Δύσκολο άθλημα μάς ανέθεσες.
Κανένα σχόλιο κι από μένα, Αγγέλα μου. Μόνο αυτό: Είθε να έχουμε όλοι μια αξιοπρεπή πτώση
Καλό σου βράδυ:):)
Ναι, Θερσίτη μου, η ποίηση είναι ισόβια υπόθεση. Για όλους...
σ' ευχαριστώ :)
Αλέκα μου, είθε...
Αλλά κάτι μου λέει ότι θα έχουμε ακριβώς την πτώση που μας αξίζει... :)
καλό βράδυ και σ' εσένα και σ' ευχαριστώ :)
Η πέννα σου στάζει ουσία και πάει βαθειά...
Σε φιλώ
Ας έχει ο καθένας την πτώση που του αξίζει! Όμορφα το έθεσες. Ίσως, τελικά, όλοι αυτό ψάχνουμε: την τέλεια πτώση μας. Αλλά, πτώση πού;
Μαριέλα μου αυτό ελπίζω και επιδιώκω...
ευχαριστώ πολύ και καλό μήνα νάχουμε!
Λάκη μου, πράγματι: πού; και πώς;
καλό μήνα!
Το άφησα και χάθηκε.Θε νά γραψα σε χιόνι που πέφτη στου χείμαρου τη μάνιτα.υιος+ασωτος
Δημοσίευση σχολίου